retrofan
RetroMasteR
- Joined
- 14 Δεκ 2009
- Μηνύματα
- 1.204
- Αντιδράσεις
- 339
Σήμερα έφαγα φλασιά με τους "καλούς τρόπους" που μαθαίναμε όταν ήμασταν παιδιά. Έχω την αίσθηση πως σε μερικά πράγματα είμαστε (όσοι γεννηθήκαμε τη δεκαετία του 70΄) η "τελευταία γενιά". Αυτό μπορεί να είναι καλό, μπορεί να είναι κακό, μπορεί απλά και μόνο να είναι αδιάφορο. Σίγουρα πάντως είναι ρετρό
Για να κάνω ένα ανθολόγιο και συμπληρώνετε ό,τι θυμάστε.
1. Όταν έμπαινε ο δάσκαλος ή ο καθηγητής στην αίθουσα, σηκωνόμαστε όρθιοι. "Ακούω" ακόμα το χαρακτηριστικό σούρσιμο τόσων ποδιών και θρανίων . Στο δημοτικό το κάναμε στάνταρ. Στο γυμνάσιο αρκετοί καθηγητές, πιο νέοι και μοντέρνοι, μας έκαναν νόημα με το χέρι τους να καθίσουμε και το κόβαμε γι' αυτούς. Στο λύκειο νομίζω ότι παρέμενε "προνόμιο" μόνο της λυκειάρχη, όταν εμφανιζόταν.
2. Στο λεωφορείο ή τον ηλεκτρικό καθόμασταν μόνο αν είχαν ήδη καθίσει όλοι οι μεγαλύτεροι - έγκυες - μαμάδες με παιδιά. Σε πιο μικρή ηλικία βολευόμασταν και στα πόδια της μαμάς ή του μπαμπά. Μικρή το θεωρούσα τρελή αδικία και περίμενα πότε θα μεγαλώσω για ν' απαλλαγώ απ' αυτή την αγγαρεία. Αυτό το "σήκω να καθίσει ο κύριος/η κυρία" ... Όταν πια κυκλοφορούσα μόνη μου, μερικές φορές έκανα τη χαζή για να μη χάσω το κάθισμά μου και απέφευγα την οπτική επαφή με τον πιο ηλικιωμένο επιβάτη #) Τώρα πιάνω τον εαυτό μου να στραβοκοιτάει μερικούς εφήβους που κάθονται ατάραχοι σε γεμάτα βαγόνια #)
3. Ο "διακοσμητικός" ρόλος στις επισκέψεις. Σκυλοβαριόσουν ντυμένη τα καλά σου, απαντούσες σε κοινότυπες ερωτήσεις του στυλ "σε ποια τάξη πηγαίνεις;", "σ' αρέσει το σχολείο;", "πώς λένε τη δασκάλα σου;" ενώ παράλληλα η μαμά σου πετούσε διαταγές στα μουλωχτά (π.χ. "στρώσε το φόρεμά σου", "ίσιωσε την πλάτη σου") και κοιτούσε αν βούτηξες και δεύτερο γλυκό .
4. Η γενικευμένη χρήση του πληθυντικού. Μιλούσες με το "σεις" σε δασκάλους, καθηγητές (μην απορείτε, φίλοι μου που δουλεύουν στην εκπαίδευση μου μεταφέρουν ότι δεν είναι πλέον δεδομένο), θείους, θείες, νονούς, νονές, φίλους γονιών, γείτονες κλπ. Στην οικογένειά μας βέβαια είχαμε εξτρίμ καταστάσεις . Τον πληθυντικό τον χρησιμοποιούσαμε ακόμα και για τους γονείς μας Οι φίλοι μου ακόμα φρικάρουν όταν με πετυχαίνουν σε συζήτηση με τον πατέρα μου ή τη μητέρα μου. Εγώ το έχω συνηθίσει και δεν μου κάνει εντύπωση. Ωστόσο μόνο έναν άλλον άνθρωπο έχω συναντήσει που να χρησιμοποιεί πληθυντικό για τους συγγενείς του 1ου βαθμού
Άλλα "καλά παιδάκια" εδώ μέσα να συμπληρώσουν τη λίστα;
Για να κάνω ένα ανθολόγιο και συμπληρώνετε ό,τι θυμάστε.
1. Όταν έμπαινε ο δάσκαλος ή ο καθηγητής στην αίθουσα, σηκωνόμαστε όρθιοι. "Ακούω" ακόμα το χαρακτηριστικό σούρσιμο τόσων ποδιών και θρανίων . Στο δημοτικό το κάναμε στάνταρ. Στο γυμνάσιο αρκετοί καθηγητές, πιο νέοι και μοντέρνοι, μας έκαναν νόημα με το χέρι τους να καθίσουμε και το κόβαμε γι' αυτούς. Στο λύκειο νομίζω ότι παρέμενε "προνόμιο" μόνο της λυκειάρχη, όταν εμφανιζόταν.
2. Στο λεωφορείο ή τον ηλεκτρικό καθόμασταν μόνο αν είχαν ήδη καθίσει όλοι οι μεγαλύτεροι - έγκυες - μαμάδες με παιδιά. Σε πιο μικρή ηλικία βολευόμασταν και στα πόδια της μαμάς ή του μπαμπά. Μικρή το θεωρούσα τρελή αδικία και περίμενα πότε θα μεγαλώσω για ν' απαλλαγώ απ' αυτή την αγγαρεία. Αυτό το "σήκω να καθίσει ο κύριος/η κυρία" ... Όταν πια κυκλοφορούσα μόνη μου, μερικές φορές έκανα τη χαζή για να μη χάσω το κάθισμά μου και απέφευγα την οπτική επαφή με τον πιο ηλικιωμένο επιβάτη #) Τώρα πιάνω τον εαυτό μου να στραβοκοιτάει μερικούς εφήβους που κάθονται ατάραχοι σε γεμάτα βαγόνια #)
3. Ο "διακοσμητικός" ρόλος στις επισκέψεις. Σκυλοβαριόσουν ντυμένη τα καλά σου, απαντούσες σε κοινότυπες ερωτήσεις του στυλ "σε ποια τάξη πηγαίνεις;", "σ' αρέσει το σχολείο;", "πώς λένε τη δασκάλα σου;" ενώ παράλληλα η μαμά σου πετούσε διαταγές στα μουλωχτά (π.χ. "στρώσε το φόρεμά σου", "ίσιωσε την πλάτη σου") και κοιτούσε αν βούτηξες και δεύτερο γλυκό .
4. Η γενικευμένη χρήση του πληθυντικού. Μιλούσες με το "σεις" σε δασκάλους, καθηγητές (μην απορείτε, φίλοι μου που δουλεύουν στην εκπαίδευση μου μεταφέρουν ότι δεν είναι πλέον δεδομένο), θείους, θείες, νονούς, νονές, φίλους γονιών, γείτονες κλπ. Στην οικογένειά μας βέβαια είχαμε εξτρίμ καταστάσεις . Τον πληθυντικό τον χρησιμοποιούσαμε ακόμα και για τους γονείς μας Οι φίλοι μου ακόμα φρικάρουν όταν με πετυχαίνουν σε συζήτηση με τον πατέρα μου ή τη μητέρα μου. Εγώ το έχω συνηθίσει και δεν μου κάνει εντύπωση. Ωστόσο μόνο έναν άλλον άνθρωπο έχω συναντήσει που να χρησιμοποιεί πληθυντικό για τους συγγενείς του 1ου βαθμού
Άλλα "καλά παιδάκια" εδώ μέσα να συμπληρώσουν τη λίστα;