Ρετρό σαβουάρ βιβρ παιδιών - εφήβων

retrofan

RetroMasteR
Joined
14 Δεκ 2009
Μηνύματα
1.204
Αντιδράσεις
339
Σήμερα έφαγα φλασιά με τους "καλούς τρόπους" που μαθαίναμε όταν ήμασταν παιδιά. Έχω την αίσθηση πως σε μερικά πράγματα είμαστε (όσοι γεννηθήκαμε τη δεκαετία του 70΄) η "τελευταία γενιά". Αυτό μπορεί να είναι καλό, μπορεί να είναι κακό, μπορεί απλά και μόνο να είναι αδιάφορο. Σίγουρα πάντως είναι ρετρό ;)

Για να κάνω ένα ανθολόγιο και συμπληρώνετε ό,τι θυμάστε.

1. Όταν έμπαινε ο δάσκαλος ή ο καθηγητής στην αίθουσα, σηκωνόμαστε όρθιοι. "Ακούω" ακόμα το χαρακτηριστικό σούρσιμο τόσων ποδιών και θρανίων :cool: . Στο δημοτικό το κάναμε στάνταρ. Στο γυμνάσιο αρκετοί καθηγητές, πιο νέοι και μοντέρνοι, μας έκαναν νόημα με το χέρι τους να καθίσουμε και το κόβαμε γι' αυτούς. Στο λύκειο νομίζω ότι παρέμενε "προνόμιο" μόνο της λυκειάρχη, όταν εμφανιζόταν.

2. Στο λεωφορείο ή τον ηλεκτρικό καθόμασταν μόνο αν είχαν ήδη καθίσει όλοι οι μεγαλύτεροι - έγκυες - μαμάδες με παιδιά. Σε πιο μικρή ηλικία βολευόμασταν και στα πόδια της μαμάς ή του μπαμπά. Μικρή το θεωρούσα τρελή αδικία και περίμενα πότε θα μεγαλώσω για ν' απαλλαγώ απ' αυτή την αγγαρεία. Αυτό το "σήκω να καθίσει ο κύριος/η κυρία" ... :( Όταν πια κυκλοφορούσα μόνη μου, μερικές φορές έκανα τη χαζή για να μη χάσω το κάθισμά μου και απέφευγα την οπτική επαφή με τον πιο ηλικιωμένο επιβάτη #) Τώρα πιάνω τον εαυτό μου να στραβοκοιτάει μερικούς εφήβους που κάθονται ατάραχοι σε γεμάτα βαγόνια #)

3. Ο "διακοσμητικός" ρόλος στις επισκέψεις. Σκυλοβαριόσουν ντυμένη τα καλά σου, απαντούσες σε κοινότυπες ερωτήσεις του στυλ "σε ποια τάξη πηγαίνεις;", "σ' αρέσει το σχολείο;", "πώς λένε τη δασκάλα σου;" ενώ παράλληλα η μαμά σου πετούσε διαταγές στα μουλωχτά (π.χ. "στρώσε το φόρεμά σου", "ίσιωσε την πλάτη σου") και κοιτούσε αν βούτηξες και δεύτερο γλυκό :cool: .

4. Η γενικευμένη χρήση του πληθυντικού. Μιλούσες με το "σεις" σε δασκάλους, καθηγητές (μην απορείτε, φίλοι μου που δουλεύουν στην εκπαίδευση μου μεταφέρουν ότι δεν είναι πλέον δεδομένο), θείους, θείες, νονούς, νονές, φίλους γονιών, γείτονες κλπ. Στην οικογένειά μας βέβαια είχαμε εξτρίμ καταστάσεις :D . Τον πληθυντικό τον χρησιμοποιούσαμε ακόμα και για τους γονείς μας :eek: Οι φίλοι μου ακόμα φρικάρουν όταν με πετυχαίνουν σε συζήτηση με τον πατέρα μου ή τη μητέρα μου. Εγώ το έχω συνηθίσει και δεν μου κάνει εντύπωση. Ωστόσο μόνο έναν άλλον άνθρωπο έχω συναντήσει που να χρησιμοποιεί πληθυντικό για τους συγγενείς του 1ου βαθμού :p

Άλλα "καλά παιδάκια" εδώ μέσα να συμπληρώσουν τη λίστα;
 
Παρα πολυ μου αρεσει το θεμα που ανοιξες, retrofan!

