Ρετρό κατάθλιψη στην τελευταία μέρα του Καλοκαιριού…

[Omenforever]

Κάθε χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, θρηνούσα εσωτερικά κατά την τελευταία μέρα του Καλοκαιριού… Θυμάμαι να ατενίζω το ηλιοβασίλεμα της συγκεκριμένης μέρας, και να λέω από μέσα μου «Αντίο Καλοκαιράκι…» Σε λίγες μέρες η φρίκη του σχολείου/φροντιστηρίου θα επέστρεφε, η μέρα θα μίκραινε, ο καιρός δεν θα επέτρεπε το υπαίθριο παιχνίδι, και φίλοι θα χάνονταν.

Μόνη παρηγοριά, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια εκείνης της εποχής στον οικιακό υπολογιστή τα σαββατοκύριακα, και μεσοβδόμαδα οι λαθροεπισκέψεις στα arcades πριν ή/και μετά από το φροντιστήριο Αγγλικών. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ξεκοκάλισμα των ιστορικών εντύπων του χώρου…

Σάς συνέβαινε;

 

[LadyNaty]

Και εμένα μου συνέβαινε... Η επιστροφή στην Αθήνα μου έσπαγε τα νεύρα.

 

[RIO]

Το πάθαινα μέχρι που τέλειωσα το σχολείο. Μετά Καλοκαίρι ή χειμώνας, δεν μου έκανε καμία διαφορά....

 

[Αρμαγεδών]

Λοιπόοοοοον...

Στο Δημοτικό, ήδη από τα μέσα Ιουλίου είχα αρχίσει να βαριέμαι και να λέω πότε θ' ανοίξει το σχολείο να δω τους φίλους μου και τέτοια. Ασχέτως που μετά άρχιζα τις γκρίνιες και ανυπομονούσα να τελειώσει το σχολείο και ν' αρχίσουν οι διακοπές.

Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, δεν ξέρω το γιατί, ο χρόνος κυλούσε πολύυυυυυυ πιο γρήγορα απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Ουσιαστικά, το καλοκαίρι "περνούσε και δεν ακουμπούσε". Δεν μπορώ να πω ότι στο τέλος Αυγούστου μ' έπιανε "κατάθλιψη", αλλά έντονο ξενέρωμα.

(*)Το περίεργο της υπόθεσης, όμως, ήταν ότι μου άρεσε που θα έμπαινα πάλι σε ένα πρόγραμμα και θα είχα να κάνω πράγματα μέσα στην ημέρα μου. Απ' το να είμαι αραντάν όλη τη μέρα, ήταν πολύ καλύτερα. Συν του ότι ερχόταν και το λατρεμένο Φθινόπωρο και ο αγαπημένος μου Χειμώνας. Έκοψα και τη γκρίνια, οπότε μια χαρά.(*)

Μετά το τέλος του Λυκείου, ήμουν ακριβώς όπως ο RIO: ούτε που μ' ένοιαζε.

(*) Αν τυχόν ήμουν ο μοναδικός μ' αυτή την "αίσθηση", να το πω έτσι, βαράτε λεύτερα

 

[dkssprs]

Έχανα την γη κάτω από τα πόδια μου....
Τελευταία μέρα του καλοκαιριού ήταν η τελευταία μέρα στο χωριό όπου την επόμενη είχα ένα 8ωρο βασανιστικό ταξίδι για Αθήνα
Αποχαιρετούσα την παλιό παρέα κ πραγματικά χωρίς υπερβολή όλοι κλαιγαμε.
Έλεγα αντίο στους φίλους, στην.θαλασσα , στην πλατεία , στο υπαίθριο παιχνίδι στο μηχανάκι και στην άπειρη ελευθερία που είχα για 3 μήνες στο χωριό.
Κατάθλιψη .......

 

[Bajar]

Το πάθαινα από παιδί και από τα 18 που ήρθα Αθήνα μέχρι και σήμερα έχει γίνει ακόμη χειρότερο. Για εκατομμυριοστή φορά εδώ μέσα το ξαναλέω: Λατρεύω το καλοκαίρι!

 

[elephadas]

Έλα, έλα, μην κλαις. Θα έρθει και το επόμενο.

Διότι αυτό είναι το μόνο καλό που βρίσκω (κι έβρισκα πάντα) στην τελευταία μέρα του καλοκαιριού: Είναι μια μέρα κοντύτερα στο επόμενο καλοκαίρι από την προτελευταία μέρα.

