Ρετρό σεισμοί ...μπρρρ!

[Πολη1983]

Στο σεισμο του '81 που λετε ημουν 8 χρονων και θυμαμαι που εμεις ειχαμε πεσει για υπνο(γενικη κατακλισης 10 η ωρα παρακαλω για τους μικρους).Καποια στιγμη οπως κοιμομουν ακουω ενα μεγαλο βουητο οπου και ξυπναω περιεργος να δω ποιος ... περνουσε τετοια ωρα με το φορτηγο απο ενα μικρο στενακι σαν αυτο που εμενα!!Ομως πριν προλαβω να ολοκληρωσω την σκεψη μου αρχιζει ενα μεγαλο τρανταγμα κι υστερα το κουνημα!!!Εντωμεταξυ σβηνουν και τα φωταα και να οι αδελφες μου να ουρλιαζουν γιατι νομιζαν...οτι ηρθε ο μπαμπουλας..Η μαμα να προσπαθει να ερθει στο δωματιο ο μπαμπας να προσπαθει να κρατησει την μαμα,η γιαγια να σταυροκοπιεται στον καναπε,τα κλασσικα ξερετε!!! Τελος παντων αφου τελειωσε καποια στιγμη ο μαγκουφης ο εγκελαδος κατεβηκαμε αρον αρον κατω στον δρομο χειμωνιατικα μαζι με ολο ..τον μαχαλα!!!Καποια στιγμη ερχεται φλασια στον πατερα μου,οτι αμα γινει μετασεισμος και πεσουν τα κτηρια θα μας πλακωσουν μιας και ο δρομος ειναι πολυ μικρος και στενος(Αθανατοι αμπελοκηποι)!!Ετσι μας φορτωνει ολους στο αμαξι και πηγαινουμε στην θεια μου την Ποπη που εμενε σε μονοκατοικια στα Βριλλησια για να μεινουμε με τα σχετικα μεζεδακια,ουζακι και τα λοιπα!!!

ΝΟ1 ΑΤΡΑΞΙΟΝ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ:Τα αυτοκινητακια απο την βιβλιοθηκη να πεφτουν στο κεφαλι μου κατα την διαρκεια του σεισμου

ΝΟ2 ΑΤΡΑΞΙΟΝ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ:Μετασεισμος στις 4 το ξημερωμα ενω κοιμαμαστε τα παιδια,κι οι μαμα με την θεια και την γιαγια να πεταγονται εξω εντρομες φωναζωντα...ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑΑΑ

Στο σεισμο του 1999 ειχε γεννηθει το πρωτο μου παιδι και πηγαιναμε για το δευτερο!!Η γυναικα στην δουλεια(3 μηνων εγκυος) κι εγω να καθομαι με τον κολλητο-κουμπαρο μου στην κουζινα να τηγανισω κεφτεδακια!!Το παιδι στο υπνοδωματιο να κοιμαται αλλαγμενο και ταισμενο του καλου καιρου!!Καποια στιγμη ακουω ενα βουητο και γυρναω και λεω στον κολλητο-κουμπαρο:Μπρε ... τι καν..και εκει κοβεται η κουβεντα μου απο το τρανταγμα του σεισμου!!Ο κολλητος μου να προσπαθει να συγκρατησει τα ντουλαπια που ανοιγαν και εριχναν τα σωθικα τους κι εγω να παω μεσα στο δωματιο να παρω το παιδι...Ενα βημα να κανω,4 πισω να με πηγαινει!!Καποια στιγμη σταματαει το πολυ το κουνημα και καταφερνω να παω να παρω το παιδι οπως οπως!!Στις σκαλες μας βρισκει ο μετασεισμος και εγω να κατεβαινω 10-10 τα σκαλια!!

ΝΟ1 ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΤΡΑΞΙΟΝ:Μολις καταφερνουμε να βγουμε εξω στην αυλη εγω δινω το παιδι σε εναν γειτονα και σωριαζομαι φαρδυς πλατυς στο τσιμεντο!!

 

[darkpower]

Λοιπόν τον σεισμό του ΄81 τον θυμαμαι,σχετικά καλα γιατι ήμουν 14...Φυσικά, Φως του Αυγερινού και να τρέχουμε πανικόβλητοι εξω,ενω εμένα με άρπαξε ένας γείτονας,επάνω στον πανικό του,για να μεσ σώσει...Ουτε έβλεπε άν ήμουν το παιδί του η άλλο ! Φυσικά κανά 2 μέρες στο αμάξι...

Ομως αυτό που επίσης μου έχει μείνει ,είναι η περιγραφή μιας κοπέλας που ήμουν ερωτευμένος,μετα στο φροντιστήριο, ότι καθόταν σταυροπόδι με τις πυτζάμες επάνω σε ένα σκαμπό και έπεσε...

Τότε εγώ ,θυμάμαι έλεγα μέσα μου,αχ νάμουν εκεί να πέσει πάνω μου

 

[elsint17]

Λοιπόν τον σεισμό του ΄81 τον θυμαμαι,σχετικά καλα γιατι ήμουν 14...Φυσικά, Φως του Αυγερινού και να τρέχουμε πανικόβλητοι εξω,ενω εμένα με άρπαξε ένας γείτονας,επάνω στον πανικό του,για να μεσ σώσει...Ουτε έβλεπε άν ήμουν το παιδί του η άλλο ! Φυσικά κανά 2 μέρες στο αμάξι...
Ομως αυτό που επίσης μου έχει μείνει ,είναι η περιγραφή μιας κοπέλας που ήμουν ερωτευμένος,μετα στο φροντιστήριο, ότι καθόταν σταυροπόδι με τις πυτζάμες επάνω σε ένα σκαμπό και έπεσε...

Τότε εγώ ,θυμάμαι έλεγα μέσα μου,αχ νάμουν εκεί να πέσει πάνω μου

με τις πυζαμες η χωρις;

 

[Eagle 1]

Στο σεισμό του 1981 ήμουν στη Γερμανία για σπουδές, μόλις όμως είδα το συμβάν στην τηλεόραση (έκτακτη είδηση) βγήκα αμέσως μέσα στην παγωνιά του Νοεμβρίου να πάρω τηλέφωνο από θάλαμο τους δικούς μου στην Αθήνα. Παρά τις ατέλειωτες προσπάθειες δεν έβγαινε Ελλάδα με τίποτε. Έφαγα πολύ κρύο για ώρες εκείνο το βράδυ, χωρίς να καταφέρω τελικά να επικοινωνήσω. Δεν κοιμήθηκα καθόλου, το πρωί τα κατάφερα και ησύχασα μαθαίνοντας ότι όλοι ήταν καλά....

