Ρετρό γιαγιάδες...

krios

RetroNuts!
Joined
21 Ιουν 2008
Μηνύματα
1.801
Αντιδράσεις
409
Είναι αυτές που μεγάλωναν τα παιδιά επειδή οι γονείς τους δούλευαν.

Είναι αυτές που στερούνταν οτιδήποτε προκειμένου να μας ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία.Είναι αυτές που όταν πέφταμε και κλαίγαμε πονούσαν πιο πολύ από εμάς και πάντα έβρισκαν τον τρόπο να μας παρηγορήσουν. Είναι αυτές που έμπαιναν στη μέση για να μην φάμε εμείς το ξύλο αλλά εκείνες.

Είναι αυτές που έπαιρναν την ευθύνη για τις δικές μας ζαβολιές. Αυτές που τους έβγαινε η ψυχή να μας ταϊσουν, που ήξεραν να ξεματιάζουν, που το μάτι τους ήταν άγρυπνο όταν παιζαμε στις πλατείες, που μας συμβούλευαν, που μας μαγείρευαν, που σκούπιζαν όλο το σπίτι, που σιδέρωναν, που έπλεναν στη σκάφη με μοσχοσάπουνο (στην οποία μας έκαναν και μπάνιο όταν είμασταν μωρά), που φρόντιζαν τα ζιπουνάκια μας να είναι άψογα, που έπλεκαν, που μας έλεγαν παραμύθια, που μας μάθαιναν προσευχές, που έραβαν με το ξύλινο αυγό και τις άπειρες βελόνες από το πανεράκι (κι ας μην έβλεπαν και τόσο καλά τελευταία) και κυρίως που μας αγαπούσαν με το μοναδικό είδος αγάπης δηλαδή χωρίς όρους.

Σε αυτές τις γιαγιάδες που είναι ίσως η πιο ζεστή ανάμνηση ίσως να άξιζε η τωρινή μας αγκαλιά, τώρα που καταλαβαίνουμε πόσο μας έχουν λείψει και πόσο τις αγαπάμε, τώρα που θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε εμείς, τώρα που έχουμε εμείς ανάγκη να κρύψουμε τα χέρια τους μέσα στα δικά μας...
 
Πολυ ομορφα λογια!

Ας μην ξεχναμε και τους παππουδες μας.

Για μενα ας πουμε που δεν γνωρισα γιαγια απο την μια πλευρα της οικογενειας μου ο παππους μου ηταν ολα αυτα τα ομορφα που περιγραφεις.

http://mamalydia.wordpress.com/2009/03/26/grandparents_today/

Ενα blog για τις μαμαδες του site
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Εγώ δεν έχω τί να προσθέσω...

Πολύ συγκινητικό μήνυμα Κριέ... :precry: Μακάρι να τα εκτιμούσαμε όταν τις είχαμε κοντά μας... :sad:
 
Εμενα παντως μου ξεφυγαν μερικα δακρυα οταν το διαβασα!!!!

Δεν ειχα την τυχη να εχω καμια γιαγια (γενικα κανεναν συγγενη) κοντα μου. Το τηλεφωνο καλυπτε την αποσταση (οταν το επετρεπε ο πολεμος!!!!)
 
Kambia είπε:
Εμενα παντως μου ξεφυγαν μερικα δακρυα οταν το διαβασα!!!! Δεν ειχα την τυχη να εχω καμια γιαγια (γενικα κανεναν συγγενη) κοντα μου. Το τηλεφωνο καλυπτε την αποσταση (οταν το επετρεπε ο πολεμος!!!!)
:zip:

Εξίσου στενάχωρο με το να μην έχεις πιά την αγαπημένη παρουσία κοντά σου, να ξέρεις πως βρίσκεται κάπου αλλά να μην μπορείς να την αγγίξεις, να της μιλήσεις, να της γελάσεις, να την πάρεις αγκαλιά... :precry:
 
....ή να έχασες την αγαπημένη σου γιαγιά ξαφνικά και ποτέ να μην μπόρεσες να της πεις κάτι πολύ σημαντικό, πιστεύοντας ότι πάντα υπάρχει "αύριο" για να μιλήσετε.

