Eagle 1
RetroMasteR
- Joined
- 31 Ιαν 2016
- Μηνύματα
- 1.305
- Αντιδράσεις
- 4.728
Το τι αναμνήσεις μου ξύπνησε αυτό το θέμα δεν λέγεται.... Διαπίστωσα επίσης ότι έχω βιώσει σχεδόν όλες τις μορφές θέρμανσης που προαναφέρθηκαν. Έψαξα λοιπόν στις ταινίες μου Σούπερ 8 και σε βιντεοσκοπίσεις που έκανα και βρήκα ένα μέρος από τις παλιές σόμπες. Η ποιότητα των φωτογραφιών δεν είναι καλή, μια και προέρχεται από τα φιλμ με κίνηση, αλλά είναι ότι καλύτερο μπόρεσα να βρω από τις δικές μας μορφές θέρμανσης που δεν υπάρχουν πιά.
Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή:
Μαγκάλι:
Ναι, το πρόλαβα, ίσα που το θυμάμαι, μπρούτζινο, σαν μεγάλη πιατέλα με βάση, με τα κάρβουνα χωνεμένα. Οι δικοί μου γνώριζαν τον κίνδυνο και το έβγαζαν έξω από το δωμάτιο τη νύχτα, ωστόσο όπως λέει η μητέρα μου ένα απόγευμα τους έσωσα τη ζωή, μια και τους ζάλισε πολύ πριν πάνε για ύπνο και τους συνέφερε το κλάμα το δικό μου και άνοιξαν αμέσως τα παράθυρα. Πολύ ύπουλο πράγμα, δεν το ξαναχρησιμοποίησαν.
Σόμπα Ξύλου / Κάρβουνου (μπρικέττα λιγνίτη):
Ήταν 2 ειδών, όρθια, που έβαζε κανείς τα ξύλα από επάνω και είχε πορτάκι στη βάση για να βγάζει κανείς τη στάχτη, και ξαπλωτή, με φούρνο για να ψήνει κανείς φαγητό. Καλύτερες από τις δεύτερες ήταν εκείνες που είχαν πυρότουβλα στο χώρο καύσης και μαντέμι στο επάνω μέρος. Επάνω είχαν ανοίγματα με καπάκι ή δαχτυλίδια για να βράζει κανείς νερό ή να μαγειρεύει, ή να βάζει ξύλα ενώ μπροστά είχαν πορτάκι για να μπαίνουν τα ξύλα αν επάνω μαγειρευόταν το φαγητό. Κάτω από το πορτάκι υπήρχε συρτάρι που έπεφτε η στάχτη, από την υπερκείμενη σχάρα. Στο σπίτι μας στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα, αλλά και στο σπίτι του παππού σε διπλανή πόλη, ζεσταινόμασταν και μαγειρεύαμε το χειμώνα με τις ξυλόσομπες. Εκείνα τα γεμιστά της μητέρας και οι πίττες, τα καταίφια και οι μπακλαβάδες τα Χριστούγεννα, θα μου μείνουν αξέχαστα/ες...... Το καλοκαίρι το μαγείρευμα γινόταν σε πετρογκάζ με 3 εστίες, όπου όταν ερχόταν ο πωλητής (τεχνικός ΔΕΝ ήτανε) να αλλάξει τη μπουκάλα, έβαζε σπίρτο στην ένωση να δει αν υπάρχει διαρροή.... Μου άρεσε να βλέπω τη διαδικασία και μία φορά (πρέπει να ήμουν 12-13 χρονών) τον ρώτησα "τι θα γίνει αν πάρει φωτιά?" "Τίποτε, θα κλείσω τη στρόφιγκα" μου είπε. Τι μυαλά είχαμε...
Η παρακάτω φωτογραφία είναι από την ξυλόσομπα στο σπίτι του παππού, Χριστούγεννα 1978. Δυστυχώς δεν διασώθηκε καμμία από τις πολλές που είχαμε.
Να και η "πατέντα" στο μπουρί πάνω από τη σόμπα (όπως αναφέρθηκε παραπάνω), πολύ χρήσιμη για άπλωμα πετσετών κυρίως.