Το σεισμό του 1999 τον έζησα όμως για τα καλά. Είχα μόλις φύγει από τη δουλειά μου για να πάω στο αεροδρόμιο (του Ελληνικού) να παραλάβω τη σύζυγο, όταν με έπιασε φανάρι στην Λ. Αλεξάνδρας στο γήπεδο του Παναθηναικού. Βλέπω ξαφνικά χιλιάδες (κυριολεκτικά) πουλιά να πετάνε στον ουρανό και δευτερόλεπτα μετά νοιώθω ένα τράνταγμα στο αυτοκίνητο. Βοή δεν άκουσα, ίσως γιατί δούλευε η μηχανή, ίσως γιατί έπαιζε το κασσετόφωνο. Με κτύπησε ο απο πίσω σκέφτηκα και κοίταξα στον καθρέπτη, αλλά ο άνθρωπος ήταν κανονικά με αρκετή απόσταση πίσω. Το κούνημα συνεχίσθηκε, κοιτάω αριστερά και βλέπω το διπλανό αυτοκίνητο να κουνιέται δυνατά και τον οδηγό του να με κοιτάζει πανιασμένος, ενώ κουνούσε το χέρι του. Όλα αυτά σε δευτερόλεπτα. Σεισμός! η επόμενη σκέψη και συνέχισα να κοιτάω γύρω γύρω, όλα τα αυτοκίνητα κουνιώταν, τα δε πουλιά πέταγαν γύρω-γύρω. Οι άνθρωποι στο πεζοδρόμιο παραπατούσαν. Κράτησε πολύ, έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον και άρχισαν οι μαύρες σκέψεις για τα μικρά παιδιά που ήταν σπίτι (ευτυχώς καλή κατασκευή) με συγγενή. Τα φανάρια φυσικά σταμάτησαν να λειτουργούν, έγινε ένα απίστευτο κονφούζιο, δεν εκινείτο τίποτε!!!! Πάνω από 3 ώρες έκανα να φθάσω στο αεροδρόμιο και 2 ώρες να γυρίσουμε σπίτι. Δεν ξεχνιέται αυτή η εμπειρία..... Την πέρασα εκ του ασφαλούς, οι συνάδελφοι όμως στο γραφείο τρομοκρατήθηκαν, έπεσαν σοβάδες και ένας τοίχος άνοιξε και έπεσαν και τούβλα....... Σε ένα πάντως πράγμα είμαι από τότε πεπεισμένος: τα ζώα/πτηνά αντιλαμβάνονται το σεισμό πολύ πριν γίνει αισθητός από ανθρώπους.......

 

[CORE]

Στο σεισμό του '81,τον Φλεβάρη,είμασταν οικογενειακώς στο πατρικό μου σπίτι,κάπου κοντά στη Θήβα.

Κρύο αρκετό,και όλη η οικογένεια,μαζί με παππουδες,γιαγιάδες και κανα δυο γειτόνισσες, μαζεμένη στο καθιστικό,δίπλα στο τζάκι,βλέποντας Λουκή και την παρέα του.

Μόνο εγώ βρίσκομαι στο δωμάτιό μου -στην άλλη άκρη του σπιτιού- κάνοντας την κοιμισμένη. Συνήθως περίμενα να μεινω μόνη για να κάνω διάφορες αταξίες.

Ο σεισμός με βρήκε να χοροπηδάω με λύσσα επάνω στο κρεβάτι μου,προσπαθώντας να φτάσω το ταβάνι (αν το κατάφερνα,λέει,το ταβάνι θα γινόταν ουρανός και 'γω θα πετούσα. Άλλο θέμα αυτό,όμως..). Άρχισα λοιπόν να χάνω το κρεβάτι κάτω από τα πόδια μου,αφού έβλεπα το κρεβάτι να κινείται κανονικά και εγώ δυσκολευόμουν να πατήσω σωστά,με αποτέλεσμα να χτυπήσω στο πλαϊνό ξύλο του κρεβατιού,αυτό να βγει από τους μεντεσέδες και εγώ μαζί με όλες τις σανίδες,να βρεθώ στο πάτωμα,ουρλιάζοντας από τον πόνο,αλλά και από την τρομάρα μου,μιας και ο σεισμός ξεπερνούσε κατά πολύ την όποια φανταστική πραγματικότητα και αν έφτιαχνα.

Θυμάμαι πως είχε μεγάλη διάρκεια..

Θυμάμαι τον παππού μου,να τρέχει προς το δωμάτιό μου και να φωνάζει "το παιδί,το παιδί"..

Θυμάμαι την ανακούφιση όλων,όταν είδαν πως είμαι ζωντανή,παρ'όλα τα αίματα στα πόδια μου και παρ'όλο το σπασμένο μου κρεβάτι. Ποτέ δεν τους είπα την αλήθεια..ακόμη νομίζουν πως το έκανε ο σεισμός!

Θυμάμαι που βγήκαμε τρέχοντας από το σπίτι..

Θυμάμαι που ο αδελφός μου ήταν 4 μηνών και η μαμά μου τον έβαλε κάτω από το παλτό της για να τον προφυλάξει..

Θυμάμαι με τη δύναμη με έσφιγγε πάνω του ο πατέρας μου..

Θυμάμαι που ο δεύτερος σεισμός,λίγα λεπτά μετά,γκρέμισε το μισό μας σπίτι..

Θυμάμαι τις γυναίκες να κλαίνε,και τους άντρες να στέκονται σκεφτικοί..

Θυμάμαι τις σκηνές..

Θυμάμαι πως το σχολείο του χωριού,λειτούργησε κανονικά ακόμη και το Σάββατο..

Θυμάμαι πως,από τότε φοβάμαι τους σεισμούς..

Δεν είχα μάθει ποτέ μέχρι τώρα ότι η Θήβα βίωσε αυτόν τον σεισμό όπως η Αθήνα...  Εγώ πάντως, από τότε δεν φοβάμαι τους σεισμούς. Ήταν τόσοι οι μετασεισμοί, που συνήθισα.

Αυτό που θυμάμαι απο τον σεισμό του '81, είναι τις 50 ενέσεις που αναγκάστηκα να κάνω, αφού λόγω ρωγμών στα θεμέλια της πολυκατοικίας, για αρκετές μέρες την βγάζαμε στο πάρκο και έπαθα πνευμονία.

Κατα ένα πολύ περίεργο τρόπο, τους σεισμούς, δεν τους φοβήθηκα ποτέ. ΄

Ειδικά στο σεισμό της Πάρνηθας, παρόλο που με βρήκε στον 7ο όροφο πολυκαταστήματος,ήμουν ένα απο τα τρια άτομα, που φροντίσαμε να κατέβουν οι πελάτες χωρίς πανικό, απο τις σκάλες. Όταν πήγα σπίτι, προσπάθησαν να με πείσουν οτι το βράδυ, θα ήταν επικίνδυνο να κοιμηθούμε σπίτι και πως θα έπρεπε να περάσουμε την νύχτα μας έξω (το σπίτι δεν είχε πάθει καμία ζημιά ). Δεν τα κατάφεραν. Κοιμήθηκα στο ωραιότατο κρεββατάκι μου ( οι υπόλοιποι, την έβαλαν στο σαλόνι όλο το βράδυ )

Την άλλη μέρα, όταν τους έλεγα <<τι;;;; έκανε μετασεισμούς όλο το βράδυ;;;; >> , με περνουσαν για τρελή (φυσικό να μην καταλάβω τίποτα ,έτσι που αλαφροκοιμάμαι....... ).

Αυτά τα πάρκα.. το μόνο που δεν μπορώ να θυμηθώ είναι πόσον καιρό μείναμε εκεί έξω. Μία βδομάδα; Δύο; Πάντως, δεν θυμάμαι να είχε ιδιαίτερο κρύο.

Το 99 η τύχη με είχε χτυπήσει κατακούτελα και κέρδισα ταξίδι στη Μονεμβασιά με γνωστό συνδρομητικό κανάλι, όπου γυρίζαμε παιδική ταινία. Ήτανε η δεύτερη μέρα το μεσημέρι όταν τρώγαμε όλοι μαζί και ακούσαμε για τον σεισμό στην Αθήνα. Εκεί κάτω χαμπάάρι δεν πήραμε. Αρχίσαμε τα τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους και μαθαίναμε για τα άσχημα της Αθήνας. Καθώς γυρίζαμε και μπαίναμε στην πόλη, φαίνονταν τα πρώτα ερείπια - ένα θέαμα εξαιρετικά δυσάρεστο.

