Αχ παιδιά δεν ξέρετε τι μου θυμήσατε κι εμένα! Εγώ ήμουν σε μια ημί-αστική περιοχή. Στην Παλλήνη. Την δεκαετία του 90 εκεί την πέρασα. Οχι οτι δεν υπήρχαν κινητά τότε, απλά ζήτημα να είχαν οι μεγάλοι. Πόσο μάλλον τα παιδιά. Εκεί υπήρχε ραντεβού. Μετά το πέρας του διαβάσματος που γινόταν το μεσημέρι, ξαμολιόμουν στον δρόμο μέχρι τις 8. Αν κάποια μαμά μας μάζευε, τηλεφωνούσε στις άλλες και μέναμε μέχρι τις 10. Συννενόηση βρε παιδί μου. Μας είχαν ορίσει διακριτά όρια.
Στο εξοχικό στην Ανάβυσσο η μαμά μου ήταν η μπελαντόνα. Είναι που είναι εκρηκτικός χαρακτήρας (και γι αυτό την αγαπώ) έβαζε την φωνή και ακούγονταν πολύ μακριά. Αν δεν άκουγα φωνή, 8 η ώρα ήμουν πίσω. Το χρησιμότερο γκάτζετ που είχα τότε ήταν ένα ρολογάκι χειρός με λαστιχένιο μπρασελέ. Σαν τα σημερινά Swatch μόνο που τότε αυτά ήταν πραγματικά πάμφθηνα! χεχ..
Στο εξοχικό στην Ανάβυσσο η μαμά μου ήταν η μπελαντόνα. Είναι που είναι εκρηκτικός χαρακτήρας (και γι αυτό την αγαπώ) έβαζε την φωνή και ακούγονταν πολύ μακριά. Αν δεν άκουγα φωνή, 8 η ώρα ήμουν πίσω. Το χρησιμότερο γκάτζετ που είχα τότε ήταν ένα ρολογάκι χειρός με λαστιχένιο μπρασελέ. Σαν τα σημερινά Swatch μόνο που τότε αυτά ήταν πραγματικά πάμφθηνα! χεχ..
