Ρετρό μυωπία...

[Haros]

... γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί....

Μερικές φορές βλέπω τα παιχνίδια στις παλιές μου κονσόλες, και συγκεκριμένα στις πρώτες 3D, και σκέφτομαι ότι τότε όταν έβαζα ένα παιχνίδι και έβλεπα αυτά τα πρώιμα 3d γραφικά τα κοιτούσα σαν χαζός. Μου φαινόντουσαν τελείως αληθοφανή, σα να μην υπήρχε καμία ατέλεια απάνω τους...

..και τώρα με πιάνω μερικές φορές να κοιτάζω αυτά τα γράφικα και για λίγα δευτερόλεπτα να τα αναλύω με τα μάτια του σήμερα, "απαράδεκτο" σκέφτομαι, "μα καλά τότε που έπαιζα αυτό το παιχνίδι δεν έβλεπα ότι η καταραμένη η ρόδα είναι σχεδόν πολύγωνη!;".

Αυτή η σκέψη όμως κρατάει για λίγα δευτερόλεπτα γιατί αμέσως μετά τα γραφικά φαίνεται σα να διορθώνονται και να μην έχουν και τόση σημασία...

Προσπαθώ να σκεφτώ λοιπόν τον εαυτό μου σε 15 χρόνια από τώρα να κοιτάει τις κονσόλες του 2009 (xbo60, wii κτλ) και να χαζογελάει ενώ σκέφτεται "μα καλά είμαι σίγουρος ότι όταν έπαιζα με αυτή την κονσόλα το 2009 τα γραφικά έδειχναν καλύτερα"...

Αναρωτιέμαι... Μήπως και τότε βλέπαμε τις ατέλειες στα γραφικά αλλά με το πέρασμα του χρόνου αυτό που μας έμεινε από αυτά τα παιχνίδια δεν ήταν τα γραφικά; Μήπως απλά τότε ήταν όλα τέλεια για εμάς επειδή βλέπαμε για πρώτη φορά 3d απεικονίσεις σε παιχνίδια; Ή μήπως τελικά συμβαίνει κάτι άλλο....;

 

[pooky(1)]

Εγώ πάντως μια χαρά ακόμα και σήμερα παίζω με τα παιχνίδια του Dreamcast.

Αυτό που ο πολύς κόσμος έχει χάσει, είναι ότι στο παιχνίδι το πρώτιστο είναι το gameplay. Τι να τα κάνω εγώ τα αληθοφανή γραφικά τη στιγμή που το παιχνίδι είναι μάπα; Από demos έχουμε χορτάσει και στην τελική αν ήθελα graphics demo δεν θα στρεφόμουν σε ένα εμπορικό προϊόν που θα μου το πλάσαραν για παιχνίδι.

Εν κατακλείδι: Ακόμα και σήμερα προτιμώ να λιώσω με τις ώρες στο Pssst του ZX-Spectrum (εχτές έλιωσα στο Sabre Wulf για παράδειγμα) παρά να κάτσω να χάσω την ώρα μου με το Cryostasis. Τι να τα κάνω τα reflections και τα polygons τη στιγμή που το παιχνίδι είναι μια ατέλειωτη ξινίλα από μόνο του...........

 

[Leon]

Εγώ πάντως μια χαρά ακόμα και σήμερα παίζω με τα παιχνίδια του Dreamcast.

Ναι αλλά τα γραφικά του Dreamcast στέκονται πολύ καλά ακόμα και σήμερα. Δε νομίζω να δει κανείς το Soulcalibur ή το Shenmue και να πει "χάλια γραφικά".

Για τα accelerated 3D γραφικά βάζω μια διαχωριστική γραμμή από το Model 3 και μετά για τα arcades και από το Dreamcast στις κονσόλες (και περίπου από εκείνη την εποχή για τα PC games), που τα θεωρώ ανεκτά ώστε να τα παίξω και σήμερα.

Πιο πριν, με εξαιρέσεις βέβαια, τα γραφικά δεν "παλεύονται". Από τη μία τα παιχνίδια αυτά δεν έχουν καμία retro αίσθηση (είναι τα ίδια παιχνίδια με αυτά που παίζουμε σήμερα) και από την άλλη δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να τα παίξεις αφού τα σημερινά είναι πολύ βελτιωμένες εκδόσεις των τότε, τόσο στα γραφικά όσο και στο gameplay.

Φυσικά τότε μας φαίνονταν πολύ εντυπωσιακά, αλλά όσο η τεχνολογία προχωρά φαίνονται ξεπερασμένα και το ίδιο θα γίνει σε μερικά χρόνια και με τα σύγχρονα.

Τα παιχνίδια που ξεφεύγουν από τον κανόνα είναι αυτά που δεν κυνηγούν τον φωτορεαλισμό αλλά έχουν ένα δικό τους στυλ το οποίο είναι αύταρκες και δεν χωράει βελτίωση λόγω τεχνολογικής προόδου.

 

[Gryzor]

"μα καλά τότε που έπαιζα αυτό το παιχνίδι δεν έβλεπα ότι η καταραμένη η ρόδα είναι σχεδόν πολύγωνη!;".

Μή μασάς, το Wii ακόμα πολύγωνα ζωγραφίζει...

 

[Crimson Moonlight]

Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ όταν βλέπω τώρα το Fate Axis. Hταν το πρώτο <<αληθοφανές>> παιχνίδι που έπαιξα στον υπολογιστή και για χρόνια θεωρούσα ότι είχε τα καλύτερα γραφικά (είχα μείνει κατι χρονάκια πίσω στην εξέλιξη των γραφικών). Είναι όμως τόσο ωραίο που δεν μ' ενόχλησε ποτέ τ' ότι ήταν κάπως ατσούρμαλο στην εικόνα. Σε γενικές γραμμές προτιμώ τα παλαιού τύπου γραφικά γιατί συνήθως συνοδεύονται από πιό συναρπαστικά παιχνιδια.