Το 81 πάλι τυχερή ήμουν προσωπικά, καθώς γεννήθηκα 8 χρόνια αργότερα, αλλά έχω να πω ότι η οικογένειά μου πρέπει να τανε από τις λίγες που δεν έβλεπε το Λουκή αλλά τη Δυναστεία (αν δεν απατώμαι).

Μνήμες σα σόι όμως, έχουμε και απ' το ΄53 όταν ισοπεδώθηκε όλη η Ζάκυνθος (είμαστε από κει) και τέτοια βιώματα τρομακτικά περνάνε διηγώντας τα από γενιά σε γενιά (η δεκαετία 50 δεν είναι ρετρό, είναι αρχαιολογική, αλλά το περιστατικό ταιριάζει με το θέμα)..

Τέτοια πάντως είναι να μη σου τύχουν!

Το ποια εκπομπή έπαιζε λίγο πριν τον σεισμό, αποτελεί αντικείμενο προς διερεύνηση, καθότι ο καθένας θυμάται άλλα πράγματα, ακόμα κι εγώ.

Πάντως, από πρόγραμμα της εποχής, στην ΕΡΤ, λίγο πριν τις 23:00, έπαιζε το Φως του Αυγερινού και στις 23:10 το Ντάλλας, ενώ στην ΥΕΝΕΔ είχε κάποια ταινία.

Σκέφτομαι και γράφω

Για το σεισμό του Φλεβάρη του ʼ81 στις Αλκυονίδες

Ήταν βράδυ…

Όσο και να προσπάθησα να το αναβάλλω, έφτασε τελικά η ώρα που θα διάβαζα τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Ιστορία της Β΄ Γυμνασίου. Με την πλάτη στραμμένη στην τηλεόραση και ακουμπώντας στην τραπεζαρία είχα ανοίξει το μισητό βιβλίο και ονειρευόμουν ένα ρωμαϊκό όργιο ανάμεσα στις παραγράφους.

Η μαμά ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ – κρεβάτι μου βλέποντας τον Λουκή στην τηλεόραση και η αδερφή μου στρωματσάδα (δεν της είχαν αγοράσει ακόμα την πολυθρόνα κρεβάτι της) στα πόδια του καναπέ είχε μισογλαρώσει. Ο μπαμπάς ήταν άρρωστος και είχε αποσυρθεί στο δωμάτιό του.

Ξάφνου, ο πολυέλαιος πάνω από το κεφάλι μου άρχισε να κουνιέται βγάζοντας τον χαρακτηριστικό ήχο που έγινε το μουσικό χαλί των εφιαλτών μου… Κρακ – κρακ τα μεταλλικά στεφάνια και γκλιν – γκλιν τα κρυσταλλάκια… Τα μπιμπελό που στέκονταν ψηλά πήραν τον κάτω δρόμο και τα φώτα έσβησαν!!!

Και μετά… πανικός. Η μαμά πετάχτηκε όρθια και πάτησε την αδερφή μου. Η αδερφή μου έκλαιγε (ίσως επειδή τσαλαπατήθηκε και λίγο) και κρατούσε αγκαλιά τη μαμά μου και τη ρωτούσε: τώρα θα πεθάνουμε;;; Εγώ έψαχνα να βρω τον μπαμπά μου που κοιμόταν μέσα αλλά καθώς άνοιγα την πόρτα του υπνοδωματίου του, άνοιγε και η πόρτα με το μαγνητάκι από το εικονοστάσι και άδειασαν όλες οι εικόνες στο κεφάλι μου. Ο πονηρός μπαμπάς είχε ήδη φορέσει τα ρούχα του ενώ οι πόρτες από την ξύλινη ντουλάπα ανοιγόκλειναν σα δαιμονισμένες από μόνες τους…

Γρήγορα όλοι κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο παίρνοντας απʼ το πορτ – μαντώ τα μπουφάν και τα παπούτσια μας. Έβγαλα με μια κίνηση από το ντουλάπι που έκρυβε η μαμά για να μην τα βρίσκω τα σπίρτα και τα κεριά, τα άναψα και βγήκαμε έξω στο διάδρομο της πολυκατοικίας… Όπως και οι ένοικοι των 42 υπόλοιπων διαμερισμάτων… Πατείς με πατώ σε, με φωνές και κλάματα στρίψαμε, κατεβήκαμε, στρίψαμε, κατεβήκαμε και βγήκαμε έξω…

Πωπω ντροπή!!! Ήμουν με τις πιτζάμες… Ήταν και οι γείτονες και οι συμμαθητές μου, αλλά ευτυχώς είχαν όλοι τα ίδια χάλια… Καθίσαμε λίγη ώρα εκεί κάτω και ύστερα ο ατρόμητος πατέρας μου, ανέβηκε και μας έφερε τα ρούχα μας (ξέχασε το σουτιέν μου γμτ…). Τώρα έπρεπε να δούμε αν ήταν καλά και οι λοιποί μας συγγενείς, οι θείοι μου, τα ξαδέρφια μου, η γιαγιά μου. Πώς τα καταφέραμε και συναντηθήκαμε χωρίς κινητά;

Όλο το βράδυ 8 γυναικόπαιδα τη βγάλαμε στο Opelcadett του θείου μου του Μιχάλη δίπλα στο παρκάκι του cineTropical… Εκεί κουνιόμασταν και ξανακουνιόμασταν με τους μετασεισμούς. Άλλοι είχαν ανάψει φωτιές μέσα στο πάρκο και κάθονταν γύρω τους. Άλλοι έστησαν σκηνές. Ο θείος μου ο Γιώργος το πρωί έφτιαξε μια νάιλον κατασκευή στο σιδεράδικό του στην Αμφιθέας και μαζεύτηκαν όλα τα γυναικόπαιδα εκεί… Εγώ μόνο το πρώτο βράδυ άντεξα της κακουχίες του camping. Από την επομένη κοιμόμουν με τη γιαγιά μου που δε φοβόταν τίποτα, γιατί δεν πρόκειται να πάθαινε τίποτα αν δεν είχε έρθει η ώρα της και αν είχε έρθει η ώρα της δεν πρόκειται να γλύτωνε πουθενά…

Ευτυχώς τα σπίτια μας έπαθαν μόνο λίγες ρωγμές, τα σχολεία έκλεισαν για λίγες μέρες, και εμείς τη γλυτώσαμε σχετικά φτηνά…

Μέχρι τον επόμενο μεγάλο σεισμό το Σεπτέμβρη του ʼ99 όταν ήχησαν ξανά τα κρυσταλλάκια του πολυελαίου της μαμάς, που κατάλαβα ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι…

Δύο πράγματα: το μαγνητάκι της πόρτας του δωματίου (εμάς ήταν διπλή-συρόμενη) και το Cine Tropical.

Πρέπει να μου πεις πού ήταν αυτός ο κινηματογράφος!

Είχα πάει σε πάρα πολλούς, αλλά ελάχιστες οι αναμνήσεις των κτηρίων. Κρίμα που δεν έβγαιναν αρκετές φωτογραφίες τότε...

το 1981 το θυμάμαι αμυδρά, καθώς ήμουν μόλις 6 ετών... Θυμάμαι πάντως τη διαμονή μας σε σκηνή μαζί με πολύ άλλο κόσμο σε μια αλάνα εδώ στη Καλλιθέα η οποία δε υπάρχει πλέων ( έχει γίνει σχολείο ), και θυμάμαι να καθόμαστε όλοι μαζί οικογενειακώς γύρω απο μία φωτία ( στη ίδια άλανα μάλλον ), ίσως και το ίδιο βράδυ του σεισμού.

