Ρετρό περιζήτητα επαγγέλματα

[Metalcandyman]

Καλα αυτο με το δημοσιο ηταν η καραμελα που δεν ελιωνε ποτε απο το στομα του καθε γοννιου αλλα και γενικοτερα ειδικα την δεκαετια του 80 και του 90.Ακομα και τωρα υπαρχει αυτη η καραμελα ασχετα αν εχει λιωσει καπως σε σχεση με προηγουμενες δεκαετιες.

 

[ΦΖΠ1]

Και η άλλη κλασική γονεϊκή ατάκα, για ποδοσφαιριστές : "Κλωτσάνε ένα πετσί και παίρνουνε τόσα λεφτά..."


Για να μη θυμηθώ άλλα κλισέ του στυλ "Από αυτή την τρύπα πάντρεψε τρεις κόρες", "Αν πας με το σταυρό στο χέρι, φέξε μου και γλύστρησα", "Ας μην ήταν ο πατέρας του να του έχει έτοιμη δουλειά" κλπ.

 

[spirtoulis]

Παλιότερα για τα κορίτσια το ιδανικό επάγγελμα ήταν νηπιαγωγός λόγω του μειωμένου ωραρίου.

 

[perlastar]

Το θυμάμαι αυτό με τις νηπιαγωγούς, και πάντα ήταν από τα επαγγέλματα που ζήλευα και ζηλεύω ακόμα, όχι απλά λόγω του ωραρίου, αλλά επειδή μου αρέσει να ασχολούμαι με παιδιά. Κατά τα άλλα, κι εμένα οι μεγάλοι τότε πάντα για ιατρικά επαγγέλματα μου έλεγαν, και ιδιαίτερα με προέτρεπαν να γίνω οδοντίατρος, λέγοντας ότι έτσι θα βγάλω πολλά λεφτά. Ή μου έλεγαν να γίνω κάτι όπως οπτικός, για να ανοίξω μετά δικό μου μαγαζί και πάλι να κερδίζω λεφτά. Βέβαια που να ξέρουμε το πως θα γινόταν η κοινωνία μετά σε σχέση με τις δουλειές. Τη δική μου γενιά τη θεωρώ πιο άτυχη και από τη γενιά των γονιών μας, κι ας πέρασαν άσχημες καταστάσεις κι εκείνοι. Είναι προτιμότερο να περάσεις την παιδική σου ηλικία φτωχός, αλλά όταν μεγαλώσεις να μπορείς έστω να εξασκήσεις ένα επάγγελμα και να κάνεις οικογένεια, παρά να μεγαλώνεις με σχετική άνεση και ακριβώς τη στιγμή που πας να φτιάξεις τη ζωή σου να σου γκρεμίζουν όλα σου τα όνειρα, και να δυσκολεύεσαι μέχρι και να αυτοσυντηρηθείς, πόσο μάλλον να κάνεις οικογένεια. Δυστυχώς πολλοί μεγαλύτεροί μας δεν το έχουν καταλάβει ακόμα αυτό, κι αυτό συνδέεται και με το θέμα του χάσματος των γενεών που λέγαμε κάποτε. Οι γονείς μας μας μεγάλωσαν με το σκεπτικό ότι είναι σπουδαίο να μπεις στο Πανεπιστήμιο, και για κύρος, αλλά και για να βγάζεις λεφτά μετά, αλλά εν τω μεταξύ οι εποχές άλλαξαν, και πλέον φτάσαμε το βασικό πτυχίο να θεωρείται ένα τίποτα, και να μένουν άνεργα ακόμα κι άτομα με διδακτορικό. Και φυσικά η κλασική κατάρα που έπιασε πολλούς, κι εμένα μαζί, άλλο σπουδάσαμε, αλλού δουλέψαμε, δεν μας άρεσε η δουλειά που κάναμε αλλά μέναμε από ανάγκη, πάντα με την ελπίδα να κάνουμε αυτό που θέλαμε πραγματικά, τελικά μείναμε άνεργοι και χάσαμε και τη δουλειά που κάναμε από ανάγκη κτλ κτλ. Βέβαια, όπως πολύ σωστά ακούγεται και στην ταινία Τι έχουν να δουν τα μάτια μου, "Δουλειά που να μπορείς να ζεις και να σου αρέσει, είναι σπάνιο πράγμα". Αλλά σήμερα σου στερούν ακόμα κι αυτό που δεν σου αρέσει, και πώς να ζήσεις μετά;

 

[Bambinella]

Στην εφηβεια μου οι περισσοτερες φιλες και συμμαθητριες μου ηθελαν να γινουν αεροσυνοδοι. Καταλαβαινα τους λογους: Ταξιδια, ανεξαρτησια, γνωριμια με πολυ κοσμο, σημαινε πως εισαι και ωραια γιατι δεν παιρνουνε οποια να' ναι, και ισως γαμος αργοτερα με κανεναν πιλοτο.

