Ρετρό γεγονότα μέσα στους κινηματογράφους

telonio

Retro PaTRi@RcH
Joined
19 Ιουλ 2006
Μηνύματα
4.487
Αντιδράσεις
2.294
Εννοώ γεγονότα που έπαιρναν μέρος τότε μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες και πλέον δεν τα συναντάς ή τουλάχιστο δεν τα συναντάς με αυτόν τον τρόπο.

Το 80 στους κινηματογράφους τα κυλικεία, εκτός από τα κλασσικά αναψυκτικά πωλούσαν επίσης και ξηρούς καρπούς. Το πασατέμπο και το στραγάλι έπεφτε σύννεφο. Θυμάμαι σκεφτόμουν τι ζόρι θα τραβούσαν αυτοί που καθάριζαν την αίθουσα μετά την προβολή. Επίσης θυμάμαι να μπαίνει κάποιος με ένα πανέρι και να πουλάει ξηρούς καρπούς στο διάλειμμα αλλά και ενώ έπαιζε η ταινία.

Στα αγαπημένα μου Ιωάννινα το 1996, υπήρχε ένας κινηματογράφος που στην τελευταία πίσω σειρά, είχε και ένα τραπεζάκι δίπλα από κάθε κάθισμα. Όχι όπως τα πλαστικά που έχουν σήμερα για να τοποθετείς το ποτό σου, αλλά μιλάμε για πραγματικό ξύλινο τραπεζάκι αρκετά μεγάλο. Λίγα μέτρα πιο πίσω υπήρχε μπαρ, κανονικό μπαρ όμως, με οινοπνευματώδη ποτά. Ακόμη θυμάμαι να βλέπω την ταινία Contact και να πίνω ουίσκι με μεζέ στα πίσω καθίσματα. Πολυ βαρετή ταινία, αλλά τουλάχιστο το ουίσκι ήταν καλό.

Υπεράρθιμοι πελάτες ήταν συχνό φαινόμενο ειδικά σε ταινίες που είχαν κάνει ντόρο. Τα εισητήρια που έκοβαν δεν είχαν φυσικά αριθμούς και δεν σταματούσαν να κόβουν εισητήρια ακόμη και αν η ταινία έφτανε προς στο τέλος. Παράδειγμα ταινία Rambo 2 σε έναν κινηματογράφο στον Πειραιά που δεν θυμάμαι τον τίτλο του, η αίθουσα ήταν γεμάτη, ακόμη και τα πλαινά σκαλιά ανάμεσα στις σειρές με τα καθίσματα ήταν γεμάτα κόσμο (μια φωτιά να έπιανε εκεί και θα είχαμε πάει όλοι άκλαφτοι). Το ίδιο ακριβώς και στην ταινία Aliens 2 στο Άστρον στον Κορυδαλλό που γινόταν το έλα να δεις.

Μεγάλο respect στο ζευγάρι που είχε το Acropol που ήταν χειμερινό και κάθε καλοκαίρι, άνοιξε ηλεκτρικά η οροφή πάνω από το κεφάλι σου. Αυτό δεν το έχω ξαναδεί μέχρι σήμερα.
 
Γουστάρω τριτοκοσμίλα! :icon_lol:

Ξέφρενα χειροκροτήματα μέσα στον κινηματογράφο όταν ο Indy πυροβολεί μαζί τους τρεις Γερμανούς πάνω στο τανκ!

 
Που να δεις τι έγινε στην προβολή του Rambo 3 στην σκηνή που ο Ράμπο μέσα στο άρμα τρακαράει με το ελικόπτερο του ρώσου. Φωνές, σφυρίγματα, φύγανε ποπ κορν και πασατέμπο στον άερα.
 
Στην προβολή του "Τιτανικού" στη χώρα μας, μεταξύ Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου του 1998, μόλις τελείωσε η ταινία με το φιλί του Τζακ και της Ρόουζ και όταν η κάμερα που στράφηκε προς τον θόλο της Μεγάλης Σκάλας του πλοίου, όλο το θέατρο σηκώθηκε, ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε!
 
Θα επανέλθω άλλα δύο τρία που θυμάμαι τώρα ήταν το διάλειμμα, οι σαββατιατικες πρωινές παιδικές αποκλειστικά παραστάσεις με Ταρζάν χοντρό λιγνό και κινούμενα σχέδια και κάτι που ήταν αποκλειστικά στο εξωτερικό .
Ζωντανές μεταδόσεις αθλητικών γεγονότων στην μεγάλη οθόνη.
Θυμάμαι η μάνα μου είχε πάει στα 70ς στον ιστορικό αγώνα πυγμαχίας με τον Μοχάμεντ Αλί και τον Φρέιζερ νομίζω στην Αμερική με τον αδελφό της.
Όπως και wrestling αγώνες φυσικά.