 

[milntov]

Εμενα το ιδιο εντυπωσιακα μου φαινονται και σημερα τα καλα 3d ρετρο παιχνιδια των 90ς απο arcades και κονσολες.

Oπως πχ μερικα 3d που ειχα παιξει στην δεκαετια του 90 σε ps1 -saturn - n64 - dreamcast - arcades: road rash - ridge racer - wipeout - mario 64 - turok - wave race - sega rally - virtua fighter 2-3 - scud race - sega ski super G - house of the dead 1-2 - tekken 3 -time crisis 1-2 - parasite eve - sega rally 2 - sonic adventure - soul calibur - alpine racer 2 - daytona usa 1-2 κλπ

Σημερα ομως σε αυτα τα παιχνιδια τα γραφικα απο τις κονσολες γινονται χειροτερα σε lcd-led οθονες...τοτε ειχαμε crt.

Οσον αφορα το pc ευτυχως δεν ειχα την δεκαετια του 90 και καλυτερα γιατι θα μου ειχε σπασει τα νευρα με τα λεφτα που θα επρεπε να δινω για τις αναβαθμισεις καθε τρεις και λιγο για να μπορω να παιζω οπως πρεπει τα 3d παιχνιδια...Eυτυχως τοτε ειχα κονσολες για τα παιχνιδια και ειχα πολυ ωραια γραφικα σε ps1 - n64 - dreamcast..ειχα δει και τις super γραφικαρες με το dreamcast οποτε οι κονσολες για μενα ηταν οτι καλυτερο.

Οσον αφορα τα 3d παιχνιδια στα 90s σε περιπτωση που ειχα μονο pc θα ημουν ετσι

 

[Rygar]

Εμένα τα γραφικά του Ms Pacman μου φαίνονται ακόμα εξωπραγματικά, ειδικά δε το σκρολάρισμα λαβυρίνθου του Jr Pacman κατά πλάτος της οθόνης. Δεν αστειεύομαι. Απλά τώρα τα συγκρίνουμε με τις βρωμοκονσόλες και μας φαίνονται κάπως. Ομως πρέπει να τα δούμε όπως την κλασσική μουσική. Με εντελώς άλλο αυτί (μάτι, εν προκειμένω) και με ανοιχτό μνυαλό (χωρίς προκατάληψη).

Τα vector γραφικά του Asteroids (του 1979) δεν είναι ποίημα; Οχι, βγάλτε από το νου σας παιχνίδια όπως το R-type(που και αυτό είναι ποίημα). Μιλάμε για εντελώς μονόχρωμα γραφικά, ουσιαστικά για γραμμούλες που σχηματίζουν αντικείμενα άδεια από χρώμα. Ομως....για ξανασκεφτείτε το, πηγαίντε 40 τόσα χρόνια πίσω, συνδυάστε το με το ντύσιμο, τη μουσική, τα μερεντάκια, τις κέτσες, τις τύχες.....δείτε το ρομαντικά. Ωραίο δεν είναι το Asteroids; Οπως είπα, θελει ανοιχτό μνυαλό.

 

[milntov]

Στα παιχνιδια στο του στυλ pacman - nibbler κλπ μου αρεσει πολυ η χρωματικη λαμψη του φωσφορου στο βαθυ μαυρο της crt τηλεορασης μου δινοντας ενα εξαιρετικο οπτικο αποτελεσμα.

 

[Rygar]

μου αρεσει πολυ η χρωματικη λαμψη του φωσφορου στο βαθυ μαυρο της crt τηλεορασης μου δινοντας ενα εξαιρετικο οπτικο αποτελεσμα.

Αυτό ακριβώς εννοώ όταν μιλάω για ρομαντισμό. Η σκιώδης ουρά που αφήνει η κυρά Πάκμαν όταν τρέχει στην οθόνη, κάτι που ο προγραμματιστής του παιχνιδιού δεν είχε προβλέψει. Και για το ms pacman ειδικά δεν είχε προβλέψει ότι κάποιος θα έφτανε ποτέ στην πίστα 256. Η πίστα αυτή φαίνεται άλλ'αντί άλλων αλλά έχει τη μαγεία της, η οποία οφείλεται στο όριο της γνώσης του προγραμματιστή (και όλης εκείνης της εποχής φυσικά).

 

[Metalcandyman]

Aυτο που λες για της 256 πιστες ισχυει για το PAC-MAN και οχι για το Ms PAC-MAN.Το PAC-MAN στην 256 πιστα εχει την kill screen με της 9 κρυμμενες τελιτσες και στην ουσια εκει τελειωνει το παιχνιδι ενω το Μs PAC-MAN εχει 133,134 η 141 πιστες.Ετσι λοιπον απο την 133 και μεχρι την 141 οπου του καπνισει του παιχνιδιου δηλαδη θα βγαλει προβλημα.Η θα ειναι unplayable η πιστα η πολυ απλα στα καλα καθουμενα για παραδειγμα μολις βγαλουμε την πιστα 133 και περιμενουμε να παμε στην 134 το παιχνιδι θα κανει reset και θα μας πεταξει στην αρχικη οθονη και κλασσικα θα μας γυρισει τα μυαλα.

 

[Rygar]

Δε θυμόμουν ποιό πάκμαν ήταν. Πάντως βλέπεις ότι και τα δύο έχουν θέματα που μάλλον ο προγραμματιστής τους δεν τα είχε στο νου του. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω, ότι δεν τα είχε σκεφτεί τόσο σε βάθος ώστε να τα υλοποιήσει όπως τα περιγράφεις.