Εγω παλι δεν ηθελα ουτε να το σκεφτω ως μελλοντικο επαγγελμα γιατι περισσοτερο το εβλεπα ως σερβιτορα αεροπλανου παρα ως οτιδηποτε αλλο λαμπερο και κυριλε. Ασε που το να πεταω συνεχως δεν ηταν και ο,τι καλυτερο για μενα.

Το επαγγελμα του δημοσιου υπαλληλου ηταν στις μεγαλες του δοξες τις δεκαετιες του '80 και του '90 γιατι σημαινε σιγουρια, πολλα προνομια και πολλες φορες καποιο δοντι για να αποκτηθει. Αντιθετα, το '50 και το '60 ηταν τρομερα υποτιμητικο να ειναι κανεις δημοσιος υπαλληλος. Στην ταινια του 1957, Η θεια απ' το Σικαγο, η Γεωργια Βασιλειαδου ξινιζει τη μουρη της μολις μαθαινει οτι ενας πιθανος γαμπρος για την τριτη ανηψια της κανει αυτο το επαγγελμα. Με τον ιδιο ακριβως τροπο αντιδρουν εξι χρονια αργοτερα και οι γυναικες του ξενοδοχειου οπου ο Βεγγος περνα τις διακοπες του στην ταινια Τυφλα να' χει ο Μαρλον Μπραντο, οταν ακουν πως ειναι υπαλληλος ληξιαρχειου.

 

[Crimson Moonlight]

Τα ρετρό περιζήτητα επαγγέγματα μίας εποχής καθορίζονται από το μορφωτικό επίπεδο της προηγούμενης γεννιάς. Φυσικά υπάρχουν τα τρανταχτά, πχ. γιατρός ή δικηγόρος που ακούγονταν πάντα, από την εμπειρία μου όμως, στα παιδιά του '70 και του '80 που οι γονείς τους σπάνια είχαν πανεπιστημιακή μόρφωση, το όνειρο της μελλοντικής εργασίας περιστρέφονταν γύρω απ' την αποφοίτηση μίας σχολής, όποια κι αν ήταν αυτή, ακόμα κι αν οδηγούσε σε χειρωνακτικό επάγγελμα-αρκεί να είχε ζήτηση στην αγορά εργασίας και να πλήρωνε ικανοποιητικά. Σ' εμάς του '90 όμως, που στην πλειοψηφία μας εχουμε γονείς με πανεπιστημιακή μόρφωση ένα πτυχίο δεν αρκεί, πρέπει ν' αποκτηθεί και δεύτερο, μεταπτυχιακό, διδακτορικό, και φυσικά τίποτα χειρωνακτικό. Μέχρι την χρονιά που εσκασε η κρίση αυτά άκουγα συνέχεια. Κάπως έτσι δεν αρκούσε κανείς να γίνει δικηγόρος, αλλά μεγαλοδικηγόρος, με δικό του γραφείο και εισόδημα πάνω από 10.000 ευρώ τον μήνα αλλιώς ήταν αποτυχημένος. Και σίγουρα πολλοί κατέφυγαν σε επαγγέλματα με κύρος μόνο για να έχουν το τίτλο, δίχως να έχουν επλίδες να βρουν δουλειά έπειτα. Ευτυχώς πλεον έχει αρχίσει να στρώνει η κατάσταση και οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν ότι δεν ορίζει η εργασία το ήθος και την ευτυχία.

 

[ΦΖΠ1]

Φυσικά, το '50 οι δημόσιοι υπάλληλοι, με εκείνα τα χαρακτηριστικά "μανικέτια" γίνονταν νούμερα στις επιθεωρήσεις !

Ύστερα, με το που βγήκε η τηλεόραση, ο κόσμος αντέδρασε στα μεγάλα κασέ των εργαζόμενων εκεί : "Βγαίνει πέντε λεπτά στο γυαλί και παίρνει εκατομμύρια", λέγανε απαξιωτικά.

Μετά, άρχισε η στροφή στα οικονομικά : όλοι να γίνουν οικονομολόγοι. Μετά έγινε μια στροφή στις δραματικές σχολές που άνοιξαν σαν μανιτάρια, να γίνουν όλοι ηθοποιοί (μάλιστα αργότερα βγήκε και το πείραγμα : Ηθοποιός; Πού να έρθουμε να σε δούμε; Σε ποιά καφετέρια; ), και μετά ήρθε η κρίση που έκανε "reset" στα πάντα...