1987-03-17 - wrestling lineup-maple leaf wrestling-Newmarket Ontario-p2.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία:
Εμένα μου άρεσαν τα κινούμενα σκίτσα που είχαν συχνά πριν αρχίσει η ταινία. Αντίθετα βαριόμουνα αφάνταστα τα "Ελληνικά Επίκαιρα" τα οποία άρχιζαν πάντα με το τι έκανε ο πρωθυπουργός και τελείωναν με "κοσμικά", επιδείξεις μόδας, καλλιστεία, τέτοια. Ο παρουσιαστής μιλούσε πάντα με μία στομφώδη προπαγανδιστική φωνή. Τώρα βέβαια όσα από αυτά έχουν διασωθεί αποτελούν πολύτιμα ντοκουμέντα της προ-τηλεοπτικής εποχής. Τότε όμως δεν με ενδιέφεραν. Οι διαφημίσεις πότε μου άρεσαν πότε τις βαριόμουνα, καθώς και τα "Προσεχώς". Εξαρτάται από το τι έδειχναν. Θυμάμαι ακόμη κάποιες, μια που τις είχα δει κάμποσες φορές. Σημειωτέον ότι το σινεμά ήταν σπάνια διασκέδαση, μια που τον χειμώνα απαγορευόταν από το σχολείο, ακόμη και με τους γονείς μας, οπότε ουσιαστικά μόνο στις καλοκαιρινές διακοπές μπορούσαμε να πάμε να δούμε μερικές ταινίες. Κι έτσι ήταν κάτι που μου εντυπωνόταν.

Θυμάμαι μια διαφήμιση - κινούμενο σκίτσο. Ο Δίας ρωτούσε τον Ερμή: "Έρμη, ποιοι είναι αυτοί που έρχονται στον Όλυμπο?" (ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί παρατόνιζε τον Ερμή, αλλά Δίας ήταν αυτός). Κάτι απαντούσε ο Έρμης και ο Δίας ξαναρωτούσε "Ρωμαίος και Ιουλιέττα?" κι ο Έρμης έλεγε "Όχι, Ρωμιός και Φλωρέττα" όπου Φλωρέττα ήταν μοτοσυκλέτα της εποχής, και η ιδέα ήταν ότι ήταν τόσο δυνατή που μπορούσε να σκαρφαλώσει στον Όλυμπο. Την είχα συνδυάσει με τη Φλωρέττα Ζάννα. :)
 
Έχω κανά δυο γεγονότα να θυμάμαι από τα σινεμά του Αγρινίου παρ' όλο που δεν ήμουν τόσο τακτική όσο θα ήθελα λόγω αυστηρών γονέων και του νεαρού της ηλικίας μου.
Σινεμά Ετουάλ αρχή δεκαετίας 90. Από τους τρεις "σινεμάδες" της πόλης αυτός ήταν ο πιο καινούργιος και υποτίθεται ο πιο μοντέρνος. Είχε και χορηγό, ένα κατάστημα υποδημάτων. Κι έτσι όταν έμπαινες στην αίθουσα (ανάποδα ωστόσο, γιατί η πόρτα ήταν δίπλα από το πανί, οπότε και να ήθελες να περάσεις απαρατήρητος δεν γινόταν) με το που καθόσουν και θαύμαζες τη σύγχρονη οθόνη, ταυτόχρονα η αισθητική πήγαινε περίπατο καθώς ακριβώς από κάτω, σχεδόν καρφωμένο πάνω στο πανί ήταν ένα τεράστιο πανώ τύπου συλλαλητηρίου που έλεγε με κόκκινη μπογιά "παπούτσια Ταδόπουλος"! Άντε μετά να δεις Die Hard 2 με αυτό το χάλι.
Μόνο που η τριτοκοσμίλα που λέει κι ο Ομεν, δεν σταματούσε εκεί αλλά πήγαινε και στο κυλικείο, το οποίο ήταν επίσης στο πλάι της αίθουσας κι έκλεινε με μια απλή κουρτίνα. Φουλ εξοπλισμένο για την εποχή το κυλικείο μόνο που τα πατατάκια μάλλον ήταν σε έλλειψη μονίμως, γιατί με το που παραμεριζόταν η κουρτίνα, όλη η αίθουσα μύριζε σαν την κουζίνα της κυρά Ρήνης όταν έφτιαχνε τηγανητές πατάτες με λάδι προχθεσινό. Υπήρχαν όντως πατάτες τηγανητές αντί πατατακίων; θα σας γελάσω. Μια φορά εγώ δεν πήγαινα εκεί μέσα γιατί ανακατευόμουν ήδη από τη θέση που καθόμουν. Μέχρι και τη Σκάρλετ Ο' Χάρα έχω συνδέσει με αυτή την τηγανίλα. Αναμνήσεις σου λέει μετά.
Θα θυμηθώ κι άλλα και θα επανέλθω.
 
