Ρετρό σαβουάρ βιβρ παιδιών - εφήβων

[Rakeesh]

Θα σε περασουμε απο κοσκινο ε; πως καθεσαι, πως πιανεις το ποτηρι, πως πινεις, αν κανει θορυβο οταν το ακουμπας στο τραπεζι, αν μιλας στον πληθυντικο κλπ

 

[thamonas]

και γω τα θυμάμαι ολα αυτά που λέτε. Πάντως έχω διαπιστώσει οτί οι Ελληνες είναι απο τους πιο αγενείς και άξεστους λαούς στον κόσμο. Έχοντας ζησει ενα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής μου, λογώ σπουδών, στην Αμερικη, μπορώ να το πω αυτό με μεγάλη βεβαιοτητα. Η μεγάλη διαφορά με εμάς και με αυτόυς ήταν η τυπικότητα ορισμένους "κανόνες" η δικιά μας VS στην στοιχειώδη ευγένεια-συμπεριφορά που είχαν εκει. Και γω στο σχολείο σηκωνόμουν οταν εμπαινέ ο καθηγητής μέσα στην τάξη, χτυπούσα την πόρτα οταν εμπαινα μεσα στην τάξη ενώ γινόταν μάθημα ή το άλλο το που φιλούσαμε το χερι οποτέ βλέπαμε παπά να περνάει στην γειτόνια (δεν υπάρχει περιπτωση να το έκανα τώρα ούτε μια στο εκατομυριο). Αλλά τι γίνεται με την καλή συμπεριφορά? Έπρεπε να πάω 18 χρονών για να μάθω να κρατάω την πόρτα σε αυτόν που έρχεται από πίσω μου, να σηκώνομαι οταν βλέπω έγκυο ή γυναίκα με παιδακι στο λεωφορείο (στην Ελλάδα μας είχαν μάθει να σηκωνομασταν ΜΟΝΟ για ηλικιωμένους), να σταματάω με το αυτοκίνητο σε διάβαση πεζών, να μην κορναρω σαν γίδι στον μπροστινό μου που άργησε να ξεκινήσει απο το φανάρι για 3 νανοδευτερολεπτα, να μην πετάω χαρτάκια έξω απο το παράθυρο του αυτοκινήτου, να μην πετάω την τσιχλα μου στον δρόμο, να μην προσπαθώ να "χωθώ" στην γραμμή της τράπεζας, να μην πετάω χαρτιά στους καδους ανακυκλωσης για πλαστικά, να λέω καλημέρα στους ανθρώπους που δεν γνωρίζω αλλά θα τυχει να βρισκομαι στον ίδιο χώρο μαζί τους, να μην κοιτάζω επίμονα αλλούς ανθρώπους οταν μπαίνουν σε κάποιο χώρο, να χαμηλώνω το γέλοιο κινητο μου οταν είμαι στην τάξη-συνάντηση-σινεμά και το χειρότερο όλων να σβήνω τα τσιγάρα μου στην αμμο στη παραλία αντί στο τασακι. Ολα είναι θεμά παιδείας. Δεν είμαστε χειρότεροι άνθρωποί από αυτούς απλά δεν μας είχε πει κανένας πως να συμπεριφέρομαστε. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που πηγα σε ένα εμπορικό κέντρο και φεύγοντας δεν κράτησα την πορτα πίσω μου με αποτέλεσμα η κοπελιτσα που ήταν φορτωμένη με ψώνια να την "φάει" σχεδόν στην μούρη. Η κοπέλα το είχε σαν δεδομένο οτί θα της κρατήσει ο μπροστινός της την πορτα. Με κοιτάξαν όλοι σαν εξωγήινο! Ντράπηκα τόσο πολύ! Μια άλλη φορά χτύπησα την πόρτα για να μπω στην αιθουσα που είχε ήδη ξεκινήσει το μάθημα και ο καθηγητής μου γέλασε και μου είπε ευγενικά: "Δεν χρειάζεται να χτυπάς και να διακόπτεις το μαθημα " μου είπε "απλά προσπάθησε να μην κάνεις πολλή φασαρία οταν ανοιγεις την πόρτα και περπατώντας στην θέση σου." Βλεπω πάντως οτι όλα αυτά τα χρονια δεν υπάρχει καμιά βελτίωση σε αυτόν τον τομέα..Μαλιστά πιστεύω οτι είμαστε πιο κάφροι από παλιότερα.

