Ρετρό κολόνιες και αρώματα

@hannele Καλέ δώσε και κανά στοιχείο ακόμη. Πού τις βρήκες σε ποιον ανήκαν, λίγη ιστορία, κάτι. Δεν τις έχω ξαναδεί και τις λάτρεψα από τις ετικέτες κιόλας.

Τώρα να την πω την κακία μου; Θα την πω. Ή η αρθρογράφος δεν έχει κάνει την παραμικρή έρευνα για το τι ήταν το άρωμα της Χέμπορν ή η Άννα η Βίσση είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει ότι φοράει το ίδιο με εκείνη 65 χρόνια μετά. Θέλω να πιστεύω ότι συμβαίνει το πρώτο, κυρίως γιατί η Βίσση είναι και μιας ηλικίας οπότε κάτι θα έχει ακούσει τόσα χρόνια.
Το έχουμε πει κι εδώ μέσα ξανά. Το καημένο το L'Interdit από το 1957 μέχρι τώρα έχει περάσει από σαράντα κύματα. Αλλιώς μύριζε όταν πρωτοφτιάχτηκε για την Audrey (έμοιαζε με το Chanel No5, δηλαδή αλδεΰδες πούδρα,, ίριδα και σανταλόξυλο ), αλλιώς το 2003 που ξανακυκλοφόρησε (βιολέτες, τριαντάφυλλα, φρούτα και πάλι σανταλόξυλο) κι αλλιώς το 2018 που έκανε ένα δυναμικό comeback -ποιος ξέρει γιατί- και είναι αυτό που συνεπήρε και την Αννούλα και δεν ψεκάζει τίποτε άλλο πάνω της πια (αχλάδι, λευκά λουλούδια, βανίλια και πατσουλί).
Καταλαβαίνω ότι όλα είναι θέμα μάρκετινγκ και ότι με ένα διάσημο όνομα από το παρελθόν μπορείς να προσελκύσεις μπόλικη πελατεία αλλά οι επανεκδόσεις ιστορικών αρωμάτων με σύγχρονη σύνθεση ώστε να τις φορέσει το νεανικό κοινό που είναι και ο βασικός καταναλωτής, μου δίνει στα νεύρα.
Όπως με το L'Interdit, τα ίδια έχουν γίνει και με την Miss Dior, τα ίδια και με τo Ivoire του Balmain, τα ίδια και με το Nina της Nina Ricci (καλά αυτό ήταν εγκληματικό) και δεν μπορώ να θυμηθώ και πόσα άλλα. Προσωπικά νοιώθω σαν να μην υπάρχει σεβασμός στην αρχική έκδοση και τη δουλειά του πρώτου δημιουργού ενώ παράλληλα παραπλανούν πελατεία μεγαλύτερης ηλικίας που γνώριζε το αυθεντικό και σπεύδει να αγοράσει την επανέκδοση νομίζοντας ότι πρόκειται για το ίδιο. Τι να πω, λυπάμαι που το κέρδος έχει τον πρώτο λόγο πια.

Συγγνώμη που ξέφυγα από το θέμα αλλά δεν άντεχα να μην τα πω.
 
Τελευταία επεξεργασία:
@hannele Καλέ δώσε και κανά στοιχείο ακόμη. Πού τις βρήκες σε ποιον ανήκαν, λίγη ιστορία, κάτι. Δεν τις έχω ξαναδεί και τις λάτρεψα από τις ετικέτες κιόλας.
Είναι δικές μου. Μου τις χάρισε μια ηλικιωμένη γείτονισσα που ο σύζυγος της ήταν ναυτικός. Πρέπει να είναι εποχής 60s. Δεν γράφει ml, λογικά πρέπει να είναι λιγότερο από λίτρο. Κι γενικά στο μπουκάλι δεν αναγράφεται καμία άλλη πληροφορία για το άρωμα πλην οτι υπάρχει στην ετικέτα. Δεν μυρίζουν πια, είναι σαν νερό με χρώμα, το άρωμα έχει ξεθυμάνει κι για αυτό τις είχε για πέταμα. Αντί για τα σκουπίδια, τις πρόλαβα κι τις πήρα εγώ. Οχι για να τις χρησιμοποιώ αλλά για συλλεκτικά μιας άλλης εποχής.
 
@hannele Καλέ δώσε και κανά στοιχείο ακόμη. Πού τις βρήκες σε ποιον ανήκαν, λίγη ιστορία, κάτι. Δεν τις έχω ξαναδεί και τις λάτρεψα από τις ετικέτες κιόλας.


