Σεισμός του ʼ81 (Αλκυονίδες) πριν από ακριβώς 32 χρόνια…
Λένε ότι στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχουν κάποια συμβάντα κομβικά και καθοριστικά για την εξέλιξη της μετέπειτα πορείας του…
Αναθεωρώντας τη δική μου ζωή, στα 38 μου πλέον, διαπιστώνω ότι το δικό μου καθοριστικό συμβάν έλαβε χώρα ακριβώς 32 χρόνια πριν, στη Σαλαμίνα, στα έξι μου χρόνια, σαν σήμερα, 24 Φεβρουαρίου 1981, βράδυ…
Οι γονείς μου έβλεπαν τον «Λουκή» όπως όλη η Ελλάδα, όταν ξαφνικά η γη άρχισε να τρέμει. Θυμάμαι σαν τώρα τον πατέρα μου να λέει στη μάνα μου: «κλείσε την τηλεόραση»! και αμέσως μετά να μας μαζεύει κάτω από την κάσα της πόρτας. Λίγες στιγμές μετά καθώς το βουητό και ο σεισμός συνεχιζόταν, τον θυμάμαι να προσπαθεί νʼ ανοίξει την πόρτα του δωματίου και αυτή να έχει φρακάρει. Κάποια στιγμή επιτέλους βγήκαμε έξω, μαζί με όλη τη γειτονιά βεβαίως (κωμικοτραγικό περιστατικό: ο απέναντι γείτονας από τον τρόμο του πηδώντας απʼ τη βεράντα φώναζε στη γυναίκα του: “Μαρία, εγώ βγήκα, πάρε εσύ τα παιδιά”!!!).
Θυμάμαι ακόμη πως πήγαμε στο σπίτι της θείας μου, 3 τετράγωνα πιο κάτω και βλέπαμε έκτακτα δελτία ειδήσεων, πάνω σε ντοκιμαντέρ του Κουστώ… Κάποιες ώρες πρέπει να κοιμήθηκα στο αυτοκίνητό μας. Επίσης θυμάμαι την άλλη μέρα που ρώτησα τον πατέρα μου εάν μπορώ να μπω μέσα στο σπίτι και να πάρω τα παιχνίδια μου για να παίξουμε στη γειτονιά και μου επέτρεψε να μπω στα γρήγορα…
Θυμάμαι το χακί αντίσκηνο που μας έδωσαν να μείνουμε και το είχαμε κάνει κανονικό σπίτι, με κρεβάτια, σόμπα και τηλεόραση!!! Πρέπει να μείναμε κάποιους μήνες μέσα, όπως και η υπόλοιπη γειτονιά βέβαια… Μέχρι εδώ όλα καλά, εξάλλου ένα εξάχρονο αγόρι όλα αυτά τα έβλεπε σαν περιπέτεια. Οι ανατροπές στη ζωή μου ξεκίνησαν με την μετακόμιση σε άλλη γειτονιά που αναγκαστήκαμε να κάνουμε με συνέπεια να χάσω τους φίλους μου και την αγαπημένη μου γειτονιά. Και το χειρότερο ήταν ότι μετά από ένα πολύ τραγικό περιστατικό που συνέβη στον πατέρα μου αναγκάστηκα να αλλάξω και σχολείο στη μέση της επόμενης χρονιάς και στο καπάκι μετακόμιση σε εντελώς διαφορετικό μέρος, στη Θεσσαλονίκη, μια μεγαλούπολη. Κι όλα αυτά μέσα σε ενάμιση χρόνο…
Σίγουρα αυτός ο σεισμός άλλαξε καθοριστικά τη ζωή μου… Το παράδοξο(?) όμως είναι ότι δεν φοβάμαι καθόλου τον ίδιο τον σεισμό, π.χ. στον μεγάλο σεισμό του ʼ99 ήμουν χαλαρός και άνετος…