 

[LadyNaty]

Το πάθαινα μέχρι που τέλειωσα το σχολείο. Μετά Καλοκαίρι ή χειμώνας, δεν μου έκανε καμία διαφορά....

Εμένα πάντως εξακολουθεί να μου φέρνει κατάθλιψη το τέλος του καλοκαιριού.

 

[telonio]

Το σχολείο ήταν για εμένα πάντα αδιάφορο και αν και έχουν περάσει μερικές δεκαετίες από τότε, μου έχει μείνει μια κακή ανάμνηση. Περισσότερες καλές στιγμές θυμάμαι από την στρατιωτική μου θητεία, παρά από το σχολείο γενικά. Δεν λέω βέβαια, τότε επί σχολικών ετών, το καλοκαίρι περνούσα αμέτρητα 12 ώρα στον 6128 και αργότερα στην 500 και πως το καλοκαίρι, όταν αυτό έφτανε στο τέλος του, σήμαινε για εμένα λιγότερες ώρες gaming με τα αγαπημένα μου μηχανήματα λόγο σχολείου. Bέβαια, από την άλλη πλευρά, το "καλοκαίρι" το απεχθάνομαι από μικρός, αφού δυσφορώ αφάνταστα με την ζέστη, δεν μου αρέσει και ιδιαίτερα το νερό της θάλασσας και λατρεύω τα βουνά, τον χειμώνα και το κρύο. Συνεπώς, δεν μπορώ να πω έπασχα από κανενός είδους "κατάθλιψης" κάθε τέλος Αυγούστου.

 

[TZELASO]

Όχι, δε με χαλούσε ποτέ η τελευταία ημέρα του καλοκαιριού. Ούτε όταν πηγαίναμε σχολείο. Ίσα-ίσα, μου αρέσει το φθινόπωρο. Είναι γλυκό, ο καιρός είναι ακόμα τέλειος, μπορείς να κάνεις υπέροχα μπάνια χωρίς πολύ κόσμο και με πιο καθαρά νερά. Ειδικά ο Σεπτέμβρης είναι σαν ένα μικρό καλοκαιράκι.
Η δική μου μελαγχολία πάντα ήταν, είναι και θα είναι όταν φεύγω από το νησί μου. Είμαι πενήντα δύο χρονών και πάω τα καλοκαίρια στο νησί από πριν γίνω ενός χρόνου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στεναχωριόμουν κάθε φορά που γύριζα στην Αθήνα. Από παιδάκι μέχρι και σήμερα. Ακόμα κι όταν καθόμουν πέντε μήνες εκεί, δεν μπορούσα να το χορτάσω.

 

[Rygar]

Η πρώτη μου μεγάλη κατάθλιψη λόγω του τέλους του καλοκαιριού ήταν το 1988. Ηταν αλλωστε η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα εκείνο το καλοκαίρι, και ήταν δίδυμες.....αλλα ήμουν ανώριμος έφηβος και δεν ήξερα πώς να προσεγγίσω και το θέμα κατάντησε πλατωνικό και ξέρετε πόσο επώδυνο είναι το πλατωνικό ενδιαφέρον.

 

[laura ingalls]

Αυτή την κουβέντα είχαμε με τον άντρα μου γυρνώντας με το καράβι. Θεωρώ ότι άμα είσαι πίσω πριν τις 20 Αυγούστου νιώθεις ότι έχεις ακόμα καλοκαίρι. Αυτό το μαρτύριο να περιμένεις μετά τον δεκαπενταυγουστο να φύγεις και όταν γυρνάς να βρίσκεις το φθινόπωρο έτοιμο και να προσπαθείς να προσαρμοστείς γρήγορα και με βία, δεν μ αρέσει να το περνάω.
Επίσης στεναχωριόμουν την τελευταία μέρα των διακοπών στο χωριό. Ξαφνικά συνειδητοποιούσα πόσο νωρίτερα νύχτωνε και ψυχοπλακωνόμουν. Σκεφτόμουνα το διαμέρισμα, τα Αγγλικά, την προπαίδεια που δεν θυμόμουν, τα διαγωνίσματα και πνιγόμουνα.
Μετά τα 20 τα ξεπέρασα τα παραπάνω προβλήματα. Όταν και το τελευταίο μου δίφραγκα το ξόδευα σε βιβλία και εκδρομές. Κάθε μήνας είχε και μια μίνι απόδραση. Κάθε μήνας είχε την χάρη του. Όταν ξανάρχισε η επαφή με το σχολείο μέσω του γιού μου, ξαναγύρισε και το αίσθημα της πνιγηρότητας, αυτή τη φορά και της οικονομικής. Αλλά αυτό κρατάει λίγο. Μόλις μπούμε στη ρότα, όλα καλά. Μόνο που θα θελα να κάνω περισσότερα ταξίδια στην διάρκεια του χειμώνα.