Το γεγονος το ίδιο δεν μπορώ να πώ πως το θυμάμαι πάντως. Ισως να ήταν τόσο τρομακτική εμπειρία ωστε ο εγκέφαλος μου το έσβησε απο τη μνήμη μου. Ειλικρινά πάντως, αν και ξέρω οτι ουτε κοιμόμουν, ούτε ήμουν σε τόσο μικρη ηλικία ώστε να μη καταλαβαίνω τι γίνεται, δε θυμάμαι το συμβάν καθόλου.

Το σεισμό του 1999, τη ώρα του σεισμόυ, ... ήμουν στη στάση του λεοφωρείου και περίμενα το τρόλλευ. Ισως λόγω του θόρυβου των αυτοκινητών στη λεοφώρο Θησέως οπου ήμουν, δεν το κατάλαβα αμέσως τι γινόταν, μέχρι που το ένιωσα ο ίδιος και είδα απο πάνω μου τη σκεπή της στάσης να χορεύει! Αμέσως έφυγα στο πλάι της στάσης γιατι νόμιζα οτι θα έπεφτε πάνω μου, και έκατσα εκεί στη άκρη του πεζοδρόμιο κοιτόντας τις πολυκατοικίες γύρω να τραντάζονται στη κυριολεξία και να χτυπάνε μεταξύ τους... ειλικρινά μπορούσες να διακρίνεις τις πολυκατοικίες να χωρίζουν και να χτυπάνε μεταξύ τους, ρίχνοντας σοβάδες, ενώ ο κόσμος έτρεχε γύρω πανικόβλητος, συναγερμοί ούρλιαζαν, και ακουγοταν και αυτός ο απόκοσμος τρομερός ήχος του σεισμού... γενικά γινόταν ενας χαμός.... ήταν ένα απίστευτο θέαμα.

Αργότερα, αν και δε είχα εγώ κινητό ακόμα τότε, θυμάμαι πως γενικά τα δύκτια κινητής τηλεφωνίας εκλεισαν απο το υπερβολικό αριθμό τηλεφωνημάτων, και συντέλεσε και αυτό στο γενικό χαμό και πανικό εκείνης της μέρας.. Ευχομαι αυτό το θέμα με τα κινητά να έχει διορθωθεί και να μη ξαναγίνει σε παρόμοιο συμβάν στο μέλλον, καθώς τα κινητά είναι γενικά πολύ χρησιμές συσκεύες για περιπτώσεις όπως αυτές...

Έβλεπες τις πολυκατοικίες να χτυπάνε αναμεταξύ τους και κάνανε και κρότο σε κάθε χτύπημα;

Θυμάσαι αν ήταν σε επαφή ή αν είχαν κενό ανάμεσά τους;

 

[CORE]

Την περίοδο 75-81 έχοντας πάρει μετάθεση ο πατέρας μου κατοικούσα στην Θεσσαλονίκη. Έτσι λοιπόν έζησα μια από της εφιαλτικότερες στιγμές της ζωής μου, τον Ιούνιο του 78, με τον μεγάλο σεισμό στην συμπρωτεύουσα.

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ, είχαμε πάει με τους γονείς μου σε μια ταβέρνα κοντά στο σπίτι μας και ο αδελφός μου που ήταν τότε 4 χρονών, γκρίνιαζε γιατί νύσταζε και έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε, σχετικά νωρίς.

Στην διαδρομή για το σπίτι, ο πατέρας μου κοιτούσε επίμονα το φεγγάρι και έλεγε ότι έχει ένα παράξενο χρώμα σήμερα (εγώ ούτε που θυμάμαι το χρώμα του) και σε όλη την διαδρομή μιας και ήμασταν με τα πόδια, ακούγαμε τα διάφορα αδέσποτα σκυλιά να ουρλιάζουνε.

Με το που μπήκαμε στο σπίτι, ανοίξαμε την τηλεόραση γιατί είχε ποδόσφαιρο και ξαφνικά ακούστηκε μια βοή και άρχισε ο χορός των Ρίχτερ. Καθίσαμε κάτω από την κάσα της πόρτας και με το ζόρι κρατιόμασταν, γιατί το κούνημα μας πετούσε προς τον τοίχο του Χολ. Έπεφταν διάφορα μπιμπελό, τόσο από το σπίτι μας, όσο και από άλλα διαμερίσματα, συμπληρώνοντας την όλη φρίκη. Η τηλεόραση συνέχιζε να παίζει και ενώ ήταν σε απόσταση μόλις 2 μέτρων, φοβόμασταν να απλώσουμε το χέρι για να την κλείσουμε.

Λίγα λεπτά αργότερα και ενώ είχε σταματήσει ο σεισμός, κατεβήκαμε κάτω (ευτυχώς τότε ακόμα, υπήρχαν αλάνες στην Σταυρούπολη όπου μέναμε). Εκεί συναντήθηκα με τους φίλους μου και μου πέρασε ο φόβος μιας και αρχίσαμε να παίζουμε. Το παιχνίδι συνεχίστηκε λίγο αργότερα, μέσα στο γήπεδο που Παύλου Μελά όπου είχε ανοίξει για να διανυχτερεύσουμε. Οι γονείς μας είχαν στηθεί στα ραδιόφωνα για ενημέρωση, ενώ εμείς παίζαμε μπάλα σχεδόν όλη την νύχτα.

Η εμπειρία μου αυτή ήταν μια από τις χειρότερες, και κάθε φορά που ακούω για κάποιον σεισμό, ξυπνάνε μέσα μου οι αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ.

Κρατάω το χρώμα του φεγγαριού, το χωλ και την τηλεόραση.

Ηθελα να κανω ενα post για να υπενθυμισω την αυριανη δυσαρεστη επετειο αλλα με προλαβε ο stakovios.Θυμαμαι τον πανικο που επικρατησε εκεινη τη νυχτα αν και ημουν πολυ μικρος.Ολη η γειτονια εξω,αναψαμε φωτια γιατι εκανε αρκετο κρυο.Ο πατερας μου ειχε ενα φορτηγο εκεινη την περιοδο και τις πρωτες νυχτες τις περασαμε στην καροτσα!!!Ο παππους και η γιαγια μου εμεναν κανονικα σε 2 δωματια που υπηρχαν στην αυλη.Λογω του φοβου της μητερας μου, εμεις (γονεις και αδερφος μου) μειναμε για ακομα ενα μηνα περιπου σε σκηνη!!!!!!!Τρεις ηταν οι σκηνες που εγιναν σε διπλανο οικοπεδο.Μια η δικια μας και δυο εφτιαξαν γειτονες.Τη συγκεκριμενη κατασκευη την ειχε δει γειτονας στο σεισμο του 1978 στη Θεσσαλονικη.Ξυλινο δαπεδο,συρματοπλεγματα(τα οποια υπαρχουν ακομα στην ταρατσα) και ναιλον.Ενα βραδυ με βροχη και πολυ αερα παραλιγο να παρασυρθει και εδωσε πραγματικη μαχη ο πατερας μου για να μεινει στη θεση της.Η σκηνη διακρινεται σε μια παλια φωτο.Συντομα θα τη σκαναρω για να τη δειτε (ταιριαζει βεβαια και σε αλλο thread,θα καταλαβετε το γιατι μολις τη δειτε)

Βεβαια εζησα και το σεισμο του 1999...ακομα μια δυσαρεστη εμπειρια...