Αυτά που μου έρχονται στο μυαλό είναι τρύπια καθίσματα, άτομα να κάθονται στις σκάλες, Μπούγιο και φωνές από παρέες και φυσικά κάθε είδους φαγώσιμο στο πάτωμα της αίθουσας.
 
Στην επαρχιακή πόλη που ζούσα (με 4 κινηματογράφους και από το 1972 με 5). Ονόματα: Τιτάνια (ο παλαιότερος), Άστρον, Ολύμπιον (με θερινό τμήμα που άνοιγε η οροφή), Ηρώ και Φίλιππος. Σήμερα αμφιβάλλω αν υπάρχει κανένας.

Στη δεκαετία του '60 υπήρχε απαραιτήτως διάλειμμα όπου έβγαινε πάντα ένας νεαρός με ένα καλάθι και φώναζε " Έλα πορτοκαλάδες, λεμονάδες, γκαζόζες, ταμ-ταμ". Αργότερα πρόσθεσε σάντουιτς, τσιπς (πατατάκια τα έλεγε) και γκοφρέτες.

Το εισιτήριο έκανε 10 δρχ. ενώ ο εξώστης 7 δρχ. Την Κυριακή πρωί (μετά την εκκλησία φυσικά) υπήρχε προβολή για παιδιά με 5 δρχ. Σινεάκ το έλεγαν.

Έμπαινε κανείς μέσα όταν ήθελε και φυσικά μπορούσε να δει την ταινία όσες φορές ήθελε. Συνηθισμένο φαινόμενο να ακούς μέσα στην προβολή: Εδώ ήρθαμε, πάμε. Και να σηκώνονται και να περνάνε από μπροστά σου.

Όντως σε καλά έργα, ιδίως την Κυριακή υπήρχαν και όρθιοι. Πολλές φορές ήταν ασφυκτικά γεμάτος ο κινηματογράφος και όταν σηκωνόταν κάποιος να φύγει στη μέση της προβολής ορμούσαν από τις 2 άκρες οι όρθιοι και όποιος προλάβει. Συχνά άμα έβλεπες άδεια θέση σου έλεγαν οι διπλανοί "πιασμένη" γιατί περίμεναν κάποιον δικό τους. Επίσης συχνά γονείς έπαιρναν στην αγκαλιά τους μικρά παιδιά για να κάτσει γνωστός τους. Σε γεμάτη αίθουσα έβαζαν σε ενέργεια μεγάλους ανεμιστήρες που κρέμονταν από το ταβάνι, αλλά δεν βοηθούσαν και πολύ.....

Τα επίκαιρα τελείωναν πάντα με ποδόσφαιρο, το οποίο περίμενε εναγωνίως ο πατέρας μου, εμάς τα παιδιά μας άφηναν αδιάφορους.

Μεγάλη υπόθεση αν η ταινία ήταν έγχρωμη! Στις προθήκες του κινηματογράφου άκουγες συχνά: Πάμε στο άλλο που είναι έγχρωμο.

Πρόλαβα σε κινηματογράφο καθίσματα ξύλινα (πραγματικά άβολα για 2 ώρες), μετά έγιναν όλα με πλαστική επένδυση και αφρολέξ. Υφασμάτινα είδα για πρώτη φορά στην Αθήνα.
 
Τότε στους εξωτερικούς τοίχους των κινηματογράφων, υπήρχαν οι αφίσες που παιζόταν η ταινία ή προσεχώς (συνήθως πίσω από τζάμι). Επίσης τριγωνικά διαφημιστικά της ταινίας στο πεζοδρόμιο κοντά στην είσοδο.
 
Φαντάσου αυτό γύρω στο ένα μέτρο ύψος. Φωτογραφία με το σταντ όπως εκείνα δεν μπόρεσα να βρω.

apollotabletopmain_xp.jpg
 
Ξυλο μεταξυ της πιτσιρικαριας, στο διαλλειμα ταινιών καρατε. Με την επεμβαση του 'σινεμαρχη' οι φερελπιδες νιντζα εξαφανιζονταν σε χρονο ρεκορ.
 
