Ρετρό επικοινωνία (σε μεσαίες αποστάσεις) !

[exetlaios]

Δεν πάνε πολλές μέρες, από τότε που επισκέφτηκα ένα χωριουδάκι στην Μάνη. Ένα μικρό χωριουδάκι, σκαρφαλωμένο στο ψηλότερο σημείο ενός βουνού. Με θέα μαγευτική και με μια απόκοσμη ηρεμία. Το χωριό, είχε-δεν-είχε είκοσι σπιτάκια όλα-και-όλα.

Ξάφνου μια φιγούρα εμφανίστηκε από το πουθενά, διακόπτοντας την ησυχία. Ήταν ένας μπόμπιρας με το ποδήλατό του, που άρχισε να κάνει βόλτες στη μικρή πλατεία στην εκκλησίτσα του χωριού. O μικρός ήταν περίπου 7-8 ετών.

Αμέσως το μυαλό μου έκανε σκέψεις. Σίγουρα στην ερημιά αυτή, ο μπόμπιρας αυτός δε θα είχε ούτε κομπιούτερ με ίντερνετ, ούτε πολλούς φίλους, ούτε θα αγόραζε παιχνίδια από τεράστια παιχνιδάδικα και σίγουρα δε θα φόραγε πανάκριβα ρούχα «φίρμας». Για μια στιγμή θαύμασα την απλότητα της ζωής του, αμόλυντη από τις «ανέσεις» των μεγαλουπόλεων.

Όμως σύντομα η πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα. Ξαφνικά ο μπόμπιρας αφήνει κάτω το ποδήλατο και βγάζει από την τσέπη του, ένα ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ κινητό. Από αυτά που –τουλάχιστον εγώ ως μέσος μισθωτός- δεν πρόκειται να αποκτήσω ποτέ. Μάλιστα το κινητό ήταν μεγαλύτερο από την παλάμη του. Έκπληκτος τον ακούω να τηλεφωνεί στην αδελφή του : «Έλα Μαρία, είμαι στην εκκλησία. Μου έσκασε το λάστιχο. Φέρε μου την τρόμπα» ! Και το ειρωνικό είναι ότι το χωριουδάκι ήταν ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟ που ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να ήθελε πάνω από 2 λεπτά περπάτημα για να πάει σπίτι του να πάρει την τρόμπα ! Τελικά ο «πολιτισμός» έχει αλλοιώσει τα πάντα, σκέφτηκα.

Και φυσικά δεν μπόρεσα, να μην κάνω σύγκριση με τα δικά μου παιδικά χρόνια, τα καλοκαίρια στο χωριό. Τότε που δεν υπήρχαν κινητά. Το σπίτι μου απείχε περίπου 10 λεπτά με τα πόδια, από την πλατεία που παίζαμε. Κάθε μεσημέρι, η γιαγιά μου έβγαινε στο μπαλκόνι, έστρεφε προς την μεριά της πλατείας, έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και φώναζε με όση δύναμη είχε : «Κωνσταντίνε ! Έλα σπίτι ! Φαγητό !». Μόλις άκουγα την φωνή της, απάνταγα και εγώ με μια –ακόμα δυνατότερη- φωνή : «Έεεερχομαιαιαι» !

Κυριολεκτικά μας άκουγε όλο το χωρίο. Όμως κανείς δε νοιαζότανε. Όλοι έτσι επικοινωνούσανε μεταξύ τους : Μπαλκόνια, βαθιά ανάσα και δυνατή φωνή. Μια όμορφη βαβούρα. Χωρίς την «διακριτικότητα» που παρέχουν οι πριβέ-συζητήσεις στα κινητά, αλλά με γενναία δόση αυθεντικότητας και ζωντάνιας. Και αν για κάποιο λόγο η γιαγιά ήταν χωμένη για δουλειές στο υπόγειο και δεν άκουγε, έριχνα μια τρεχάλα, και σε 5 λεπτά ήμουνα σπίτι. «Γιαγιά, θα είμαι στο σπίτι του Σταύρου, μην ανησυχείς» έλεγα λαχανιασμένος, και ξανάριχνα άλλη μια τρεχάλα να ξαναπάω στην παρέα μου. Έτσι απλά, χωρίς να με τρομάζουν οι αποστάσεις.

Τελικά έπρεπε να φτάσω 32 χρονών, για να αντιληφθώ την μαγεία που είχε ο ρετρό τρόπος επικοινωνίας !

