Ρετρό σεισμοί ...μπρρρ!

[don dokken]

10 χρονια απο το σεισμο της παρνηθας..Τραγωδια ασυληπτη για την Αθηνα.Θυματα,περιουσιες..Τι θυμαστε..πως το βιωσατε..και για να παμε ακομα πιο πισω,απο το σεισμο του 81 στις Αλκυονιδες τι σας εχει μεινει.Να πω οτι για χρονια ειχα σεισμοφοβια ,αφου τυχαινε να ειμαι στο λαθος μερος τη λαθος στιγμη..Μονο ο μεγαλος σεισμος της Θεσσαλονικης μου χε..ξεφυγει!Αν δε κανω λαθος το φεβρουαριο του 81 ο σεισμος ειχε γινει τριτη και ολη η ελλαδα εβλεπε Λουκη(το φως του αυγερινου ηταν νομιζω το σηριαλ)με το Μαρτον Εστερχαζυ..εεεεεε..Αλμπερτο Εσκεναζυ ηθελα να πω..Εγω μολις ειχα ανοιξει τα...θρησκευτικα!(απο τοτε δεν το ξανακανα)αρχιναει το σεικιν ,για ποτε τα χαμε μαζεψει και στο παρκο...στο καταχειμωνο..αν και αποσο θυμαμαι ειχε γλυκο(για φλεβαρη καιρο)..3 μερες κατασκηνωση!(για αυτο δε γουσταρω καμπινγκ..)Την αλλη μερα ,μια τεραστια απογοητευση οταν ειδαμε το σχολειο χωρις ουτε μια ρωγμη αν και το κτηριο ηταν προπολεμικο!Και το ευτραπελο..Ο καθενας μεσα στον πανικο επαιρνε οτι ηταν απαραιτητο..μερικοι και καποια πολυτιμα αντικειμενα.Ο ..τρελλος της γειτονιας (οπως του χωριου ας πουμε..)πηρε μια ..δερματινη μπαλα αντιντας!!Και κατα 7 η ωρα το πρωι μολις χαραζε μας μαζευε για...διπλο μες το παρκο!!το μπι κοντινιουντ...

 

[Λορένα]

Τον παλαιοτερο σεισμο που θυμαμαι, να λενε, ηταν αυτος της Καλαματας.

Πρεπει να ηταν αρκετα δυνατος, και να εγιναν πολλες καταστροφες

Δεν θυμαμαι ποτε εγινε (ημουν πολυ μικρη), θυμαμαι ομως πως λεγαμε γι'αυτον χρονια μετα

 

[status]

Τον παλαιοτερο σεισμο που θυμαμαι, να λενε, ηταν αυτος της Καλαματας.
Πρεπει να ηταν αρκετα δυνατος, και να εγιναν πολλες καταστροφες

Δεν θυμαμαι ποτε εγινε (ημουν πολυ μικρη), θυμαμαι ομως πως λεγαμε γι'αυτον χρονια μετα

1986 έγινε, λίγο μετά το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ θαρρώ.!

Έντιτ: 13/9/1986

Την αλλη μερα ,μια τεραστια απογοητευση οταν ειδαμε το σχολειο χωρις ουτε μια ρωγμη αν και το κτηριο ηταν προπολεμικο!

Πετρόχτιστα > ALL

 

[Arachne]

Στο σεισμό του '81,τον Φλεβάρη,είμασταν οικογενειακώς στο πατρικό μου σπίτι,κάπου κοντά στη Θήβα.

Κρύο αρκετό,και όλη η οικογένεια,μαζί με παππουδες,γιαγιάδες και κανα δυο γειτόνισσες, μαζεμένη στο καθιστικό,δίπλα στο τζάκι,βλέποντας Λουκή και την παρέα του.

Μόνο εγώ βρίσκομαι στο δωμάτιό μου -στην άλλη άκρη του σπιτιού- κάνοντας την κοιμισμένη. Συνήθως περίμενα να μεινω μόνη για να κάνω διάφορες αταξίες.

Ο σεισμός με βρήκε να χοροπηδάω με λύσσα επάνω στο κρεβάτι μου,προσπαθώντας να φτάσω το ταβάνι (αν το κατάφερνα,λέει,το ταβάνι θα γινόταν ουρανός και 'γω θα πετούσα. Άλλο θέμα αυτό,όμως..). Άρχισα λοιπόν να χάνω το κρεβάτι κάτω από τα πόδια μου,αφού έβλεπα το κρεβάτι να κινείται κανονικά και εγώ δυσκολευόμουν να πατήσω σωστά,με αποτέλεσμα να χτυπήσω στο πλαϊνό ξύλο του κρεβατιού,αυτό να βγει από τους μεντεσέδες και εγώ μαζί με όλες τις σανίδες,να βρεθώ στο πάτωμα,ουρλιάζοντας από τον πόνο,αλλά και από την τρομάρα μου,μιας και ο σεισμός ξεπερνούσε κατά πολύ την όποια φανταστική πραγματικότητα και αν έφτιαχνα.