Αύριο; Καλά..............
 
krios είπε:
Είναι αυτές που μεγάλωναν τα παιδιά επειδή οι γονείς τους δούλευαν.Είναι αυτές που στερούνταν οτιδήποτε προκειμένου να μας ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία.Είναι αυτές που όταν πέφταμε και κλαίγαμε πονούσαν πιο πολύ από εμάς και πάντα έβρισκαν τον τρόπο να μας παρηγορήσουν. Είναι αυτές που έμπαιναν στη μέση για να μην φάμε εμείς το ξύλο αλλά εκείνες.

Είναι αυτές που έπαιρναν την ευθύνη για τις δικές μας ζαβολιές. Αυτές που τους έβγαινε η ψυχή να μας ταϊσουν, που ήξεραν να ξεματιάζουν, που το μάτι τους ήταν άγρυπνο όταν παιζαμε στις πλατείες, που μας συμβούλευαν, που μας μαγείρευαν, που σκούπιζαν όλο το σπίτι, που σιδέρωναν, που έπλεναν στη σκάφη με μοσχοσάπουνο (στην οποία μας έκαναν και μπάνιο όταν είμασταν μωρά), που φρόντιζαν τα ζιπουνάκια μας να είναι άψογα, που έπλεκαν, που μας έλεγαν παραμύθια, που μας μάθαιναν προσευχές, που έραβαν με το ξύλινο αυγό και τις άπειρες βελόνες από το πανεράκι (κι ας μην έβλεπαν και τόσο καλά τελευταία) και κυρίως που μας αγαπούσαν με το μοναδικό είδος αγάπης δηλαδή χωρίς όρους.

Σε αυτές τις γιαγιάδες που είναι ίσως η πιο ζεστή ανάμνηση ίσως να άξιζε η τωρινή μας αγκαλιά, τώρα που καταλαβαίνουμε πόσο μας έχουν λείψει και πόσο τις αγαπάμε, τώρα που θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε εμείς, τώρα που έχουμε εμείς ανάγκη να κρύψουμε τα χέρια τους μέσα στα δικά μας...
:bow: :bow: :bow:

Με συγκίνησες. Είπες μέσα σε 10 γραμμές τόσα πολλά.
 
Εγώ πάντως είμαι περήφανος που πολλά χρόνια αργότερα, έβγαλα την γιαγιά μου (είχε φτάσει 87 ετών πλεον...) βόλτα σε καφετέρια.

Ήμασταν 5 μαντράχαλοι και συνοδεύαμε μια γιαγιούλα με το κλασσικό μαύρο μαντίλι στο κεφάλι, που ήταν δεν ήταν 1.55 ύψος. Μας κοίταγε περίεργα όλο το μαγαζί, αλλά ακόμα και σήμερα που έχουν περάσει άλλα 10 και βάλε χρόνια από τότε, αισθάνομαι ακόμα όμορφα που βρήκα το θάρρος και το έκανα. Το άξιζε και με το παραπάνω...

Να'ναι καλά εκεί που βρίσκεται πλέον...
 
Η γιαγιά μου υπήρξε όπως ακριβώς τη περιγράφεις στο αρχικό σου μήνυμα Κrie. Είναι άραγε ρετρό γιαγιάδες αυτές ή απλά γιαγιάδες;;

Όσες φορές και να το διαβάσω τα δάκρυα κυλούν αυτόματα...

Δεν κλαίω από λύπη που έφυγε,εξάλλου έφυγε μεγάλη και από γηρατειά στον ύπνο της,(μακάριος θάνατος) κλαίω από χαρά που είχα την τύχη να έχω αυτή τη φωτεινή παρουσία στη ζωή μου, που με τις πράξεις της, τα λεγομένα της και την αστείρευτη αγάπη, μου έδωσε όλα τα εφόδια για να συνεχίσω...
 
picture.php


Να τη η δική μου η γιαγιά, η αγαπημένη μου, που αν η λέξη θυσία μπορούσε να προσωποιηθεί θα έπαιρνε τη μορφή της (όπως και πολλών άλλων γιαγιάδων του φόρουμ ).

