Ρετρό λύπες (λύπες των παιδικών μας χρόνων)

Δεν θα πρωτοτυπήσω...αλλά σαν κοριτσάκι κι εγώ..όταν πέθανε ο Anthony στο Candy Candy, έλιωσα στο κλάμα!! Σταμάτησα να το βλέπω γιατί δεν άντεχα την απουσία του!!

Ένα άλλο σκηνικό που θυμάμαι και με είχε στενοχωρήσει αφάνταστα ήταν ένα βράδυ, ήμουν γύρω στα 4, και είχα ακούσει μια κουκουβάγια έξω από το παράθυρό μου. Πού το είχα ακούσει, από παλιές εποχές που λέγανε ότι άμα ακούσεις το βράδυ έξω από το παράθυρό σου κουκουβάγια, κάποιος απο το σπίτι θα πάθει κάτι κακό!! Με αυτό στο μυαλό μου..άρχισα να κλαίω με λυγμούς! Έρχεται ο πατέρας μου να δει τι έπαθα και να του λέω το έρημο..κάτι κακό θα γίνει, έχει μία κουκουβάγια από έξω!!

Μου εξηγούσε ότι δεν ισχύει και διάφορα τέτοια..αλλά εγώ απαρηγόρητη!!Τελικά μετά μου είπε ότι ήταν δεκαοχτούρα..και ηρέμησα :D !!
 
Εγώ θα πρωτοτυπήσω πάντως.

Μια ρετρό ατελείωτη λύπη τα παιδικά χρόνια. Οι συμμαθητές σου να βγαίνουν βόλτα με τις κοπέλες τους και εσύ να μην έχεις να πάρεις τσίχλες από το περίπτερο. Οι άλλοι να κάνουν πάρτυ και εσύ να μην μπορείς να πας γιατί φοβόσουν ότι θα αρχίσουν τη καζούρα γιατί φόραγες μπαλωμένα ρούχα. Να μην έχεις πάει ένα καλοκαίρι διακοπές, (όταν ήθελες σαν παιδί να διασκεδάσεις) ενώ όλοι οι άλλοι πήγαιναν όπου ήθελαν.

Την πιάνετε τη φάση. Ατελείωτη φτώχεια, καυγάδες και φωνές μέσα στο σπίτι.

Βέβαια, σήμερα το σκηνικό έχει αλλάξει 180 μοίρες. Να κάθεσαι και να σκέφτεσαι τα χρόνια τότε και να σε λούζει κρύος ιδρώτας.

Είπαμε, είμαι κάτι σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον. Γεννήθηκα μεγάλος και όσο μεγαλώνω στα χρόνια γίνομαι όλο και πιο παιδί. Πρέπει να κρατηθεί μια ισορροπία......
 
Εγώ είχα κλάψει όταν με έδειρε ο καθηγητής μου (δεν ξέρω γιατί) παλιά δεν θυμάμαι πότε, νομίζω στο νηπιαγωγείο.

Είχα κλάψει όταν μου πήρε πίσω την κιθάρα η μαμά μου που την πήρα χωρίς να πληρώσω από περίπτερο στο Πεδίο του Άρεως.

Εγώ είχα λυπηθεί με το χειρότερο τρόπο όταν έμεινα στην Α Γυμνασίου το 2004. Τα είχα σπάσει όλα και είχα νεύρα
 
εκλαψα πολύ στο τελευταίο επεισόδιο του Nils Holgerson, οταν πια έγινε καλο παιδάκι και λύθηκαν τα μαγια ..συγκεκριμένα στην σκηνη που τρέχει να αγκαλιασει την αγριοπαπια και εκείνη σκιάζεται απο το μέγεθος του μεγάλου πια παιδιου, παρόλο που τον αναγνώρισε...

ενας ομορφος κύκλος έκλεισε!...

σνιφ..παλι θα με πάρουν τα ζουμια!..
 
εκλαψα οταν πεθανε το καναρινι μας ο τουιτυ τον ειχαμε 7 χρονια και ειχε το πιο υπεροχο κελαηδημα που εχω ακουσει ποτε μου πεθανε απο σπυρι (συχνη αιτια θανατου των πτηνων) εκλαψα οταν χασαμε τον σκυλο μας την γκρετα και λογικο αφου την ειχα ζησει 18 χρονια στενοχωρηθηκα οταν μια συμμαθητρια που την ηξερα απ το νηπιαγωγειο αυτοκτονησε απο καταθλιψη (και με γονεις καθηγητες ψυχολογιας μαλιστα) μου ρθε να κλαψω οταν αποφοιτησα στο γυμνασιο ημουν σιγουρος οτι δεν θα ξαναβλεπα τους περισσοτερους πραγμα που εγινε τελικα
 
Όταν είδα τελευταία στιγμή ένα φορτηγάκι να κλείνει την πόρτα που είχε φορτώσει το υπέροχο κόλευ μου και να εξαφανίζεται. Ίδια η lassie ήταν η καρδιά μου, φιλαράκι από τα λίγα για ένα 7χρονο αγοράκι.
 