Θυμάμαι πως είχε μεγάλη διάρκεια..

Θυμάμαι τον παππού μου,να τρέχει προς το δωμάτιό μου και να φωνάζει "το παιδί,το παιδί"..

Θυμάμαι την ανακούφιση όλων,όταν είδαν πως είμαι ζωντανή,παρ'όλα τα αίματα στα πόδια μου και παρ'όλο το σπασμένο μου κρεβάτι. Ποτέ δεν τους είπα την αλήθεια..ακόμη νομίζουν πως το έκανε ο σεισμός!

Θυμάμαι που βγήκαμε τρέχοντας από το σπίτι..

Θυμάμαι που ο αδελφός μου ήταν 4 μηνών και η μαμά μου τον έβαλε κάτω από το παλτό της για να τον προφυλάξει..

Θυμάμαι με τη δύναμη με έσφιγγε πάνω του ο πατέρας μου..

Θυμάμαι που ο δεύτερος σεισμός,λίγα λεπτά μετά,γκρέμισε το μισό μας σπίτι..

Θυμάμαι τις γυναίκες να κλαίνε,και τους άντρες να στέκονται σκεφτικοί..

Θυμάμαι τις σκηνές..

Θυμάμαι πως το σχολείο του χωριού,λειτούργησε κανονικά ακόμη και το Σάββατο..

Θυμάμαι πως,από τότε φοβάμαι τους σεισμούς..

 

[ΧΡΙΣΤΙΝΑ]

Αυτό που θυμάμαι απο τον σεισμό του '81, είναι τις 50 ενέσεις που αναγκάστηκα να κάνω, αφού λόγω ρωγμών στα θεμέλια της πολυκατοικίας, για αρκετές μέρες την βγάζαμε στο πάρκο και έπαθα πνευμονία.

Κατα ένα πολύ περίεργο τρόπο, τους σεισμούς, δεν τους φοβήθηκα ποτέ. ΄

Ειδικά στο σεισμό της Πάρνηθας, παρόλο που με βρήκε στον 7ο όροφο πολυκαταστήματος,ήμουν ένα απο τα τρια άτομα, που φροντίσαμε να κατέβουν οι πελάτες χωρίς πανικό, απο τις σκάλες. Όταν πήγα σπίτι, προσπάθησαν να με πείσουν οτι το βράδυ, θα ήταν επικίνδυνο να κοιμηθούμε σπίτι και πως θα έπρεπε να περάσουμε την νύχτα μας έξω (το σπίτι δεν είχε πάθει καμία ζημιά ). Δεν τα κατάφεραν. Κοιμήθηκα στο ωραιότατο κρεββατάκι μου ( οι υπόλοιποι, την έβαλαν στο σαλόνι όλο το βράδυ )

Την άλλη μέρα, όταν τους έλεγα <<τι;;;; έκανε μετασεισμούς όλο το βράδυ;;;; >> , με περνουσαν για τρελή (φυσικό να μην καταλάβω τίποτα ,έτσι που αλαφροκοιμάμαι....... ).

 

[Rakeesh]

Στο σεισμο του '99 ημουν Συρο με τον κολητο μου. Εγω ημουν σπιτι και νιωθω ενα κουνημα, και απορω πως δεν επεσαν τα πραγματα απο τα ραφια. Ο κολητος μου ηταν εξω και το ενιωσε κι αυτος.

Αμεσως μαθαμε οτι εγινε μεγαλος σεισμος στην Αθηνα (οπου βρισκοταν ο πατερας μου) και το τηλεφωνο φυσικα δε λειτουργουσε. Τελικα βρηκε τηλεφωνο και επικοινωνησε μαζι μας. Με αγωνια εμαθα οτι ουτε στην Αθηνα θιχτηκαν τα ραφια μου (δυστυχως ομως δεν τη γλυτωσαν κατι ποτηρια). Τις επομενες μερες τις εβγαλε στο αυτοκινητο.

Την ιδια η την επομενη μερα πηγαμε επισκεψη σε κατι συγγενεις του κολητου και βλεπαμε στην τιβι τις εργασιες στο κτηριο της Ρικομεξ, οπου οι νεκροι εφτασαν τους 100

Επισης θυμαμαι οτι υπηρχε ενα κλιμα ευφοριας μεταξυ Ελλαδας Τουρκιας καθοτι πριν απο μας ειχε γινει εξισου καταστροφικος σεισμος στην Κων/πολη και υπηρξε πρωτοφανης αλληλοβοηθεια

Ασχετο: λιγες μερες πριν το σεισμο, η λεγομενη "ακιδα" της ολικης εκλειψης του 99 ηταν πανω στην Κων/πολη

Επισης ασχετο: τους επομενους μηνες υπηρξε μπαραζ σεισμων σε ολο τον πλανητη

 

[pooky(1)]

Άσχετο: Εκείνη την ημέρα ήταν το ντεμπούτο του Dreamcast. Επόμενο ήταν λοιπόν το όλο σκηνικό.....

