Άλλο ένα ωραίο θέμα που δεν είχα προσέξει κι επανήλθε από τον "retromaniax thread resurrector", για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο που ανέφερε η Kambia
Θυμήθηκα κι εγώ τα δικά μου ρεζιλίκια:
Στη Β Δημοτικού, μία πολύ κρύα μέρα του χειμώνα, η μητέρα μου μου είχε φορέσει μάλλινο κολάν για το σχολείο. Λόγω κακοκαιρίας, αντί να κάνουμε γυμναστική έξω, η γυμνάστριά μας έστρωσε τα χαρακτηριστικά μπλε στρώματα για να κάνουμε τούμπες στον εσωτερικό χώρο του σχολείου, έτσι μας έκανε πάντα όταν είχε κακοκαιρία. Το κολάν ήταν πολύ εφαρμοστό φυσικά και μετά από μία-δύο τούμπες και ένα κατακόρυφο, σχίστηκε λίγο από πίσω, σχηματίζοντας μία μικρή τρύπα. Εγώ δεν το κατάλαβα μέχρι τη στιγμή που είδα δύο συμμαθητές μου να με δείχνουν και να γελάνε, λέγοντας "Τρύπα". Ευτυχώς δεν το είχαν πάρει χαμπάρι άλλοι, κι ευτυχώς που δεν πρόλαβα να ξανακάνω τούμπα και να γίνει τίποτα χειρότερο! Πήγα στη γυμνάστρια αλλάζοντας χρώματα και της είπα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω τη γυμναστική.
Στην Ε Δημοτικού, μόλις είχαμε βάλει φιλέ για βόλλεϋ στο σχολείο και θα γινόταν ο πρώτος αγώνας με παιδιά από διαφορετικές τάξεις. Επειδή πήγαινα ένα διάστημα βόλλεϋ και ήμουν καλή σ'αυτό, ο δάσκαλός μας αποφάσισε να βάλει κι εμένα στον πρώτο αυτό αγώνα, αλλά εγώ δεν ήθελα, βαριόμουν τρομερά εκείνη την ημέρα, ήταν και η τελευταία ώρα και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα παιδικά που θα έβλεπα μετά στο σπίτι και το τι θα έτρωγα για μεσημέρι. Δυστυχώς ντράπηκα να πω ότι δεν είχα όρεξη να παίξω. Άρχισε λοιπόν ο αγώνας και καθώς ήταν διάλειμμα, όλο σχεδόν το σχολείο είχε μαζευτεί να μας δει. Έκανα μία-δύο πάσες, αλλά μετά η μπάλα άργησε αρκετά να μου έρθει. Καθώς λοιπόν βαριόμουν άρχισε να ταξιδεύει το μυαλό μου και χάθηκα για λίγο από το παιχνίδι. Επανήλθα όμως απότομα στην πραγματικότητα όταν είδα μία μπάλα να έρχεται σφαίρα προς το μέρος μου. Δυστυχώς ήταν πολύ αργά για να αντιδράσω, κι έτσι όπως ήρθε πάνω μου, πρόλαβα απλά να την πιάσω με τα δύο χέρια #) Φαντάζεστε πως φάνηκε αυτό μπροστά σε όλο το σχολείο, ενώ όλοι αγωνίζονταν και το παιχνίδι είχε ανάψει, ένας από τους παίκτες απλά να πιάσει την μπάλα και να την κρατήσει. Ήθελα να εξαφανιστώ από προσώπου γης για να μην ακούω τις βρισιές, αλλά και τα σχόλια μερικών ηλιθίων που δεν κατάλαβαν ότι απλά είχα αφαιρεθεί κι άρχισαν να μου φωνάζουν ότι "στο βόλλεϋ την πετάμε την μπάλα και δεν την πιάνουμε".
Στο Γυμνάσιο, μιλούσα μία μέρα με παιδί από άλλο τμήμα και με ρώτησε αν είχα την τάδε καθηγήτρια. Τότε ήμουν απονήρευτη κι εγώ κι άρχισα αμέσως να τη στολίζω με τα χειρότερα, λέγοντας το πόσο στριμμένη ήταν, μακάρι να εξαφανιζόταν, και πολλά άλλα. Το παιδί με άκουγε αμίλητο και στο τέλος μου ξεστομίζει το φοβερό "Είναι η θεία μου!"
Το πολύ πολύ να αφήσω λίγο μαλί και να το ξανακάνω, τι είπα τώρα!! Τρελή ιδέα. :tongue:
