Ρετρό γιαγιάδες...

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας krios
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Καταπληκτικό thread γεμάτο αναμνήσεις!!!Απλά υποκλίνομαι!!!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
εγώ πάντως δεν θα ξεχάσω ποτέ απο την γιαγιάκα μου κάτι ...... τεράστιες τηγανιτές πατάτες που έφτιαχνε.

Τις έκανε τόσο νόστιμες......

πραγματικά η γιαγιά είναι πάντα απο τις ηγετικές φυσιογνωμίες σε μια οικογένεια (με την ευρύτερη έννοια)
 
Καημό το έχω από μικρό παιδί να έχω μια γιαγιά που να με φροντίζει. Την μια γιαγιά μου δεν την γνώρισα ποτέ, και την άλλη ίσα που την θυμάμαι.

Ζήλευα τα άλλα παιδιά που οι δικές τους γιαγιάδες τους κάναν όλα τα χατίρια, αλλά ποτέ δεν το είπα στους γονείς μου, φοβούμενος πως μπορεί να με κατσαδιάσουν..
 
Μακράν το πιο ωραίο thread στο Retromaniax.

Εξαιρετική η εισαγωγή Krios. Σε αγγίζει πραγματικά. Συγκινήθηκα διαβάζοντας τα όμορφα λόγια σου και ένιωσα άσχημα που δεν πηγαίνω να βλέπω τη δική μου γιαγιά συχνά.
 
Η γιαγιά μου ( μητέρα της μητέρας μου ) :) Διαλέξα αυτή τη φωτογραφία γιατί έχει τοσο αστεία εκφράση στο πρόσωπο ( προφανώς λόγω του μπόμπιρα που κλαίει και προσπαθει να κρατήσει, και ο οποίος αυτός είμαι εγώ :P ), και είναι άλλωστε και απο τις λίγες που έχω απο αυτή ...

Στη φωτογραφία είναι τα πρώτα γεννέθλια του αδερφού μου ! - Ο οποιος είναι ο μικρούλης που η μητέρα μου του σβήνει το κεράκι :D - Και στα αριστερά είναι η νονά μου, η οποία κρατάει τη ξάδερφη μου :)

Τη γιαγία τη έχασα το 1985... φέτος πάνε 26 χρόνια...

attachment.php
 
Εγώ θα θυμάμαι την γιαγια μου γιατί έκοβε ξύλα μέχρι τα ογδόντα, γιατί μας πήγαινε στα ξωκλήσια του χωριού να προσκυνήσουμε και εμείς το κάναμε εκδρομή, γιατί μας ανέβαζε στο γάιδαρο, γιατί ενώ δεν ήξερε γράμματα τα λεφτά τα υπολόγιζε στο λεπτό, γιατί μας έλεγε να μην φοράμε μίνι επειδή θα πάμε στην κόλαση. Ακόμα ακούω την φωνή μας να μας λέει τα κούτσικα στον πατέρα μου.
 
και εγω εχω χασει την μονη γιαγια που γνωρισα απο την πλευρα της μαμας ηταν ελληνο-γερμανιδα και την ειχε φερει ελλαδα ο παπους μετα τον πολεμο ηταν πολυ καλη ηξερε και να μαγειρευει τελεια ακομα θυμαμαι τα φαγητα που εφτιαχνε το δωματιο της ειναι οπως το αφησαμε οταν πεθανε στο σπιτι του θειου μου πιστευω οτι τωρα ειναι καλυτερα γιατι ταλαιπωρηθηκε παρα πολυ τα τελευταια χρονια της ζωης της καθως ειχε νεφρικη ανεπαρκεια και επρεπε να κανει αιμοκαθαρσεις συνεχεια η αδερφη μου την ειδε στον υπνο της οταν πεθανε και της ειχε πει οτι ειναι καλα και οτι ειναι με τον παππου οποτε πιστευω και εγω οτι πρεπει να ειναι ενταξει....πολυ ωραιο και συγκινητικο θεμα πραγματικα....
 
Η Αγαπημένη της Γιαγιάς (Γ. Ιακωβίδης)

attachment.php


και η αγαπημένη μιας άλλης γιαγιάς

attachment.php
 
"Θα σας κοιτάνε, δεν θα τους κοιτάτε! Θα σας μιλάνε, δεν θα τους μιλάτε! Το κεφάλι ψηλά, τα μάτια χαμηλά. Το νουουουουου σας!":)

Προτροπές στις πρώτες εφηβικές εξόδους ...