Περιμένουμε εναγωνίως το σκανάρισμα επί 7 συναπτά έτη...

Τον σεισμο του '81 τον θυμαμαι αρκετα καλα.Ημουν ξαπλωμενος (οπως ολοι) και αρχισαν να κουνιουνται τα παντα..το ρευμα κοπηκε και ολοι μπηκαμε κατω απο μια πορτα..κατεβηκαμε γρηγορα κατω και πηγαμε στο αυτοκινητο..Πρεπει να ειχαμε παρει μαζι την φορητη 3" τηλεοραση γιατι θυμαμαι και εγω αυτο που λεει ο Vagbith (τα δελτία ειδήσεων πάνω σε ντοκιμαντέρ του Κουστώ).Πηγαμε στη γιαγια μου και κοιμηθηκαμε εκει (αφου το σπιτι της ηταν μονοκατοικια..).Για το επομενο διαστημα φιλοξενουμασταν σε ενα μοναστηρι .

Το 99 ημουν τυχερος αφου ημουν στον δρομο...αισθανθηκα τον δρομο να κουνιεται αλλα αρχικα νομισα οτι περνουσε τραμ (μονο που τοτε δεν υπηρχε τραμ...) και μετα καταλαβα οτι γινοταν σεισμος..πηγα γρηγορα σπιτι οπου ολοι ηταν στον δρομο..πιστευω οτι ο σεισμος του 99 ηταν πολυ πιο τρομακτικος απο αυτον του 81...

Ήθελα να ήξερα πού βρήκατε φορητή τηλεόραση και μάλιστα 3" το 1981...

Κάτι απλησίαστες Watchman της Sony θυμάμαι, αλλά 3-4 χρόνια αργότερα και εκτός Ελλάδας.

Το σημείο που ήταν χτισμένη αυτή η πολικατοικία και τώρα βρίσκεται στην θέση της το Κέντρο Ιστορίας, θεωρείται καταραμένο. Στα Βυζαντινά χρόνια είχε γίνει μια μεγάλη σφαγή εκεί, και στα νεότερα χρόνια υπάρχουν μαρτυρίες για μεταφυσικά φαινόμενα, όπως αίμα να τρέχει στους τοίχους και παράξενες παρουσίες το βράδυ. Είναι πολλά για να τα γράψω τώρα, κοιτάξτε εδώ κι εδώ. Έχω διαβάσει κι άλλες μαρτυρίες ενοίκων της οικοδομής εκείνης και γύρω κατοίκων και είναι συγκλονιστικές, ακόμα και σήμερα ακούγονται διάφορα. Υπάρχει η λαϊκή αντίληψη ότι δεν έφταιγαν ούτε οι κολώνες ούτε κατι στην κατασκευή που γκρεμίστηκε η πολυκατοικία, αλλά την έριξαν τα...φαντάσματα παίρνοντας όσους περισσότερους μπορούσαν μαζί τους. Καί για το Κέντρο Ιστορίας συνεχίζουν να λέγονται διάφορα ότι συμβαίνουν τη νύχτα. Κι όσο σκέφτομαι οτι εκεί έπαιζα μικρή...

 

Επίσης, γι'αυτόν το σεισμό μου είχε πεί ένας καθηγητής μου ότι είχε ανοίξει μία χαράδρα στις λίμνες (εικάζεται ότι από τοτε και μετά ξεράθηκε η Κορώνεια) και είχε έρθει ένας Τούρκος σεισμολόγος που όταν είδε τη χαράδρα είπε "ο Άγιος Δημήτριος έσωσε την πόλη" γιατί άν δεν είχε απορροφηθεί μεγάλο μέρος του σεισμού έτσι θα είχαμε πολύ περισσότερες ζημιές και θα θρηνούσαμε πολύ περισσότερα θύματα.

Ενδιαφέρον μήνυμα...

Στο σεισμό του 1981 ήμουν στη Γερμανία για σπουδές, μόλις όμως είδα το συμβάν στην τηλεόραση (έκτακτη είδηση) βγήκα αμέσως μέσα στην παγωνιά του Νοεμβρίου να πάρω τηλέφωνο από θάλαμο τους δικούς μου στην Αθήνα. Παρά τις ατέλειωτες προσπάθειες δεν έβγαινε Ελλάδα με τίποτε. Έφαγα πολύ κρύο για ώρες εκείνο το βράδυ, χωρίς να καταφέρω τελικά να επικοινωνήσω. Δεν κοιμήθηκα καθόλου, το πρωί τα κατάφερα και ησύχασα μαθαίνοντας ότι όλοι ήταν καλά....

Το σεισμό του 1999 τον έζησα όμως για τα καλά. Είχα μόλις φύγει από τη δουλειά μου για να πάω στο αεροδρόμιο (του Ελληνικού) να παραλάβω τη σύζυγο, όταν με έπιασε φανάρι στην Λ. Αλεξάνδρας στο γήπεδο του Παναθηναικού. Βλέπω ξαφνικά χιλιάδες (κυριολεκτικά) πουλιά να πετάνε στον ουρανό και δευτερόλεπτα μετά νοιώθω ένα τράνταγμα στο αυτοκίνητο. Βοή δεν άκουσα, ίσως γιατί δούλευε η μηχανή, ίσως γιατί έπαιζε το κασσετόφωνο. Με κτύπησε ο απο πίσω σκέφτηκα και κοίταξα στον καθρέπτη, αλλά ο άνθρωπος ήταν κανονικά με αρκετή απόσταση πίσω. Το κούνημα συνεχίσθηκε, κοιτάω αριστερά και βλέπω το διπλανό αυτοκίνητο να κουνιέται δυνατά και τον οδηγό του να με κοιτάζει πανιασμένος, ενώ κουνούσε το χέρι του. Όλα αυτά σε δευτερόλεπτα. Σεισμός! η επόμενη σκέψη και συνέχισα να κοιτάω γύρω γύρω, όλα τα αυτοκίνητα κουνιώταν, τα δε πουλιά πέταγαν γύρω-γύρω. Οι άνθρωποι στο πεζοδρόμιο παραπατούσαν. Κράτησε πολύ, έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον και άρχισαν οι μαύρες σκέψεις για τα μικρά παιδιά που ήταν σπίτι (ευτυχώς καλή κατασκευή) με συγγενή. Τα φανάρια φυσικά σταμάτησαν να λειτουργούν, έγινε ένα απίστευτο κονφούζιο, δεν εκινείτο τίποτε!!!! Πάνω από 3 ώρες έκανα να φθάσω στο αεροδρόμιο και 2 ώρες να γυρίσουμε σπίτι. Δεν ξεχνιέται αυτή η εμπειρία..... Την πέρασα εκ του ασφαλούς, οι συνάδελφοι όμως στο γραφείο τρομοκρατήθηκαν, έπεσαν σοβάδες και ένας τοίχος άνοιξε και έπεσαν και τούβλα....... Σε ένα πάντως πράγμα είμαι από τότε πεπεισμένος: τα ζώα/πτηνά αντιλαμβάνονται το σεισμό πολύ πριν γίνει αισθητός από ανθρώπους.......

Ζώα/πτηνά: βιολογικοί αισθητήρες πρόδρομων φαινομένων. Το έχουν και μερικοί άνθρωποι.