Ξυλο μεταξυ της πιτσιρικαριας, στο διαλλειμα ταινιών καρατε. Με την επεμβαση του 'σινεμαρχη' οι φερελπιδες νιντζα εξαφανιζονταν σε χρονο ρεκορ.
Θα τους επηρέασε η ταινία...:axer:
 
Εγώ έχω να πω ότι τότε με τις μεγάλες αίθουσες και το φθηνό εισιτήριο (πολλά καθίσματα, πολλά εισιτήρια, μια μηχανή λειτουργούσε) πέρναγες ωραία στα θρίλερ και στις κωμωδίες. Θυμάμαι να τραντάζεται το σινεμά στο "τρελές σφαίρες", να ακούς αναφιλητά και λυγμούς στο "χρωμα πορφυρο" και στο "ανθισμένες μανολιες". Τώρα είναι λίγοι οι θεατές, εξαιρετικός ο ήχος, απολαμβάνεις άνετος την ταινία υπάρχει πολιτισμός αλλά αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ του κοινού πάει χάθηκε. Άιντε τώρα να τσιρίξεις στο μούλτιπλεξ άμα τρομάξεις από το θρίλερ. Μπορείς; δεν μπορείς. Μεχρι και τα 17χρονα κύριοι.
 
Ήταν επίσης ευρηματικά και τα κόλπα στις προθήκες των κινηματογράφων, ιδίως στην περιγραφή με τους ηθοποιούς.
Θυμάμαι να βγαίνουν έξαλλοι θεατές από ταινία καράτε, όπου έβριζαν φωναχτά γιατί δεν έπαιζε ο Μπρούς Λι.
Διάβασα την περιγραφή, η οποία ανέφερε:

(Τεράστια γράμματα) ............. ΜΕ ΤΟΝ ΔΥΝΑΜΙΚΟ, ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ, ΥΠΕΡΟΧΟ
(Εξαιρετικά μικρά γράμματα) ............. εξάδελφο του
(Τεράστια γράμματα) .......... ΜΠΡΟΥΣ ΛΙ
(Μεγάλα γράμματα) ............ ΒΑΝΓΚ ΓΙΟΥ (ή κάπως έτσι)

Ήθελες κυριολεκτικά μικροσκόπιο για να διαβάσεις τη σειρά με τον εξάδελφο, ενώ το όνομα του φουκαρά πρωταγωνιστή ήταν γραμμένο με μικρότερους χαρακτήρες από ότι του Μπρους Λι που δεν έπαιζε στην ταινία, απλά ήταν ο εξάδελφος (?).

Άλλες εποχές......
 
Ο πατέρας σε κάποιες ταινίες μας έβαζε μέσα με τον αδελφό μου και αυτός καθόταν έξω. περίμενε πότε θα τελειώσει και μετά μας έπαιρνε πίσω στο σπίτι. άντε τρώγαμε και κανέναν λουκουμά από Αιγάλεω ή σουβλάκι από το Ακροπόλ
 
Σινέ Αλάσκα. Τολμηρά φιλμ. Πόσοι και πόσοι εκπρόσωποι του αντρικού φύλου δεν παρήλασαν από τα καθίσματα του. Περιστατικά, ευτράπελα και αστείες καταστάσεις που όλοι μας θυμόμαστε κατά την διάρκεια της παρουσίας μας εκεί. Δυο περιστατικά μου έχουν μείνει ανεξίτηλα. Το πρώτο όταν κατά την διάρκεια της προβολής, από ένα τεχνικό λάθος προφανώς, έπεσε μαύρο στην οθόνη και ένας αγανακτισμένος θεατής με στεντόρεια φωνή και κραυγή γηπέδου μεγαλύτερη και από τον θρυλικό Εθνικάρα προέτρεψε τον υπεύθυνο προβολής να σταματήσει την παλινδρομική κίνηση αυτοεξυπηρέτησης του και με το απασχολημένο ερωτικά χέρι του να πιάσει το μηχάνημα. Το άλλο ήταν ο μικροπωλητής μια γραφική με την καλή έννοια καλοκάγαθη φιγούρα ενός ηλικιωμένου κυριούλη που κατά την διάρκεια του διαλείματος της προβολής της βραβευμένης με όσκαρ ταινίας της έβδομης τέχνης, γύριζε με το καροτσάκι του ανάμεσα στους χαρμάνηδες να πουλήσει την πραμάτεια του να βγάλει το μεροκάματο. Πορτοκαλάδες, λεμονάδες σάντουιτς παιδια!. Δεν ξέρω αλλά αυτή η αντιθεση του καλοκάγαθου μεροκαματιάρη και των τολμηρών έργων της έβδομης τέχνης με την απογύμνωση της προσωπικότητας των χολυγουντιανών ηρώων μου έβγαζε απίστευτο γέλιο.
 
Τελευταία επεξεργασία:
Μεγάλο respect στο ζευγάρι που είχε το Acropol που ήταν χειμερινό και κάθε καλοκαίρι, άνοιξε ηλεκτρικά η οροφή πάνω από το κεφάλι σου. Αυτό δεν το έχω ξαναδεί μέχρι σήμερα.
Cine Faros. Koropi city. εδω και 50 χρονια, γινονταν καμπριο τα καλοκαιρια
 
Πίσω
Μπλουζα