Rygar είπε:
Χτες είδα την ταινία The Debt και σε καποια στιγμή 2 εκ των πρωταγωνιστών έπαιζαν αυτό το κομμάτι μαζί στο πιανο. Αμεσως αρχισα να σκέφτομαι πόσες φορές το έχω ακούσει σε ταινίες. Απειρες!
Το κομμάτι αυτό είναι πολύ παρεξηγημένο από το ευρύ κοινό.
Καταρχήν, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το φεγγάρι.
Το πραγματικό όνομα της σονάτας όπως το έδωσε ο Beethoven είναι "
Sonata quasi una fantasia" και όχι "σεληνόφως".
Ο εκδότης του, L. Relstab, την ονόμασε "σεληνόφως" επειδή του θύμιζε κάποιο βράδυ στην λίμνη της Λουκέρνης.
Η σονάτα αυτή εκδόθηκε τον Φλεβάρη ή Μάρτη του 1802 και έχει ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω της.
Ο Beethoven είχε εκείνη την περίοδο στενές σχέσεις με 3 αδελφές, τις κόμισσες Μπρούνσβικ (Τερέζα, Γιοζεφίνα και Καρλότα) και
τον αδελφό τους, Φραντς. Μέσω αυτών γνώρισε και την πρωτοξαδέλφη τους, κόμισσα Τζουλιέτα Γκουιτσάρντι.
Η ιστορία για τις σχέσεις των γυναικών αυτών με τον Beethoven έχει μεγάλο ενδιαφέρον αλλά τραβάει αρκετά και δεν μπορεί να αναφερθεί εδώ.
Η σονάτα είναι αφιερωμένη στην Τζουλιέτα και μάλιστα η αφιέρωση αναγράφεται στις περισσότερες εκδόσεις μέχρι και σήμερα.
Π.χ. στον τόμο με τις σονάτες που έχω στο σπίτι είναι γραμμένο ξεκάθαρα :
Όπως βλέπετε για φεγγάρια ούτε λέξη...
Αν και το κομμάτι αυτό είναι το ευρέως γνωστό, αποτελεί μόνον την αρχή της σονάτας.
Μετά από μια σύντομη παρένθεση (δεύτερο μέρος) το πραγματικό βάρος είναι στο τρίτο μέρος.
Εκεί ο θρήνος και η νωχέλεια του πρώτου κομματιού μετατρέπονται σε λύσσα.
Το μέρος αυτό αυτό απαιτεί πλήρη συναισθηματική κατάθεση (και αντοχές !) από τον εκτελεστή.
Δυστυχώς οι εκτελεστές, ακόμα και πολλοί βιρτουόζοι, έχουν την τάση να το παίζουν κάπως εξευγενισμένα και
συγκρατημένα - τελείως αντίθετα με τις προθέσεις του Beethoven που ήθελε να βγάλει οδύνη, θυμό και ασυγκράτητη φρενίτιδα.
Mια από τις λίγες ερμηνείες με το σωστό ύφος, και μάλιστα live, είναι αυτή του εξαίρετου βιρτουόζου Emil Gilels :
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε μπροστά σε τέτοια ερμηνεία είναι να υποκλιθούμε ευλαβικά...
-