Τώρα να την πω την κακία μου; Θα την πω. Ή η αρθρογράφος δεν έχει κάνει την παραμικρή έρευνα για το τι ήταν το άρωμα της Χέμπορν ή η Άννα η Βίσση είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει ότι φοράει το ίδιο με εκείνη 65 χρόνια μετά. Θέλω να πιστεύω ότι συμβαίνει το πρώτο, κυρίως γιατί η Βίσση είναι και μιας ηλικίας οπότε κάτι θα έχει ακούσει τόσα χρόνια.Άννα Βίσση | Το άρωμα που φορά εδώ και χρόνια, είναι αυτό που λάτρευε και η Audrey Hepburn
"Κόλλησα με αυτό καιρό τώρα και δεν ξεκολλάω".www.missbloom.gr
Είναι δικές μου. Μου τις χάρισε μια ηλικιωμένη γείτονισσα που ο σύζυγος της ήταν ναυτικός. Πρέπει να είναι εποχής 60s. Δεν γράφει ml, λογικά πρέπει να είναι λιγότερο από λίτρο. Κι γενικά στο μπουκάλι δεν αναγράφεται καμία άλλη πληροφορία για το άρωμα πλην οτι υπάρχει στην ετικέτα. Δεν μυρίζουν πια, είναι σαν νερό με χρώμα, το άρωμα έχει ξεθυμάνει κι για αυτό τις είχε για πέταμα. Αντί για τα σκουπίδια, τις πρόλαβα κι τις πήρα εγώ. Οχι για να τις χρησιμοποιώ αλλά για συλλεκτικά μιας άλλης εποχής.@hannele Καλέ δώσε και κανά στοιχείο ακόμη. Πού τις βρήκες σε ποιον ανήκαν, λίγη ιστορία, κάτι. Δεν τις έχω ξαναδεί και τις λάτρεψα από τις ετικέτες κιόλας.
Τουλάχιστον το Σανέλ πέντε είναι το ίδιο άρωμα από το 50;@hannele Καλέ δώσε και κανά στοιχείο ακόμη. Πού τις βρήκες σε ποιον ανήκαν, λίγη ιστορία, κάτι. Δεν τις έχω ξαναδεί και τις λάτρεψα από τις ετικέτες κιόλας.
Τώρα να την πω την κακία μου; Θα την πω. Ή η αρθρογράφος δεν έχει κάνει την παραμικρή έρευνα για το τι ήταν το άρωμα της Χέμπορν ή η Άννα η Βίσση είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει ότι φοράει το ίδιο με εκείνη 65 χρόνια μετά. Θέλω να πιστεύω ότι συμβαίνει το πρώτο, κυρίως γιατί η Βίσση είναι και μιας ηλικίας οπότε κάτι θα έχει ακούσει τόσα χρόνια.
Το έχουμε πει κι εδώ μέσα ξανά. Το καημένο το L'Interdit από το 1957 μέχρι τώρα έχει περάσει από σαράντα κύματα. Αλλιώς μύριζε όταν πρωτοφτιάχτηκε για την Audrey (έμοιαζε με το Chanel No5, δηλαδή αλδεΰδες πούδρα,, ίριδα και σανταλόξυλο ), αλλιώς το 2003 που ξανακυκλοφόρησε (βιολέτες, τριαντάφυλλα, φρούτα και πάλι σανταλόξυλο) κι αλλιώς το 2018 που έκανε ένα δυναμικό comeback -ποιος ξέρει γιατί- και είναι αυτό που συνεπήρε και την Αννούλα και δεν ψεκάζει τίποτε άλλο πάνω της πια (αχλάδι, λευκά λουλούδια, βανίλια και πατσουλί).
Καταλαβαίνω ότι όλα είναι θέμα μάρκετινγκ και ότι με ένα διάσημο όνομα από το παρελθόν μπορείς να προσελκύσεις μπόλικη πελατεία αλλά οι επανεκδόσεις ιστορικών αρωμάτων με σύγχρονη σύνθεση ώστε να τις φορέσει το νεανικό κοινό που είναι και ο βασικός καταναλωτής, μου δίνει στα νεύρα.