Αυτό και η μυρωδιά του γιασεμιού που είχε στην αυλή της (όταν ακόμα υπήρχαν γιασεμιά στην Αθήνα...)

@Caprice, @Krios :thanx2: :thanx2:
 
Στα φτωχικά χρόνια της κατοχής σε κάποια αυλή μεγάλωναν μαζί δύο οικογένειες, δύο μανάδες και τα δύο τους παιδιά που μοιράζονταν τα πάντα. Ο ένας, ο πατέρας μου δηλαδή, πριν ενάμιση χρόνο μου γνώρισε το άλλο ''παιδί'' της αυλής που μέχρι τότε δεν με είχε ξαναδεί. Και το άλλο ''παιδί'' έβαλε τα κλάματα. Και μου είπε: ''τι να σου πω παιδί μου, είσαι ίδια η γιαγιά σου. Ίδια!''...

Κι έχω μια βαθιά περηφάνια γι' αυτό. Γιατί ζει μαζί μου, μέσα μου και κατά τα φαινόμενα και έξω μου! Ευχαριστώ εγώ ιδιαιτέρως όλους σας για τη συμμετοχή σας σε αυτό το θέμα.
 
Ένα έχω να σας πω και τις 2 σας (Krios, caprice)... Ντροπή σας! :P

Έχω ρίξει το κλάμα της αρκούδας σ' ένα θρεντ μόνο 3 σελίδες (και δε μιλάει και για Mac! :P )....

Βαθιά συγκινητικά όλα όσα λέτε! Κάθε καλοκαίρι, από τότε που κλείναν τα σχολεία, το περνούσα στη γιαγιά μου! Όπως έλεγαν και οι γονείς μου "παλεύουμε να σε κάνουμε άνθρωπο και όταν πας στη γιαγιά σου, τόσο σε κακομαθαίνει, που μας γυρνάς γαϊδούρι"!

Δε νομίζω ότι μου φτάνει ο server του φόρουμ να γράψω για την αγάπη που την είχα! Τα πράγματα που μ' έμαθε, τα λάθη που μου συγχώρησε, την αγάπη που μου έδειξε!... Να την έχει ο Θεός καλά εκεί που είναι! :)

(πάω να πάρω το κουτί με τα χαρτομάντηλα - δε βλέπω και τι γράφω πλέον!...)
 
Απίστευτο θέμα !!!. Μακράν το καλύτερο που έχω διαβάσει έως τώρα στο Retromaniax.

Τι να πρωτοπεί κανείς για την αγαπημένη του γιαγιά. Είναι μία από τις φορές που οι λέξεις είναι φτωχές και ασπρόμαυρες, εντελώς αδύναμες να περιγράψουν τα συναισθήματα. Και πως θα μπορούσαν να περιγράψουν μυρωδιές, εικόνες, μουσικές και χρώματα που είναι πλεγμένα (σαν από το τσιντελάκι της γιαγιάς) σε ένα απίστευτο μπουκέτο συναισθημάτων.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Ίσως να μην έχει και σημασία. Από τα Χριστούγεννα και τα Πάσχα που περιμέναμε πως και πως για να μείνουμε λίγες μέρες στην γιαγιά, από τα παιδικά μας καλοκαίρια στο χωριό, από το πρωινό με το ζυμωτό ψωμί και το φρέσκο βούτυρο, από το στοργικό χέρι που μας σκέπαζε κάθε βράδυ και μας χάιδευε στοργικά, από τα παραμύθια, τις προσευχές, τα τραγουδάκια, τις ευχές, τις συμβουλές, ή από το ψάθινο καλαθάκι της που πάντα έκρυβε κάποια λιχουδιά για να μας πασάρει κρυφά από την μαμά. Από τον χρόνο που πέρασα μαζί της χωρίς τότε να δίνω ιδιαίτερη σημασία και που πλέον και τι δεν θα έδινα να είχα λίγο ακόμα. Από το βλέμμα της μέσα στα μάτια μου τις τελευταίες της μέρες όταν ήξερε ότι μας αποχαιρετούσε.