Στο δωμάτιό μου είχα από το 1968 σόμπα πετρελαίου. Philips παρακαλώ, κατασκευασμένη στην Ελλάδα (απλή, χωρίς αερόθερμο). Όπως ανέφεραν οι προηγούμενοι, άναβε με βαμβάκι με οινόπνευμα και στο ρεζερβουάρ της υπήρχε δείκτης μηχανικός με φλοτέρ για την πληρότητα και σίτα για να μην πέσει κάτι μέσα. Ήταν πολύ ωραία στην καύση της, με ήχους και χρώμα όπως το αναφέρει ο ΦΖΠ1 και από το παραθυράκι της έβλεπε κανείς τη γαλάζια φλόγα. Ελάχιστα μύριζε και μόνο στην αρχή ή όταν γέμιζε κανείς πετρέλαιο ενώ ζέσταινε πολύ γρήγορα και καλά. Θυμάμαι το μπετόνι της ήταν μεταλλικό και είχαμε βαρέλι με βρυσάκι στο υπόγειο, από όπου τη γεμίζαμε. Είχε 3 διαβαθμίσεις για θέρμανση με στρογγυλό κουμπί, την είχαμε στη μεσαία σκάλα για ζέστη και στο 0 για να σβύσει. Επάνω είχε σχάρα, όπου η μητέρα μου έβαζε ένα μπρίκι με νερό για υγρασία στο χώρο. Πόσο θα ήθελα να την ξαναζήσω....
Θερμοσυσωρευτές:
Στη Γερμανία φοιτητής γνώρισα τους θερμοσυσσωρευτές Stiebel Eltron, όπως τους περιέγραψε ο Stayros. Φόρτιση το βράδυ, ζέστη την ημέρα μέχρι αργά το βράδυ. Η φωτογραφία είναι από το 1980. Το κουμπάκι που έχει πάνω δεξιά ρύθμιζε με 3 σκάλες την ένταση που δούλευε ο ανεμιστήρας. Η αλήθεια είναι ότι έκανε θόρυβο αλλά το συνήθιζε κανείς. Ζέσταινε καλά, ωστόσο μία φορά τον έκλεισα όταν πήγα για 15 ημέρες τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα και θυμάμαι που γύρισα από Θεσσαλονίκη το βράδυ (μία πτήση είχε τότε η Lufthansa) και τον ενεργοποίησα μεν, ξεπάγιασα δε, αφού το πρωί άρχισε να βγάζει ζέστη.....
Σόμπα υγραερίου:
Το 1990 έμενα για 2 χρόνια στην Αθήνα σε σπίτι με κεντρική μεν, αλλά όχι αυτόνομη θέρμανση. Τα καλοριφέρ άναβαν μόνο το βράδυ, οπότε σαν λύση βρέθηκε η σόμπα αερίου, χωρίς μπουρί, με "καταλύτη" όπως έλεγαν... Πήρα μία πολύ καλή, γαλλική, αλλά δεν θυμάμαι τη μάρκα. Όσο καλή και να ήταν πάντως μύριζε, κακά τα ψέματα, όμως ζέσταινε. Είχε θερμοστάτη με σκάλες 1-6 και πιεζοηλεκτικό σπινθήρα για άναμα της φλογίτσας-πιλότου που αναβε την επιφάνεια του καταλύτη. Είχε σύστημα αυτόματου σβυσίματος αν αναποδογύριζε. Η γυναίκα μου ζώντας τότε την κατάσταση της μερικής θέρμανσης είχε πει: "Στην Γερμανία κάνει κρύο έξω και ζέστη μέσα, στην Ελλάδα κάνει ζέστη έξω και κρύο μέσα". Όταν αγόρασα τη σόμπα (40.000 δρχ. θυμάμαι) μάθαινε τότε Ελληνικά και όταν ζεστάθηκε επιτέλους είπε ενθουσιασμένη "Τσόμπα (sic) είσαι ο Θεός μας"! Μετά μετακομίσαμε σε σπίτι με αυτόνομη θέρμανση και τζάκι, οπότε το θέμα με τις σόμπες λύθηκε οριστικά. Τη σόμπα τη δώσαμε στους γονείς μου που δεν είχε το διαμέρισμά τους αυτόνομη θέρμανση, οπότε συνέχισε να χρησιμεύει για πολλά χρόνια. Η φωτογραφία παρακάτω είναι από αυτή τη σόμπα στο σπίτι των γονέων μου το 1997 και φυσικά καλύπτεται από το γνωστό σεμεδάκι, όπως και η τηλεόραση Telefunken (αγορασμένη το 1990). Μεγάλη μανία η μητέρα μου με τα σεμεδάκια.....
Λοιπά:
Εκτός από τα παραπάνω υπήρξαν και διάφορα αερόθερμα από το 1980 και μετά, όπως και καλοριφέρ ελαίου, αλλά δεν σώζονται, η διάρκειά των αερόθερμων ήταν βραχεία τα δε καλοριφέρ ελαίου έκαιγαν πολύ ρεύμα.