 

[milntov]

Απο ρετρο σεισμους απιστευτος ηταν ο σεισμος το 1995 στο Kobe της ιαπωνιας.Αλλου γραφουν 6,9 και αλλου 7,3 ριχτερ...20 χιλιομετρα ηταν το επικεντρο απο την πολη.
Αν ο σεισμος που ειχε γινει το 2011 με 8,9 ριχτερ ειχε την ιδια αποσταση πχ 20 χιλιομετρα απ το tokyo πιστευω θα ειχε ισοπεδωθει εντελως το tokyo.Ουτε τα δεντρα δεν θα ειχαν μεινει ορθια.

Και η ενταση του σεισμου 6,9 - 7,3 ?? στο kobe που κρατησε πολυ λιγα δευτερολεπτα

Οριακα προλαβε και σταματησε το λεωφορειο.

 

[Wally]

Το ρετρο ειναι παντα στη μοδα χαχαχαχα

5.1

 

[domniki]

Το ρετρο ειναι παντα στη μοδα χαχαχαχα

5.1

Οι σεισμοι δεν ειναι ποτέ ρετρό!

 

[foutix]

Καλά οι σεισμοί δεν είναι ρετρό, αλλά το πώς τους αντιμερωπίσαμε κάθε περιόδο είναι. Αλλιώς θυμόμαστε τον σεισμό του 81, αλλίως του 99 αλλίως του 2019 (Ας κρατήσουμε το διάστημα της εικοσαετίας που ένας σεισμός πάνω από 5 βαθμούς της κλίμακας ρίχτερ κουνάει την Αθήνα, εγώ τον περίμενα πέρσι να πω την αλήθεια). Και από θέμα φυσικής ηλικίας, αλλά και από το ανέβασμα του μορφωτικού επιπέδου των ανθρώπων. Συνεπώς το θέμα "ρετρό σεισμοί", θα μπορουσε καλύτερα να γραφτεί "σεισμορετροκαταστάσεις" (με λίγο χιούμορ). BTW ας είμαστε λίγο προσεκτικοί μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι.

 

[milntov]

Eδω μια φωτο με τους σεισμους απ το 1900 μεχρι το 2005 στην ελλαδα

Οι τελειες με το κιτρινο χρωμα δειχνουν που εχουν γινει σεισμοι απο 5 μεχρι 5,9 ριχτερ

Με το μωβ χρωμα απο 6 μεχρι 6,9 ριχερ

Με το κοκκινο χρωμα απο 7 μεχρι 7,6 ριχτερ

 

[ntsmrtz]

Οι σεισμοί είναι διαχρονικοί.

 

[Rygar]

Μολις θυμήθηκα αφτό το λαικό ασθμα:

 

[manos311]

Σαν σήμερα 7/9/1999 έγινε ο σεισμός της Πάρνηθας.

https://www.tanea.gr/2019/09/07/greece/seismos-stin-athina-i-mera-pou-syntarakse-tin-ellada-pantou-thanatos-kai-katastrofi/

 

[Fulci]

1978 - Ο φονικός σεισμός στη Θεσσαλονίκη. Και η δική μας περιοχή ταρακουνήθηκε αρκετά (ν.Κιλκίς). Εγώ ήμουν 4 χρονών.Ο σεισμός έγινε βράδυ.Θυμάμαι να κοιμάμαι και να ξυπνάω μάλλον από το θόρυβο,αλλά ταυτόχρονα είδα να πέφτει στο κρεβάτι μου κάποιο λούτρινο αρκουδάκι που ήταν πάνω στη ντουλάπα η οποία ήταν δίπλα στο κρεβάτι!..Δεν θυμάμαι ποιος μας έβγαλε έξω,εμένα και την αδερφή μου (ο πατέρας μου ήταν τελικά),αυτό όμως που θυμάμαι είναι ότι όλη η γειτονιά μαζεύτηκε στο μπαλκόνι μας,κάθισαν όλοι και συζητούσαν το τι είχε γίνει.Δεν φοβήθηκα εγώ και τα άλλα παιδιά της γειτονιάς.Θυμάμαι,όσο οι μεγάλοι συζητούσαν,εμείς να παίζουμε στην αυλή μας μπάλα,γύρω στα 10 παιδάκια ηλικίες από 4-9 χρονών το μεγαλύτερο! Ευχαριστηθήκαμε παιχνίδι εκείνο το βράδυ και κανείς μας δεν ένιωθε φόβο για ό,τι είχε συμβεί.Μάλλον δεν ξέραμε τι ακριβώς είχε συμβεί..

1986 - Καλοκαίρι πάλι. 12 χρονών ήμουν. Ήταν το μουντιάλ του Μεξικού τότε..Οι αγώνες που έδειχναν ήταν live, ο πρώτος αγώνας της ημέρας ξεκινούσε στις 9 το βράδυ (στο Μεξικό ήταν μεσημέρι). Έδειχνε και αγώνες που άρχιζαν μία η ώρα τα μεσάνυχτα (μπορεί και 1:30 ,δεν θυμάμαι ακριβώς..Πάντως ήταν live μετάδοση)..Εγώ δεν έχασα αγώνα.Σε έναν από τους μεταμεσονύχτιους αγώνες,υπήρξε παράταση και πέναλτι..Ο αγώνας τελείωσε κοντά στις 4..Πήγα για ύπνο και έπεσα ξερός..Στις 4:30 περίπου ήρθε η μητέρα μου με ξύπνησε,μου ΄πε να βγω έξω.Νύσταζα,δεν ήθελα να κουνηθώ.Με τα πολλά βγήκα,ήταν ακόμα βράδυ,όλη η γειτονιά ήταν έξω στο δρόμο..Δεν είχε γίνει σεισμός,αλλά είχε βγει μια φήμη στη διάρκεια της νύχτας ότι θα γίνει μεγάλος σεισμός! Η φήμη όπως μάθαμε τις επόμενες ώρες,ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και πρέπει να ήταν γύρω στις δύο το πρωί!Μέσα σε δύο ώρες,όλος ο νομός Θεσσαλονίκης και οι διπλανοί του (όπως εμείς),ήταν έξω στο δρόμο!..Σεισμός δεν έγινε ποτέ!Ξημέρωσε πολύ γρήγορα,εγώ θυμάμαι να κλείνουν τα μάτια μου,πήγα και κοιμήθηκα στο φορτηγό που είχαμε στη πίσω αυλή γύρω στις 8..Τελικά ήταν φάρσα(?), που εξαιτίας του φόβου από το σεισμό του '78 πέτυχε το σκοπό της!Θυμάμαι φωτό από τις εφημερίδες να δείχνουν όλη τη Θεσσαλονίκη έξω στους δρόμους και τις πλατείες.

1990 - 21η Δεκεμβρίου,πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και οι διακοπές από το σχολείο. Δευτέρα λυκείου ήμουν, ήταν Παρασκευή,τελευταία μέρα πριν το κλείσιμο.Μας πήγαν στην εκκλησία, και μετά θα πηγαίναμε στο σχολείο για μια-δυο ώρες..Στην εκκλησία,υπήρχαν 2 δημοτικά,το γυμνάσιο και το λύκειο.Ήταν γεμάτη σχολειόπαιδα!..Κάποια στιγμή μες στην εκκλησία,ακούγεται ένα βουητό σαν το θόρυβο που κάνει ένα αεροπλάνο.Μόνο που αυξανόταν ο θόρυβος.Και πριν καταλάβεις τι ακριβώς είναι,σε κλάσματα του δευτερολέπτου,αρχίζεις να νιώθεις πως τρέμει το πάτωμα.Πολύ έντονα.Σαν να σε σπρώχνουν..Και ενώ προσπαθώ να σταθεροποιηθώ (μάταια), ακούω αυτό το "ουρλιαχτό"! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!..Ένα ουρλιαχτό από τα παιδάκια του δημοτικού που φώναζαν όλα μαζί τρέχοντας στην πόρτα!Γύρισα να δω που ήταν τα φιλαράκια μου που ήταν μαζί μου!Δεν ήταν δίπλα μου.Έβλεπα σοβάδες να πέφτουν δεξιά-αριστερά από τους τοίχους. Άκουσα να με φωνάζουν,γύρισα πίσω μου και είδα τους φίλους μου που ήταν κάτω από δυο τραπέζια να μου λένε να πάω εκεί..Δεν κουνιόμουν με τίποτα όμως!!! Κόκκαλο!..Σιγά σιγά άρχισε να ηρεμεί το φαινόμενο,τα παιδάκια έκλαιγαν..Βγήκαν και οι φίλοι μου.Περιμέναμε να βγουν πρώτα όλοι,πηγαίναμε κάποια παιδάκια από την πλαϊνή (πιο μικρή) πόρτα γιατί από την κεντρική γινόταν "χαμός"..Πήγαμε προς το ιερό να δούμε που ήταν και ο παπάς (είχε φύγει ο άνθρωπος).Θυμάμαι πως βγήκαμε τελευταίοι από μέσα,το μπουφάν μου είχε γίνει άσπρο από τις σκόνες των σοβάδων!Απορώ που έπεφταν τα κομμάτια από τους σοβάδες!..Δεν ήταν τεράστια, κάποια ήταν όσο το εμβαδόν μιας βιντεοκασέτας!..Το ίδιο βράδυ είχαμε και οικογενειακό χορό.Δεν πάτησε κανείς.Γίνονταν αρκετοί μετασεισμοί,μικρότερης έντασης.Αλλά θυμάμαι να καθόσουν στο καναπέ και να σε πιάνει φόβος με το που κουνιόταν λίγο η γη!..Ο σεισμός είχε επίκεντρο 30 χιλιόμετρα πιο δυτικά από το χωριό μου,σε ένα χωριό πάνω στο βουνό Πάϊκο..Είπαν πως ήταν 6 ρίχτερ και κράτησε κοντά στα 30 δευτερόλεπτα!..Αυτό σίγουρα,το θυμάμαι.Είχε μεγάλη διάρκεια!Και αυτό που δεν θα ξεχάσω ήταν το ουρλιαχτό των μικρών παιδιών!.."Τρομακτική ανάμνηση"..Όπως και να βλέπεις τα προσωπάκια τους κλαμένα και να προσπαθείς να τα ηρεμήσεις και να τα λες να ηρεμήσουν και πως όλα είχαν περάσει και ότι ήταν καλά.

 

[optimus_prime]

1990 - 21η Δεκεμβρίου,πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και οι διακοπές από το σχολείο. Δευτέρα λυκείου ήμουν, ήταν Παρασκευή,τελευταία μέρα πριν το κλείσιμο.Μας πήγαν στην εκκλησία, και μετά θα πηγαίναμε στο σχολείο για μια-δυο ώρες..Στην εκκλησία,υπήρχαν 2 δημοτικά,το γυμνάσιο και το λύκειο.Ήταν γεμάτη σχολειόπαιδα!..Κάποια στιγμή μες στην εκκλησία,ακούγεται ένα βουητό σαν το θόρυβο που κάνει ένα αεροπλάνο.Μόνο που αυξανόταν ο θόρυβος.Και πριν καταλάβεις τι ακριβώς είναι,σε κλάσματα του δευτερολέπτου,αρχίζεις να νιώθεις πως τρέμει το πάτωμα.Πολύ έντονα.Σαν να σε σπρώχνουν..Και ενώ προσπαθώ να σταθεροποιηθώ (μάταια), ακούω αυτό το "ουρλιαχτό"! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!..Ένα ουρλιαχτό από τα παιδάκια του δημοτικού που φώναζαν όλα μαζί τρέχοντας στην πόρτα!Γύρισα να δω που ήταν τα φιλαράκια μου που ήταν μαζί μου!Δεν ήταν δίπλα μου.Έβλεπα σοβάδες να πέφτουν δεξιά-αριστερά από τους τοίχους. Άκουσα να με φωνάζουν,γύρισα πίσω μου και είδα τους φίλους μου που ήταν κάτω από δυο τραπέζια να μου λένε να πάω εκεί..Δεν κουνιόμουν με τίποτα όμως!!! Κόκκαλο!..Σιγά σιγά άρχισε να ηρεμεί το φαινόμενο,τα παιδάκια έκλαιγαν..Βγήκαν και οι φίλοι μου.Περιμέναμε να βγουν πρώτα όλοι,πηγαίναμε κάποια παιδάκια από την πλαϊνή (πιο μικρή) πόρτα γιατί από την κεντρική γινόταν "χαμός"..Πήγαμε προς το ιερό να δούμε που ήταν και ο παπάς (είχε φύγει ο άνθρωπος).Θυμάμαι πως βγήκαμε τελευταίοι από μέσα,το μπουφάν μου είχε γίνει άσπρο από τις σκόνες των σοβάδων!Απορώ που έπεφταν τα κομμάτια από τους σοβάδες!..Δεν ήταν τεράστια, κάποια ήταν όσο το εμβαδόν μιας βιντεοκασέτας!..Το ίδιο βράδυ είχαμε και οικογενειακό χορό.Δεν πάτησε κανείς.Γίνονταν αρκετοί μετασεισμοί,μικρότερης έντασης.Αλλά θυμάμαι να καθόσουν στο καναπέ και να σε πιάνει φόβος με το που κουνιόταν λίγο η γη!..Ο σεισμός είχε επίκεντρο 30 χιλιόμετρα πιο δυτικά από το χωριό μου,σε ένα χωριό πάνω στο βουνό Πάϊκο..Είπαν πως ήταν 6 ρίχτερ και κράτησε κοντά στα 30 δευτερόλεπτα!..Αυτό σίγουρα,το θυμάμαι.Είχε μεγάλη διάρκεια!Και αυτό που δεν θα ξεχάσω ήταν το ουρλιαχτό των μικρών παιδιών!.."Τρομακτική ανάμνηση"..Όπως και να βλέπεις τα προσωπάκια τους κλαμένα και να προσπαθείς να τα ηρεμήσεις και να τα λες να ηρεμήσουν και πως όλα είχαν περάσει και ότι ήταν καλά.

Ο σεισμός μέσα στην εκκλησία.Το θυμάμαι κι εγώ,μιας και μεγάλωσα σε κοντινή περιοχή.Πήγαινα Α'Δημοτικού τότε αλλά δεν θυμόμουν γιατί μας είχαν πάει εκκλησία εκείνη τη μέρα.Μπράβο που θυμάσαι ότι ήταν πριν τα Χριστούγεννα .Αυτό που ένιωσα εγώ ήταν σαν να σηκώθηκε η εκκλησία στον αέρα,πρέπει να ήταν πολύ έντονος.Καλά τότε κι εμείς 5-6 χρονών πού να ξέρουμε από σεισμούς ; Δεν θυμάμαι να έπεσαν πράγματα ή σοβάδες,ούτε θυμάμαι αν υπήρξε πανικός.Θυμάμαι μόνο έξω που η δασκάλα μας και κάποια παιδιά έκλαιγαν (εγώ πάντως όχι )

 

[Fulci]