Τώρα που δεν την έχω πια κοντά μου βλέπω πόσο πολύτιμη ήταν η παρουσία της και πόσο ανεκτίμητη η συμβολή της στην ζωή μου. Και τώρα που έχω γίνει πια γονιός, και που οι δικοί μου γονείς έχουν πάρει αυτόν τον ρόλο στο παιδί μου, ο επαναπροσδιορισμός ζωής και σχέσεων δεν μπορεί παρά να αφήνει ένα γλυκόπικρο κάψιμο στον λαιμό και μια υγρασία στα μάτια.

Respect λοιπόν σε όλες τις γιαγιάδες του κόσμου !!!:sweat:
 
Στο θέμα αυτό ήμουν πολύ τυχερός! Πρόλαβα ακόμη και πρόπαππου και πρόγιαγια. Ειδικά την προγιαγιά μου την "χάσαμε" όταν ήμουν γύρω στα 17. Όσον αφορά τους παππούδες μου τώρα, μας είχαν κρατήσει όταν οι γονείς μου είχαν δουλειές και έπρεπε να λείψουν για λίγο καιρό. Μια φορά η μητέρα του πατέρα μου ακόμη και στο φροντιστήριο Αγγλικών είχε έρθει και περίμενε να τελειώσουμε το μάθημα για να μας πάρει εμένα και την αδερφή μου να γυρίσουμε σπίτι. Και φυσικά έχουμε πάει σε καφετέρια οικογενειακώς με παππού και γιαγιά. Τώρα ζουν οι γονείς της μητέρας μου :) .
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Τις καλύτερες αναμνήσεις έχω από παππού και γιαγιά. χαμηλών τόνων άνθρωποι, ζεστοί, που δεν χαλούσαν χατήρι σε εμένα και την αδελφή μου. Φυσικά και μου λείπουν πολύ...
 
Συμφωνώ ότι είναι από τα καλύτερα (ίσως και το καλύτερο) θέμα που έχει περάσει ποτέ από το Retromaniax. Άγγιξε ευαίσθητες χορδές, γιατί η γιαγιά μου ήταν ένα πολύ ξεχωριστό πρόσωπο στη ζωή μου και αν και δεν ζει την αγαπάω πολύ και τώρα.

Την έχασα πολύ νωρίς και πάντα το έχω παράπονο, εγώ ήμουν έξι κι εκείνη μόλις εξήντα χρονών. Παρ'όλα αυτά όμως τη θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν χρυσή σε όλα, στα χέρια, στο μυαλό και στην καρδιά. Με λάτρευε τόσο που έλεγε στη μητέρα μου να κάνει άλλα παιδιά κι εμένα να με χαρίσει σε εκείνη. Έπλαθε με τη φαντασία της ιστορίες και παραμύθια και μου τα έλεγε για να τρώω το φαγητό μου. Τις κρύες νύχτες του χειμώνα, όταν ο αέρας λυσσομανούσε μου έλεγε ιστορίες για μάγισσες και ιππότες. Έφτιαχνε υπέροχες πίτες, μου έραβε μόνη της ρούχα, μου έφτιαχνε ωραίες πάνινες κούκλες με διάφορα κουρέλια που έβρισκε. Κυρίως όμως χαίρομαι που όλοι όσοι τη γνώριζαν λένε ότι ήταν ο πιο καλόκαρδος άνθρωπος που είχαν γνωρίσει ποτέ. Θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
 
Γειά σας φίλοι! Είμαι καινούργιος εδώ και πολύ συγκινημένος με την υπέροχη ομάδα σας.Με κάλυψαν οι προλαλήσαντες στο θέμα,συγχαρητήρια. :D
 
Γεια σου galatsiwti! Καλώς όρισες στην παρέα μας. Να περάσεις καλά.
 
Η δική μου γιαγιά η εκ μητρός (γιατί η εκ πατρός ζούσε στο χωριό και δεν είχα πολλά-πολλά μαζί της) ήταν η κλασική γιαγιά της αστικής τάξης. Με τα κοντά γκρίζα μαλλιά της μέσα σε φιλέ για να στέκονται, με τα σκούρα φορέματά της σε ίσια γραμμή (μόνο το καλοκαίρι έβαζε πιο ανοικτά χρώματα), με τα χοντροτάκουνα μπλε (συνήθως) παπούτσια της, με μια φινέτσα και μια αρχοντιά που χαρακτήριζε τις Μικρασιάτισσες της μεσαίας τάξης... Θυμάμαι τις συνταγές της για τα γλυκά, γραμμένες με τα ωραία καλλιγραφικά της γράμματα (εγώ, σαν κακογράφος, τη ζήλευα), τη γλυκιά φωνή της, με την οποία τραγουδούσε τις οπερέτες του Χατζηαποστόλου και του Σακελλαρίδη, τα βιβλία που διάβαζε (πιο αγαπημένο της η Λωξάντρα της Ιορδανίδου), τα σίριαλ που έβλεπε στην τηλεόραση (το Μεθοριακό Σταθμό, τη Λωξάντρα βεβαίως-βεβαίως, το Γιούγκερμαν)… Μου λείπει....
 