Θυμαμαι που οταν πηγαινα Γυμνασιο και Λυκειο, δεν επιτρεποταν να δεις καθηγητη σου στο δρομο και να μην τον χαιρετησεις. Το ειχε κανει αυτο ενας συμμαθητης μου στο Γυμνασιο και την αλλη μερα εφαγε αποβολη. Τωρα οπως λες, οι μαθητες μιλανε στους καθηγητες τους και στον ενικο! Τοσο πολυ αλλαξαν τα πραγματα απο τοτε;

Δεκαετια του '70 γεννηθηκα. Δεν ειμαι πια και σαν την Πελοποννησο! (για να μην ξεχναμε τις ατακες των ελληνικων ταινιων)...... ;)
 
Δεν μπορω να σκεφτω κατι για να συμπληρωσω περαν ισως απο συμπεριφορα στο τραπεζι κλπ. Γενικως ομως ημουν ησυχο και 'καλο παιδι', περα απο τις απαραιτητες γκαφες, και δε νομιζω να χρειαστηκα ποτε εκπαιδευση.

Παντως νομιζω οτι η καλη συμπεριφορα των παιδιων δεν εχει μονο να κανει με το να γινουν 'σωστοι ανθρωποι' αλλα συμβαδιζε με τη ρετρο νοοτροπια οτι καποιοι (παιδια, μαθητές) ειναι 'κατώτερης' τάξης ενώ άλλοι (ενηλικες, γονείς, εκπαιδευτικοί) είναι 'ανωτερης'. Στην εποχη μας τετοιος τροπος σκεψης ειναι πλεον politically incorrect και καλως ή κακως υπαρχει ομογενοποίηση. Οποιες αποστασεις μεγαλων και παιδιών, πλεον έχουν μικρύνει.

retrofan είπε:
1. Όταν έμπαινε ο δάσκαλος ή ο καθηγητής στην αίθουσα, σηκωνόμαστε όρθιοι. Στο δημοτικό το κάναμε στάνταρ. Στο γυμνάσιο αρκετοί καθηγητές, πιο νέοι και μοντέρνοι, μας έκαναν νόημα με το χέρι τους να καθίσουμε και το κόβαμε γι' αυτούς.
Παραδοξως εγω αυτο το θυμαμαι απο την Δ´ Δημοτικού και μετά (πριν δεν σηκωνομασταν) και στο Γυμνασιο. Λυκειο δε θυμαμαι.

Υπηρξε μονο ενας καθηγητης, που ηταν επισης και εποπτης, ο οποιος δεν ηθελε να σηκωνομαστε. Γενικως ηταν συνεχεια βιαστικος και 'στην τσιτα'. Οποτε ερχοταν φουριοζος στην ταξη για να μιλησει 1 λεπτο στον καθηγητη, με το που εμπαινε ελεγε 'καθηστε καθηστε!' πριν καλα καλα σηκωθουμε. Δεν ξερω αν εκανε ετσι λογω σεμνοτητας ή ηταν θεμα ιδεολογιας αλλα ηταν απο τους νεους. Μια φορα που μας εκανε μαθημα ο Γυμνασιαρχης, μας εξηγησε οτι οταν στην αιθουσα υπαρχει ήδη καποιος 'ανωτερος', δεν σηκωνόμαστε όταν μπαινει καποιος καθηγητης.

(Θεός σχωρέστον, ήταν απο τους πιο συμπαθεις)

2. Στο λεωφορείο ή τον ηλεκτρικό καθόμασταν μόνο αν είχαν ήδη καθίσει όλοι οι μεγαλύτεροι - έγκυες - μαμάδες με παιδιά. Σε πιο μικρή ηλικία βολευόμασταν και στα πόδια της μαμάς ή του μπαμπά. Μικρή το θεωρούσα τρελή αδικία και περίμενα πότε θα μεγαλώσω για ν' απαλλαγώ απ' αυτή την αγγαρεία. Αυτό το "σήκω να καθίσει ο κύριος/η κυρία" ... :(
Θεωρω θεμα λογικης, και οχι μονο καλης συμπεριφορας, να καθονται πρωτα οι εχοντες αναγκη. Θεωρώ επίσης παράλογο αυτό να γινεται σαν αγγαρεία, επειδη καποιος απλα 'ειναι μεγαλύτερος' κι εγω οχι. Ευτυχως δεν εκπαιδευτηκα σε τετοια ακραια αντιληψη.

Ουτως η αλλως σε ωρες αιχμης, θα εισαι τυχερος να βρεις θεση να καθησεις, ανεξαρτήτου ηλικιας :)

3. Ο "διακοσμητικός" ρόλος στις επισκέψεις. Σκυλοβαριόσουν ντυμένη τα καλά σου, απαντούσες σε κοινότυπες ερωτήσεις του στυλ "σε ποια τάξη πηγαίνεις;", "σ' αρέσει το σχολείο;", "πώς λένε τη δασκάλα σου;" ενώ παράλληλα η μαμά σου πετούσε διαταγές στα μουλωχτά (π.χ. "στρώσε το φόρεμά σου", "ίσιωσε την πλάτη σου") και κοιτούσε αν βούτηξες και δεύτερο γλυκό :cool: .
Αν και οι επισκεψεις, σε μερη που δεν υπηρχαν παιδια, ηταν γενικως σαν το Κινεζικο Μαρτυριο Της Σταγόνας, δε θυμαμαι να με ταλαιπωρησαν με τετοιου ειδους διαταγες.

4. Η γενικευμένη χρήση του πληθυντικού. Μιλούσες με το "σεις" σε δασκάλους, καθηγητές (μην απορείτε, φίλοι μου που δουλεύουν στην εκπαίδευση μου μεταφέρουν ότι δεν είναι πλέον δεδομένο), θείους, θείες, νονούς, νονές, φίλους γονιών, γείτονες κλπ. Στην οικογένειά μας βέβαια είχαμε εξτρίμ καταστάσεις :D . Τον πληθυντικό τον χρησιμοποιούσαμε ακόμα και για τους γονείς μας :eek: Οι φίλοι μου ακόμα φρικάρουν όταν με πετυχαίνουν σε συζήτηση με τον πατέρα μου ή τη μητέρα μου. Εγώ το έχω συνηθίσει και δεν μου κάνει εντύπωση. Ωστόσο μόνο έναν άλλον άνθρωπο έχω συναντήσει που να χρησιμοποιεί πληθυντικό για τους συγγενείς του 1ου βαθμού :p
Πληθυντικο σε συγγενεις πρωτου βαθμου;;;;; ασχολιαστο :D

Προσωπικα ξεχωριζα τους συγγενεις μου με βαθμο οικειοτητας. Αυτους που βλεπαμε συχνα και καναμε παρεα με τα παιδια τους, τους απευθυνομουν στον ενικο. Στον πληθυντικο μιλουσα σε συγγενεις που θεωρουσα ξενους, λογω ηλικιας, αποστασης ή σπανιοτητας. Εννοειται οτι τα ξαδελφια μου μιλουσαν στους γονεις μου στον ενικο.

Να αναφερω οτι πριν μερικα χρονια εργαζομουν σε καποιο δημοτικο (ιδιωτικό). Καποια παιδια μου μιλουσαν στον πληθυντικο και με ελεγαν 'Κυριε', και προσπαθουσα να τους το κοψω :p

Άλλα "καλά παιδάκια" εδώ μέσα να συμπληρώσουν τη λίστα;
 
Ας μην ξεχνάμε το κομμάτι της εμφάνισης στο σχολείο... πόσες φορμουμίτισες σκάγατε μύτη Α' Γυμνασίου στην τάξη σας με πλήρες μακιγιάζ, μαλλί και νύχια βαμμένα σε πολλά χρώματα και μίνι φούστα;
 