 

[pooky(1)]

......και ο απλός τρόπος ζωής, μην το ξεχνάμε πάνω από όλα.

Ευτυχώς εμείς μεγαλώναμε για να γίνουμε άνθρωποι και όχι καταναλωτές. Τα σημερινά παιδιά αποτελούν, δυστυχώς και κατά πλειοψηφία, τους αυριανούς υστερικούς υπέρ-καταναλωτές, στηλοβάτες του χρηματοοικονομικού στερεώματος και της παντοδυναμίας - παντοκρατορίας των τραπεζών. Με γοργά βήματα γινόμαστε κατ' εικόνα και ομοίωση των αμερικανών. Άπλετη και άκρατη κατανάλωση, εξύψωση του κοινωνικού μας status δια μέσου των υλικών αγαθών και διαπόμπευση του παλιού και απλού τρόπου ζωής.

Δυστυχώς κάποιοι για να πουλήσουν τις σαβούρες τους δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο και καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Δυστυχώς Κωνσταντίνε, ο τρόπος ζωής που περιγράφεις αποτελεί πιά ιστορία.

 

[akmakas]

Τα δικά μας χρόνια ήταν και θα είναι τα καλύτερα χρόνια όλων των εποχών πάει και τελείωσε!

 

[mastoras]

Εκπληκτικό thread, μπράβο exetlaios. Εγώ που ζούσα σε χωριό, θυμάμαι πως κάθε, μα κάθε, απόγευμα στις 7:30, έβγαινε η γειτόνισα και φώναζε από το μπαλκόνι της τον 8χρονο γιό της: "Λεφτερηηηηηηηηηηηηηηη!". Αλλά, προσέξτε, το "Λεφτερηηηηηηηηηηη!" αυτό ήταν επιστημονικά φτιαγμένο ώστε να διαρκέσει όσο το δυνατό περισσότερο, και να ακουστεί όσο το δυνατό μακρύτερα. Ήταν κάτι σαν

βαθειά αναπνοή, το κεφάλι πίσω, "Λεφ ---- τέεεεεεεε ---- ρηηηη ---ηηηηηηη-η-η". Το τελευταίο "η" ήταν κάτι σα στριγγλιά.

Τότε με ενοχλούσε. Που να φανταστώ, φίλε exetlaios, πως θα ερχόταν η εποχή που θα πεθυμούσα αυτό το "Λεφτέρρηηηηηηηη!".

Και κάτι άλλο. Ο φίλος pooky έγραψε παραπάνω πως:

Με γοργά βήματα γινόμαστε κατ' εικόνα και ομοίωση των αμερικανών.

Να έχετε υπόψη σας πως στην Αμερική πολύ λίγοι έχουν κινητά, καμία σχέση με την τρέλα που επικρατεί στην Ελλάδα. Σε αρκετά άσχημα πράγματα, οι Έλληνες (και οι Ευρωπαίοι γενικότερα) έχουμε κατά πολύ ξεπεράσει τους Αμερικανούς.

 

[teflon]

Θυμάμαι την εποχή που δεν έπαιζαν κινητά, που ξεκινούσες από τη μία μεριά της πόλης στην άλλη , για να βρεις ένα φίλο σου, που είχε δεν είχε σ'ετρωγε στη μάπα όλο το απόγευμα.

Τώρα παίρνεις τηλεφωνάκι και ακούς από την άλλη μεριά "Να... μωρε τώρα..... έχω δουλεία.... και δεν μπορώ....."και άλλες τέτοιες δικαιολογίες....:whothehell:.

Η απομόνωση & η αποχαύνωση σε όλο της το μεγαλείο.

Θυμάμαι επίσης και τα γράμματα που έστελνα στο στρατό και όταν ερχοταν η απάντηση ήμουν όλο κεφια. Οχι οτι δεν μπορουσα να πάρω ένα τηλεφωνο (σταθερό έτσι?), αλλά το γράμμα ήταν ΑΛΛΗ ΦΑΣΗ!!!

Εγω πάντως αποφάσισα οτι είναι αρκετά βλαβερό για την υγεία μου (ψυχική) και για τους γύρω μου και το έστειλα στον αγύριστο.

Υπάρχουν 1000τρόποι αν θέλει κάποιος να επικοινωνήσει μαζί μου :

"σταθ. τηλεφωνία, e-mail, skype, pm, ΕΛΤΑ, ταχυδρομικά περιστέρια, σήματα καπνού ή ακόμα και να χτυπήσει την πόρτα μου"

ΑΠΑΝ!!!