 

[decadence]

στον σεισμο του 99 εβλεπα το baywatch στην tv και εγραφα το careless whisper στο κασετωφωνο απο τον κιss fm.ξαφνικα αρχισε να κουναει και στο ραδιο ακουγοντουσαν μονο παρασιτα.ετρεξα και μπηκα κατω απο την κασα της πορτας.μεγαλο λαθος γιατι εαν πεσει στα πλαγια μπορει να σε κοψει στα 2 και εαν πεσει μπροστα η πισω θα πλακωθεις απο την πλακα...

μετα τα κλασικα εξω στον δρομο οπου συνεχισαμε να κουνιομαστε απο τους μετασεισμους.

καπου θα εχω και εκεινη την κασετα που εγραφα, οπου σε καποιο σημειο διακοπτεται το τραγουδι και ακουγονται παρασιτα.

 

[Rygar]

O σεισμός του 99 δεν είναι ρετρό ακόμα . Ο σεισμός του 86 στην Καλαμάτα ήταν αιτία ανοικοδόμησης όλης της πόλης. Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα πρέπει να ήταν μια μεγάλη γιορτή ή κάτι τέτοιο και η πλειοψηφία του κόσμου ήταν εκτός σπιτιού για να γιορτάσει, γι'αυτό και δεν είχαμε θρηνήσει πολλά θύματα.

 

[sunset89]

Το 99 η τύχη με είχε χτυπήσει κατακούτελα και κέρδισα ταξίδι στη Μονεμβασιά με γνωστό συνδρομητικό κανάλι, όπου γυρίζαμε παιδική ταινία. Ήτανε η δεύτερη μέρα το μεσημέρι όταν τρώγαμε όλοι μαζί και ακούσαμε για τον σεισμό στην Αθήνα. Εκεί κάτω χαμπάάρι δεν πήραμε. Αρχίσαμε τα τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους και μαθαίναμε για τα άσχημα της Αθήνας. Καθώς γυρίζαμε και μπαίναμε στην πόλη, φαίνονταν τα πρώτα ερείπια - ένα θέαμα εξαιρετικά δυσάρεστο.

Το 81 πάλι τυχερή ήμουν προσωπικά, καθώς γεννήθηκα 8 χρόνια αργότερα, αλλά έχω να πω ότι η οικογένειά μου πρέπει να τανε από τις λίγες που δεν έβλεπε το Λουκή αλλά τη Δυναστεία (αν δεν απατώμαι).

Μνήμες σα σόι όμως, έχουμε και απ' το ΄53 όταν ισοπεδώθηκε όλη η Ζάκυνθος (είμαστε από κει) και τέτοια βιώματα τρομακτικά περνάνε διηγώντας τα από γενιά σε γενιά (η δεκαετία 50 δεν είναι ρετρό, είναι αρχαιολογική, αλλά το περιστατικό ταιριάζει με το θέμα)..

Τέτοια πάντως είναι να μη σου τύχουν!

 

[Λορένα]

θυμαμαι και εναν σεισμο στα Γρεβενα (παλι δεν θυμαμαι ημερομηνια), που εκανε μεγαλες καταστροφες.

Αυτο που μου εμεινε εντονα ηταν οτι πολλοι οικοδομοι της περιοχης μου, πηγαιναν εκει για δουλεια, σε μια προσπαθεια του κρατους να ανοικοδομησει τα κτιρια (σχολεια κτλ)

 

[don dokken]

Άσχετο: Εκείνη την ημέρα ήταν το ντεμπούτο του Dreamcast. Επόμενο ήταν λοιπόν το όλο σκηνικό.....

εισαι μεγαλος αλητης!χεχε...... το 99 που λες,ημουνα αραχτος στο στεκι μου το Γκαλα,κατα Καισαριανη μερια,του φιλου μου του Σακη κ επινα 4πλη φραπεδαρα στο ποτηρι για τα μιλκσεικ σου λεω, με 89 ζαχαρες και 26 νουνου.. ετσι για ν ανοιξει το ματι..ειχα και το αμορε μαζι,τη Ναντιν,(θεος σχωρεστην)..Αξαφνα η πολυθροναρα παιρνει τον ανηφορο..΄ʽβγες απο κατω μωρηʽ φωναζω αλλα η ναντιν κοιμοτανε..Ωσπου ειδα κατι τζαμαριες απο απεναντι πολυκατοικια να θελουν να μου κανουν παρεα..ʽΣεισμος΄΄ λεω,ʽΣωπαα..ʽμου λενε,λες να βαλε γκολ ο Αστερας?.."αφου ξενταλκαδιασε ο εγκελαδος και το μαγαζι ηταν στη θεση του ξανακαθομαι να πιω τα ρεστα απ τον καφε..και σ χρονο ντετε που λενε το παρκο γεμιζει κυριες..και κυριους..και παιδια ..ΚΑΙ σκυλια...¨Ρε λες να ταν μεγαλος ¨λεω..Η ναντιν μου ριχνει ενα βλεμμα¨ειμαστε για να στριβουμε¨καλα μωρη ας παμε λεω..παω σπιτι και τι να δω?ολα τα 12ρια(τσιβας κ τετοια να ουμε) αναποδα!τα cd το ιδιο...Ωπα λεω..και ανοιγω την τηλεοραση..Εδω εχουμε θεμα..σηκωνω το ακουστικο ,τσαααααακ τσαααααακ και παιρνω τηλεφωνο(επιασε..πολυ φαρδος..)Μαμα,εσεις?ναι καλα ειμαι,ο πατερας?χαιρομαι..Φυσικα και τον ενιωσα..Ακουστε μαμα,μπορειτε να φιλοξενησετε τη Ναντιν μεχρι να ξεχαρμανιασει ο Εγκελαδος?Φευγω διακοπες..Οχι οχι,δε φοβαμαι καλε κοτζαμ αντρας..Απλα πεθυμησα τα ξεδερφια μου..κατα τα χριστουγεννα θα γυρισω..ευχαριστω..ʽ.....ΥΓ. Η Ναντιν ηταν κοκερ σπανιελ..και τα πραγματα ετσι εγιναν..!

 

[Maddog]

Αναμνήσεις και ευτράπελα και από το 1981 για τους παλιούς και από το 1999 για τους νέους:

Από το 1981 έχω πολύ ευχάριστες αναμνήσεις, μια και τον βίωσα από οπτική γωνία άνετου οχτάχρονου. Θυμάμαι ότι κοιμόμουν στην γιαγιά μου στον 2ο όροφο της πολυκατοικίας, όπως γινόταν πολλά βράδια. Εμείς κανονικά μέναμε στο ισόγειο. Πρέπει να είχε γίνει κατά τις 11 το βράδυ νομίζω, αλλά την εποχή εκείνη στο σπίτι ίσχυε στρατιωτικός νόμος για εμάς τα παιδιά και η ώρα κατάκλισης ήταν 21:00 υποχρεωτικά. Εξαίρεση μόνο αν είχε ταινία του Βέγγου στην τηλεόραση. Καθώς και η αδερφή μου και εγώ είμασταν τρελλοί φαν, μας επιτρέπανε να μείνουμε μέχρι να τελειώσει η ταινία. Τέλοσπαντων, όπως και να'χει, κοιμόμουνα του καλού καιρού. Επειδή εγώ όταν κοιμάμαι, κοιμάμαι (σαν βόδι για όσους θέλουν περαιτέρω διευκρινίσεις), δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα από τον σεισμό. Η πρώτη μου ανάμνηση είναι ότι ήρθαν και με ξύπνησαν ελαφρώς βιαστικά και με κατέβασαν στον δρόμο, χωρίς φυσικά ακόμα να έχω καταλάβει το γιατί. Φανταστείτε την έκπληξη μου όταν ανακάλυψα το καταπληκτικό και πρωτοφανές για εμένα: στον δρόμο είχαν βγει και όλοι οι υπόλοιποι ένοικοι και φυσικά και τα υπόλοιπα παιδιά της πολυκατοικίας!

Θυμάμαι τους μεγάλους να βρίσκονται αρχικά σε κάποια σύγχυση, ενώ στην αρχή υπήρχε αβεβαιότητα ακόμα και για το που είχε γίνει ο σεισμός. Ακούστηκε κάτι για Θήβα και θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιον που είπε "αν ήταν στην Θήβα, δεν θα έχει μείνει τίποτα εκεί". Φυσικά εμάς τους πιτσιρικάδες που δεν είχαμε και πολύ καλή ιδέα τι ακριβώς είναι η Θήβα και που πέφτει, δεν μας απασχόλησαν αυτές οι λεπτομερειούλες για πολύ. Είχαμε μπροστά μας την ευκαιρία της ζωής μας: όλα τα παιδιά της παρέας μαζεμένα και με επίσημη "άδεια" για ξενύχτι!!! Μέσα σε μισή ώρα το πολύ είχαμε αρχίσει να λυσσάμε στο παιχνίδι που πρέπει να κράτησε αρκετές ώρες. Θυμάμαι ακόμα ότι κάποια στιγμή αργότερα οι μεγάλοι ξεθαρρέψανε αρκετά ώστε οι πιό γενναίοι να ξαναμπούνε μέσα και να επιστρέψουν με καφέδες και κάποια φαγητά. Οπότε σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα εξελίχτηκε σε πάρτι στα παιδικά μου μάτια. Βοήθησε φυσικά πάρα πολύ και το γεγονός ότι δεν υπήρξαν αντιδράσεις πανικού από κανέναν από τους μεγάλους, ήταν όλοι είτε ελαφρά ανήσυχοι είτε τελείως ψύχραιμοι. Όσοι έχετε παιδιά, θυμηθείτε το αυτό: Τα παιδιά σας "διαβάζουν" τις αντιδράσεις σας. Μην τα φοβίζετε άσκοπα. Κάποια στιγμή τις πρώτες πρωινές ώρες, ο πατέρας μου που ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα φοβιτσιάρης με τους σεισμούς αποφάσισε να μας μαζέψει ξανά μέσα στο σπίτι, κάτι που έκανε και η πλειονότητα των υπόλοιπων ενοίκων. Οπότε μετά από ένα γενναίο ξενύχτι και διασκέδαση για εμάς τα παιδιά, απλά ξαναπέσαμε για ύπνο. Και αυτή ήταν η τελευταία μου ενασχόληση για αρκετά χρόνια με τον σεισμό του 1981...οπότε καταλαβαίνετε γιατί μιλάω για ευχάριστες αναμνήσεις.

Το 1999 το σεισμό τον έζησα μόνο έμμεσα. Τότε είχα ξεκινήσει ήδη το αγροτικό μου στην Μάνη και έμενα μόνιμα εκεί, οπότε κάτι η μεγάλη απόσταση, κάτι όλη αυτή η πέτρα από κάτω, δεν καταλάβαμε το παραμικρό. Κατά απίστευτη σύμπτωση όμως, αποφάσισα να πάρω εκείνη την ημέρα τηλέφωνο την μάνα μου στην Αθήνα να δω πως τα πάνε. Δεν ήμουν ποτέ ο καλός γιός που τηλεφωνάει καθημερινά, αλλά μια φορά την εβδομάδα το έκανα. Τηλεφωνάω λοιπόν ανυποψίαστος και άνετος και μου απαντάει εκείνη σε κατάσταση πανικόβλητης ημι-υστερίας! "Έγινε σεισμός!!!". Ναι κύριοι, είχα καταφέρει να πάρω τυχαία τηλέφωνο ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά το τέλος του σεισμού !!! Δεν είχε προλάβει καν να βγει από το σπίτι ακόμα, ίσως απλά δεν πρόλαβε ούτε να το σκεφτεί μέσα στον πανικό της. Και φυσικά δεν είχαν πλακώσει ακόμα να τηλεφωνούν όλοι σε όλους ώστε να μπλοκαριστεί το σύμπαν, οπότε η τηλεφωνική σύνδεση έγινε χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Ως άνετος και ανυποψίαστος λοιπόν, θεωρώ και εγώ ότι ήταν κάποιο από τα συνήθη 4ρια και 5ρια κουνήματα και η αντίδραση της αποτελεί συνήθη γυναικεία υπερβολή. Απαντάω λοιπόν κάτι του στυλ "Δεν μας χαιρετάς -άλλη λέξη από χε- ήταν βασικά- ρε μάνα, έγινε ένα κουνηματάκι και τσιρίζεις έτσι; Το σπίτι και εσείς, όλα εντάξει;". "Ναι". "Καλά, και εγώ καλά είμαι, τα λέμε άλλη ώρα και σταμάτα να υστεριάζεις για μ...". Κλικ. Μετά από λίγα λεπτά συνειδητοποίησα το μέγεθος του λάθους μου, μόλις άρχισαν οι αναφορές στην τηλεόραση. #)

Μάνα, ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το διαβάσεις αυτό εδώ αλλά οφείλω μια συγγνώμη. Πρέπει να είναι η μοναδική φορά που σε έβρισα τελείως άδικα.

Ευτυχώς τουλάχιστον, είχα έστω και έτσι τυχαία και άγαρμπα ενημέρωση ότι όλοι ήταν καλά και δεν με έφαγε η αγωνία για την τύχη τους τις επόμενες ώρες, που ήταν σχεδόν αδύνατο να πάρεις τηλέφωνο πλέον. Για την γκάφα μου παρηγορούμαι σκεφτόμενος την δήλωση-γκάφα ολκής γνωστού και μη εξαιρετέου υπουργού περί "αντοχής της Αθήνας" που έγινε κάμποση ώρα μετά.

Mea Culpa. :flower:

 

[christos84]

θυμαμαι και εναν σεισμο στα Γρεβενα (παλι δεν θυμαμαι ημερομηνια), που εκανε μεγαλες καταστροφες.
Αυτο που μου εμεινε εντονα ηταν οτι πολλοι οικοδομοι της περιοχης μου, πηγαιναν εκει για δουλεια, σε μια προσπαθεια του κρατους να ανοικοδομησει τα κτιρια (σχολεια κτλ)

Ήταν ο σεισμός του Μαϊου (13 ή 15 θα σας γελάσω)του 1995. Ημέρα Σάββατο.Κοζάνη-Γρεβενά, 6,6 R. Ήταν ο πρώτος σεισμός που είχα αισθανθεί ποτέ. Παρά το μέγεθος δεν υπήρξε ούτε ένα θύμα.Πάντως τα σχολεία (πέμπτη δημοτικού πήγαινα τότε) είχαν κλείσει από τα μέσα Μαϊου και ξανάνοιξαν το Σεπτέμβρη.

Ένα μήνα μετά, τον Ιούνιο, είχε γίνει και ο σεισμός του Αιγίου,δυστυχώς και με ανθρώπινα θύματα.

Πάντως για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά, τα ημερήσια δελτία καιρού όλων των καναλιών (Mega, Ant1 κ.λ.π.) εκτός από τον καιρό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είχαν και την πρόγνωση του καιρού για τις περιοχές Κοζάνης-Γρεβενών και Αιγίου, προφανώς λόγω των κατοίκων που κατοικούσαν σε καταβλισμούς σεισμοπαθών.

 

[Omenforever]

Θυμάμαι εκείνη την απαίσια μέρα του σεισμού της Καλαμάτας... Αρκετή ώρα πριν γίνει, είχαμε χάσει τον μικρότερο αδερφό μου και τον ψάχναμε στη γειτονιά(τελικά έπαιζε με το ασανσέρ της πολυκατοικίας). Ακριβώς την ώρα του σεισμού ήμουν στο μπαλκόνι. Θυμάμαι να μπαίνω μέσα στο σπίτι και να ψάχνω τον πατέρα μου, το φωτιστικό να κουνιέται σαν εκκρεμές κλπ.

Έχω βιώσει αρκετούς σεισμούς από τότε, όπως όλοι μας, αλλά τον συγκεκριμένο τον θυμάμαι πιο έντονα απ' όλους.

 

[Maverick]

Σκέφτομαι και γράφω

Για το σεισμό του Φλεβάρη του ʼ81 στις Αλκυονίδες

Ήταν βράδυ…

Όσο και να προσπάθησα να το αναβάλλω, έφτασε τελικά η ώρα που θα διάβαζα τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Ιστορία της Β΄ Γυμνασίου. Με την πλάτη στραμμένη στην τηλεόραση και ακουμπώντας στην τραπεζαρία είχα ανοίξει το μισητό βιβλίο και ονειρευόμουν ένα ρωμαϊκό όργιο ανάμεσα στις παραγράφους.

Η μαμά ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ – κρεβάτι μου βλέποντας τον Λουκή στην τηλεόραση και η αδερφή μου στρωματσάδα (δεν της είχαν αγοράσει ακόμα την πολυθρόνα κρεβάτι της) στα πόδια του καναπέ είχε μισογλαρώσει. Ο μπαμπάς ήταν άρρωστος και είχε αποσυρθεί στο δωμάτιό του.

Ξάφνου, ο πολυέλαιος πάνω από το κεφάλι μου άρχισε να κουνιέται βγάζοντας τον χαρακτηριστικό ήχο που έγινε το μουσικό χαλί των εφιαλτών μου… Κρακ – κρακ τα μεταλλικά στεφάνια και γκλιν – γκλιν τα κρυσταλλάκια… Τα μπιμπελό που στέκονταν ψηλά πήραν τον κάτω δρόμο και τα φώτα έσβησαν!!!

Και μετά… πανικός. Η μαμά πετάχτηκε όρθια και πάτησε την αδερφή μου. Η αδερφή μου έκλαιγε (ίσως επειδή τσαλαπατήθηκε και λίγο) και κρατούσε αγκαλιά τη μαμά μου και τη ρωτούσε: τώρα θα πεθάνουμε;;; Εγώ έψαχνα να βρω τον μπαμπά μου που κοιμόταν μέσα αλλά καθώς άνοιγα την πόρτα του υπνοδωματίου του, άνοιγε και η πόρτα με το μαγνητάκι από το εικονοστάσι και άδειασαν όλες οι εικόνες στο κεφάλι μου. Ο πονηρός μπαμπάς είχε ήδη φορέσει τα ρούχα του ενώ οι πόρτες από την ξύλινη ντουλάπα ανοιγόκλειναν σα δαιμονισμένες από μόνες τους…

Γρήγορα όλοι κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο παίρνοντας απʼ το πορτ – μαντώ τα μπουφάν και τα παπούτσια μας. Έβγαλα με μια κίνηση από το ντουλάπι που έκρυβε η μαμά για να μην τα βρίσκω τα σπίρτα και τα κεριά, τα άναψα και βγήκαμε έξω στο διάδρομο της πολυκατοικίας… Όπως και οι ένοικοι των 42 υπόλοιπων διαμερισμάτων… Πατείς με πατώ σε, με φωνές και κλάματα στρίψαμε, κατεβήκαμε, στρίψαμε, κατεβήκαμε και βγήκαμε έξω…

Πωπω ντροπή!!! Ήμουν με τις πιτζάμες… Ήταν και οι γείτονες και οι συμμαθητές μου, αλλά ευτυχώς είχαν όλοι τα ίδια χάλια… Καθίσαμε λίγη ώρα εκεί κάτω και ύστερα ο ατρόμητος πατέρας μου, ανέβηκε και μας έφερε τα ρούχα μας (ξέχασε το σουτιέν μου γμτ…). Τώρα έπρεπε να δούμε αν ήταν καλά και οι λοιποί μας συγγενείς, οι θείοι μου, τα ξαδέρφια μου, η γιαγιά μου. Πώς τα καταφέραμε και συναντηθήκαμε χωρίς κινητά;

Όλο το βράδυ 8 γυναικόπαιδα τη βγάλαμε στο Opelcadett του θείου μου του Μιχάλη δίπλα στο παρκάκι του cineTropical… Εκεί κουνιόμασταν και ξανακουνιόμασταν με τους μετασεισμούς. Άλλοι είχαν ανάψει φωτιές μέσα στο πάρκο και κάθονταν γύρω τους. Άλλοι έστησαν σκηνές. Ο θείος μου ο Γιώργος το πρωί έφτιαξε μια νάιλον κατασκευή στο σιδεράδικό του στην Αμφιθέας και μαζεύτηκαν όλα τα γυναικόπαιδα εκεί… Εγώ μόνο το πρώτο βράδυ άντεξα της κακουχίες του camping. Από την επομένη κοιμόμουν με τη γιαγιά μου που δε φοβόταν τίποτα, γιατί δεν πρόκειται να πάθαινε τίποτα αν δεν είχε έρθει η ώρα της και αν είχε έρθει η ώρα της δεν πρόκειται να γλύτωνε πουθενά…

Ευτυχώς τα σπίτια μας έπαθαν μόνο λίγες ρωγμές, τα σχολεία έκλεισαν για λίγες μέρες, και εμείς τη γλυτώσαμε σχετικά φτηνά…

Μέχρι τον επόμενο μεγάλο σεισμό το Σεπτέμβρη του ʼ99 όταν ήχησαν ξανά τα κρυσταλλάκια του πολυελαίου της μαμάς, που κατάλαβα ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι…

 

[saboter]

Βίωσα το φονικό σεισμό της Θεσσαλονίκης το 1978, μέσα στο αγροτικό NISSAN του πατέρα μου!

Ήταν μια πολύ ζεστή βραδυά καλοκαιρινή, και είχε μουντιάλ. Οι μεγάλοι της γειτονιάς είχαν βγάλει έξω τηλεοράσεις και ήταν στημένοι στον αγώνα, ενώ εγώ απολάμβανα ράδιο στο αυτοκίνητο, όταν άκουσα την ολένα αυξανόμενη βοή και ένιωσα να πηγαίνω μπρος-πίσω, καθώς το nissan, χτυπούσε στο δέντρο που βρίσκονταν μπροστά του!

Λόγω του μικρού της ηλικίας δεν κατάλαβα και πολλά, αφού όταν με άρπαξε ο πατέρας μου έντρομος, εγώ θυμάμαι έκλαιγα για το καινούργιο μου τσόκαρο που έμεινε στο αμάξι...η δε μητέρα μου αλαφιασμένη έτρεξε στο σπίτι να βγάλει τον αδερφό μου που ήταν βρέφος και κοιμόταν!

Τη νύχτα εκείνη και πολλές ακόμη, κοιμηθήκαμε στα χωράφια, στρωματσάδα, πολλοί συγγενείς μαζί, γιατί τα σπίτια μας, που έπαθαν πολλές ζημιές, έπρεπε να ελεγχθούν από το κράτος για την καταλληλότητά τους...άσε που η γη κουνιόταν κάθε τρεις και λίγο..

Εκεί, ανάμεσα στα τριφύλλια και τα καλαμπόκια, παλεύαμε με τα κουνούπια και τα λοιπά ζωύφια, και μάλιστα αλοίφαμε τα καρότσι του μωρού μας με σκόρδα για να μην το πλησιάσουν τα φίδια..

Αργότερα ο στρατός μας μοίρασε πορτοκαλί οικογενειακές σκηνές και στη συνέχεια η εκκλησία οργάνωσε μίνι καταυλισμούς στις αλάνες, με μεγάλες πάνινες σκηνές που χωρούσαν περί τα 12 κρεββάτια εκστρατείας.

Σ' αυτή την κατάσταση ζήσαμε μέχρι τις αρχές του χειμώνα και μπορώ πλέον να κατανοήσω πόσο δραματική εποχή υπήρξε για τους γονείς μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου να αγωνίζεται για ένα μεροκάματο καθώς είχαν όλα παραλύσει... και τη μάνα μου να κουνάει ολονυχτίς το μωρό αγκαλιά έξω από τη σκηνή για να κοιμηθούν οι συνάστεγοί μας...

 

[Spartan_X]

το 1981 το θυμάμαι αμυδρά, καθώς ήμουν μόλις 6 ετών... Θυμάμαι πάντως τη διαμονή μας σε σκηνή μαζί με πολύ άλλο κόσμο σε μια αλάνα εδώ στη Καλλιθέα η οποία δε υπάρχει πλέων ( έχει γίνει σχολείο ), και θυμάμαι να καθόμαστε όλοι μαζί οικογενειακώς γύρω απο μία φωτία ( στη ίδια άλανα μάλλον ), ίσως και το ίδιο βράδυ του σεισμού.

Το γεγονος το ίδιο δεν μπορώ να πώ πως το θυμάμαι πάντως. Ισως να ήταν τόσο τρομακτική εμπειρία ωστε ο εγκέφαλος μου το έσβησε απο τη μνήμη μου. Ειλικρινά πάντως, αν και ξέρω οτι ουτε κοιμόμουν, ούτε ήμουν σε τόσο μικρη ηλικία ώστε να μη καταλαβαίνω τι γίνεται, δε θυμάμαι το συμβάν καθόλου.

Το σεισμό του 1999, τη ώρα του σεισμόυ, ... ήμουν στη στάση του λεοφωρείου και περίμενα το τρόλλευ. Ισως λόγω του θόρυβου των αυτοκινητών στη λεοφώρο Θησέως οπου ήμουν, δεν το κατάλαβα αμέσως τι γινόταν, μέχρι που το ένιωσα ο ίδιος και είδα απο πάνω μου τη σκεπή της στάσης να χορεύει! Αμέσως έφυγα στο πλάι της στάσης γιατι νόμιζα οτι θα έπεφτε πάνω μου, και έκατσα εκεί στη άκρη του πεζοδρόμιο κοιτόντας τις πολυκατοικίες γύρω να τραντάζονται στη κυριολεξία και να χτυπάνε μεταξύ τους... ειλικρινά μπορούσες να διακρίνεις τις πολυκατοικίες να χωρίζουν και να χτυπάνε μεταξύ τους, ρίχνοντας σοβάδες, ενώ ο κόσμος έτρεχε γύρω πανικόβλητος, συναγερμοί ούρλιαζαν, και ακουγοταν και αυτός ο απόκοσμος τρομερός ήχος του σεισμού... γενικά γινόταν ενας χαμός.... ήταν ένα απίστευτο θέαμα.

Αργότερα, αν και δε είχα εγώ κινητό ακόμα τότε, θυμάμαι πως γενικά τα δύκτια κινητής τηλεφωνίας εκλεισαν απο το υπερβολικό αριθμό τηλεφωνημάτων, και συντέλεσε και αυτό στο γενικό χαμό και πανικό εκείνης της μέρας.. Ευχομαι αυτό το θέμα με τα κινητά να έχει διορθωθεί και να μη ξαναγίνει σε παρόμοιο συμβάν στο μέλλον, καθώς τα κινητά είναι γενικά πολύ χρησιμές συσκεύες για περιπτώσεις όπως αυτές...

 

[Shakti]

Δεν θυμάμαι τον σεισμό του 81 γιατι εκείνη την εποχή ήμουν μέσα στην κοιλιά της μαμάς μου στον 4ο μήνα. Και δεν ξέρω αν αληθεύει πως τα βιώματα της μήτρας περνάνε στο έμβρυο γιατί μα τον Θεό δεν ιδρώνει το αυτί μου ούτε απο κλειστοφοβία ούτε απο σεισμούς. Η μαμά μου πάλι απο το 81 και μετά έγινε κλειστοφοβική, το 99 δε κοντέψαμε να την χάσουμε απο την ταραχή της. Φοβάται πάρα πολύ τους σεισμούς η καλή μου.

Το 99 με έπιασε στο σπίτι, μαζί με την μαμά μου και την αδερφή μου, κάτι λέγαμε για τα Αγγλικά. Ο μπαμπάς μου ήταν στην οικοδομή με το συνεργείο. Μας είπε πως λίγο πριν ξεσπάσει ο σεισμός μόλις είχε φωνάξει τα παιδιά να κατέβουν απο την σκαλωσιά για κολατσιό και εγώ πριν μερικά δευτερόλεπτα είχα μετακινηθεί μπροστά απο την κρυσταλιέρα που είχε στην κορυφή της και ένα μεγάλο βάζο. Αν δεν είχα μετακινηθεί, θα έπεφτε όλη μαζί με το βάζο επάνω μου. Την βγάλαμε στον δρόμο, μέσα στο αυτοκίνητο παρέα με τον σκύλο και το κλουβί με το χάμστερ και τα καναρίνια, τις επόμενες ημέρες την βγάλαμε στον Ταύρο μαζί με κάτι άλλους οικογενειακούς φίλους που είχαν εξοπλισμό κάμπινγκ και είχαν φτιάξει ωραία κατάσταση, και κάποια στιγμή πήγαμε σπίτι. Τότε οι μικρότεροι το βλέπαμε σαν κάπως χαβαλέ γιατί αυτός ήταν υποθέτω ο τρόπος να διαχειριστούμε την κατάσταση, αλλά οι μεγάλοι μίλαγαν συνέχεια για τους νεκρούς. Νιώθαμε λες και είμασταν σε πόλεμο.

 

[Dr. SLUMP]

Άσχετο: Εκείνη την ημέρα ήταν το ντεμπούτο του Dreamcast. Επόμενο ήταν λοιπόν το όλο σκηνικό.....