Rakeesh είπε:
Θεωρω θεμα λογικης, και οχι μονο καλης συμπεριφορας, να καθονται πρωτα οι εχοντες αναγκη. Θεωρώ επίσης παράλογο αυτό να γινεται σαν αγγαρεία, επειδη καποιος απλα 'ειναι μεγαλύτερος' κι εγω οχι.
Όταν είσαι 7 ή 10 χρονών σού είναι αδύνατο να καταλάβεις την κούραση του ηλικιωμένου ή του ανήμπορου. Αυτή η γνώση, φευ :p , έρχεται με τα χρόνια. Οπότε ναι, το έβλεπα σαν τρελή αγγαρεία και γκρίνιαζα απίστευτα (από μέσα μου ;) )

Πληθυντικο σε συγγενεις πρωτου βαθμου;;;;; ασχολιαστο :D

Αν είχα μια δεκάρα κάθε φορά που συναντούσα αυτή την αντίδραση ... :p :p:p Μια δεκαρούλα μόνο βρε παιδιά ... (εμότικον πολύ παραπονεμένο με απλωμένο ικετευτικά το χέρι :p )

Το θέμα της εμφάνισης @alkis21 είναι πραγματικά ΤΟ χάσμα των γενεών. Βάφτηκα πρώτη φορά στα 21 μου. Με μοναδική εξαίρεση τους αποκριάτικους χορούς :cool:
 
Πάνω κάτω, και εμείς έτσι συμπεριφερόμασταν... ::)

 


Η τελευταία φορά που σηκώθηκα στο λεωφορείο για να κάτσει μιά κυρία που τότε είχε τη σημερινή μου ηλικία, ήταν τη μέρα που έκλεινα τα 18. Τότε ήταν που αποφάσισα πως είχε φτάσει η στιγμή που πλέον θα σηκωνόμουν μόνο για όσους είχαν πραγματικά ανάγκη για μιά θέση. Και, εννοείται, πως σήμερα στραβοκοιτάω τους νέους που έχουν χάσει κάθε δική μας ηθική αξία
...

 


Τις πρώτες μέρες στο Γυμνάσιο, μου είχε κάνει εντύπωση που κάποιοι από τους καθηγητές είχαν απαίτηση να μη σηκωνόμαστε όρθιοι κάθε φορά που έμπαιναν στην τάξη αφού στο Δημοτικό καίγαμε αρκετές από τις θερμίδες των γαριδακίων του διαλείμματος στο σήκω - κάτσε... Το είχα σημειώσει μάλιστα και στο ημερολόγιο που τότε κρατούσα.
:cool:

 


Επίσης, θυμάμαι τη μάνα μου που προσπαθούσε να με πείσει πως έπρεπε να μιλώ σ΄εκείνην και τον πατέρα μου στον πληθυντικό: "Τί κάνετε, πατέρα - μητέρα;;; Είστε καλά σήμερα;; Πως κοιμηθήκατε;;;..."



Την κοίταζα περίεργα,
και για χρόνια αναρωτιόμουν μήπως της έδωσαν λάθος παιδί στο μαιευτήριο...
 
Πολυ ωραιο και πονεμενο θεμα..

Ειδικα τα κοριτσια, επρεπε να δειχνουν εκτος απο καλη συμπεριφορα, και προθυμια να κανουν το καθετι για να δειξουν οτι εκτος απο ευγενικα, ειναι και κοριτσια με αρχες και μελλουσες καλες νοικοκυρες.

Ετσι.. στις διαφορες κοινωνικες εκδηλωσεις, φορουσαν απαραιτητα φορεμα, ειχαν χτενισμα μαμας ( το δικο μου ηταν τα μαλλια μισα πανω μαζεμενα), κρατουσαν και προσφεραν παντα το δωρο, και εμεναν παντα στο πλαι των γονιων τους, αντε να συζητουσαν ηρεμα καπου στην γωνια με αλλα καλα κοριτσια. Το ξεφρενο παιχνιδι απαγορευοταν.

Στο δικο τους σπιτι, καναν και χρεη οικοδεσποινας (αν ηταν λιγο μεγαλυτερα), και ποτε μα ποτε.. δεν αρνουνταν μια δουλεια που θα τους εβαζαν να κανουν, οποιαδηποτε ωρα και στιγμη : φερε ενα ποτηρι νερο πχ

Πηγαιναν επισης και στην εκκλησια (με φορεμα παντα), και καθονταν ησυχα (για να τους παρατηρουν οι υπολοιπες κυριες). Σημ. Το χειροφιλημα στον παπα ακομη ισχυει (εγω εβρισκα τροπους να ξεγλυστραω).

Στο σχολειο, το να εισαι καλη μαθητρια ηταν και δειγμα καλης ανατροφης. Οι καλες μαθητριες ειχαν παντα μια ιδιαιτερη αυρα, ευγενεια και τροπους απο τα υπολοιπα αλανια
 
Juanita είπε:
"Τί κάνετε, πατέρα - μητέρα;;; Είστε καλά σήμερα;; Πως κοιμηθήκατε;;;..."
Σου έχω καλύτερο ;) "Ωχ βρε μπαμπά κι εσείς πρωί - πρωί! Ό,τι θυμάστε χαίρεστε":p

Λορένα είπε:
Στο δικο τους σπιτι, καναν και χρεη οικοδεσποινας (αν ηταν λιγο μεγαλυτερα), και ποτε μα ποτε.. δεν αρνουνταν μια δουλεια που θα τους εβαζαν να κανουν, οποιαδηποτε ωρα και στιγμη : φερε ενα ποτηρι νερο πχ
Μια από τις πιο καταπιεστικές στιγμές της παιδικής, εφηβικής και ενήλικης ζωής μου είναι αυτός ο ρημαδοδίσκος με τα γλυκά και τα λικεράκια - ουισκάκια που κουβαλούσα μια ζωή για να κεραστούν φίλοι και συγγενείς στη γιορτή του πατέρα μου. Όταν ήμουν μικρή το έκανα ως βοηθητική οικοδέσποινα που λες κι εσύ. Τώρα (μεγάλη και με δικό μου σπίτι) το κάνω γιατί λυπάμαι τη μάνα μου να κουράζεται στα πέρα - δώθε στην κουζίνα :( Αυτά τα απογεύματα πρωτοχρονιάς είναι κυριολεκτικά παγωμένα στον χρόνο :p

bambinella 100 είπε:
Θυμαμαι που οταν πηγαινα Γυμνασιο και Λυκειο, δεν επιτρεποταν να δεις καθηγητη σου στο δρομο και να μην τον χαιρετησεις. Το ειχε κανει αυτο ενας συμμαθητης μου στο Γυμνασιο και την αλλη μερα εφαγε αποβολη.
Όταν ο παππούς μου πήγαινε σχολείο, απαγορευόταν να κυκλοφορούν οι μαθητές στον δρόμο από το απόγευμα και μετά. Είχαν και το πηλίκιο με την κουκουβάγια και ξεχώριζαν. Αν μάλιστα καθηγητής έπιανε μαθητή να κυκλοφορεί χωρίς το πηλίκιο, έτρωγε γερή τιμωρία.

Μην το πάμε όμως και σε επίπεδο προϊστορίας :cool:
 
Εύγε παιδί μου !!!

Εκτός από τους στοιχειώδεις κανόνες καλής συμπεριφοράς στο τραπέζι (ουφ! μεγάλη κουβέντα ανοίγουμε) ήτοι όχι αγκώνες στο τραπέζι, δεν φτύνουμε, μασάμε με κλειστό στόμα κ.λπ. δεν θυμάμαι κάτι που να με ζόρισε ιδιαίτερα. Το μόνο που με τσάντιζε ήταν που τελείωνα το φαγητό μου και «έπρεπε» να περιμένω να τελειώσουν και οι υπόλοιποι για να σηκωθώ. Άντε να περιμένεις να μασήσει ο παππούς, η γιαγιά, η θεία …. σε οικογενειακά τραπέζια. (Αυτό δεν το κάνω στα παιδιά μου … αρνούμαι).

Σχετικά με τα μεταφορικά μέσα για μένα ήταν αυτονόητο να σηκωθώ για να κάτσουν όσοι είχαν κάποιο πρόβλημα. Ό μ ω ς δεν μπορώ να μην αναφέρω εδώ ότι όποτε έπαιρνα μετρό ή λεωφορείο για το γραφείο σε προχωρημένη κιόλας εγκυμοσύνη, τις περισσότερες φορές αγόρια / άντρες παραχωρούσαν τη θέση τους για να καθίσω … και σας βεβαιώνω ότι κοίταζα το παράθυρο και όχι τους συνεπιβάτες μου όταν έμπαινα μέσα #) .

Πιστεύω ακράδαντα ότι η ευγένεια - σε οποιοδήποτε επίπεδο συναναστροφής - πρέπει να διακρίνει τη συμπεριφορά μας (εξυπακούεται μέχρι ενός ορίου)
 
caprice είπε:
Πιστεύω ακράδαντα ότι η ευγένεια - σε οποιοδήποτε επίπεδο συναναστροφής - πρέπει να διακρίνει τη συμπεριφορά μας (εξυπακούεται μέχρι ενός ορίου)
Μου είναι (ήταν) απεχθής η καλή συμπεριφορά που εκφορείται από κοινωνικές τυπικότητες και κανόνες - και φυσικά και οι άνθρωποι/παιδιά που τους ακολουθούν.

Η ευγένεια ΔΕΝ πρέπει να είναι κενή τυπικότητα αλλά έκφραση μιας εσωτερικής στάσης απέναντι στον άλλον (άτομο ή θεσμός) και σε αυτό το πλαίσιο

είναι αλληλένδετη με την παιδεία που έχει ο καθένας.

Δυστυχώς οι γονείς και οι δάσκαλοι δεν το αντιλαμβάνονταν αυτό ούτε τότε, ούτε τώρα.

-
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Δε μπορω να συμφωνησω παραπανω σε οσα λες, Smirnov. Νομιζω ομως οτι η λογικη που επικρατει γενικοτερα ειναι η εξης: οτι απο την τυπικοτητα οι καλοι τροποι μπορει να περασουν και προς τα μεσα και να παγιωθουν στον χαρακτηρα και τη νοοτροπια οσο μεγαλωνει το ατομο. Αλλα ακομα και αν δεν περασουν, τουλαχιστον θα μεινει σε καποιον η καλη συμπεριφορα εστω και τυπικα.
 
Το αντίθετο συμβαίνει.

Η κενή τυπική ευγένεια εκφυλλίζεται πιο εύκολα και δεν βοηθά την ανάπτυξη της εσωτερικής στάσης.

Η εσωτερική στάση είναι το πρωτεύον στοιχείο, η ευγένεια είναι απλώς μια έκφανσή της που συμπορεύεται ή έπεται.

Γι' αυτό και πολλά παιδιά "καλής ανατροφής" ξεχνούν τους καλούς τρόπους τους πολύ εύκολα.

Π.χ., εκπαιδευτικά μιλώντας, τα παιδιά όταν μιλούν στον δάσκαλο ή τον καθηγητή, πρέπει να του απευθύνονται στον πληθυντικό ως δείγμα αναγνώρισης και σεβασμού στον θεσμό του δασκάλου/σχολείου και των αξιών του και δευτερευόντως στο συγκεκριμένο πρόσωπο.

Η υπερβολική οικοιότητα δεν βοηθά σ' αυτό.

Αργότερα, όταν οι υποφαινόμενοι έχουν αφομοιώσει πραγματικά (κι όχι τυπικά) τα στοιχεία της καλής συμπεριφοράς ,

οι κανόνες μπορούν να χαλαρώσουν κάπως αλλά το να μην υφίστανται από την αρχή για μένα είναι λάθος.

"η καλη συμπεριφορα εστω και τυπικα" είναι ουσιωδώς υποκρισία....

-
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Εγώ ανήκω στην προϊστορία (αν και δεν πρόλαβα το πηλίκιο με την κουκουβάγια, είχαμε το σήμα του σχολείου και απαγόρευση κυκλοφορίας κλπ κλπ - γεννημένος το 1957) και μεγάλωσα με ένα σωρό κανόνες συμπεριφοράς και ευγένειας, πολλούς από τους οποίους κρατώ ακόμη. Ωστόσο δεν συμφωνώ με άλλους συγκαιρινούς μου που βρίσκουν τη συμπεριφορά των "σημερινών νέων" (όλων των νέων) αγενή. Απλώς νομίζω το τι συνιστά ευγένεια και το τι αγένεια (κανόνες αυθαίρετοι εν πολλοίς) έχει αλλάξει στις επόμενες γενιές. Όταν ήμουν μικρός ούτε να διανοηθούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη "*****ας"... είχε πολύ βαρειά έννοια (και θα είχαμε και φοβερές συνέπειες από σπίτι και σχολείο, αλλά δεν ήταν αυτό που μας κράταγε... ήταν ότι ήταν "κακιά" λέξη). Τώρα που έχει γίνει τόσο συνηθισμένη έχει αποφορτιστεί. Αν εγώ αποκαλέσω κάποιον έτσι, θα είναι βρισιά και αγένεια, γιατί για μένα έχει ακόμη πολύ το παλιό της βάρος. Αν ένας νεαρός τη χρησιμοποιήσει, είναι ασήμαντη κι έτσι δεν είναι αγενής.
 
Ας επιστρέψουμε στο θεμα του θρεντ και ας αφήσουμε την ανάλυση περί ευγένειας και αγενειας :)

Όποτε βγαίναμε οικογενειακώς για φαγητό δεν σηκωνόμασταν από το τραπέζι παρά μόνο αν υπήρχε υπαίθριος χώρος και εννοείται αφού είχαμε φάει. Το να παίζουμε κυνηγητό και να φωνάζουμε ανάμεσα στα άλλα τραπέζια άνηκε στη σφαίρα της φαντασίας.

Αν τύχαινε και οι γονείς μας μιλούσαν είτε μεταξύ τους είτε με κάποιον γνωστό και θέλαμε να ρωτήσουμε/πούμε κάτι έπρεπε πρώτα να πούμε "Συγνώμη που διακόπτω (μπλα μπλα μπλα)..."

Να φέρω ποτήρι νερό σε καλεσμένο χωρίς δίσκο ή πιατάκι? Καλύτερα να μην το έφερνα ποτέ!!!!
 
Kambia είπε:
Να φέρω ποτήρι νερό σε καλεσμένο χωρίς δίσκο ή πιατάκι? Καλύτερα να μην το έφερνα ποτέ!!!!
Πριν δύο χρόνια, κοτζαμάν γαϊδάρα, χρειάστηκε να μεταφέρω πίσω στο σπίτι των γονιών μου ένα έπιπλο που είχαν αφήσει για επισκευή. Φώναξα και την κολλητή μου να βοηθήσει. Πάμε, το φορτώνουμε, το φέρνουμε στο διαμέρισμα, το βάζουμε στη θέση του. Επειδή ήταν και καλοκαίρι και είχαμε κορακιάσει, πάω στην κουζίνα, βάζω νερό και γεμίζω κι ένα ποτήρι για την φίλη μου. Της το πάω στο σαλόνι που καθότανε ΧΩΡΙΣ πιατάκι :frypan: . Η μάνα μου ενώ ψαχουλεύει τον μπουφέ για να διορθώσει το ατόπημα: "Τι να πω κορίτσι μου και μ' αυτή την κόρη μου! Τόσα χρόνια και τίποτα δεν έμαθε":p

Δίκιο έχει :tease:
 
Εμένα έλεγε " Δίσκους δεν έχουμε στο σπίτι?"
 
Ποιά πιατάκια βρε κορίτσια;;;8)

 


Ευτυχώς... εμείς δεν πηγαίναμε πουθενά ούτε έρχονταν στο σπίτι συγγενείς και φίλοι...



Το σαλόνι ήταν πάντα κλειστό για εκείνη τη μοναδική στα χρονικά περίπτωση που μπορεί να έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και να ερχόταν κάποιος... Δεν ήρθε ποτέ...


 


Πάντως, πλήρη σετ από 5-6 διαφορετικά σερβίτσια τα έχουμε ακόμη... Όποια θέλει για την προίκα της...
:p
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Εξαρτάται αν θα έχω επιστρέψει από μια δουλειά πίσω στην Αθήνα την Πέμπτη ή την Παρασκευή το απόγευμα. Πάντως το θέλω πολύ :)
 
Πίσω
Μπλουζα