Ρετρό ρεζιλίκια

[BETTY BOOP]

και αλλο ενα περιστατικο που θυμηθηκα...

(Προσοχη στα στα εικονιδια που εμπλουτιζουν το κειμενο...)

Εκανα μαθηματα κιθαρας στο δημο μας και μια χρονια στο τελος των μαθηματων μουσικης, ορισμενα παιδια θα επαιζαν καποιο κομματι στο μουσικο οργανο που μαθαιναν (πιανο, κιθαρα...).

Εκανα προβα στο σπιτι το κομματι που θα επαιζα (δεν θυμαμαι ποιο ηταν...), το ειχα κανει προβα και με το δασκαλο.

Εφτασε η πολυποθητη μερα.

Μαζευτηκαμε τα παιδια του μουσικου τμηματος στο χωρο οπου θα παρουσιαζαμε τα μουσικα κομματια...

Ειχα αγχος οπως ηταν φυσικο και οταν ηρθε η σειρα μου, μουδιασμενη πηρα θεση με την κιθαρα και την παρτιτουρα στο αναλογιο μπροστα στο κοινο και αρχισα να σολαρω... :acoustic:

Μια γλυκια μελωδια τυλιξετην αιθουσα... :eeek: ...το κοινο παρακολουθουσε με ενδιαφερον... opcorn:

Καποια στιγμη...το χαος...ξεχασα τις νοτες και ποια χορδη χτυπαμε για την καθεμια...ετρεμε το χερι...

Εμεινα για μερικα δευτερολεπτα σκεφτικη προσπαθωντας να θυμηθω ποιες χορδες χτυπαμε παρακατω...:what:

ομως το κομματι εμεινε ημιτελες...ο χρονος φανηκε αιωνας...

Γυρισα πισω στη θεση μου με κατεβασμενο κεφαλι recry: αφου εισεπραξα το χειροκροτημα του κοινου (μεσα και ο δασκαλος!) για την προσπαθεια αλλα...ενιωθα πολυ ασχημα που ξεχασα τις νοτες, εβαλα τα κλαματα οταν τελειωσε η μουσικη εκδηλωση...παρα το οτι ολοι μου ελεγαν οτι ημουν πολυ καλη...

(δεν πειστηκα!)

:[

πριν μπω στο αυτοκινητο για να γυρισω στο σπιτι κλωτσησα το λαστιχο απο τα νευρα...!!!

μετα πηρα κι ενα παγωτο!

 

[Aardvark]

Hμουν πιτσιρικας και ειχα παει σε ροκ συναυλια και σε καποια φαση ακουω απο τους μεγαλυτερους να λενε οτι παιζει και Support καποιο συγκροτημα.


Ρωτησα και εγω ποιοι ειναι αυτοι οι Support και αν ειναι καλοι.

 

[takero]

1@BETTY BOOP[/USER] Σε καταλαβαίνω. Έχω παρόμοια retroεμπειρία με πιάνο!

 

[BETTY BOOP]

+

Σε καποια ταξη του Γυμνασιου (Β΄ή Γ' ταξη) εδινα εξετασεις για διπλωμα γαλλικων. Ειχα τελειωσει με τα γραπτα και ειχαν μεινει τα προφορικα. Η εξεταση γινοταν στο σχολειο μας.

Ηταν πολλα παιδια μαζεμενα στην αυλη του Λυκειου (!) και τα ονοματα ηταν σε πινακα χωρις να αναφερεται η αιθουσα που θα εξεταζοταν καθε παιδι. Η καθηγητρια των γαλλικων εκφωνουσε τα ονοματα και καθε παιδι οταν ακουγε το όνομά του, πλησιαζε την καθηγητρια η οποία ελεγε σε ποια ταξη θα εξεταζοταν.

Ακουσα το όνομά μου, εκανα το σταυρο μου και η καθηγητρια μου ειπε την αιθουσα (πχ α' οροφος αιθουσα 1Α).

Ανεβηκα με αγχος τη σκαλα και μπηκα στην αιθουσα. Εδωσα τα στοιχεια μου στην εξεταστρια αλλα μου ειπε οτι δεν βρισκομουν στο κατάλογό της επειδη ειχα κανει λαθος αιθουσα! :augenrollen:

Κατεβηκα στην αυλη και ρωτησα τη καθηγητρια γαλλικων σε ποια αιθουσα ημουν! Με αγριοκοιταξε, μου ειπε παλι την αιθουσα με βροντερη φωνη (δεν με συμπαθουσε καθολου βεβαια, το ιδιο και εγω...και μπορει να νομισε οτι την...αγνοησα!).

Με λιγη καθυστερηση βρεθηκα στη σωστη αιθουσα...

λιγη ωρα μετα βγηκα απο την αιθουσα...η εξεταση πηγε πολυ καλα!!!!!:animeek:

 

[johnny19818]

1@BETTY BOOP[/USER] Τελικά που έγινε το λάθος στο ότι άκουσες εσύ λάθος ή ότι η καθηγήτρια δεν το είπε σωστά; Προσωπικά δε βλέπω κανένα ρεζιλίκι εδώ...

 

[BETTY BOOP]

Η καθηγητρια ειπε σωστα την αιθουσα αλλα εγω λογω αγχους πηγα σε αλλη αιθουσα...με αποτελεσμα να κατεβω στην αυλη και να απευθυνθω στην καθηγητρια ρωτωντας τη για την αιθουσα γιατι λογω αγχους ειχα ξεχασει τι μου ειπε...

 

[BETTY BOOP]

Μια συμμαθητρια και καλή μας φίλη μια μερα ειχε γενεθλια και μετα το σχολειο μαζευτηκαμε καποια κοριτσια για να παμε στο σπιτι της να γιορτασουμε. Στην παρεα ημουν κι εγω.

Πηγαμε στο σπιτι του κοριτσιου, σε απόσταση κοντινη απο το σχολειο μας, παιξαμε επιτραπεζια και με το μικρότερο αδερφο της, φαγαμε, κουτσομπολεψαμε, ακουσαμε μουσικη και καποια στιγμη το κοριτσι ειχε την ιδεα να παμε στο λουνα παρκ της περιοχης.

Πηγαμε εκει, ασχοληθηκαμε με διαφορα παιχνιδια σε ήπιους τονους και ηρθε η ωρα να καθισουμε στις βαρκουλες...

Μπηκαμε αλλά εμενα δεν μου αρεσε...το υψος...ντρεπομουν να πω οτι αισθανομουν αβολα... #)

Οταν αρχισε ''η βαρκαδα'' ήταν σε αργο ρυθμο αλλα λιγο αργοτερα μου φανηκε οτι η βαρκα ήταν κατακορυφα στο εδαφος...!

Αισθανθηκα πολύ ασχημα...ζαλιζομουν και η καρδια μου νομιζα πως θα σπασει...φοβομουν οτι θα επεφτα και θα εσκαγα σαν καρπουζι στο εδαφος, ασχετα αν ειχα δεθει με την προστατευτικη ζωνη του παιχνιδιου...μπορει και να ουρλιαζα κιολας.:animeek:

Σε καποια στιγμη (που φανηκε αιωνας) η λειτουργια της βαρκας σταματησε και πατησαμε εδαφος...κατεβηκα παραπατωντας και ο υπευθυνος των μηχανηματων με ειχε ρωτησει αν αισθανομουν καλα, προφανως ειδε οτι ειχα θεμα εκει στα ψηλα...

Τα κοριτσια με κοιταζαν αμηχανα οπως ημουν ζαλισμενη και χαμενη...:sad:

Μετα σειρα, ειχε το παιχνιδι που λεγεται ''ταψι''...εκει βεβαια δεν μπηκα...αρκετα τραβηξα στη βαρκα...δεν θυμαμαι αν ειχαν μπει τα αλλα κοριτσια...

 

[johnny19818]

Μια συμμαθητρια και καλή μας φίλη μια μερα ειχε γενεθλια και μετα το σχολειο μαζευτηκαμε καποια κοριτσια για να παμε στο σπιτι της να γιορτασουμε. Στην παρεα ημουν κι εγω. Πηγαμε στο σπιτι του κοριτσιου, σε απόσταση κοντινη απο το σχολειο μας, παιξαμε επιτραπεζια και με το μικρότερο αδερφο της, φαγαμε, κουτσομπολεψαμε, ακουσαμε μουσικη και καποια στιγμη το κοριτσι ειχε την ιδεα να παμε στο λουνα παρκ της περιοχης.

Πηγαμε εκει, ασχοληθηκαμε με διαφορα παιχνιδια σε ήπιους τονους και ηρθε η ωρα να καθισουμε στις βαρκουλες...

Μπηκαμε αλλά εμενα δεν μου αρεσε...το υψος...ντρεπομουν να πω οτι αισθανομουν αβολα... #)

Οταν αρχισε ''η βαρκαδα'' ήταν σε αργο ρυθμο αλλα λιγο αργοτερα μου φανηκε οτι η βαρκα ήταν κατακορυφα στο εδαφος...!

Αισθανθηκα πολύ ασχημα...ζαλιζομουν και η καρδια μου νομιζα πως θα σπασει...φοβομουν οτι θα επεφτα και θα εσκαγα σαν καρπουζι στο εδαφος, ασχετα αν ειχα δεθει με την προστατευτικη ζωνη του παιχνιδιου...μπορει και να ουρλιαζα κιολας.:animeek:

Σε καποια στιγμη (που φανηκε αιωνας) η λειτουργια της βαρκας σταματησε και πατησαμε εδαφος...κατεβηκα παραπατωντας και ο υπευθυνος των μηχανηματων με ειχε ρωτησει αν αισθανομουν καλα, προφανως ειδε οτι ειχα θεμα εκει στα ψηλα...

Τα κοριτσια με κοιταζαν αμηχανα οπως ημουν ζαλισμενη και χαμενη...:sad:

Μετα σειρα, ειχε το παιχνιδι που λεγεται ''ταψι''...εκει βεβαια δεν μπηκα...αρκετα τραβηξα στη βαρκα...δεν θυμαμαι αν ειχαν μπει τα αλλα κοριτσια...

Μια τέτοια αναγούλα αισθανόμουν στην μπαλαρίνα. Ειδικά όταν σε κατέβαζε αργά αργά νόμιζα ότι θα μου βγει το στομάχι. Τώρα να μ'έλεγες αμφιβάλλω αν έμπαινα ξανά.

 

[BETTY BOOP]

Συγγενείς εχουν να σε δουν από το περυσινό καλοκαιρι που πηγες στο χωριο, δηλαδη εχουν να σε δουν ενα χρονο...

Καλά μεχρι εδω θα μου πειτε...

απο τα βιώματά μου ο ακόλουθος διαλογος:

ειχα παει στη θαλασσα το καλοκαιρι για μπανιο με συγγενεις και βρεθηκαμε τυχαια εκει με αλλους συγγενεις.

Καποια στιγμη στην ηλιοθεραπεια, ενας απο αυτους μου ειπε ''Το επομενο καλοκαιρι θελω να σε δω 20 κιλα λιγοτερο! Να πας γυμναστηριο, θα νιωσεις ευεξια...κλπ...'':brick:

Εμεινα καγκελο αλλα δεν εδειξα τη δυσαρέσκειά μου.

Μια κοπέλα από την παρεα μας, συγγενης και αυτη, ειδε που ταραχτηκα με αυτο που ακουσα και μου ειπε ''δεν πιστευω να παρεξηγησες...''

-Μπα καθολου, απαντησα εγω.

Οταν πηγα σπιτι εβαλα τα κλαματα και αρχισα τα...γαλλικα... :rant:

__________________________________________________

οποτε λοιπον αν οι συγγενεις εχουν να σε δουν ενα χρονο, θα αρχισουν καμια φορά τα ''τι κανεις'', πόσο μεγαλωσες'', αν ''φαρδυνες''...κλπ...

 

[Αρμαγεδών]

Ξέθαμα!

Τα διάφορα ρεζιλίκια μου τα "χωρίζω" σε "κατηγορίες", αναλόγως των καταστάσεων κατά τις οποίες συνέβησαν
Προς το παρόν, θα μιλήσω (όχι για όλα γιατί θα ξημερωθούμε ) για μερικά ρεζιλίκια τα οποία εντάσσονται στην κατηγορία "Φιλαρμονική".
Φιλαρμονική ξεκίνησα στην ΣΤ' Δημοτικού, και από τότε ασχολούμαι με τη μουσική μέχρι και σήμερα, σπουδάζοντας Μουσικολογία. Κατά τη "θητεία" μου ως κρουστός (τύμπανο, γκραν κάσα, κύμβαλα, στρατιωτικό μεταλλόφωνο) στη Φιλαρμονική της πόλης μου, η οποία, φυσικά, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, συνέβησαν μεγάλα και μικρά ευτράπελα. Γράφω τα 2-3 πιο σημαντικά:
Α) Κατά τη διάρκεια παρέλασης (μάλλον 28ης Οκτωβρίου ήταν, γιατί θυμάμαι πως είχε κρύο), ενώ παρελαύνουμε μπροστά απ' το δημαρχείο, κόβεται η ζώνη η οποία στήριζε το τύμπανο, με αποτέλεσμα το τύμπανο να σωριαστεί στον δρόμο, κάνοντας έναν τεράστιο γδούπο, και το χειρότερο ήταν ότι σκίστηκε και η μεμβράνη του Το μαζεύω κακήν-κακώς και συνεχίζω κρατώντας το με τα χέρια μου, ντροπιασμένος...
Στο παραπάνω μπορεί να προστεθεί και λύσιμο του λουριού που κρατάει τα κύμβαλα. Σε συναυλία στα Τρίκαλα, και ενώ ετοιμάζομαι να κάνω το μεγάλο "ΚΡΑΣ", το φθαρμένο λουρί που συγκρατούσε το κύμβαλο, λύνεται, και το κύμβαλο σαβουριάζεται στη σκηνή, κάνοντας έναν τεράστιο κρότο. Στο 00:11 αυτού του βίντεο μπορείτε να δείτε τι περίπου έγινε (είναι ό,τι πιο κοντινό βρήκα ).
B) Είχαμε συναυλία στην παραλία της Καλαμαριάς. Έχουν στήσει οι υπεύθυνοι μια μεγάλη εξέδρα, πάνω στην οποία στήθηκαν οι καρέκλες και τα αναλόγια για τις παρτιτούρες. Τα "παρασκήνια", το μέρος που θα αφήναμε τα όργανα, τις θήκες τους κ.λπ., ήταν πίσω απ' την σκηνή, η οποία στις δύο πισινές μεριές της είχε δύο μεγάλους προβολείς, λόγω της ώρας διεξαγωγής της συναυλίας. Ως γνωστόν, οι προβολείς έχουν μεγάλα "πόδια" για τη στήριξή τους. Εγώ, λοιπόν, ο "έξυπνος" κουβαλούσα την γκραν κάσα μας, για να την βάλω στα παρασκήνια, απ' όπου θα μεταφερόταν στη σκηνή. Δεν έβλεπα μπροστά μου και έτσι τρώω τρικλοποδιά στο ένα πόδι του προβολέα και σωριάζομαι φαρδής-πλατύς χάμω, με το στομάχι να πέφτει επάνω στην (πεσμένη) κάσα. Ο πόνος δεν περιγραφόταν... Ευτυχώς τα πήγαμε καλά
Γ) Last but not least, το γλίστρημα της μπακέτας (του ξύλου που χτυπάμε το τύμπανο και την γκραν κάσα) εν ώρα παρελάσεως ή λοιπής υπηρεσίας. Το χειρότερο ήταν σε συναυλία στο τοπικό θέατρο, όπου ένα δυνατό μου χτύπημα, οδήγησε τον κόπανο (έτσι ονομάζεται η μπακέτα της γκραν κάσας) στο να γλιστρήσει απ' το χέρι μου, να κάνει ένα εναέριο back flip, ελέω ανισορροπίας βάρους μεταξύ της μπροστινής και της πίσω μεριάς, και να προσγειωθεί πίσω μου. Όλα καλά, ευτυχώς υπήρχε και εφεδρικός