Όταν τσακωνόμουν με την παρέα...για ασήμαντο λόγο τις περισσότερες φορές

Όταν τελείωναν οι καλοκαιρινές διακοπές και έπρεπε να γυρίσω στην πόλη και στις σχολικές μου υποχρεώσεις.
 
Βλέποντας ζητιάνους έξω από εκκλησίες...Μεγαλώνοντας κατάλαβα βέβαια τον "επαγγελματισμό", αλλά μικρή, το θέαμα με τσάκιζε...
 
ΦΖΠ1 είπε:
Βλέποντας ζητιάνους έξω από εκκλησίες...Μεγαλώνοντας κατάλαβα βέβαια τον "επαγγελματισμό", αλλά μικρή, το θέαμα με τσάκιζε...
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Κι εμένα με λυπούσε το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζητιανεύουν, όλες οι ηλικίες, είναι κάτι ακόμα που με στενοχωρεί...
 
Όταν ο Κοσκωτάς συμφώνησε να αγοράσει τον Δ.Σαραβάκο..Κλάααααμα όλα τα παιδιά της ηλικίας μας
 
Θυμήθηκα ένα ασήμαντο γεγονός το οποίο όμως ακόμη και σήμερα το φέρω στη μνήμη μου και ψιλοχαλιέμαι. Μια φορά η μάνα μου ετοιμαζόταν να πάει στο φούρνο για ψωμί. Για κάποιο λόγο είχε νεύρα. Ίσως κι εγώ να έβαλα το χεράκι μου, δε θυμάμαι. Όταν έφευγε της είπα να μου πάρει πατατάκια και η απάντηση ήταν "Σκα...κια θα σου πάρω". Δεν το κρύβω ότι δεν περίμενα τέτοια απάντηση. Ε, δε ζήτησα και κανένα υπερωκεάνειο...
 
Sorry που αυτό που θα πω είναι πολύ πιο πεζό από τις συγκινητικές ιστορίες που έχουν ακουστεί... αλλά όταν κατάλαβα ότι ο Ρόκυ έχασε από τον Apollo στο τέλος της πρώτης ταινίας, έκλαιγα δυο μερόνυχτα.
 
pooky(1) είπε:
Εγώ θα πρωτοτυπήσω πάντως. Την πιάνετε τη φάση. Ατελείωτη φτώχεια, καυγάδες και φωνές μέσα στο σπίτι.

Βέβαια, σήμερα το σκηνικό έχει αλλάξει 180 μοίρες. Να κάθεσαι και να σκέφτεσαι τα χρόνια τότε και να σε λούζει κρύος ιδρώτας.

Είπαμε, είμαι κάτι σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον. Γεννήθηκα μεγάλος και όσο μεγαλώνω στα χρόνια γίνομαι όλο και πιο παιδί. Πρέπει να κρατηθεί μια ισορροπία......
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Σε καταλαβαινω γιατι το εχω νιωσει και γω παρολο που οι γονεις κανανε τα παντα για να μην καταλαβαινουμε το ζορι.

Δεν ξερω αν κατι αφηνει σε ολους, αλλα σε μενα αφησε μια γλυκοπικρη αναμνηση.

Δεν ημασταν και πολυ χαλια, ειχαμε πολλα πραγματα και ημασταν σε μια κατασταση παρομοια με πολλες οκογενειες.

Μια δυσκολη στιγμη που μου εμεινε ηταν στο Γυμνασιο που καποιος κοροιδεψε τα παπουτσια μου γιατι δεν ηταν μαρκας (ΝΙΚΕ κλπ).

Μπορει να σας φανει περιεργο. αλλα ακομα τον θυμαμαι με μισος.

Και γω κακομαθαινω τον εαυτο μου και αγοραζω πολλα. Αγοραζα δηλαδη...τωρα παυση.

Δεν πειραζει, παντα ειμασταν αξιοπρεπεις και μαθαμε και αυτοσυγκρατηση. #)

Οι δυσκολιες προσφερουν και μαθηματα δωρεαν...
 