Στη φωτό, η αφεντομουτσουνάρα μου σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια μαζί με την Κριό (δεξιά) την αδερφή μου (αριστερά) το θείο μου και τη γιαγιά μου.

Κριέ, σ΄ευχαριστώ! :flower:
 
Mια απελπισία την είχα από τότε ε;

Θα ανεβάσω κι εγώ φωτογραφία από τη δική μου Juanita. Και θα είναι μία εικόνα που θα περιγράφει τις δέκα μου γραμμές που συγκίνησαν αρκετά παιδιά απ' ότι βλέπω και αυτό με ευχαριστεί και με συγκινεί ιδιαίτερα. Και για να είμαι απόλυτα αληθινή, είναι το μόνο θέμα που έχω ανοίξει για το οποίο είμαι τόσο περήφανη...

Αποφάσισα λοιπόν να βάλω αυτή που περιγράφει το σκηνικό από το thread η ρετρό μου λύπη

picture.php
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Αχχχ.. άλλη μιά αγαπημένη μορφή...

Καλά... με τόσο θλιμένο μουτράκι δε σ΄έχω ξαναδεί... :D
 
Καθε φορα που διαβαζω αυτο το Θρεντ θελω χαρτομαντηλα!!!!
 
@ Juanita

Διάβασε τη ρετρό λύπη μου και θα καταλάβεις. Η συγκεκριμένη φωτο τραβήχτηκε εκείνη τη μέρα. Αφού είχαμε παίξει εμείς και γύρισα σπίτι, ξεκίνησε ο εφιάλτης...
 
Ένα από τα γράμματά μου στη γιαγιά (του 1975). Διεσώθησαν από τη μητέρα μου.

picture.php
 
Kambia είπε:
Καθε φορα που διαβαζω αυτο το Θρεντ θελω χαρτομαντηλα!!!!
Εχω κι εγω το ιδιο προβλημα.... :precry:

Δεν την χορτασα την γιαγια Σοφια...εχω την ασπρομαυρη φωτογραφια της απο τον γαμο της στο διαμερισμα εδω στην Ιταλια...Ηταν μικροσκοπικη, με μακρυα μαυρα μαλλια. Παντα γλυκομιλητη, παντα θυσια.

Εχω την νυφιατικη μαντιλα της, με την αραχνουφαντη δαντελα που την εφτιαξε με το βελονακι. Ενα μαντηλακι κατασπρο με τα αρχικα της. Τα προσεχω σαν ιερα αμφια.

Την χασαμε οταν ημουν παρα πολυ μικρη. Ειναι η πρωτη μου αναμνηση, η πιο παλια, η πιο γλυκεια, η πιο πολυτιμη.

πωπω χαλια εγινα παλι... :(

Κριος μου, και μηδεν να εφερνες στο ενδεικτικο το ιδιο θα σε αγαπουσε η γιαγια. Ισως και πιο πολυ. :)
 
Maddog είπε:
Εγώ πάντως είμαι περήφανος που πολλά χρόνια αργότερα, έβγαλα την γιαγιά μου (είχε φτάσει 87 ετών πλεον...) βόλτα σε καφετέρια.
Ήμασταν 5 μαντράχαλοι και συνοδεύαμε μια γιαγιούλα με το κλασσικό μαύρο μαντίλι στο κεφάλι, που ήταν δεν ήταν 1.55 ύψος. Μας κοίταγε περίεργα όλο το μαγαζί, αλλά ακόμα και σήμερα που έχουν περάσει άλλα 10 και βάλε χρόνια από τότε, αισθάνομαι ακόμα όμορφα που βρήκα το θάρρος και το έκανα. Το άξιζε και με το παραπάνω...