Μιά και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, έβαλα και αυτή τη φωτογραφία με τον γνωστό Αγιο Βασίλη, μια και απέναντι από τη ξυλόσομπα γινόταν ο στολισμός του δέντρου εκείνο το μακρυνό 1978. Η τηλεόραση ασπρόμαυρη, Loewe με Thyristor (όπως έγραφε, ούτε που ξέρω τι στην ευχή είναι αυτά....).
Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή:
Μαγκάλι:
Ναι, το πρόλαβα, ίσα που το θυμάμαι, μπρούτζινο, σαν μεγάλη πιατέλα με βάση, με τα κάρβουνα χωνεμένα. Οι δικοί μου γνώριζαν τον κίνδυνο και το έβγαζαν έξω από το δωμάτιο τη νύχτα, ωστόσο όπως λέει η μητέρα μου ένα απόγευμα τους έσωσα τη ζωή, μια και τους ζάλισε πολύ πριν πάνε για ύπνο και τους συνέφερε το κλάμα το δικό μου και άνοιξαν αμέσως τα παράθυρα. Πολύ ύπουλο πράγμα, δεν το ξαναχρησιμοποίησαν.
Σόμπα Ξύλου / Κάρβουνου (μπρικέττα λιγνίτη):
Ήταν 2 ειδών, όρθια, που έβαζε κανείς τα ξύλα από επάνω και είχε πορτάκι στη βάση για να βγάζει κανείς τη στάχτη, και ξαπλωτή, με φούρνο για να ψήνει κανείς φαγητό. Καλύτερες από τις δεύτερες ήταν εκείνες που είχαν πυρότουβλα στο χώρο καύσης και μαντέμι στο επάνω μέρος. Επάνω είχαν ανοίγματα με καπάκι ή δαχτυλίδια για να βράζει κανείς νερό ή να μαγειρεύει, ή να βάζει ξύλα ενώ μπροστά είχαν πορτάκι για να μπαίνουν τα ξύλα αν επάνω μαγειρευόταν το φαγητό. Κάτω από το πορτάκι υπήρχε συρτάρι που έπεφτε η στάχτη, από την υπερκείμενη σχάρα. Στο σπίτι μας στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα, αλλά και στο σπίτι του παππού σε διπλανή πόλη, ζεσταινόμασταν και μαγειρεύαμε το χειμώνα με τις ξυλόσομπες. Εκείνα τα γεμιστά της μητέρας και οι πίττες, τα καταίφια και οι μπακλαβάδες τα Χριστούγεννα, θα μου μείνουν αξέχαστα/ες...... Το καλοκαίρι το μαγείρευμα γινόταν σε πετρογκάζ με 3 εστίες, όπου όταν ερχόταν ο πωλητής (τεχνικός ΔΕΝ ήτανε) να αλλάξει τη μπουκάλα, έβαζε σπίρτο στην ένωση να δει αν υπάρχει διαρροή.... Μου άρεσε να βλέπω τη διαδικασία και μία φορά (πρέπει να ήμουν 12-13 χρονών) τον ρώτησα "τι θα γίνει αν πάρει φωτιά?" "Τίποτε, θα κλείσω τη στρόφιγκα" μου είπε. Τι μυαλά είχαμε...
Η παρακάτω φωτογραφία είναι από την ξυλόσομπα στο σπίτι του παππού, Χριστούγεννα 1978. Δυστυχώς δεν διασώθηκε καμμία από τις πολλές που είχαμε.
Να και η "πατέντα" στο μπουρί πάνω από τη σόμπα (όπως αναφέρθηκε παραπάνω), πολύ χρήσιμη για άπλωμα πετσετών κυρίως.
Στο δωμάτιό μου είχα από το 1968 σόμπα πετρελαίου. Philips παρακαλώ, κατασκευασμένη στην Ελλάδα (απλή, χωρίς αερόθερμο). Όπως ανέφεραν οι προηγούμενοι, άναβε με βαμβάκι με οινόπνευμα και στο ρεζερβουάρ της υπήρχε δείκτης μηχανικός με φλοτέρ για την πληρότητα και σίτα για να μην πέσει κάτι μέσα. Ήταν πολύ ωραία στην καύση της, με ήχους και χρώμα όπως το αναφέρει ο ΦΖΠ1 και από το παραθυράκι της έβλεπε κανείς τη γαλάζια φλόγα. Ελάχιστα μύριζε και μόνο στην αρχή ή όταν γέμιζε κανείς πετρέλαιο ενώ ζέσταινε πολύ γρήγορα και καλά. Θυμάμαι το μπετόνι της ήταν μεταλλικό και είχαμε βαρέλι με βρυσάκι στο υπόγειο, από όπου τη γεμίζαμε. Είχε 3 διαβαθμίσεις για θέρμανση με στρογγυλό κουμπί, την είχαμε στη μεσαία σκάλα για ζέστη και στο 0 για να σβύσει. Επάνω είχε σχάρα, όπου η μητέρα μου έβαζε ένα μπρίκι με νερό για υγρασία στο χώρο. Πόσο θα ήθελα να την ξαναζήσω....