Όταν έχασα το τελευταίο επεισόδιο από το Μικρό σπίτι στο λιβάδι, λόγω σχολείου. Ζήτησαν από τους δικούς μου να μην πάω εκείνη την μέρα, αλλά δεν μου έκαναν το χατήρι... :cry: :D

Όταν η μητέρα μου πέταξε κάποια παιχνίδια ως τιμωρία, επειδή δεν τα μάζευα μετά το παιχνίδι και τα άφηνα εδώ και κει...

Όταν έχανε ο ΠΑΟΚ από τον Άρη....
 
RIO είπε:
Όταν η μητέρα μου πέταξε κάποια παιχνίδια ως τιμωρία, επειδή δεν τα μάζευα μετά το παιχνίδι και τα άφηνα εδώ και κει...
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Μολις το διαβασα ξαναθυμηθηκα την καουμποικη αμαξα των Playmobil....την πατησε ο πατερας μου γιατι δεν εφευγα απο το διαδρομο.

Κανανε μερικες χοντραδες οι γονεις ωρες-ωρες...
 
pardalotzatziki είπε:
Σε καταλαβαινω γιατι το εχω νιωσει και γω παρολο που οι γονεις κανανε τα παντα για να μην καταλαβαινουμε το ζορι.Δεν ξερω αν κατι αφηνει σε ολους, αλλα σε μενα αφησε μια γλυκοπικρη αναμνηση.

Δεν ημασταν και πολυ χαλια, ειχαμε πολλα πραγματα και ημασταν σε μια κατασταση παρομοια με πολλες οκογενειες.

Μια δυσκολη στιγμη που μου εμεινε ηταν στο Γυμνασιο που καποιος κοροιδεψε τα παπουτσια μου γιατι δεν ηταν μαρκας (ΝΙΚΕ κλπ).

Μπορει να σας φανει περιεργο. αλλα ακομα τον θυμαμαι με μισος.

Και γω κακομαθαινω τον εαυτο μου και αγοραζω πολλα. Αγοραζα δηλαδη...τωρα παυση.

Δεν πειραζει, παντα ειμασταν αξιοπρεπεις και μαθαμε και αυτοσυγκρατηση. #)

Οι δυσκολιες προσφερουν και μαθηματα δωρεαν...
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
με γύρισες σε μία δυσάρεστη στιγμή από τα παιδικά μου χρόνια...

όπως και άλλα παιδάκια στη γειτονιά φοράγαμε παντελόνια που στα γόνατα είχαν τα δερμάτινα μπαλώματα καθώς και μπλούζες με μπαλώματα αφού τα διαλύαμε για πλάκα! Η μητέρα μου έκανε υπερωρίες στο να τα ράβει αφού πραγματικά παίζαμε έξω όλη μέρα και τα λιώναμε! Στο σχολείο λοιπόν είχα κάποιον συμμαθητή ο οποίος είχε την μητέρα του στην Ολυμπιακή και μπαμπά "αρβανίτη" ντόπιο με περιουσία! Τον θυμάμαι να έχει πάντα τα κορυφαία πράγματα της εποχής σε ρούχα, σχολικά game handhelds ακόμα και υπολογιστή! Για να καταλάβεις εγώ στα μέσα του 1985 είχα ήδη σπέκτρουμ 1,5 χρόνο και καμάρωνα για την πρωτιά μου αν και ήξερα με τι θυσίες τον είχαμε πάρει με τον αδερφό μου και τα γραμμάτια-βοήθεια από τον μπαμπά...αυτός πήρε τον 6128 μόλις βγήκε το 1985 με έγχρωμο μόνιτορ...θυμάμαι ότι δισκέτα στο χέρι μου 3' από αυτόν έπιασα! Ένιωθα φτωχός συγγενής συγκριτικά και ήταν περίεργο συναίσθημα αφού πάντα -παρά την φτώχεια μας- είχα τουλάχιστον όσα είχα και οι άλλοι φίλοι μου, ποτέ λιγότερα, συνήθως κάτι παραπάνω. Δεν ζήλευα...μάλλον με ζήλευαν που είχα ελάχιστα μεν, παραπάνω δε από το μέσο όρο του σχολείου!

Τέλος πάντων σε κάποιο διάλειμμα και σε μια παιδική αψιμαχία με κορόιδεψε ότι είμαι φτωχός επειδή φοράω ρούχα με μπάλωμα και θυμάμαι ότι του είπα ότι και άλλοι φοράνε τέτοια οπότε μου ανταπάντησε ότι είμαστε όλοι φτωχοί σαν τις ελληνικές ταινίες. Με πείραξε πολύ αυτό τότε...