Να'ναι καλά εκεί που βρίσκεται πλέον...
Μπράβο σου που έκανες κάτι τέτοιο. Και οι γιαγιάδες έχουν ψυχή. Εμένα η δική μου ήταν κατάκοιτη αλλά έβλεπε τηλεόραση στα 80 φεύγα της και μιλούσε για τους παντες, από τον Μπονάτσο μέχρι τη Βουγιουκλάκη και από τις παρουσιάστριες μέχρι τις ξένες σταρ.
 
Αναστασια είπε:
Κριος μου, και μηδεν να εφερνες στο ενδεικτικο το ιδιο θα σε αγαπουσε η γιαγια. Ισως και πιο πολυ. :)
Σίγουρα. Ακόμα και το χειρότερο πράγμα στον κόσμο να έκανα, πάλι θα με αγαπούσε όπως την αγαπώ κι εγώ έστω κι αν έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε που έφυγε και με άφησε εδώ. :( Αυτό δεν αλλάζει. Μέχρι το τέλος.
 
Η γιαγιά μου, στο τέλος, ήταν σαν παιδάκι. Σαν ένα μικρό παιδί που χωρίς το χέρι μας μέσα στο δικό της δεν πήγαινε πουθενά και δεν θυμόταν να κάνει παρά ελάχιστα. Σήκωνε τα μάτια της και με κοίταζε. Άλλοτε με ρωτούσε ποια ήμουν άλλοτε όχι. Όταν με θυμόταν, γελούσε ο κόσμος όλος. Όταν δεν με θυμόταν περνούσαμε πάλι έναν έναν τους κρίκους να φτιάξουμε την αλυσίδα από την αρχή. Τίνος είσαι, πώς σε λένε, πόσο χρονών είσαι, τι κάνεις, μ’ αγαπάς, γιατί μ’ αγαπάς, η γιαγιά σου είμαι;

Έτσι για αρκετό καιρό, εκ περιτροπής ή καθ’ ολοκληρίαν τη φρόντιζα όπως με φρόντιζε και εκείνη τόσα χρόνια. Την έπλενα, τη σκούπιζα, τη βοηθούσα να ντυθεί τη χτένιζα, την τάιζα, την σκέπαζα, της έδινα τα φάρμακά της. Μου άρεσε να βάζω την παλάμη μου πάνω στη δική της παλάμη και να κοιτάζω πόσο ίδια ήταν τα δάχτυλά μας.

Στη γιαγιά μου οφείλω τη μυρωδιά της μητέρας μου. Στη γιαγιά μου χρωστώ την προσευχή που έκανα το βράδι πριν κοιμηθώ. Τη γιαγιά μου θυμάμαι κάθε μα κάθε φορά που βλέπω γλάστρα με γαρδένια. Τη γιαγιά μου σκέφτομαι όταν μυρίζω φρέσκο βούτυρο. Η γιαγιά μου δεν πρόλαβε να με μάθει να ανοίγω φύλλο (ή άργησα εγώ να το ζητήσω). Η γιαγιά μου ήταν αυτή που μου αγόραζε σοκολάτα υγείας (τη μικρή) και εννοείται ότι μου την έδινε κρυφά. Από τη γιαγιά μου έμαθα τι σημαίνει αγώνας, ήθος και αξιοπρέπεια αλλά και την ιστορία της οικογένειάς μου (δύσκολα χρόνια τότε).

Η γιαγιά μου, στο τέλος, θυμόταν μόνο τα όμορφα. Αλλά τα όμορφα του «παλιού» παρελθόντος, όχι του πρόσφατου. Ρετρό και η γιαγιά μου.

Υ.Γ.

Η γιαγιά μου έμοιαζε σε πολλά με τη γιαγιά σου Κριέ μου (αλλά και με τις γιαγιάδες των υπολοίπων εδώ μέσα). Πόσα μα πόσα θυμήθηκα. Στάθηκες η αφορμή για να περισώσω ότι θυμόμουν και η αιτία για να αποτιμήσω το ανεκτίμητο: την παρακαταθήκη της.

Σ’ ευχαριστώ :thanx2:
 
Πίσω
Μπλουζα