Με εκνευρίζει αφάνταστα να βλέπω μια εγκύο γυναίκα να είναι όρθια στα πουλμαν του αεροδρομίου και να καθονται ρεμπεσκέδες έφηβοι επειδή ετρεξαν να μπουν πρώτοι μέσα στο λεωφορείο. Τις περισσότερες φορές σηκώνονται ηλικιωμένοι άνθρωποι και προσφερουν τις θέσεις τους σε εγκύες ενώ βλεπεις τους πιο νέους να στρογγυλοκάθονται στις θέσεις τους και να κάνουν δήθεν οτι μιλάνε στο κινήτο. ΄Έχω μιλήσει αρκετές φορές με τεοιους ανθρώπους, οπως και με τύπους που κορνάρουν ή δεν σταματάνε στις διαβάσεις. Να ξέρετε οτι σε τετοιες περιπτώσεις το ευγενικό ή σαρκαστικό ύφος είναι πιο αποτελεσματικό απο την προστακτική.

 

[Wally]

Ισως πρεπει να λαβεις υπ οψιν οτι τα τελευταια χρονια στην Ελλαδα εχει αλλαξει η καθημερινοτητα - κυριως οσο αφορα την ασφαλεια, που οι περισσοτεροι λαοι την θεωρουν ως δεδομενη. Για εμας δεν ειναι πλεον.

Απο τη στιγμη που δεν εισαι σιγουρος για τον διπλανο σου και παιζει μεγαλη περιπτωση σου κοψει κανα χερι για να σου παρει το Seiko, γινεσαι ανγκαστικα πιο φειδωλος στις κοινωνικες σου εκφανσεις και στις εκδηλωσεις κοινωνικοτητος.

Αυτο φυσικα δεν εξηγει την διαχρονικη ελλειψη καποιων κοινωνικων κανονων ευγενειας στην Ελλαδα. Η αστυφυλια (για την οποια δεν φταει ο λαος αλλα οι ανοητοι "ταγοι") επαιξε μεγα ρολο σε αυτες τις εκπτωσεις ευγενειας.

Παντως ειναι καλυτερα να πετας τη τσιχλα στο δρομο παρα να βουλιαζεις πλοιαρια με γυναικοπαιδα στην Αδριατικη οπως κανουν οι "πολιτισμενοι" Δυτικοι γειτονες.

 

[retrofan]

Θα σε περασουμε απο κοσκινο ε; πως καθεσαι, πως πιανεις το ποτηρι, πως πινεις, αν κανει θορυβο οταν το ακουμπας στο τραπεζι, αν μιλας στον πληθυντικο κλπ

Μην με προκαλείς γιατί μπορώ να σε φρικάρω πάαααρα πολύ

Ένα μόνο θα πω και μετά θα σιωπήσω ...

...

...

...

Ελληνογαλλικό σχολείο με καλόγριες

 

[thamonas]

Ισως πρεπει να λαβεις υπ οψιν οτι τα τελευταια χρονια στην Ελλαδα εχει αλλαξει η καθημερινοτητα - κυριως οσο αφορα την ασφαλεια, που οι περισσοτεροι λαοι την θεωρουν ως δεδομενη. Για εμας δεν ειναι πλεον.
Απο τη στιγμη που δεν εισαι σιγουρος για τον διπλανο σου και παιζει μεγαλη περιπτωση σου κοψει κανα χερι για να σου παρει το Seiko, γινεσαι ανγκαστικα πιο φειδωλος στις κοινωνικες σου εκφανσεις και στις εκδηλωσεις κοινωνικοτητος.

Αυτο φυσικα δεν εξηγει την διαχρονικη ελλειψη καποιων κοινωνικων κανονων ευγενειας στην Ελλαδα. Η αστυφυλια (για την οποια δεν φταει ο λαος αλλα οι ανοητοι "ταγοι") επαιξε μεγα ρολο σε αυτες τις εκπτωσεις ευγενειας.

Παντως ειναι καλυτερα να πετας τη τσιχλα στο δρομο παρα να βουλιαζεις πλοιαρια με γυναικοπαιδα στην Αδριατικη οπως κανουν οι "πολιτισμενοι" Δυτικοι γειτονες.

Προς Θεού δεν θεωρώ τους Δυτικούς πρώτυπα. Ο μέσος 'Ελληνας απο την φύση του είναι πιο καλόκαρδος-εξω καρδιά απο τον οποιωδηποτε Δυτκό. Εγώ εστιάζομαι μόνο σε θέματα γενικής συμπεριφοράς. Δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει διδακτορικό στο Harvard για να προσφερεις την θέση σου σε μια 'εγκυο ή να κρατάς την πόρτα σε αυτόν που σε ακολουθεί. Εδώ, ρε παιδί μου, αισθάνομαι οτί αν κάνω κάτι ευγενικό θα με κοροϊδέψουν οι υπόλοιποι, "κοιτά τον βλάκα, σταμάτησε για να περάσει η γυναικα με το παιδάκι απο την διαβαση πεζών" Εϊναι θεμα νοοτροπιας καθαρά

 

[retrofan]

Δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει διδακτορικό στο Harvard για να προσφερεις την θέση σου σε μια 'εγκυο ή να κρατάς την πόρτα σε αυτόν που σε ακολουθεί.

Συμφωνώ 100%. Ξέρω πολύ καλά και τα πλεονεκτήματά του λαού μας αλλά και τα μειονεκτήματά του. Και, για να πω την αλήθεια, έχω βαρεθεί ν' ακούω για την "επιφανειακή" ευγένεια των ξένων που σου λένε καλημέρα αλλά δεν έχουν ουσιαστικές σχέσεις και φιλίες κλπ. κλπ.

Δεν θέλω να πιάσω κολλητιλίκια με τη φουρνάρισσα ή τον ταμία στην τράπεζα! Ας μου λέει "καλημέρα" κι "ευχαριστώ" κι ας μην το εννοεί

@thamonas θυμάμαι κι εγώ την πρώτη φορά που έφερα την πόρτα στα μούτρα της ηλικιωμένης κυρίας που ακολουθούσε #) #) Ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί #) #) #)

 

[Maddog]

@thamonas: ειδικά για το παράδειγμα με την πόρτα, είναι καθαρά θέμα κοινωνίας.

Πριν από 2-3 χρόνια η μητέρα μου είχε κάνει ταξίδι στην Ιαπωνία και στο φυλλάδιο με τις οδηγίες που τους είχαν δώσει έγραφε ξεκάθαρα μεταξύ άλλων ότι θεωρείται τρομερό φάουλ να κρατήσει άντρας ανοιχτή την πόρτα για να περάσει γυναίκα που έρχεται πίσω του. Μου έκανε τρομερή εντύπωση.

@wally: η θεωρία σου περί συσχέτισης ασφάλειας και ευγένειας είναι μακράν λάθος. Η Αγγλία πχ δεν είναι ακριβώς ο ορισμός της ασφαλούς χώρας. Γεμάτη μετανάστες πάσης φύσεως και μεθυσμένους ντόπιους. Ωστόσο παραδοσιακά οι Άγγλοι είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τυπικής (μέχρι ανοησίας ενίοτε...) ευγένειας. Σιγά μην συμβαίνει επειδή αισθάνονται ασφαλείς στο Σόχο...

 

[zxspec83]

Συμφωνώ 100%. Ξέρω πολύ καλά και τα πλεονεκτήματά του λαού μας αλλά και τα μειονεκτήματά του. Και, για να πω την αλήθεια, έχω βαρεθεί ν' ακούω για την "επιφανειακή" ευγένεια των ξένων που σου λένε καλημέρα αλλά δεν έχουν ουσιαστικές σχέσεις και φιλίες κλπ. κλπ.
Δεν θέλω να πιάσω κολλητιλίκια με τη φουρνάρισσα ή τον ταμία στην τράπεζα! Ας μου λέει "καλημέρα" κι "ευχαριστώ" κι ας μην το εννοεί

Φίλε retrofan πρέπει να ζήσεις στο εξωτερικό για αρκετό καιρό για να καταλάβεις τι τρέχει.

Αν μείνεις, ας πούμε, 4 χρόνια στην Ολλανδία θα ακολουθήσεις πιθανότατα την εξής πορεία:

α) Πρώτοι δύο μήνες: Τι ευγενικοί άνθρωποι! Στα μαγαζιά όλοι με το καλημέρα σας, τυπικά ευγενικοί, όχι αυτές οι φωνές στην Ελλάδα και οι καβγάδες και η αγένεια! Οι υπηρεσίες λειτουργούν τόσο καλά. Α, εδώ θα ήθελα να μείνω!

β) Μετά από 11-12 μήνες: έχεις επαναλάβει για τριακοσιοστή εξηκοστή φορά το τελετουργικό της αγοράς ψωμιού στο φούρνο της γειτονιάς σου, πανομοιότυπο κάθε φορά: καλημέρα σας (με τυπικό χαμόγελο), τι θα θέλατε, ένα μαύρο ψωμί παρακαλώ, ορίστε, κάτι άλλο;, όχι, καλή υπόλοιπη μέρα (πάλι με τυπικό χαμόγελο).

Συνειδητοποιείς ότι μετά από ένα χρόνο δεν έχεις δημιουργήσει κάποια έστω και στοιχειώδη φιλική σχέση με κανένα ντόπιο, ούτε από τη δουλειά σου, ούτε από τη γειτονιά σου. Αρχίζεις και αναρωτιέσαι, μήπως εγώ φταίω για κάτι, είμαι αξύριστος, δεν πλένομαι συχνά... Σαν να μην έφτανε αυτό, αν κάνεις το λάθος και μιλήσεις πιο δυνατά στο τηλέφωνο ή σου πέσει -άθελά σου- κάποιο χαρτάκι, όλο και κάποιος θα σου την πει, ρίχνοντάς σου ταυτόχρονα ένα ψυχρό, υποτιμητικό βλέμμα.

γ) Μετά από 2 χρόνια, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Σίγουρα θα έχεις ακούσει κάποια ρατσιστικά σχόλια τύπου, εσείς όλοι οι Νότιοι είστε φωνακλάδες, τεμπέληδες, τι ήρθατε εδώ και μας παίρνετε τις δουλειές κ.ο.κ.

Καταλαβαίνεις πλέον ότι όσο και να μείνεις σε αυτή τη χώρα, θα είσαι ο παρίας, ποτέ δεν θα γίνεις αποδεκτός και πάντα οι ντόπιοι θα κρατούν αποστάσεις από σένα. Πρόκειται για μια ανατριχιαστική στιγμή διαφώτισης.

Ευτυχώς που υπάρχουν και άλλοι ξένοι Ισπανοί, Ιταλοί, Τούρκοι, από τους οποίους ακούς τα ίδια ακριβώς παράπονα. Τελικά καταλήγεις να κάνεις αποκλειστικά παρέα με αυτούς και με άλλους Έλληνες. Οι ντόπιοι παραμένουν απλά ένα ντεκόρ. Όπως ντεκόρ είσαι και εσύ για αυτούς.

Μετά ακούς και διαβάζεις στις εφημερίδες για αυτοκτονίες, "επιδημίες" κατάθλιψης και αναρωτιέσαι γιατί είναι τόσο μίζεροι όλοι αυτοί οι λαοί, αφού, θεωρητικά όλα λειτουργούν καλά, όλα είναι καθαρά και οργανωμένα;

Ελλάδα και πάλι Ελλάδα, παιδιά. Με τα όσα προβλήματά της. Αυτές οι χώρες είναι μόνο για να σπουδάσεις ή να δουλέψεις όσο χρειάζεται και να γυρίσεις πίσω να αισθανθείς και πάλι άνθρωπος.

 

[Domenica]

Ωραιο θεμα!

Εντυπωση μου ειχε κανει πρωτη φορα μια φιλη Νορβηγιδα που με το που μπηκε στο σπιτι εβγαλε τα παπουτσια της και φυσικα περιμενε να τα βγαλω και εγω. Το ποσο ντραπηκα δεν λεγεται διοτι φοραγα καλτσον με ποντους διορθωμενο με την παναρχαια μεθοδο του βερνικιου νυχιων.Μου εξηγησε πως στην Νορβηγια με τα ξυλινα πατωματα ετσι γινεται ειδικα αν ερχεσαι απο τα χιονια.

Στα ρετρο τωρα θυμαμαι τους κανονες της καλης νοικοκυροσυνης (ακομα δεν εμαθα να στρωνω σωστα το τραπεζι) και να μην δεχομαι ποτε δευτερη μεριδα φαγητου και γλυκου οταν ημουν καλεσμενη. Επισης να περπαταω σωστα σαν κυρια με βιβλια στο κεφαλι. Να μην τρωω εκτος και αν καθονται ολοι και να μην μιλαω με γεματο στομα συνηθεια που με ενοχλει οταν βλεπω να το κανουν(ανθρωπινο δε λεω αλλα δειχνει καπως).

Αυτο με την πορτα εξω το τηρουν εδω δυστηχως οχι.

 

[Domenica]

Πηγα σε νηπιαγωγειο με καθολικες καλογριες και ο χειροτερος κανονας που μου εμαθαν ηταν πως μου αλλαξαν το χερι απο αριστεροχειρα σε δεξιοχειρα (περιπου δηλαδη με το ψαλιδι, την βελονα και το μαχαιρι δεν τα καταφεραν παραιτηθηκαν μετα απο καποια ατυχηματα!). Κατα τα αλλα ηταν μια χαρα και μαθαιναμε διαφορα χρησιμα. Εκει μου εμαθαν και τις χαρες τις φιλανθρωπιας, να χαριζω τα πραγματα που δεν θελω, να μοιραζομαι το φαγητο και το γλυκο, να ειμαι καλη με αυτους που ειναι σε χειροτερη θεση και αλλα ωραια που οπως ειπα παραπανω σε αλλα μερη σε θεωρουν τρελλο αν τα τηρεις. Αυτα τα καναμε και στο σπιτι, στον φουρνο οτι περισευε και δεν το περναμε σπιτι εμεις ή οι εργατες τα διναμε σε ανθρωπους που ξεραμε πως περναγαν δυσκολα και μαλιστα σε κουτια ή σε χαρτοσακουλες οχι σε πλαστικες μην νομιζουν πως τα χουμε για πεταμα και προσβληθουν. Διναμε και ρουχα παντα καθαρα και σιδερωμενα συνηθειο που μου εμεινε και τωρα πριν ας πουμε στειλω κατι στο Οξφαμ να το πλενω και να το σιδερωνω.

Εκει που παντα τα θαλασσωνω ακομα ειναι στο στρωσιμο τραπεζιου και κρεββατιου. Αλλο μαρτυριο ηταν το να τρωω ψαρι και κοτοπουλο με μαχαιροπηρουνα συνηθεια που ξεχασα αμεσως οταν ενηλικιωθηκα. Στο μαγειρεμα και στο σερβιρισμα ομως...αριστη! Επισης ενας ρετρο κανονας που μου εμαθαν μικρη και αποδειχτηκε χρυσος οταν μεγαλωσα ειναι αυτος που λεει πως το σπιτι δεν πειραζει να ειναι λιγο βρωμικο αλλα ο νεροχυτης και η τουαλετα πρεπει να αστραφτουν οπως και το πως σε μια γυναικα δεν πειραζει τοσο το φτηνιαρικο φουστανι αρκει τα παπουτσια να ειναι καλα και τα μαλλια και τα νυχια περιποιημένα το κατα δυναμιν.

Οταν ημουν εφηβη για λιγο υπηρξα καπνιστρια και μια φορα αναψα τσιγαρο στο δρομο ενω περπαταγα μαζι με νεαρη θεια που καπνιζε δυο πακετα την μερα και εγινε εξαλλη διοτι 'στον δρομο καπνιζουν μονο οι π...' Αυτο και αν ειναι ρετρο αποψη ειδικα πλεον με τα νεα μετρα αν και για να λεμε την αληθεια το να περπατας και να καπνιζεις δειχνει λιγο κακογουστο.

 

[retrofan]

@zxspect83 5 χρονάκια έζησα στο εξωτερικό και μέσα απ' αυτή μου την εμπειρία αποκρυσταλλώθηκε η άποψή μου περί "μη κολλητιλικιών με τη φουρνάρισα αλλά την καλημέρα να μου την λέει"

Ίσως έχει να κάνει και με τη χώρα, δεν ξέρω :xm: . Εγώ ήμουν Γαλλία και φίλους βρήκα και άνθρωποι μου άνοιξαν το σπίτι τους και ήρθαν στο δικό μου και στα μπαράκια βγήκα με ντόπιους και η γενικευμένη χρήση του "ευχαριστώ" και του "παρακαλώ" με εξέπληξε ευχάριστα. Φίλοι μου πάντως με εμπειρία από Γερμανία, δεν καλοπέρασαν και τόσο ...

Ελλάδα και πάλι Ελλάδα καμιά αντίρρηση άλλα κάποια βασικά σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς δεν θα μας έκανε κακό να τα μάθουμε

@domenica κι εσύ εμπειρία από καθολικές καλόγριες; Τι να πώ;

Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό

 

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι ότι μου έλεγαν να φιλάω το χέρι του παππού και του νονού (!) όταν τους χαιρετούσα και να σερβίρω τους καλεσμένους με το ποτήρι σε πιατάκι και με χαρτοπετσέτα, αν όχι σε δίσκο...(τώρα καμιά φορά σερβίρω και χωρίς πιατάκι, αν είναι πολύ οικείος ο καλεσμένος...!)

 

[Domenica]

Πάντως παρα το μαρτυριο του χεριου τις συμπαθουσα τις καλογριες -αδερφη Λουιζα και αδερφη Τερεζα- και πολυ στεναχωρηθηκα που δεν πηγα και στο ιδιωτικο δημοτικο των καλογηρων (οι Φρερ οπως λεγεται). Retrofan μου σε ζηλευω! Αυτο με το πιατακι το θυμαμαι και εγω. Μετα ειχα εναν καθολικο καθηγητη γαλλικων που καθε Χριστουγεννα και εορτες γενικως μας πηγαινε σε ενα γηροκομειο μεσα σε ενα καθολικο μοναστηρι οπου τραγουδουσαμε γαλλικα τραγουδια και καναμε παρεα στους παππουδες διοτι τους μεγαλυτερους τους σεβομαστε και τους βοηθαμε και μας μαθαινε και αλλα απο σαβουαρ βιβρ καθημερινης χρησης. Επισης

1. Βοηθαμε γιαγιαδες να κουβαλησουν τα ψωνια η το μπιτονι με το νερο ειδικα αν τις δουμε να αγκομαχουνε στα σκαλια.

2. Το μεσημερι παμε για υπνο και κανουμε ησυχια.

3. Δεν κανουμε σκηνες δημοσιως και δεν λεμε παραεξω τα οικογενειακα μας (καπως περιτο αυτο ολοι ξερανε τα παντα για ολους διοτι το μερος μικρο).

4. Δεν σχολιαζουμε ποτε εμφανη προβληματα υγειας των αλλων και δεν ειμαστε αδιακριτοι (θυμαμαι μια κυρια που ερχοταν στον φουρνο αξεχαστη φιγουρα με ασπρα μαλλια αν και νεα σχετικα και πολυ χλωμη που παντα φοραγε μαυρα γυαλια και μακρια ρουχα και χειμωνα- καλοκαιρι γαντια. Μια φορα ρωτησα τους δικους μου τι ειχε η κυρια και μου απαντησαν πως ειχε 'λευκη' και αν ρωτησω ποτε κατι του τυπου -γιατι φορατε γυαλια νυχτιατικα? θα φαω αναποδη. Αποριες τελος. Στο σχολειο ενιωθα πολυ αμηχανα οταν κοροιδευαν καποιον για σωματικα ελαττωματα και ακομα εχω ενοχες που δεν υπερασπιστικα αυτα τα ατομα οταν οι νταηδες ελεγαν ατακες οπως - το δακτυλο στο εφαγε ο ποντικος? σε παιδι που ειχε χασει δυο δακτυλα ή εχεις προσωπο σαν πιτσα σε παιδι με σημαδια απο ακμη. Τουλαχιστον δεν γελαγα.)

5. Μια κατηγορια σαβουαρ βιβρ για κοριτσακια ειδικα στην εφηβεια περιλαμβανε το τι κανουν οι 'κυριες' και το τι αυτες που δεν ειναι κυριες. Μερικοι κανονες φανηκαν πολυ χρησιμοι αργοτερα αλλοι οχι. π.χ. μια κυρια σε εξοδο φοραει κατι που αποκαλυπτει ειτε την πλατη της η τα ποδια της η το ντεκολτε της οχι ομως δυο ή προς Θεου τρια απο αυτα μαζι διοτι πλεον δεν θα την θεωρουν κυρια. Επισης στο μακιγιαζ τονιζουμε ή ματια ή στομα αλλιως ειμαστε λαικες και απολιτιστες και κατινες. Επισης δεν φοραμε μπλουζες μεσα απο τις οποιες διακρινεται η τιραντα του εσωρουχου. Μια κυρια δεν κανει επιδειξη των χρηματων της αλλα αν δεν εχει λεφτα υποκρινεται πως εχει και βρισκει μια δικαιολογια 'παιδια δεν μπορω να ερθω και στο κλαμπ ειμαι φρικτα κουρασμενη' και δεν δεχεται απειρα κερασματα. Και δεκαδες αλλα.

 

[retrofan]

Θυμάμαι ότι μου έλεγαν να φιλάω το χέρι του παππού και του νονού (!) όταν τους χαιρετούσα

μια κυρια σε εξοδο φοραει κατι που αποκαλυπτει ειτε την πλατη της η τα ποδια της η το ντεκολτε της οχι ομως δυο ή προς Θεου τρια απο αυτα μαζι διοτι πλεον δεν θα την θεωρουν κυρια.

Κορίτσια! Νομίζω ότι με αυτά πραγματικά παίρνετε το χρυσό βραβείο των πιο ρετρό κανόνων σαβουάρ βιβρ που διδάχθηκε παιδί της γενιάς μας

Το πιατάκι πάντως για το κέρασμα καλά κρατεί! Δε νομίζω ότι βρέθηκε ούτε μία συμφορουμίτισσα να μην το έχει "διδαχθεί"

Αναρωτιέμαι: Καθαρά "αγορίστικο" σαβουάρ βιβρ δεν υπήρχε; Π.χ. πάντα συνοδεύουμε τις κοπέλες της παρέας στο σπίτι τους, κρατάμε παλτά, πόρτες κλπ. Ή όλα αυτά ήταν μέχρι δεκαετία του 60΄ και μετά ήρθε το Γούντστοκ;

 

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι ότι μου έλεγαν να φιλάω το χέρι του παππού και του νονού (!) όταν τους χαιρετούσα και να σερβίρω τους καλεσμένους με το ποτήρι σε πιατάκι και με χαρτοπετσέτα, αν όχι σε δίσκο...(τώρα καμιά φορά σερβίρω και χωρίς πιατάκι, αν είναι πολύ οικείος ο καλεσμένος...!)

Στην Α Γυμνασίου θυμάμαι επίσης ότι σηκωνόμασταν όρθιοι όταν έμπαινε μέσα ο καθηγητής/ο Διευθυντής...

 

[johnny19818]

Ποτέ δε θυμάμαι να σηκωνόμαστε για κανένα λόγο επειδή μπήκες ο δάσκαλος ή ο καθηγητής στην τάξη. Παρόλαυτα ποτέ δεν του μιλούσαμε στον ενικό. Ε, όπως και να το κάνουμε ήταν θέμα σεβασμού. Στην εκκλησία ήταν το δικό μου δράμα όπου έπρεπε να στέκεις όρθιος επί ώρες καθώς στα καρεκλάκια καθόντουσαν οι ηλικιωμένοι και να είσαι και στριμωγμένος ανάμεσα σε αγνώστους που σε σκουντάνε, σε σπρώχνουν κτλ. Πόσες φορές πήγα να βγω στο προαύλιο και να'σου η παρατήρηση, έλα δω που πας κτλ.

Φυσικά και στα λεωφορεία συμβαίνει αυτά που λέτε παραπάνω με τους ηλικιωμένους, τις έγκυες κτλ. Επίσης αυτό που εκνευρίζει πολύ στα πιτσιρίκια τώρα έιναι ότι φωνάζουν και βρίζουν (η γνωστή λέξη πάει σύννεφο) ασύστολα μέσα στο λεωφορείο και γενικά σε δημόσιους χώρους. Το θεωρώ πολύ αγένεια. Δεν το έχω σε τίποτα να τους κάνω παρατήρηση. Όσον αφορά το χειροφίλημα η μητέρα μου ακόμη το κάνει με τους γονείς της. Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει η κίνηση αυτή και δεν την ενστερνίζομαι. Επίσης θεωρώ ανούσιο και κάπως περίεργο να μιλήσω στους γονείς μου στον πληθυντικό. Θεωρώ ότι τα παιδιά θα πρέπει να αισθάνονται τους γονείς τους σαν φίλους τους και να μοιράζονται τις ανησυχίες τους. Αυτό πως θα συμβεί όταν τους μιλας στο πληθυντικό; Μεγαλώνει την απόσταση έτσι.

 

[elephadas]

Χμμ... υπήρχε κάποιο πρόβλημα στο να διδάξει κανείς στα αγόρια σαβουάρ βιβρ *ιδίως* στη συμπεριφορά προς νέες γυναίκες. Παραδοσιακά ήταν οι μανάδες που μάθαιναν στα παιδιά τους πως να συμπεριφέρονται. Θα έπρεπε λοιπόν η μαμά να παραδεχτεί ότι ο κανακάρης της είχε φτάσει σε ηλικία που μπορεί να βγει με μια κοπέλα. Δεδομένου ότι την παλιά εποχή οι φιλενάδες των γιών ήταν εχθρές που αποκλειστικό σκοπό στη ζωή ήταν να φορέσουν την κουλούρα παγιδεύοντας το αθώο τους βασιλόπουλο, αυτή η παραδοχή ήταν δύσκολη.

Και βέβαια όταν τελείωσα σχολείο και πήγα Πολυτεχνείο ήταν και θέμα αρχής να είσαι το ίδιο αγενής προς τις κοπέλες όσο με τους άντρες, διότι η ευγένεια ήταν μπουρζουάδικη συνήθεια. Κι έτσι ήταν αυτονόητο ότι ΔΕΝ θα άνοιγα την πόρτα να μπουν κάπου - ήταν απόλυτα ικανές να την ανοίξουν μόνες τους. Και όταν βγαίναμε έξω μοιραζόμασταν το λογαριασμό. Εγώ ψιλοαισθανόμουνα άσχημα, γιατί όχι μόνο είχα μάθει να είμαι ευγενικός (και από το παράδειγμα των γονέων μου) αλλά είχα ενστερνισθεί την αρχή. Το έκανα γιατί το θεωρούσα σωστό κι όχι γιατί έτσι μου είχε πει κάποιος ότι πρέπει να κάνω (φυσικά τώρα ξέρω ότι το θεωρούσα σωστό ακριβώς γιατί μου το είχαν ενσταλάξει οι γονείς μου από την παιδική ηλικία).

Αλλά σας έχω κι έναν αστείο ρετρό κανόνα ευγένειας. Όταν κάποιος μεγάλος σε φώναζε με το όνομά σου δεν απαντούσες "Ναι" ή "Τι θέλεις" (ή "Τι θέλετε, θεία μου") αλλά "Ορίστε". Εξαίρεση, αν ήσουν στην τουαλέτα. (που φυσικά δεν την αποκαλούσαμε τουαλέτα, αλλά "το μέρος"). Τότε ξαφνικά το "ορίστε" γινόταν αγενές. Και έπρεπε να απαντήσεις με κάτι άλλο. Για παράδειγμα, αν ήταν η συγκεκριμένη αειπάρθενος και πολυαγαπημένη θεία που μνημόνευσα πιο πάνω, καλό θα ήταν να της απαντήσεις "Είμαι κάπου" διότι ακόμη και το μέρος ήταν πολύ αγενής όρος. Δεν πήγαιε στο μέρος. Πήγαινε κάπου. (οπότε μάθαμε κι εμείς να λέμε στ' αστεία "πηγαίνω στο κάπου").

Η μητέρα μου θα πρέπει να πίστεψε ότι ήταν αποτυχημένη ως ανατροφεύς ανθρώπων χρησίμων εις την κοινωνίαν όταν μια φορά που ήμασταν μαζί σε σούπερ μάρκετ, θα ήμουνα γύρω στα 20, της είπα φωναχτά ότι χρειαζόμασταν κωλόχαρτο.