Τώρα να την πω την κακία μου; Θα την πω. Ή η αρθρογράφος δεν έχει κάνει την παραμικρή έρευνα για το τι ήταν το άρωμα της Χέμπορν ή η Άννα η Βίσση είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει ότι φοράει το ίδιο με εκείνη 65 χρόνια μετά. Θέλω να πιστεύω ότι συμβαίνει το πρώτο, κυρίως γιατί η Βίσση είναι και μιας ηλικίας οπότε κάτι θα έχει ακούσει τόσα χρόνια.
Το έχουμε πει κι εδώ μέσα ξανά. Το καημένο το L'Interdit από το 1957 μέχρι τώρα έχει περάσει από σαράντα κύματα. Αλλιώς μύριζε όταν πρωτοφτιάχτηκε για την Audrey (έμοιαζε με το Chanel No5, δηλαδή αλδεΰδες πούδρα,, ίριδα και σανταλόξυλο ), αλλιώς το 2003 που ξανακυκλοφόρησε (βιολέτες, τριαντάφυλλα, φρούτα και πάλι σανταλόξυλο) κι αλλιώς το 2018 που έκανε ένα δυναμικό comeback -ποιος ξέρει γιατί- και είναι αυτό που συνεπήρε και την Αννούλα και δεν ψεκάζει τίποτε άλλο πάνω της πια (αχλάδι, λευκά λουλούδια, βανίλια και πατσουλί).
Καταλαβαίνω ότι όλα είναι θέμα μάρκετινγκ και ότι με ένα διάσημο όνομα από το παρελθόν μπορείς να προσελκύσεις μπόλικη πελατεία αλλά οι επανεκδόσεις ιστορικών αρωμάτων με σύγχρονη σύνθεση ώστε να τις φορέσει το νεανικό κοινό που είναι και ο βασικός καταναλωτής, μου δίνει στα νεύρα.
Όπως με το L'Interdit, τα ίδια έχουν γίνει και με την Miss Dior, τα ίδια και με τo Ivoire του Balmain, τα ίδια και με το Nina της Nina Ricci (καλά αυτό ήταν εγκληματικό) και δεν μπορώ να θυμηθώ και πόσα άλλα. Προσωπικά νοιώθω σαν να μην υπάρχει σεβασμός στην αρχική έκδοση και τη δουλειά του πρώτου δημιουργού ενώ παράλληλα παραπλανούν πελατεία μεγαλύτερης ηλικίας που γνώριζε το αυθεντικό και σπεύδει να αγοράσει την επανέκδοση νομίζοντας ότι πρόκειται για το ίδιο. Τι να πω, λυπάμαι που το κέρδος έχει τον πρώτο λόγο πια.

Συγγνώμη που ξέφυγα από το θέμα αλλά δεν άντεχα να μην τα πω.
Τουλάχιστον το Σανέλ πέντε είναι το ίδιο άρωμα από το 50;
 
Τουλάχιστον το Σανέλ πέντε είναι το ίδιο άρωμα από το 50;
Tιποτα δεν εμεινε ολοϊδιο. Σε κανενα αρωμα. Και ολα γινονται για το χειροτερο. Ποτε για το καλυτερο.
Το Chanel Ν° 5 δεν θα το φορουσα ετσι κι αλλιως ποτε γιατι το σιχαινομαι, αλλα απο την εν λογω εταιρια εχω το Chance eau fraiche και το Chance eau tendre που το βρισκω θεϊκο αρωμα. Κι ομως, οσο υπεροχο κι αν ειναι το μυριζω μονο εγω γιατι δεν εχει ουτε ενταση, ουτε διαρκεια.
Σανελ σου λεει ο αλλος. Δινεις μια μικρη περιουσια για να τα αποκτησεις και η κολωνια που παιρνεις χυμα απο το ψιλικατζιδικο εχει μεγαλυτερη διαρκεια.
Αισχος!
 
Αρωμα δεν εβαζε κανεις ως και στο Γυμνασιο, οσοι στην 3η αρχιζαν στο Λυκειο το ξυρισμα εβαζαν Aqua Velva.
Στο Δημοτικο μετα το κουρεμα ο μπαρμπερης μας εριχνε χυμα στο κεφαλι ενω ειχαμε και χυμα στο χερι στην εκκλησια οταν εβγαινε ο δισκος. Στο σπιτι υπηρχε κολωνια Μυρτω (λεμονι) και 4711, Ravel και μπλε οινοπνευμα για after shave.
 
οσοι στην 3η αρχιζαν στο Λυκειο το ξυρισμα εβαζαν Aqua Velva.
Το πρώτο μου after shave. Ακόμη και τώρα λατρεύω τη μυρωδιά του και έχω πάντα ένα μπουκάλι. Βάζω ένα μπαμπάκι μουσκεμένο εκεί που βγαίνει ζεστός / κρύος αέρας κι ευωδάζει το υπνοδμάτιό μου. Και καμιά φορά, όταν δεν πρόκειται να κυκλοφορήσω έξω, πασαλείβω τη μούρη μου κι αισθάνομαι 18άρης (μετά με πονάν διάφορα αρθριτικά και συνέρχομαι)
 
Το πρώτο μου after shave.

s-l500.jpg


Κυκλοφορει ακομη και εδω στην Ελλαδα, οχι τοσο καλο οσο το παλιο και με λιγο διαφορετικο μπουκαλι απο το ανωτερω που ηταν το αρχικο.
 
τραβάω μια aqua velva, και την αράζω στην ΕΒΓΑ.
 
To Cabotine είναι ένα από τα πολύ αγαπητά ανοιξιάτικα αρώματα στις γυναίκες της γενιάς μας. Δημιουργήθηκε το 1990 και είναι λουλουδάτο, δροσερό, φωτεινό, θηλυκό και κανονικά θα έπρεπε να μου αρέσει κι εμένα. Αλλά δεν είναι καθόλου ο τύπος μου. Ίσως γιατί περιέχει πολύ απ' όλα! Πολλά λευκά λουλούδια, πολλά μωβ λουλούδια, πολύ κόλιανδρο, πολλά φρούτα, πολλή βανίλια, πολύ musk. Κάπου λοιπόν μου έρχεται κι εμένα μια ζαλάδα απ' όλη αυτή την υπερβολή στις δοσολογίες.
Αντίθετα λατρεύω το πρώτο άρωμα του οίκου Gres το Cabochard (1959) που είναι αυτό που λέει το όνομά του: πεισματάρικο, ανάποδο, δύσκολο. Δεν έχει θηλυκές νότες. Μυρίζει δέρμα, μπαχαρικά, καπνό και ξύλα με μια ιδέα γιασεμί, τριαντάφυλλο και γεράνι. Από την ώρα που το μύρισα πριν μια δεκαετία περίπου έφαγα τέτοιο κόλλημα μαζί του που για χρόνια μετά έψαχνα μια vintage έκδοση για να καταλάβω την πραγματική του ταυτότητα (γιατί η σημερινή φωνάζει "χημεία" από χιλιόμετρα). Και αφότου την βρήκα (μπουκάλι του 1984) το φυλάω ως κόρην οφθαλμού και βάζω μια στις τόσες και πάντα με πολύ κρύο έξω γιατί του ταιριάζουν οι χαμηλές θερμοκρασίες. Μαγεία!

cabochard+gres+perfume+ad+1966.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία:
To Cabotine μου το εκαναν δωρο πριν απο περιπου ενα μηνα στη γιορτη μου.
Ενδιαφερον αρωμα οπωσδηποτε, αλλα με τιποτε απο τα αγαπημενα μου. Παρ' ολο που το εχω σε eau de toilette, ειναι πολυ δυνατο και αν το βαλω τη μια μερα το πρωι το μυριζω τουλαχιστον μεχρι το πρωι της επομενης. Ουτε που τολμω να φανταστω δηλαδη πως θα ειναι το eau de parfum!
Αρωμα οξυ, πρασινο, εντονο, χωρις καμια γλυκα, που σε μεγαλη δοση μπορει να σε ριξει κατω λιποθυμο.
Λεγεται πως πηγε να μιμηθει το Private Collection της Εstee Lauder που ειναι κι εκεινο καταπρασινο, αλλα αν πραγματι επιχειρηθηκε κατι τετοιο, δε νομιζω πως βγηκε καλο αποτελεσμα γιατι η δημιουργια της Lauder ειναι πολυ ανωτερη. Δεν το ειχα ποτε το Private, αλλα το εχω μυρισει και ελπιζω να το αποκτησω συντομα.

Estee Lauder - Private Collection (1973)
1662128986348.jpeg
 
Αν μυρίζει τόσο έντονα το cabitine , δεν είναι για μένα στα σίγουρα.
 
Αν μυρίζει τόσο έντονα το cabitine , δεν είναι για μένα στα σίγουρα.
Ενας ψεκασμος και πολυς ειναι. Αν και μου αρεσουν τα πρασινα αρωματα, το Cabotine δεν μπορεσα να το συμπαθησω ιδιαιτερα.
 
To Cabotine μου το εκαναν δωρο πριν απο περιπου ενα μηνα στη γιορτη μου.
Ενδιαφερον αρωμα οπωσδηποτε, αλλα με τιποτε απο τα αγαπημενα μου. Παρ' ολο που το εχω σε eau de toilette, ειναι πολυ δυνατο και αν το βαλω τη μια μερα το πρωι το μυριζω τουλαχιστον μεχρι το πρωι της επομενης. Ουτε που τολμω να φανταστω δηλαδη πως θα ειναι το eau de parfum!
Αρωμα οξυ, πρασινο, εντονο, χωρις καμια γλυκα, που σε μεγαλη δοση μπορει να σε ριξει κατω λιποθυμο.
Λεγεται πως πηγε να μιμηθει το Private Collection της Εstee Lauder που ειναι κι εκεινο καταπρασινο, αλλα αν πραγματι επιχειρηθηκε κατι τετοιο, δε νομιζω πως βγηκε καλο αποτελεσμα γιατι η δημιουργια της Lauder ειναι πολυ ανωτερη. Δεν το ειχα ποτε το Private, αλλα το εχω μυρισει και ελπιζω να το αποκτησω συντομα.

Estee Lauder - Private Collection (1973)
Προβολή συνημμένου 248185
Σε καμία περίπτωση δεν θα πετύχαιναν το private collection, Βιβή μου. Αυτό ήταν ένα και όμοιό του δεν ξαναπέρασε. Άσε που με την έλευση της νέας δεκαετίας το κοινό ήδη ζητούσε άλλου είδους αρωματικούς συνδυασμούς και το είχε αποδείξει με τις αρωματικές βόμβες των μέσων του '80 και μετά (Poison, Loulou, Montana, Samsara, Joop και Fahrenheit για τους άνδρες και δε συμμαζεύεται). Αν υπολογίσεις μάλιστα ότι τα 90s σηματοδοτούσαν και την έναρξη μιας πιο "φρουτένιας" περιόδου των αρωμάτων και επιπλέον μιας περιόδου με πολλές ακρότητες στις νότες, κάπου εκεί νομίζω πάτησε και ο Gres με το Cabotine.

Πάντως πρέπει να το παραδεχτείς, μπορεί να μην συμπαθείς τα 70s αλλά τα καλύτερα πράσινα αρώματα όλων των εποχών βγήκαν τότε. :)
 
@Bajar Μου αρεσουν ομως πολυ και των αλλων δεκαετιων. Οπως, ας πουμε, το Ma Griffe, το Choc, το Μiss Dior, το Calyx και το Vent Vert. Και με εξαιρεση το τελευταιο, ολα τα αλλα τα ειχα η τα εχω ακομα.
Αλλα βεβαια, το Private Collection ειναι κορυφαιο. Και το κακο ειναι πως με μια προχειρη αναζητηση που εκανα δεν το βρηκα.
Ελπιζω να μην το κατηργησαν γιατι θα εκαναν αρωματικο εγκλημα οπως τοτε με το Νina του '87.
 
@bambinella 100 Κι εμένα μου αρέσουν των άλλων δεκαετιών πολύ. Πράσινα υπήρχαν και πριν το 70 και μάλιστα άκρως επιτυχημένα (και πλέον δυσεύρετα όπως το vent vert που ανέφερες, ούτε εγώ το έχω, το Vol de nuit του Guerlain που η ιστορία του κρατά από το 1933, το δύσκολο Bandit του Robert Piguet, το Calandre του Paco Rabanne κι αρκετά άλλα). Απλώς η δεκαετία του 70 βρίθει από πράσινα αρώματα από τη στιγμή που η Estee λάνσαρε το πρώτο sport perfume για γυναίκες, το Alliage και τότε άρχισαν να τη μιμούνται κι άλλοι (κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί αλλιώς η Chanel δεν θα είχε φτιάξει το Cristalle μου :D ).
Το Private Collection νομίζω ότι κυκλοφορεί ακόμη αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα προτιμούν να προωθούν τα καινούργια αρώματα της εταιρείας και αυτό το καταχωνιάζουν στα κάτω συρτάρια των πάγκων και λένε ότι δεν υπάρχει (μη σου πω ότι οι καινούργιες πωλήτριες δεν το ξέρουν καν). Θα δω τι μπορώ να κάνω για να στο βρω.
Και για το Nina συμφωνώ 1000%. Έχω ήδη ένα μπουκάλι που το βρήκα πριν χρόνια στα Γιάννενα και το φυλάω σαν θησαυρό, φορώντας το μια -δυο φορές το μήνα μόνο. Πόσο υπέροχο!
Και μια που μιλήσαμε για sport sprays ιδού και μια από τις πρώτες διαφημίσεις του Aliage (Alliage για την Ευρώπη).

aliage-estee-lauder-ad.jpg
 
Πίσω
Μπλουζα