 

[Bambinella]

Η πρώτη μου μεγάλη κατάθλιψη λόγω του τέλους του καλοκαιριού ήταν το 1988. Ηταν αλλωστε η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα εκείνο το καλοκαίρι, και ήταν δίδυμες.....αλλα ήμουν ανώριμος έφηβος και δεν ήξερα πώς να προσεγγίσω και το θέμα κατάντησε πλατωνικό και ξέρετε πόσο επώδυνο είναι το πλατωνικό ενδιαφέρον.

Ρε αθεοφοβε, και τις δυο τις ερωτευτηκες;

 

[Aardvark]

Εφηβος ηταν θα 'χε πιει τιποτα παραπανω ,τα βλεπε διπλα.

 

[Rygar]

Ρε αθεοφοβε, και τις δυο τις ερωτευτηκες;

Αφού ήταν ίδιες! Οποια κι αν έβλεπα, τη θεωρούσα τη μία τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ τη ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ! ......είπε ο μικρός Νικολάκης και γύρισε πλευρό....

Εφηβος ηταν θα 'χε πιει τιποτα παραπανω ,τα βλεπε διπλα.

Τότε θα τις έβλεπα τέσσερις. Καλή φάση όμως, θα είχα και backup....

 

[TIGER]

Εγώ όσο ήμουν μέχρι 5η δημοτικού περίπου δεν ένιωθα αυτή την θλίψη. Άλλωστε ποτέ δεν πήγαινα πολλές μέρες στα χωριά. Από όταν μπήκα εφηβεία ένιωθα την θλίψη του να γυρνάς πίσω. Συνήθως τα εφηβικά χρόνια γυρνούσα από το χωριό με το κτελ . Μόλις έπαιρνε εκείνη την στροφή πριν τα διόδια της Έλευσινας στο εμπα προς Αθήνα με έπαιρναν τα ζουμιά....βέβαια είχα μια ανυπομονησία να αρχίσει το σχολείο (μόνο αυτό και όχι το φροντηστηριο που είτε ξενόγλωσσο είτε παραπαιδείας μισούσα απίστευτα) που θα ξαναεβλεπα κόσμο κτλ . Κάθε χρόνο που περνάει βέβαια ειμαι όλο και χειρότερα και ειδικά τα τελευταία 2 με αυτόν τον εφιάλτη που ζουμε...πλέον δεν περιμένω όπως τότε το σχολείο κτλ και ας είμαι ακόμα φοιτητής (είμαι ίσως ο μικρότερος ηλικιακά εδώ μέσα) . Τώρα βλέπω όλοι να ναι σαν μελοθανατοι κ να περιμένουν τον εγκλεισμό....σήμερα μόλις γύρισα από Θεσπρωτία. Ε φτάνοντας εκεί στα διόδια μου ρθε να κάνω αναστροφή και να ξαναγυρίσω πίσω. Και ας είχα οδηγήσει σχεδόν 5 ώρες. Ας έκανα άλλες 5 να πήγαινα ξανά επάνω. Πότε δεν με θυμάμαι τόσο χάλια στην επιστροφή στην Αθήνα όσο σήμερα.....

 

[Αρμαγεδών]

είμαι ακόμα φοιτητής (είμαι ίσως ο μικρότερος ηλικιακά εδώ μέσα)

Μη το λες, υπάρχουν και λίγο πιο μικροί εδώ μέσα. Φερ' ειπείν, η αφεντομουτσουνάρα μου

 

[dkssprs]

Ε φτάνοντας εκεί στα διόδια μου ρθε να κάνω αναστροφή και να ξαναγυρίσω πίσω. Και ας είχα οδηγήσει σχεδόν 5 ώρες. Ας έκανα άλλες 5 να πήγαινα ξανά επάνω. Πότε δεν με θυμάμαι τόσο χάλια στην επιστροφή στην Αθήνα όσο σήμερα.....

Θεσπρωτία for ever Tiger!!!

 

[Rygar]

Σας νιωθω παιδγια, κι εγω φοιτητης ειμαι.

 

[Αρμαγεδών]

Σας νιωθω παιδγια, κι εγω φοιτητης ειμαι.

Σε ποιο έτος;