Αυτά τα ολίγα, ψιλορεζίλι έγινα

 

[elephadas]

Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναγράψει σε άλλο σημείο του φόρουμ, αλλά αξίζει να προστεθεί κι εδώ.

Ως ηθοποιός είμαι πανάθλιος. Δεν έχω πρόβλημα να δώσω ομιλία μπροστά σε εκατοντάδες επιστήμονες (το έχω κάνει αρκετές φορές), δεν είναι θέμα τρακ. Εϊναι θέμα απόλυτης έλλειψης ταλέντου για οτιδήποτε καλλιτεχνικό. Αλλά ο πιο καλός ο μαθητής ήμουνα εγώ στην τάξη, κι έτσι στις σχολικές παραστάσεις ήταν αναπόφευκτο να πάρω ρόλο, δυστυχώς και για μένα και για το αθώο κοινό.

Και καλά στο δημοτικό που οι παραστάσεις δίνονταν σε δύο αίθουσες που για την περίσταση ενώνονταν (κανονικά τις χώριζε διπλό παραβάν), η σκηνή ήταν μια έδρα και το ακροατήριο οι υπερήφανοι γονείς, άντε κι ο παπα-Παύλος που είχε παιδιά στο σχολείο. Η ζημιά ήταν περιορισμένη.

Αλλά το εφιαλτικό γεγονός που σας περιγράφω συνέβη όταν ήμουνα στο 6τάξιο Γυμνάσιο. Δεν θυμάμαι χρονιά, λογικά όμως θα πρέπει να ήταν 25 Μαρτίου του 1971 στα 150χρονα, διότι έτσι εξηγείται που το Γυμνάσιό μας έδωσε παράσταση στο χειμερινό κινηματοθέατρο "Αστέρια" στην πλατεία της κωμόπολης, στο ίδιο μέρος που έπαιζαν τα μπουλούκια που ξέπεφταν εκεί (στον καιρό μου) και οι θίασοι που κάνουν περιοδεία (τώρα), σε υπερυψωμένη σκηνή με αυλαία και παρασκήνια, τύφλα να 'χει το Εθνικό. Και βέβαια τη σεμνή εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Δεσπότης, ο Δήμαρχος και όλες οι αρχές της πόλης. Μιλάμε για μέγα κοσμικό γεγονός.

Η κυρία Αγγελοπούλου δεν είχε ακόμη αρχίσει να ασχολείται με τέτοιες τελετές κι έτσι την όλη οργάνωση και σκηνοθεσία είχε αναλάβει ένας φιλόλογος με θεατρικές φιλοδοξίες (*). Και ανέβασε ένα έργο για τον Κολοκοτρώνη (**). Μου ανατέθηκε ο ρόλος του Αντρέα Λόντου στη συνέλευση της Βοστίτσας, δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολος, ούτε μεγάλος, συζήτηση γινότανε, κάπως, τα κατάφερνα.

Αλλά το έργο ήταν πολυπρόσωπο, οι μαθητές που είχαν τσολιαδίστικα λίγοι και κονδύλι για ρούχα δεν υπήρχε. Κάπου τότε που κατέβαινε ο Δράμαλης κατά Δερβενάκια μεριά το έργο ήθελε έναν στρατιώτη να φωνάζει σ' έναν κωδωνοκρούστη παπά "Καλόγερε! Τι χτυπάς την καμπάνα μέρα-μεσημέρι?". Αυτή ήταν όλη κι όλη η συμμετοχή του στην πλοκή του έργου. Δεν άξιζε να θυσιάσουν έναν ακόμη κάτοχο φουστανέλλας για τέτοιον ρόλο κομπάρσου, κι έτσι μου ανατέθηκε εμένα. Σου λέει, σιγά μην τον θυμούνται για Λόντο κι αναρωτηθούν πώς αυτός που πριν λίγο ήταν κοτζάμ κοτζάμπασης στο Αίγιο ξέπεσε και βρέθηκε καραβανάς στα Δερβενάκια.

Αποστήθισα λοιπόν την τεράστια πρόταση, και έφτασε η μέρα της πρώτης πρόβας. Έλα όμως που μόλις είχε σπάσει η φωνή μου! Κι ως Λόντος που βυσσοδομούσα με τους άλλους προεστούς μιλούσα μεν δυνατά αλλά δεν φώναζα, κι η φωνή μου ήταν φυσιολογική. Άλλα όταν πήγα να φωνάξω και ν' αντιλαλήσουν τα βουνά και τα λαγκάδια "Καλόγερε!", ακούστηκε ένα τσιριχτό κοκκοράκι. Ο θίασος της συμφοράς ξεράθηκε στα γέλια κι εγώ έγινα πιο κόκκινος κι από το φέσι που δεν φορούσα ακόμη.

Κι αυτό ήταν η καταστροφή μου. Διότι η πρόβα σταμάτησε κι ο σκηνοθέτης άρχισε να επαναλαμβάνει αυτή τη σκηνή. Εγώ όμως είχα τελείως καταντροπιαστεί και κάθε φορά όταν φτάναμε σ' εκείνο το σημείο και προσπαθούσα να χοντρύνω κάπως τη φωνή μου και να γκαρίξω "Καλόγερε" θυμόμουνα το πρώτο φιάσκο, ξανάσπαγε η φωνή μου, και το αποτέλεσμα γινόταν ακόμη χειρότερο. Όσο πιο πολύ προπαθούσαμε τόσο πιο τσιριχτός έβγαινε ο Καλόγερος.

Φυσικά μου αφαιρέθηκε αυτή η ευκαιρία να τιμηθώ με το έπαθλο Κοτοπούλη, αρκέστηκα στον ρόλο του Λόντου, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Κάθε φορά που διασταυρωνόμουνα με κάποιον από τους συνυποκριτές μου, ιδιαίτερα αν ήταν από μεγαλύτερη τάξη, με κοίταζε κοροϊδευτικά και τσίριζε "Καλόγερε!" και μετά ξεκαρδιζόταν στα γέλια γι' αυτή την επίδειξη λεπτού χιούμορ. Κι εγώ ήθελα ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί, αλλά με τι φωνή να φωνάξω "Άνοιξε πέτραααααααα να κρυφτώ"?