Δάκρυσα λοιπόν και έκλαιγα με λυγμούς στην επιστροφή για το σπίτι όπου εξιστόρησα στην μητέρα μου το γεγονός. Εκείνη μου είπε ότι δεν έπρεπε να στενοχωριέμαι διότι αυτό ήταν μόδα της εποχής και ότι έτσι το φόραγαν και άλλα παιδιά σαν και μένα στην γειτονιά. Στο μυαλό μου αποτυπώθηκε λοιπόν ότι ήταν μόδα και όχι φτώχεια οπότε την επόμενη μέρα στο διάλειμμα τον έδειρα τόσο πολύ που πήγε κατευθείαν στο δ/ντη του σχολείου για να διαμαρτυρηθεί κλαίγοντας! Δεν θυμάμαι αν τον είχα ματώσει απλά ξέρω ότι τον χτύπησα-κλώτσησα, κουτούλησα και ότι άλλο μπορούσα να του κάνω για εκδίκηση! Ένα απλό τράβηγμα του αυτιού από τον αυστηρό δ/ντη και η απορία το πως ένας τόσο καλός μαθητής μπλέκεται σε καυγάδες ήταν η μικρή τιμωρία μου! Μάλλον γλύτωσα λόγω της καλής μου επίδοσης και της αντίστοιχης παρουσίας από τον μεγαλύτερο αδερφό μου!

Έκτοτε με το παιδί αυτό δεν ανταλλάξαμε ποτέ κακή κουβέντα και μάλιστα γίναμε φίλοι...εγώ με τα μπαλώματα, τα rom, τα zita hellas και εκείνος με τα levis, τα nike και τα new balance...

Μάλιστα θυμάμαι ότι ζήλευε το game n watch σνουπι τέννις που είχα διότι δεν μπορούσε να το βρει πουθενά. Είχε όλη την υπόλοιπη σειρά της νιντέντο βέβαια... :) Δεν του είπα ποτέ ότι το αγόρασα μεταχειρισμένο το 1983 από ένα γειτονόπουλο που δεν ήταν και ο πιο ηθικός άνθρωπος του κόσμου...μάλλον κάποιο άλλο παιδάκι σε άλλη γειτονιά θα το είχε κλάψει πριν το αγοράσω εγώ δίχως να ξέρω την προέλευση του!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Θυμήθηκα κι εγώ τις ρετρολύπες της δικής μου παιδικής ηλικίας-και ήταν αρκετές.

Σε κάποια φάση μέναμε σε υπόγειο. Μια χαρά ήταν μέσα το σπίτι, σαν όλα τα άλλα, απλά ήταν υπόγειο. Εγώ λοιπόν ντρεπόμουν πολύ γι'αυτό και ζήλευα τους συμμαθητές μου που είχαν μπαλκόνια. Προσπαθούσα όσο μπορούσα να μην αποκαλυφθεί το που μένω, αλλά κάποιοι το έμαθαν και τότε μία στριμμένη συμμαθήτριά μου άρχισε να καυχιέται ότι έχει τρία μπαλκόνια και να με κοροϊδεύει. Ευτυχώς μετά αλλάξαμε σπίτι και εγώ πετούσα από χαρά.

Όταν οι γονείς μου με το έτσι θέλω χάριζαν τα παιχνίδια μου στα μικρότερα ξαδέρφια μου, επειδή εγώ και καλά είχα μεγαλώσει, ενώ στην ουσία ήμουν ακόμα παιδί. Άλλωστε ήταν δικά μου! Θυμάμαι καταστάσεις να τραβάει ένα παιχνίδι η μητέρα μου από τη μία κι εγώ από την άλλη. Αυτοί οι γονείς έχουν κάνει απερίγραπτα λάθη.

Όταν πέθανε η καρδερίνα μου. Λόγω αδυναμίας στα λατινογενή ονόματα την είχα ονομάσει Φερίκο. Ήμουν πολύ άτυχη, καθώς πέθανε την ημέρα των γενεθλίων μου.

Όταν πέθανε η αγαπημένη μου γιαγιά. Λόγω του δεσίματος που είχαμε, οι δικοί μου θεώρησαν σωστό να μην μου πουν την αλήθεια και μου λέγανε για κάποια χρόνια ότι είναι άρρωστη και ότι την έχουν μονίμως στο νοσοκομείο. Αυτό όμως με έκανε χειρότερα, γιατί λύσσαγα να πάω να τη δω και δεν με αφήνανε, λέγανε ότι δεν επιτρέπεται. Από την άλλη, είχα δει τους μεγάλους να είναι υπερβολικά στενοχωρημένοι και κάποιοι που έρχονταν για επίσκεψη την αποκαλούσαν "μακαρίτισσα". Ανακάλυψα την αλήθεια μόνη μου σιγά σιγά, αλλά υπέφερα καθ'όλη αυτή τη φάση. Μέχρι όνειρα έβλεπα, ότι πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς και την έψαχνα, αλλά δεν την έβρισκα ποτέ.