Με τις σημερινές συνθήκες, ακόμα και άνθρωποι μοναδικοί στο είδος τους, δυσκολεύονται να ζητήσουν τα "κασέ" που θεωρητικώς αξίζουν, άσε που ο ανταγωνισμός έχει γίνει πιο έντονος, Όχι ο οικονομικός, ο ανταγωνισμός γνώσεων. Δεν είμαστε πια στην εποχή που "στους στραβούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος", υπάρχουν απλώς αρκετοί μύωπες που βλέπουν εξίσου καλά με γυαλιά, καθώς και άλλοι με φυσιολογική όραση...

Και μην ξεχνάμε και το διαδίκτυο : όταν σήμερα μπορείς να βρεις στο youtube από το πώς θα παίξεις το τάδε σόλο στην κιθάρα, μέχρι πώς θ' αλλάξεις τακάκια στο αυτοκίνητό σου ή αντλία στο πλυντήριό σου, πώς θα τσεκάρεις την τάδε βλάβη ή πως θα σετάρεις τον υπολογιστή σου, οι "αυθεντίες" είναι υπό καταδίωξη...

 

[BETTY BOOP]

θυμαμαι να λενε στο οικογενειακο και φιλικο μου περιβαλλον ότι το επαγγελμα της δασκαλας ειναι το καλυτερο γιατι εχεις το μισθο σου και το ωραριο ειναι ανθρωπινο, πηγαινεις στο σχολειο 8 το πρωι και σχολάς 12.30 ή 1 (προφανώς αναφέρονταν σε δημοσια σχολεία και οχι ιδιωτικό που πηγαινα εγώ και σχολούσα 2 ή και 3 όταν ειχα μαθημα γαλλικών...)...επειτα ελεγαν ότι οι δασκαλοι/καθηγητες εχουν διακοπες τα Χριστουγεννα, το Πασχα, αργίες σχολικές (17 Νοεμβρη, Τριων Ιεραρχων...) και το καλοκαιρι ελευθερο...αυτο το εβλεπα και σε φιλικο μου σπιτι στο οποίο οι γονεις των παιδιών ήταν δασκαλοι...

 

[LadyNaty]

Την τρέλα με το δημόσιο την είχαν όλοι οι γονείς, ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι (και οι δικοί μου δεν αποτελούσαν την εξαίρεση). Μια και μιλάμε όμως για ρετρό περιζήτητα επαγγέλματα, θα πω και εγώ αυτό που θυμάμαι από την μακρινή δεκαετία του 80 (και τις αρχές του 90). Σ'εκείνη λοιπόν τη μακρινή εποχή, τα κοριτσάκια (πρόκειται για γυναικείο επάγγελμα) θέλαν όλες να γίνουν...αεροσυνοδοί... Κάτι οι εξωφρενικοί μισθοί που έπαιρναν στην τότε Ολυμπιακή (που είχε το μονοπώλιο ως κρατικός αερομεταφορέας), κάτι η δυνατότητα να γίνουν μεγαλοσυνταξιούχες στα... 40, κάτι οι σινιέ στολές, σχεδιασμένες από μόδιστρους όπως ο Τσεκλένης ή και ο (μακαρίτης, πλέον) Ασλάνης, κάτι η δυνατότητα να κυκλοφορούν βαμμένες, κάτι το γεγονός ότι η αεροσυνοδός ισοδυναμούσε με σύμβολο του σεξ και επομένως αντρομαγνήτη, όλα αυτά κάναν τις έφηβες που είχαν ύψος και εμφάνιση άνω του μετρίου να ονειρεύονταν... Εγώ βεβαίως ποτέ δεν είχα σκεφτεί μια τέτοια προοπτική, τόσο λόγω εμφάνισης (μου έλειπαν κάποιοι πόντοι από το ύψος και στην καλύτερη περίπτωση ήμουν απλά συμπαθητική), όσο και λόγω ιδεολογίας (αμετανόητη φεμινίστρια τότε και τώρα). Βεβαίως, τώρα με τις low cost εταιρίες, πιστεύω ότι έχει χάσει την αίγλη του το επάγγελμα (δεν νομίζω να υπάρχει καμία με σώας τας φρένας που θα θέλει να προσληφθεί π.χ. στη Ryanair και να της κρατήσουν τους πρώτους μισθούς ως... δίδακτρα για την εκπαίδευση που υποτίθεται ότι τους παρέχουν... αλλά και πάλι, δεν γνωρίζω). Αυτάαα....