 

[manos426f]

Φιλε teflon,αφου σε καλωσορισω στο forum,μια και δεν ετυχε να το κανω σε καποιο αλλο thread,να σου πω οτι δεν ειναι αρκετος καιρος που κι εγω εχω αρχισει να αναθεωρω την ολη φαση με το κινητο και σκεφτομαι,αν οχι να το στειλω μιας και μου χρειαζεται λογω δουλειας,να το περιορισω σε σημαντικοτατο βαθμο...!!

Με απλα λογια,να το μετατρεψω σε εργαλειο,οπως πρεπει να ειναι,κι οχι μονιμο συνοδο μου,οπου κι αν βρισκομαι.....

Ετσι λοιπον,καθοτι ο Σεπτεμβρης θα επιφερει ουτως η αλλως,μεγαλες αλλαγες στη ζωη μου,νομιζω οτι καπου εκει χωρανε και καποιες μικροτερες,οπως αυτη που μολις περιεγραψα....

Ειδωμεν....

exetlaios,ενα ακομη εξαιρετο thread,μπραβο..!!

 

[exetlaios]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ !

 

[Vag]

Δεν πάνε πολλές μέρες, από τότε που επισκέφτηκα μια πόλη στη Μάνη. Μια μικρή πόλη, σκαρφαλωμένη στο ψηλότερο σημείο ενός βουνού. Με θέα μαγευτική και με μια απόκοσμη ηρεμία. Η πόλη, είχε-δεν-είχε 300.000 κατοίκους όλους-κι-όλους.

Ξάφνου μια φιγούρα εμφανίστηκε από το πουθενά, διακόπτοντας την ησυχία. Ήταν ένας μπόμπιρας με το hoverbike του, που άρχισε να κάνει βόλτες στη μικρή πλατεία, στη μητρόπολη της πόλης. Ο μικρός ήταν περίπου 7-8 ετών.

Αμέσως το μυαλό μου έκανε σκέψεις. Σίγουρα στην ερημιά αυτή, ο μπόμπιρας αυτός δε θα είχε ούτε κομπιούτερ με τεχνητή νοημοσύνη, ούτε προσωπικό ρομπότ, ούτε θα αγόραζε βιοηλεκτρονικά παιχνίδια από τεράστια παιχνιδάδικα και σίγουρα δε θα φόραγε τα νέα, "έξυπνα, προσαρμοζόμενα ρούχα". Για μια στιγμή θαύμασα την απλότητα της ζωής του, αμόλυντη από τις "ανέσεις" των μεγάλων μητροπόλεων.

Όμως σύντομα η πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα. Ξαφνικά ο μπόμπιρας αφήνει το hoverbike του και βγάζει από την τσέπη του έναν ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ειδωλοπροβολέα.

Από αυτούς που -τουλάχιστον εγώ ως μέσος μισθωτός- δεν πρόκειται να αποκτήσω ποτέ. Μάλιστα ο ειδωλοπροβολέας ήταν μικρός σαν δαχτυλίδι. Έκληκτος τον βλέπω να εμφανίζει την αδερφή του: "Έλα Μαρία, είμαι στη Μητρόπολη. Χάλασε η αντλία υδρογόνου. Πες στο ρομπότ να έρθει"! Και το ειρωνικό ήταν ότι η πόλη ήταν τόσο ΜΙΚΡΗ που ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να ήθελε πάνω από δύο λεπτά να πάει σπίτι του με τους κυλιόμενους διαδρόμους! Τελικά ο "πολιτισμός" έχει αλλοιώσει τα πάντα, σκέφτηκα.

Και φυσικά δε μπόρεσα, να μην κάνω σύγκριση με τα δικά μου παιδικά χρόνια, τα καλοκαίρια στην πόλη. Τότε που δεν υπήρχαν ειδωλοπροβολείς. Το σπίτι μου απείχε περίπου 10 λεπτά με το hoverbike, από τον παιδότοπο που παίζαμε. Κάθε μεσημέρι, η γιαγιά μου με καλούσε στο κινητό και μου έλεγε: "Κωνσταντίνε ! Έλα σπίτι ! Φαγητό !". Μόλις άκουγα τη φωνή της, απάνταγα κι εγώ: "Έεεερχομαιαιαι"!