Θερμοσυσωρευτές:
Στη Γερμανία φοιτητής γνώρισα τους θερμοσυσσωρευτές Stiebel Eltron, όπως τους περιέγραψε ο Stayros. Φόρτιση το βράδυ, ζέστη την ημέρα μέχρι αργά το βράδυ. Η φωτογραφία είναι από το 1980. Το κουμπάκι που έχει πάνω δεξιά ρύθμιζε με 3 σκάλες την ένταση που δούλευε ο ανεμιστήρας. Η αλήθεια είναι ότι έκανε θόρυβο αλλά το συνήθιζε κανείς. Ζέσταινε καλά, ωστόσο μία φορά τον έκλεισα όταν πήγα για 15 ημέρες τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα και θυμάμαι που γύρισα από Θεσσαλονίκη το βράδυ (μία πτήση είχε τότε η Lufthansa) και τον ενεργοποίησα μεν, ξεπάγιασα δε, αφού το πρωί άρχισε να βγάζει ζέστη.....
Σόμπα υγραερίου:
Το 1990 έμενα για 2 χρόνια στην Αθήνα σε σπίτι με κεντρική μεν, αλλά όχι αυτόνομη θέρμανση. Τα καλοριφέρ άναβαν μόνο το βράδυ, οπότε σαν λύση βρέθηκε η σόμπα αερίου, χωρίς μπουρί, με "καταλύτη" όπως έλεγαν... Πήρα μία πολύ καλή, γαλλική, αλλά δεν θυμάμαι τη μάρκα. Όσο καλή και να ήταν πάντως μύριζε, κακά τα ψέματα, όμως ζέσταινε. Είχε θερμοστάτη με σκάλες 1-6 και πιεζοηλεκτικό σπινθήρα για άναμα της φλογίτσας-πιλότου που αναβε την επιφάνεια του καταλύτη. Είχε σύστημα αυτόματου σβυσίματος αν αναποδογύριζε. Η γυναίκα μου ζώντας τότε την κατάσταση της μερικής θέρμανσης είχε πει: "Στην Γερμανία κάνει κρύο έξω και ζέστη μέσα, στην Ελλάδα κάνει ζέστη έξω και κρύο μέσα". Όταν αγόρασα τη σόμπα (40.000 δρχ. θυμάμαι) μάθαινε τότε Ελληνικά και όταν ζεστάθηκε επιτέλους είπε ενθουσιασμένη "Τσόμπα (sic) είσαι ο Θεός μας"! Μετά μετακομίσαμε σε σπίτι με αυτόνομη θέρμανση και τζάκι, οπότε το θέμα με τις σόμπες λύθηκε οριστικά. Τη σόμπα τη δώσαμε στους γονείς μου που δεν είχε το διαμέρισμά τους αυτόνομη θέρμανση, οπότε συνέχισε να χρησιμεύει για πολλά χρόνια. Η φωτογραφία παρακάτω είναι από αυτή τη σόμπα στο σπίτι των γονέων μου το 1997 και φυσικά καλύπτεται από το γνωστό σεμεδάκι, όπως και η τηλεόραση Telefunken (αγορασμένη το 1990). Μεγάλη μανία η μητέρα μου με τα σεμεδάκια.....
Λοιπά:
Εκτός από τα παραπάνω υπήρξαν και διάφορα αερόθερμα από το 1980 και μετά, όπως και καλοριφέρ ελαίου, αλλά δεν σώζονται, η διάρκειά των αερόθερμων ήταν βραχεία τα δε καλοριφέρ ελαίου έκαιγαν πολύ ρεύμα.
Μιά και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, έβαλα και αυτή τη φωτογραφία με τον γνωστό Αγιο Βασίλη, μια και απέναντι από τη ξυλόσομπα γινόταν ο στολισμός του δέντρου εκείνο το μακρυνό 1978. Η τηλεόραση ασπρόμαυρη, Loewe με Thyristor (όπως έγραφε, ούτε που ξέρω τι στην ευχή είναι αυτά....).