(*) Ο ίδιος καθηγητής "δίδαξε" στο ολοκαίνουργιο αρχαίο θέατρο του κάστρου της πόλης Ιφιγένεα εν Ταύροις με πρωταγωνίστρια μια συμμαθήτρια της αδελφής μου που ήταν αποκάλυψη. Η Μαίρη, όχι η αδερφή μου. Την επόμενη χρονιά πιο φιλόδοξα ανέβασε Μήδεια που είχε τόσο σουξέ που προσκλήθηκαν να το παρουσιάσουν στο πολύ μεγαλύτερο επίσης καινούργιο αρχαίο θέατρο του κάστρου της πρωτεύουσας του νομού. Την τρίτη χρονιά η Μαίρη είχε αποφοιτήσει (αργότερα έγινε επαγγελματίας ηθοποιός με σημαντική θεατρική και τηλεοπτική καριέρα), κι ο καθηγητής ανέβασε Αντιγόνη με πρωταγωνίστρια τελείως ατάλαντη που αναθυμούμενη τις δόξες της Μαίρης, προσπάθησε να τη μιμηθεί, και ολοφυρόταν και σουρομαδιόταν τραγικά και ακόμη κι εγώ θα ήμουν καλύτερος Jason Αντιγόνη από αυτήν. Φυσικά συμμετείχα στην παράσταση, είπαμε, ήμουνα καλός μαθητής κι έτσι καταδικασμένος να συμμετέχω, αλλά ο σκηνοθέτης είχε μάθει πια το μάθημά του και μ' έβαλε απλό μέλος του χορού, ούτε καν κορυφαίο, ας ήμουν πια σε "μεγάλη" τάξη. Πού να τολμήσει να μου δώσει ρόλο ξεχωριστό? Το "Καλόγερε!" με κυνηγούσε. Ο συνδυασμός υστερικιάς πρωταγωνίστριας και αντρικού χορού από άγαρμπους εφήβους οδήγησε σε τέτοιο φιάσκο που τα επόμενα λίγα χρόνια τουλάχιστον δεν ξανανέβηκε τραγωδία, απ' όσο ξέρω (εγώ ήμουν Αθήνα τις 2 τελευταίες τάξεις κι έτσι εκτός κινδύνου πια).

(**) Δεκαετίες αργότερα διαπίστωσα, ακούγοντας το ίδιο έργο σε θεατρικό από το ραδιόφωνο, και αναγνωρίζοντας τα λόγια που είχα πεί παλιά ο ίδιος, ότι δεν ήταν ένας Κολοκοτρώνης της σειράς, αλλά ο Κολοκοτρώνης του Βασίλη Ρώτα! Και ίσως να ήταν η πανελλήνια πρεμιέρα του, εκτός αν μας είχε προλάβει κανένα άλλο Γυμνάσιο διότι έψαξα στοιχεία για το έργο και είδα ότι ανέβηκε πρώτη φορά μετά το 1973. Τέτοια μεγαλεία. Αναρωτιέμαι βέβαια αν ο σκηνοθέτης μας ήξερε τι θα πει Βασίλης Ρώτας. Διότι καθηγητής σε επαρχιακό σχολείο σε περιοχή ακραιφνούς εθνικοφροσύνης αναλάμβανε μεγάλο ρίσκο να ανεβάσει μεσούσης της δικτατορίας έργο ενός σεσημασμένου κομμουνιστή συγγραφέα και μάλιστα με τέτοιο θέμα. Ας είναι.

 

[SEBASTIAN]

Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω ρεζιλίκι άλλου και όχι δικό μου για να μην βγώ εκτός θέματος. Περιγράφω την εντελώς άκομψη κίνηση στο αστικό λεωφορείο ενός κατά τα άλλα αξιοπρεπούς κυρίου που αποφάσισε να κάνει εξαγωγή αερίων που συμπεζόντουσαν έντονα στο παχύ έντερο του μετατρέποντας σε χρόνο μηδέν το λεωφορείο σε θάλαμο αερίων του Νταχάου. Και το εξοργιστικό ήταν ότι επειδή ο κύριος ήταν αρκετά ευτραφής η εξαγωγή έγινε με κρότο και στερεοφωνική λήψη dolby stereo, χώρια την αποπνικτική ατμόσφαιρα σε κλειστό χώρο από την βόμβα ναπάλμ αέρος αέρος που έπεσε. Στην δε παρατήρηση της παρακαθήμενης κυριούλας ότι θα πρέπει να ντρέπεται, ο ίδιος ατάραχος ατένιζε το άπειρο σαν να μην συμβαίνει τίποτα όταν όλοι εμείς οι υπόλοιποι ήμασταν έτοιμοι να πάθουμε συγκοπή από τις αναθυμιάσεις. Κυριολεκτικά τραγικός!.