Έτσι έκανε όλος ο παιδότοπος. Όμως κανείς δε νοιαζότανε. Όλοι έτσι επικοινωνούσανε μεταξύ τους: Κινητά, μηνύματα και βιντεάκια. Μια όμορφη επικοινωνία. Χωρίς το ρεαλισμό που παρέχουν οι ειδωλοπροβολείς, αλλά με γενναία δόση αυθεντικότητας και ζωντάνιας. Και αν για κάποιο λόγο η γιαγιά ήταν χωμένη για δουλειές στο υπόγειο και δεν έπιανε καλά το κινητό, έπαιρνα το hoverbike, και σε 5 λεπτά ήμουνα σπίτι. "Γιαγιά, θα είμαι στο σπίτι του Σταύρου, μην ανησυχείς" έλεγα, και ξανάπαιρνα το hoverbike για να ξαναπάω στην παρέα μου. Έτσι απλά, χωρίς να με τρομάζουν οι αποστάσεις.

Τελικά έπρεπε να φτάσω 32 χρονών, για να αντιληφθώ την μαγεία που είχε ο ρετρό τρόπος επικοινωνίας !

 

[exetlaios]

ΨΑΡΩΤΙΚΟ !

 

[Rygar]

Φιλε teflon,αφου σε καλωσορισω στο forum,μια και δεν ετυχε να το κανω σε καποιο αλλο thread,να σου πω οτι δεν ειναι αρκετος καιρος που κι εγω εχω αρχισει να αναθεωρω την ολη φαση με το κινητο και σκεφτομαι,αν οχι να το στειλω μιας και μου χρειαζεται λογω δουλειας,να το περιορισω σε σημαντικοτατο βαθμο...!!

Εγώ δυστυχώς ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ να το αποχωριστώ, καθώς είμαι υποχρεωμένος από τη δουλειά μου να το έχω ανοιχτό 24/7 365. Ακούω ανθρώπους (καμιά φορά το λέω κι εγώ), ότι χωρίς κινητό δε μπορούμε, και μπορεί να μας σωσει πολλές φορές κλπ κλπ. Πριν 20 χρόνια πώς μπορούσαμε;;;;;;

 

[lamah]

Εγω παντως να πω την κρυφη μου αληθεια στο Γυμνασιο που απεκτησα τον CPC 6128 δεν εβλεπα την ωρα και την στιγμη μετα τα παιχνιδια στο χωριο με το ποδηλατο και το κυνηγι να παιξω saboteur 1-2 :} γιατι με τα κινητα δεν τα παω καθολου καλα με λιγα λογια και δεν τα γουσταρω καθολου

 

[Rygar]

Εγω παντως να πω την κρυφη μου αληθεια στο Γυμνασιο που απεκτησα τον CPC 6128 δεν εβλεπα την ωρα και την στιγμη μετα τα παιχνιδια στο χωριο με το ποδηλατο και το κυνηγι να παιξω saboteur 1-2 :}

Αυτό έκανα κι εγώ οπότε η αλήθεια δεν είναι κρυφή

Τώρα που τον έχω ξανά, μ'αρέσει που τον κοιτάζω. Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που τον απέκτησα, και αυτόν και το αμιγκάκι 500.

 

[lamah]

Rygar σταματα ζηλευω

 

[Dark_kronos]

Εγω ειμαι τυχερος που ακομα τα εχω αυτα στην καθημερινη μου ζωη!

Τυχενει να ζω στην παλια πολη (για οσους ξερουν απο Ροδο), σε μια γειτονια που ειναι σαν ενα μικρο χωριο, παροτι ειναι μεσα στην πολη....

Τα μονα ηλεκτρονικα παιχνιδια της γειτονια ειναι τα δικα μου, και ενα x-box ενος παιδιου... Τα παιδια παιζουν καθε μερα μπαλα στον δρομο η στην αυλη του σχολειου (τυχενει να εχω ενα δημοτικο διπλα μου), κανουν βολτες με τα ποδιλατα τους και μονο καπιοι απο τους μεγαλους (του γυμνασιου) εχουν κινιτο...

Και για να επανελθω στο θεμα του τοπικ, ακουω εκατονταδες φορες την μερα τον διπλανο πατερα να φωναζει το ονομα του γιου του για να τον βρει, και την αντιστιχη απαντιση απο τον γιο, την γιαγια απο απεναντι να φωναζει το ονομα ποτε του εγγονου και ποτε της εγκονης, οι οπιοι ποτε δεν απαντανε... Οταν καπιος απο τους γειτονες θελει τον πατερα μου να φωναζει με ολη του την δυναμη, αντι να τον παρει ενα τηλεφωνο

Εκτος απο το δικο μας σπιτι, που λογο ανατομιας ειναι αδυνατων, αμα θες καπιον απλα πας, ανοιγεις την πορτα και τον φωναζεις, η και μπαινεις μεχρι μεσα, μεχρι να τον βρεις....