Και το τελευταίο είναι μία συγκινητική ιστορία κυρίως για τους ζωόφιλους: Όταν πήγαινα στο χωριό, έπαιζα με τον σκύλο των γειτόνων, τον Ζέπο. Είχαμε πολύ καλή σχέση, αλλά σε κάποια φάση ο άμοιρος ο Ζέπο θέλοντας να μου δείξει την αγάπη του πήδηξε πάνω μου και σχεδόν με έριξε κάτω, γιατί ήταν μεγάλο σκυλί κι εγώ ήμουν μικρή. Εγώ φοβήθηκα και τον μάλωσα κι από φόβο άρχισα να τον αποφεύγω για λίγο. Μου πέρασε όμως γρήγορα, αλλά όταν ήθελα να τον ξαναχαϊδέψω, είδα ότι τώρα με απέφευγε εκείνος και φερόταν σαν άνθρωπος που έχει παρεξηγηθεί. Τότε πέρασα μεγάλη στενοχώρια. Μετά από κάποιο καιρό που ξαναπήγα στο χωριό, έτσι λυπημένη καθώς ήμουν είδα τον Ζέπο να κάθεται κάπου, έκοψα ένα λουλουδάκι, τον πλησίασα, του το πέταξα κι έφυγα θλιμμένη. Τότε ξαφνικά ακούω πίσω μου κάποιον, γυρνάω και βλέπω τον Ζέπο να έρχεται τρέχοντας! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, τον αγκάλιασα και τον χάϊδεψα και είδα ότι κι εκείνος ήταν πολύ χαρούμενος. Με αυτόν τον τρόπο τα ξαναβρήκαμε!
 
perlastar είπε:
Όταν πήγαινα στο χωριό, έπαιζα με τον σκύλο των γειτόνων, τον Ζέπο. Είχαμε πολύ καλή σχέση, αλλά σε κάποια φάση ο άμοιρος ο Ζέπο θέλοντας να μου δείξει την αγάπη του πήδηξε πάνω μου και σχεδόν με έριξε κάτω, γιατί ήταν μεγάλο σκυλί κι εγώ ήμουν μικρή. Εγώ φοβήθηκα και τον μάλωσα κι από φόβο άρχισα να τον αποφεύγω για λίγο. Μου πέρασε όμως γρήγορα, αλλά όταν ήθελα να τον ξαναχαϊδέψω, είδα ότι τώρα με απέφευγε εκείνος και φερόταν σαν άνθρωπος που έχει παρεξηγηθεί. Τότε πέρασα μεγάλη στενοχώρια. Μετά από κάποιο καιρό που ξαναπήγα στο χωριό, έτσι λυπημένη καθώς ήμουν είδα τον Ζέπο να κάθεται κάπου, έκοψα ένα λουλουδάκι, τον πλησίασα, του το πέταξα κι έφυγα θλιμμένη. Τότε ξαφνικά ακούω πίσω μου κάποιον, γυρνάω και βλέπω τον Ζέπο να έρχεται τρέχοντας! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, τον αγκάλιασα και τον χάϊδεψα και είδα ότι κι εκείνος ήταν πολύ χαρούμενος. Με αυτόν τον τρόπο τα ξαναβρήκαμε!
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

:)

Δεν μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
-Στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού την χειμερινή περίοδο, έσκαγα κάθε μέρα απο την στεναχώρια, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι να σχολάσω. Δε την πάλευα.

-Στο Carrusel, κάθε φορά που δέχονταν ρατσιστική επίθεση ο Σιρίλο απο την Μαρίνα Χοακίνα (έπαιζε και η σχετική μελαγχολική μουσική με το πιανάκι). Τι ήθελα και την θυμήθηκα την παλιοπ....!!

-Όταν ήμουν πολύ μικρός, και δεν κέρδισα το φλουρί μια πρωτοχρονιά! Και κλάααααμαααα........

-Για ένα μεγάλο αποκριάτικο πάρτυ που ποτέ δεν μας άφησαν να πάμε, και ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί

-Η σειρά Candy Candy απο μόνη της είναι μια μεγάλη λύπη, απορώ γιατί την βλέπαμε, αυτό το πράγμα δεν ήτανε για τις αθώες παιδικές ψυχές μας, τέλος πάντων...
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα