krios
RetroNuts!
- Joined
- 21 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 1.801
- Αντιδράσεις
- 489
Τώρα θα πέσει το γέλιο. Το 1977 κάποιο απόγευμα που εγώ ήθελα να διαβάσω (λέμε τώρα) ήρθε μια κυρία στο σπίτι να μας κάνει επίδειξη στα τάπερ. Η μαμά ήθελε τα μεγάλα μεγέθη, ορθογώνια αλλά και στρογγυλά. Αφού κανονίστηκε η παραγγελία, η κυριούλα λέει: Και τώρα το δωράκι σας. Και δίνει στη μαμά ένα μικροσκοπικό ταπεράκι. Η μαμά το κοιτάει, κοιτάει εμένα, κοιτάει την κυριούλα και λέει: Και τι θα βάλω εκεί κυρία μου, ένα ρεβίθι μέσα στο ψυγείο;
Εγώ να γελάω, η μαμά ψιλο-θυμωμένη και σε λίγα δευτερόλεπτα μείναμε αποσβολωμένες και οι δύο ακούγοντας την απάντηση: Όχι αγαπητή μου, είναι για να βάζεις την τσίχλα σου και να μην την πετάς κάτω!!!
Ειλικρινά ήταν ένα μάθημα καλής συμπεριφοράς έτσι για να μάθω κι εγώ να σέβομαι τον εαυτό μου, τους γύρω μου και το περιβάλλον. Ως τότε είχα την κακιά συνήθεια να φτύνω την τσίχλα μου στο δρόμο, γενικώς οπουδήποτε εκτός από τα καλάθια των αχρήστων αδιαφορώντας αν κάποιος την πατήσει και την κουβαλήσει μαζί του. Με τον τρόπο της με έκανε να καταλάβω πως ο δρόμος αν το καλοσκεφτούμε τελικά , είναι ο προθάλαμος, το χωλ του σπιτιού μας και θα ήταν ωραίο να τον κρατάω-όσο περνάει από το χέρι μου-καθαρό. Τέλος πάντων δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ούτε για τσίχλα ούτε για ρεβίθι αλλά για μπρελόκ!
Παραθέτω φωτογραφία, έχω βάλει δίπλα σε ένα τηλέφωνο το ταπεράκι για να δείτε πόσο μικρό είναι. Στη δεύτερη φωτογραφία έχω προσθέσει και το σκουπιδοτενεκάκι που είχε τη βανίλια, γιατί στην παλιά φωτογραφία που το έχω ανεβάσει δεν φαίνεται το ακριβές του μέγεθος.
Το θέμα αφιερώνεται στην αγαπητή μου Caprice, μιας και συζητώντας το, γέλασε πολύ με το σκηνικό και ζήτησε να δει το μίνι τάπερ
Εγώ να γελάω, η μαμά ψιλο-θυμωμένη και σε λίγα δευτερόλεπτα μείναμε αποσβολωμένες και οι δύο ακούγοντας την απάντηση: Όχι αγαπητή μου, είναι για να βάζεις την τσίχλα σου και να μην την πετάς κάτω!!!
Ειλικρινά ήταν ένα μάθημα καλής συμπεριφοράς έτσι για να μάθω κι εγώ να σέβομαι τον εαυτό μου, τους γύρω μου και το περιβάλλον. Ως τότε είχα την κακιά συνήθεια να φτύνω την τσίχλα μου στο δρόμο, γενικώς οπουδήποτε εκτός από τα καλάθια των αχρήστων αδιαφορώντας αν κάποιος την πατήσει και την κουβαλήσει μαζί του. Με τον τρόπο της με έκανε να καταλάβω πως ο δρόμος αν το καλοσκεφτούμε τελικά , είναι ο προθάλαμος, το χωλ του σπιτιού μας και θα ήταν ωραίο να τον κρατάω-όσο περνάει από το χέρι μου-καθαρό. Τέλος πάντων δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ούτε για τσίχλα ούτε για ρεβίθι αλλά για μπρελόκ!
Παραθέτω φωτογραφία, έχω βάλει δίπλα σε ένα τηλέφωνο το ταπεράκι για να δείτε πόσο μικρό είναι. Στη δεύτερη φωτογραφία έχω προσθέσει και το σκουπιδοτενεκάκι που είχε τη βανίλια, γιατί στην παλιά φωτογραφία που το έχω ανεβάσει δεν φαίνεται το ακριβές του μέγεθος.
Το θέμα αφιερώνεται στην αγαπητή μου Caprice, μιας και συζητώντας το, γέλασε πολύ με το σκηνικό και ζήτησε να δει το μίνι τάπερ