Όπως με το L'Interdit, τα ίδια έχουν γίνει και με την Miss Dior, τα ίδια και με τo Ivoire του Balmain, τα ίδια και με το Nina της Nina Ricci (καλά αυτό ήταν εγκληματικό) και δεν μπορώ να θυμηθώ και πόσα άλλα. Προσωπικά νοιώθω σαν να μην υπάρχει σεβασμός στην αρχική έκδοση και τη δουλειά του πρώτου δημιουργού ενώ παράλληλα παραπλανούν πελατεία μεγαλύτερης ηλικίας που γνώριζε το αυθεντικό και σπεύδει να αγοράσει την επανέκδοση νομίζοντας ότι πρόκειται για το ίδιο. Τι να πω, λυπάμαι που το κέρδος έχει τον πρώτο λόγο πια.
Συγγνώμη που ξέφυγα από το θέμα αλλά δεν άντεχα να μην τα πω.
Tιποτα δεν εμεινε ολοϊδιο. Σε κανενα αρωμα. Και ολα γινονται για το χειροτερο. Ποτε για το καλυτερο.Τουλάχιστον το Σανέλ πέντε είναι το ίδιο άρωμα από το 50;
Το πρώτο μου after shave. Ακόμη και τώρα λατρεύω τη μυρωδιά του και έχω πάντα ένα μπουκάλι. Βάζω ένα μπαμπάκι μουσκεμένο εκεί που βγαίνει ζεστός / κρύος αέρας κι ευωδάζει το υπνοδμάτιό μου. Και καμιά φορά, όταν δεν πρόκειται να κυκλοφορήσω έξω, πασαλείβω τη μούρη μου κι αισθάνομαι 18άρης (μετά με πονάν διάφορα αρθριτικά και συνέρχομαι)οσοι στην 3η αρχιζαν στο Λυκειο το ξυρισμα εβαζαν Aqua Velva.
Το πρώτο μου after shave.
Ενας ψεκασμος και πολυς ειναι. Αν και μου αρεσουν τα πρασινα αρωματα, το Cabotine δεν μπορεσα να το συμπαθησω ιδιαιτερα.Αν μυρίζει τόσο έντονα το cabitine , δεν είναι για μένα στα σίγουρα.
Σε καμία περίπτωση δεν θα πετύχαιναν το private collection, Βιβή μου. Αυτό ήταν ένα και όμοιό του δεν ξαναπέρασε. Άσε που με την έλευση της νέας δεκαετίας το κοινό ήδη ζητούσε άλλου είδους αρωματικούς συνδυασμούς και το είχε αποδείξει με τις αρωματικές βόμβες των μέσων του '80 και μετά (Poison, Loulou, Montana, Samsara, Joop και Fahrenheit για τους άνδρες και δε συμμαζεύεται). Αν υπολογίσεις μάλιστα ότι τα 90s σηματοδοτούσαν και την έναρξη μιας πιο "φρουτένιας" περιόδου των αρωμάτων και επιπλέον μιας περιόδου με πολλές ακρότητες στις νότες, κάπου εκεί νομίζω πάτησε και ο Gres με το Cabotine.To Cabotine μου το εκαναν δωρο πριν απο περιπου ενα μηνα στη γιορτη μου.
Ενδιαφερον αρωμα οπωσδηποτε, αλλα με τιποτε απο τα αγαπημενα μου. Παρ' ολο που το εχω σε eau de toilette, ειναι πολυ δυνατο και αν το βαλω τη μια μερα το πρωι το μυριζω τουλαχιστον μεχρι το πρωι της επομενης. Ουτε που τολμω να φανταστω δηλαδη πως θα ειναι το eau de parfum!
Αρωμα οξυ, πρασινο, εντονο, χωρις καμια γλυκα, που σε μεγαλη δοση μπορει να σε ριξει κατω λιποθυμο.
Λεγεται πως πηγε να μιμηθει το Private Collection της Εstee Lauder που ειναι κι εκεινο καταπρασινο, αλλα αν πραγματι επιχειρηθηκε κατι τετοιο, δε νομιζω πως βγηκε καλο αποτελεσμα γιατι η δημιουργια της Lauder ειναι πολυ ανωτερη. Δεν το ειχα ποτε το Private, αλλα το εχω μυρισει και ελπιζω να το αποκτησω συντομα.
Estee Lauder - Private Collection (1973)
Προβολή συνημμένου 248185