Ρετρό διάλογος που ακουγόταν πολύ στα Δημοτικά Σχολεία προ εικοσαετίας:
Α: Να σου πώ ένα κουφό ανέκδοτο;
Β: Πες μου!
Α: Μα αφού είναι κουφό, πώς θα τ' ακούσεις;
Ήταν η εποχή που το επίθετο "κουφός" και το ρήμα "κουφαίνομαι" ("πω πω δικέ μου, κουφάθηκα/με κούφανες") ήταν πάρα πολύ της μόδας.
Το σημερινό αντίστοιχο στους εφήβους και στους φοιτητές είναι το "άκυρος": "Εντελώς άκυρο αυτό που είπες". Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μία στρατιωτική έκφραση εμπλούτισε τη νεανική αργκό, πράγμα που συμβαίνει όλο και συχνότερα την τελευταία δεκαετία. Ίσως επειδή υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή σε "χυδαίες" ή "απαγορευμένες" λέξεις απ' όσο υπήρχε στη δεκαετία του '80, εξ ου και εκφράσεις όπως "για τον π**τσ*" ή "στον π**τσ* μου" οι οποίες ακούγονται σχεδόν παντού. Ευτυχώς όχι ακόμη από γυναίκες, θα ήταν ό,τι πιο αντιερωτικό...
Φίλε Alkis21, όσον αφορά τις νεότερες εκφράσεις θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά μόνο εν μέρει. Διότι αυτή ακριβώς η στάση επιβεβαιώνει την τάση των μεγαλύτερων να εκνευρίζονται με τον τρόπο έκφρασης των νεότερων. Εμένα προσωπικά οι ιδιωματισμοί των νεότερων με εκνευρίζουν μόνο όταν δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχουν προκύψει. Για παράδειγμα εκνευρίζομαι με αυτό το νέο φρούτο, το "Δεν υπάρχει!!!"
*. Αν βρεθεί όμως κάποιος και μου εξηγήσει την προέλευσή του, είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξω εντελώς στάση.
* με την έννοια "καταπληκτικό, τρομερό, απίστευτο, τέλειο"