Εχω την τυχη να ζω σε μια γειτονια που εχει ξεχαστει στον χρονο, μη χανοντας πολλα πλεονεκτιματα της συνχρονης ζωης! Και καθε φορα που το σκευτομαι ενα χαμογελο σκαρφαλωνει μεχρι τα αυτια μου!

 

[alkis21]

:animlaugh: Δυο χρόνια μετά γελάω με το post του Vag!

Αυτό που μου ήρθε αμέσως στο μυαλό όταν διάβασα τον τίτλο του topic ήταν τα -πρώτα- φοιτητικά μου χρόνια. Πέρασα στην Πάτρα το 1993. Τότε φυσικά όχι μόνο δεν υπήρχαν κινητά, αλλά ακόμα και στο σταθερό τηλέφωνο ήταν μια πολυτέλεια που αρκετοί φοιτητές δεν είχαν (η μίσθωση γραμμής ήταν ακόμα ακριβή υπόθεση). Όμως ακόμα όσοι εξ' ημών είχαμε τηλέφωνο, δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν και πολύ συχνά σπίτι για να το σηκώσουμε!

Κάποιος τρόπος έπρεπε να βρεθεί λοιπόν ώστε να μπορούμε να αφήνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλον. Υπήρχε βέβαια η υπηρεσία τηλεφωνητή του ΟΤΕ (την οποία παρεμπιπτόντως ενώ είχε από πολύ παλιά άρχισε να την διαφημίζει στην τηλεόραση σαν νέα 5-6 χρόνια αργότερα, τέλος πάντων άλλο θέμα αυτό) η οποία σε μερικές περιπτώσεις ήταν χρήσιμη. Τι γινόταν όμως αν κάποιος ερχόταν σπίτι και δεν σε έβρισκε; Αν ήθελε να σου αφήσει κάποιοι μήνυμα και δεν είχε χαρτί και στυλό; Το δαιμόνιο φοιτητικό μυαλό λοιπόν επινόησε το εξής: κάθε φοιτητής είχε κολλημένο έξω από την πόρτα του ένα κομμένο πακέτο από τσιγάρα με χαρτάκια και μολύβι, ώστε να του αφήσεις μήνυμα για ό,τι χρειάζεσαι! Δεν ξέρω πως ξεκίνησε αυτό το έθιμο αλλά φαντάζομαι πως τώρα λόγω των κινητών δεν θα υπάρχει πια.

Εγώ για να πρωτοτυπήσω και να δείξω πόσο geek ήμουν έβαζα κουτί από δισκέτες

 

[Λορένα]

Αυτη η επικοινωνια μου αρεσε και μενα

Γινοσουν ενα βρε παιδι μου, με ολη την γειτονια.

Αφου οι αλλοι επελεγαν να φωναζουν και βγαζουν ετσι ενα μερος απο τα προσωπικα τους σε κοινο ακουσμα, αισθανοσουν μερος μιας μεγαλυτερης οικογενειας.

Συχνα αναλαμβανες να απαντησεις εσυ αντι του .. Γιαννη πχ.

-Δεν ειναι εδωωωωωωωωωω... πηγε με τα αγορια βολτα με τα ποδηηηηηηηηηηηλατα κτλ

 

[TallMan]

Συχνα αναλαμβανες να απαντησεις εσυ αντι του .. Γιαννη πχ.

-Δεν ειναι εδωωωωωωωωωω... πηγε με τα αγορια βολτα με τα ποδηηηηηηηηηηηλατα κτλ

...Και πολλές φορές τον "κάρφωνες" άθελά σου, ότι είχε απομακρυνθεί και άκουγες τη μάνα του παιδιού μέσα από το σπίτι να λέει

"πάλι εξαφανίστηκε; κάτσε να έρθει και θα τον κάνω μαύρο στο ξύλο!"