Κατ' αρχάς, ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟΤΑΤΟ νήμα που ξυπνάει αναμνήσεις τρομερές!!!

Στο θέμα μας, τώρα...

Με εξαίρεση την εκ μητρός γιαγιά μου που δεν την πρόλαβα, τους υπόλοιπους 3 τους θυμάμαι και μάλιστα πάρα πολύ!!! Όμως, τον εκ μητρός παππού μου, τον μπάρμπα-Χρήστο, τον θυμάμαι καθαρότατα! Δυστυχώς, οι εκ πατρός γιαγιά και παππούς ζούσαν μόνιμα στη Σιάτιστα και έτσι δεν τους έβλεπα όσο συχνά ήθελα, παρά μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και όσες μέρες πήγαινα εκεί το καλοκαίρι. Γι' αυτό λοιπόν θ' ασχοληθώ μόνο με τον παππού μου...

Ο μπάρμπα-Χρήστος συγκέντρωνε στο πρόσωπό του όλα τα θετικά χαρακτηριστικά του Έλληνα παππού: Μου έκανε όλα τα χατίρια, χαρτζιλίκονε χοντρά και κρυφά απ' τους γονείς μου, παρά τα επίμονα "Μπαμπάααααα" της μητέρας μου, μου έλεγε παραμύθια, ιστορίες, αλλά και προσωπικά του βιώματα από την προπολεμική ζωή, το γιατί παράτησε το σχολείο στην Γ' Δημοτικού ("Με βάρεσε ο δάσκαλος μια μέρα" μου είχε πει), από τον πόλεμο του '40 και την κατοχή (το αγαπημένο μου πράγμα...) και γενικά για όοοολη τη ζωή του... Πόσο θα ήθελα να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, ούτως ώστε να τον ηχογραφούσα, να τον έχω να τα διηγείται και σήμερα... Κλασικά, κοπανούσε κρασάκι και τσιπουράκι κάθε μεσημέρι, παρά τη γκρίνια της μητέρας μου, ενώ δεν άκουγε τους γιατρούς :D
Κλασικό παράδειγμα:
Γιατρός: -"Κυρ-Χρήστο, μην τρως αλάτια, δεν κάνει καλό".
Παππούς: -"Καλά, παιδί μ΄, καλά".
Στο σπίτι:
Παππούς: -"Ζωζώκά (η μητέρα μου), φέρε, ρε κορίτσι μ', τ' αλάτι να βάλου στου φαΐ".
Μαμά: -"Μπαμπά, δεν άκουσες τι είπε ο γιατρός; Όχι αλάτια".
Παππούς: -"Αααα δεν πα' να λέει ό,τ' θέλ', εγώ θέλου αλάτ'." και σηκωνόταν, το έπαιρνε μόνος του και έβαζε μια αλυκή αλάτι στο φαΐ! :D

Γενικά έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις απ' αυτόν τον τόσο ζεστό και απλό άνθρωπο... Τον "χάσαμε" σε ηλικία 93 χρονών, όταν ήμουνα στην Α' Γυμνασίου... "Έφυγε" στον ύπνο του (μακάριος θάνατος), έχοντας τα "400". Παρόλες τις "καταχρήσεις" (κάπνιζε 40+ χρόνια και το 'κοψε στα 60 του, το "΄τσουζε με τσίπουρο και κρασάκι) δεν είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, δείγμα της γερής του κράσης!

Μου λείπει πολύ.......

Έχω πάμπολλες φωτογραφίες του, αλλά εν καιρώ θα αναρτήσω εδώ στο φόρουμ 2 takes, το ένα πίσω απ' τ' άλλο, τα οποία έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου :)
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα