Ημουν στην Ε' ταξη και πηγαινα καθε μερα στο σχολείο με σχολικο λεωφορείο. Το επόμενο παιδακι που εμπαινε το σχολικό ήταν ενα αγορακι του Νηπιαγωγείου μας, ο Γιωργος. Μια μερα καθισε μαζι μου στο σχολικό και αρχίσαμε να κανουμε παρεα (θα μου πειτε τι παρεα εκανα με μικρότερα παιδια...
). Αυτό που με ειχε εντυπωσιάσει ηταν οτι ειχαν βιβλιοπωλείο κατω από το σπίτι τους και μπορουσε το αγορακι να εχει ό,τι ήθελε...
Πάντα φευγαμε μαζι απο το σχολείο με το σχολικό. Επειδη ομως το δρομολόγιο ηταν μετα τις 3 το μεσημερι, ειχαμε εντολή από το γραφείο των δασκαλων να πηγαινουμε στην αιθουσα απογευματινης μελετης μεχρι να ερθει το σχολικο μας, για να μην μενουμε στην αυλη.
Εκει εγω ασχολιομουν λιγο με τα μαθηματα της επομενης μερας και το αγορακι, κουρασμενο απο την ημερα, συνηθως, κοιμοταν ακουμπισμενο στο θρανιο (τον ξυπνουσα για να φυγουμε)...ή έπαιζε με καποιο αυτοκινητακι/παιχνιδακι που ειχε φερει απο το σπιτι...
Τα παιδια που εμεναν για απογευματινη μελετη στο σχολειο, μας εβλεπαν που ερχομασταν στην αιθουσα μελετης μαζι, οποτε νομισαν οτι ημασταν αδερφια. Ενας συμμαθητης μου στην αιθουσα μελετης, με ειχε ρωτησει:
-Aδερφός σου ειναι; (αναφεροταν στο αγορακι...που με συνοδευε!)
Επειδη ειμαι μοναχοπαιδι και μου αρεσε η ιδεα να εχω αδερφακι, απαντησα στο συμμαθητη:
-Ναι, ειναι αδερφος μου.
(ασχετα αν δεν μοιαζαμε...)
(εδω δεν θυμαμαι αν ακουσε ο μικρουλης κατι ή οχι)
Ομως μετα ανησυχησα μηπως ο συμμαθητης με ξαναρωτησει για ... τον αδερφο μου... και εγω ειχα ξεχασει τι του ειπα... #)
Πλησιαζαν Χριστουγεννα και το αγορακι τοτε μου ειχε χαρισει ενα αγιοβασιλακι-φιγουρα για το χριστουγεννιατικο δεντρο.
Η κινηση αυτη με ειχε γεμισει με πολλη χαρα!
Απο τοτε, καθε φορα που στολιζουμε χριστουγεννιατικο δεντρο στο σπιτι, εχω πάντα μια θεση για το αγιοβασιλακι του αγοριού (εκτός από τη θεση στην καρδια μου ως μια γλυκια αναμνηση...)