:animlaugh:

 

[Clemence]

παιδιά τι υπέροχο θέμα! αν και εγώ μένω μόνιμα ρόδο και εκεί είμαστε ακόμα γειτονιά στο κέντρο της νέας πόλης που μένω από πάντα, μου έχει λείψει η ζωή χωρίς κινητό. θυμάμαι ότι δεν ήθελα να πάρω όταν είχαν πρωτοβγεί που ήμουν φοιτήτρια, γιατί ήταν αρκετά βαριά και δεν το είχα ανάγκη, είχα ένα τηλέφωνο στο σπίτι μόνο για να δέχομαι κλήσεις και έναν τηλεφωνικό θάλαμο απέναντί μου! τελικά όμως εκεί στο πτυχίο πήρα και θυμάμαι ακόμα ένα ταξίδι μου με το πλοίο ρόδο-αθήνα το καλοκαίρι του 1996 που το κάθε τραπέζι είχε πάνω 3-4 κινητά 8) πάντα υπερβολικοί οι έλληνες βρε παιδί μου, σε όλα μας ...

 

[V.I.Smirnov]

Eγώ δεν έχω κινητό, ούτε είχα ποτέ απλώς διότι μου ήταν/είναι άχρηστο και επιβάρυνση.

Θυμάμαι όμως ένα διασκεδαστικό περιστατικό που μου συνέβει το '94.

Εκείνη την εποχή μόλις είχαν αρχίσει να διαδίδονται τα κινητά στην ελλάδα και ήταν κάτι πρωτόγνωρο.

Εγώ επειδή δεν είχα ρολόι, κυκλοφορούσα με ένα μικρό επιτραπέζιο ξυπνητήρι μπαταρίας.

Κάποιο βράδυ, φθινόπωρο, ήμουν στο λεωφορείο.

Χτυπά το κινητό κάποιου. Το βγάζει, όλοι γυρίζουν και τον/το κοιτάζουν.

Χτυπά το κινητό ενός άλλου. Πάλι το βγάζει να απαντήσει και όλοι το κοιτάζουν.

Μετά από λίγο γίνεται το ίδιο για τρίτη φορά.

Ξαφνικά αρχίζει να χτυπά το ξυπνητήρι μου. Όσοι είχαν απομείνει, έξι-εφτά άτομα, γυρίζουν να δουν τι κινητό θα βγάλω.

Εγώ βγάζω το ξυπνητήρι επιδεικτικά και λέω σε όσους κοιτούσαν έκπληκτοι "Tι συμβαίνει, δεν έχετε ξαναδει ρολόι ;" !!!!

-

 

[Shakti]

Εγώ με την αδερφή μου ήμασταν προχώ. Μας είχε στείλει ο παππούς μου απο την Αυστραλία γουόκι τόκι και χρησιμοποιούσαμε αυτά. :

Εγώ ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως καταφέρναμε να συγχρονιστούμε. Την ίδια ώρα βρισκόμασταν, την ίδια ώρα φεύγαμε. Ούτε καν συνεννόηση με το τηλέφωνο. Το καλύτερο ήταν όταν μαζευόμασταν στο χωριό τα καλοκαίρια και επειδή τότε δεν υπήρχε φόβος σουλατσάραμε ανενόχλητοι και ασυγκίνητοι απο φωνές.

Σοβαρά τώρα, εκτός απο μία σοβαρή ανάγκη που το να έχει επάνω του κανείς κινητό είναι σωτήριο, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις συμφωνώ και επαυξάνω με ότι έχετε γράψει μέχρι τώρα. Είναι άγριο αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή. Βλέπω άτομα που ξοδεύουν τα χρήματα τους σε πραγματικά τελείως άχρηστα πράγματα μόνο γιατί είναι "χαϊ τεκ" που δεν ξέρουν κιόλας να εκμεταλλευτούν πλήρως τις περισσότερες φορές.

Υπερκατανάλωση και υπερέκθεση. Δεν πιστεύω πως θα μας βγει σε καλό αυτό, ειδικά για τις νεότερες γενιές.

Σας μιλάω ειλικρινά και το πιστεύω, αν είχα την δυνατότητα και μπορούσα (πράγμα δυστυχώς αδύνατον), εγώ θα την είχα κάνει για το χωριό μου, στην πόλη δεν θα έμενα με τίποτα. Και πριν σκεφτείτε "ε καλά, μόνο εσύ; Εμείς τι θα κάναμε;" υπενθυμίζω πως πολλοί άνθρωποι είναι τελείως τσιμεντοπρεζάκια και δεν το συζητάνε ούτε για αστείο να ξεκολλήσουν απο την πόλη. Είναι τραγικό το γεγονός του να βλέπω παιδάκια να κάνουν σαν τρελά γιατί είδαν για πρώτη φορά μουλάρι, αγελάδα και κότα.