Ο σεισμός μέσα στην εκκλησία.Το θυμάμαι κι εγώ,μιας και μεγάλωσα σε κοντινή περιοχή.Πήγαινα Α'Δημοτικού τότε αλλά δεν θυμόμουν γιατί μας είχαν πάει εκκλησία εκείνη τη μέρα.Μπράβο που θυμάσαι ότι ήταν πριν τα Χριστούγεννα .Αυτό που ένιωσα εγώ ήταν σαν να σηκώθηκε η εκκλησία στον αέρα,πρέπει να ήταν πολύ έντονος.Καλά τότε κι εμείς 5-6 χρονών πού να ξέρουμε από σεισμούς ; Δεν θυμάμαι να έπεσαν πράγματα ή σοβάδες,ούτε θυμάμαι αν υπήρξε πανικός.Θυμάμαι μόνο έξω που η δασκάλα μας και κάποια παιδιά έκλαιγαν (εγώ πάντως όχι )

Πάντα,την τελευταία μέρα πριν κλείσουν τα σχολεία για τα Χριστούγεννα,μας πήγαιναν εκκλησία.Δεν ξέρω εάν συνεχίζεται αυτό.Εγώ πάντως μέχρι και το τέλος του Λυκείου θυμάμαι να μας πήγαιναν.Από την Α' Δημοτικού..Από την εκκλησία σίγουρα έπεσαν σοβάδες,ειδικά από τους πλαϊνούς τοίχους.Μην φανταστείς ότι έπεφτε όλος ο τοίχος.Έβλεπα πάντως να πέφτουν κομμάτια.Μια κοιτούσα εκεί,μια τα παιδάκια που φώναζαν μπρος μπροστά στην πόρτα,μια το πάτωμα,γιατί προσπαθούσα να μείνω σταθερός..Το σίγουρο πάντως είναι πως και να ΄θελα να μετακινηθώ,δεν θα το έκανα με τη θέληση μου(!), μιας και όπως ανέφερα εγώ είχα μείνει..κόκκαλο!Αφού μου φώναζαν να πάω κάτω από το τραπέζι και..δεν πήγαινα!Και όλα αυτά μέσα σε 30 δεύτερα!
Το δικό μου μπουφάν ήταν μαύρο.Γι αυτό και φαίνονταν έντονα οι σκόνες πάνω.Που από την τρομάρα μου ούτε καν το ΄χα προσέξει..Μου το ΄παν τα φιλαράκια μου να το ξεσκονίσω όταν είμαστε έξω στο προαύλιο της εκκλησίας, κάνοντας μάλιστα και πλάκα λέγοντας το γνωστό "ρε, έχεις πιτυρίδα,το ξέρεις"..Και απαντούσα "άσε έχω δοκιμάσει τα πάντα,δεν γίνεται τίποτα"..Κάναμε και πλάκα,μπας και ξεχαστούμε από αυτό που είχε γίνει!
Η συγκεκριμένη εκκλησία,από το σεισμό της Θεσσαλονίκης του '78, είχε πάθει αρκετές ζημιές..Με μικρο-επισκευές και διορθώσεις,κατάφεραν να την συντηρούν και να είναι ασφαλής για τον κόσμο.Με το σεισμό όμως του 1990,χειροτέρεψε η στατικότητα της και κρίθηκε πως έπρεπε να γκρεμιστεί και να φτιαχτεί καινούρια στη θέση της.Όπως και έγινε,μετά από λίγο καιρό (δεν θυμάμαι αν πέρασαν 1-2 χρόνια),γκρεμίστηκε και φτιάχτηκε καινούρια.Η οποία μπορεί και να ολοκληρώθηκε μετά από μια δεκαετία μετά το γκρέμισμα (αν θυμάμαι καλά).Πάντως άργησε αρκετά να ολοκληρωθεί.

Διορθώνω: Δεν γκρεμίστηκε μετά από 1-2 χρόνια που έγραψα.Πρέπει να πέρασε μια 7ετία,ίσως και 8 χρόνια!..

 

[StDumas]

Το 1981 ημουν νεογεννητο βρεφος που μολις ειχε βγει απο την θερμοκοιτιδα και δεν επρεπε να βγει εξω στον αερα. Ολοι ζουσαν κατω (στο δρομο και στα αυτοκινητα) και ο φαδερ στο δωματιο με μενα. Τυλιγμενος εγω σε πετσετες και ο φαδερ εκανε προπονησεις αν γινει σεισμος πως θα με παρει απο τις πετσετες στα δοντια και να φυγει πηδωντας το μπαλκονι (1ος οροφος γαρ)
Το 1999 ημουν κυπρο σε μια απο τις πρωτες μου κατακτησεις, και δεν ειδα ενιωσα σεισμο. Γυρισα την επομενη του σεισμου. Κοιμομουν σπιτακι ωραια και καλα, ακουω μεσα στη νυχτα ενα ΜΠΡΟΥΡΟΥΡΟΥΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ "αχα μετασεισμος ειναι" και αλλαξα πλευρο.

 

[MG0258]

Το 1981 έμενα κέντρο στην Πατησίων, πήγαινα 6η δημοτικού και ετοιμαζόμουν για ύπνο, οπότε θυμάμαι μια πολύ δυνατή βοή που προηγήθηκε του σεισμού και μετά το φοβερό τράνταγμα των 6,8 ρίχτερ. Αμέσως μετά έγινε και black out στην Αθήνα οπότε ακολούθησε πανικός. Έντρομος ο κόσμος κατέβαινε στο δρόμο και εμείς μπήκαμε στο αυτοκίνητο μας να βγούμε έξω από την πόλη. Πολλοί είχαν την ίδια ιδέα με εμάς, οπότε θυμάμαι ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα στην Αχαρνών πηγαίνοντας στην έξοδο για εθνική οδό. Τελικά ανεβήκαμε μέχρι το σημείο στην Αθηνών Λαμίας που σήμερα υπάρχει η έξοδος για Αττική οδό. Τότε η εθνική οδός ήταν μόνο δύο λωρίδες και λίγο μετά είχε μια έξοδο από όπου έμπαινες και στο parking ενός supermarket ΒΕΡΟΠΟΥΛΟΣ . Εκεί περάσαμε την νύχτα μέσα στο αυτοκίνητο και κατά τις 4 το πρωί θυμάμαι την τζαμαρία του supermarket να τραντάζεται από τον δεύτερο συνεχόμενο σεισμό των 6,6 ρίχτερ που ακολούθησε.
Το επόμενο Σαββατοκύριακο θυμάμαι περάσαμε και από Λουτράκι-Βραχάτι -Κόρινθο όπου είδαμε τις μεγάλες καταστροφές πού έγιναν.
Πόσο λίγοι άραγε να ξέρουν σήμερα, ότι το σημερινό καζίνο του Λουτρακίου χτίστηκε στο σημείο που το ξενοδοχείο Απόλλων τότε ισοπεδώθηκε....
Επίσης θυμάμαι τους χαρακτηρισμούς του τότε ΥΠΕΧΟΔΕ στα ελεγχόμενα κτίρια, που αντί για το πράσινο-κίτρινο ή κόκκινο χρώμα πού βάζουν σήμερα, ήταν τα γράμματα Α "Ακέραιο", ΕΚ "Επισκευάσιμο Κατοικήσιμο" και ΕΕ " Επικίνδυνο Ετοιμόρροπο".
Πολλά παλαιά σπίτια τότε στην Κόρινθο είχαν ΕΚ και ΕΕ.......

 

[Bambinella]

40 χρονια συμπληρωνονται σημερα απο τον σεισμο των Αλκυονιδων.
Ηταν Τριτη βραδυ, 24 Φεβρουαριου 1981.