Ρετρό συμβίωση: Το διπλανό παιδί στο θρανίο

[alkis21]

Ένα πολύ μεγάλο θέμα της καθημερινότητάς μας στα σχολικά χρόνια ήταν το παιδί που καθόταν δίπλα μας στο θρανίο. Προσωπικά έδινα μεγάλη σημασία στο συγκεκριμένο ζήτημα για δύο λόγους: πρώτον όπως έχω ξαναπεί, επειδή αλλάζαμε πόλη κάθε δύο χρόνια δεν είχα την τύχη άλλων παιδιών που έκαναν παρέα από το προνήπιο μέχρι τη δέσμη, οπότε το που θα "πέσω" κάθε φορά ήταν λίγο λαχείο... δεύτερον, ως μοναχοπαίδι αυτή η συμβίωση ήταν το μόνο συμβάν κατά το οποίο έπρεπε να μοιραστώ τον προσωπικό μου χώρο.

Πολλά τα θέματα που μπορεί να μας απασχολούσαν: Ταιριάζαμε με τον διπλανό μας; Τι γινόταν αν στην αρχή της χρονιάς μας ζητούσαν δύο διαφορετικά άτομα να κάτσουν μαζί μας; Τι κάνεις όταν ο διπλανός σου θέλει συνέχεια να αντιγράφει από σένα (ή το αντίστροφο...); Πως επηρεαζόταν το πολιτικοκοινωνικό σύστημα της τάξης αν αποφάσιζες να αλλάξεις θρανίο;

Ακανθώδεις και οι παρεμβάσεις των δασκάλων/καθηγητών... κάποιοι επέμεναν να καθόμαστε με συγκεκριμένη σειρά, άλλοι απαγόρευαν την αλλαγή θέσεων, μερικοί δεν δέχονταν να κάθεται αγόρι με κορίτσι και βέβαια υπήρχε πάντα η περίπτωση να χωρίσει με το ζόρι δύο παιδιά αν ήταν υπερβολικά ζωηρά!

Εσείς τι θυμάστε από τους διπλανούς σας;

 

[michalis_dv]

Εγώ θυμάμαι μόνο στην Α Γυμνασίου να κάθομαι με άτομο που δεν ήξερα και να είναι η ζωή μου κόλαση επειδή ήταν "αλητάμπουρας" και μου έσπαγε συνεχώς τα νεύρα.Γενικά στις υπόλοιπες χρονιές καθόμουν με άτομα που ήξερα αν και σχεδόν ποτέ δεν καθόμασταν 2 χρονιές σερί μαζί για να μη βαριόμαστε.Γενικά όμως κάθε χρονιά υπήρχε το άγχος του σε ποιά τάξη θα είμαι και αν θα έχω τους γνωστούς μαζί και αν θα καθίσω με κάποιον από αυτούς στο θρανίο.

Τι χρόνια και αυτά....

 

[Aardvark]

Ακουτε οι νεωτεροι να μαθαινετε που πηγαινετε ακομα σχολειο ,Pooky για σενα το λεω.

Να καθεστε παντα με μαθητη που του κοβει αλλα να μην ειναι στριμμενος ωστε να μπορειτε να αντιγραφετε σε περιπτωση που τον χρειαστειτε.

Ο Ιδανικος συγκαθετοθρανιοτης πρεπει να ειναι εξυπνος αλλα οχι τοσο ωστε να κατατασεται στους απεχθεις φωστηρες που ολοι αποφευγουν.

Η ιδανικη θεση του θρανιου πρεπει να ειναι στο κεντρο ώστε να υπάρχει μια ισόμετρη σχέση στη συνεργασία των εκπροσώπων των δύο πλευρων ,του δασκαλου και των μαθητωνν ,το κέντρο του α κύκλος είναι το σημείο εξ ίσου απέχον από τα σημεία στην άκρη. Ομοίως το κέντρο του α σφαίρα είναι το σημείο εξ ίσου απέχον από τα σημεία στην επιφάνεια, και το κέντρο ενός τμήματος γραμμών είναι το μεσαίο σημείο των δύο ακρών.

Αν τωρα T είναι ο μέσος χρόνος που χρειάζεται για την ολοκλήρωση της κίνησης ως προς τον πινακα και D είναι η απόσταση από το σημείο εκκίνησης μέχρι το κέντρο του στόχου που ειναι η εδρα του δασκαλου και W είναι το πλάτος του στόχου μετρημένο κατά μήκος του άξονα της κίνησης του μαθητη ,εχουμε κατι σε

Κοινως αν εισαι πολυ πισω αυτοματως κατατασεσαι στους κακους μαθητες ,το αντιθετο αν εισαι πολυ μπροστα.

Ψηγματα σοφιας,θα επανελθω.

 

[Kambia]

Δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με ποιόν θα κάτσω! Εξάλλου τα πρώτα χρόνια στο δημοτικό δεν είχαμε το δικαίωμα επιλογής με ποιόν θα κάτσουμε αλλά οι δάσκαλοί μας.

Μάλιστα θυμάμαι στην Τρίτη δημοτικού καθόμασταν και τρεις τρεις 8) στο θρανίο. Σε άλλες πάλι τάξεις μας έβαζαν αγόρια κορίτσι (και καλά για να μην μιλάμε). Από το γυμνάσιο και μετά θυμάμαι το κλασικό "Σου κράτησα θέση δίπλα μου"

Όπως και να έχει πάντως μονίμως στο δημοτικό δανειζόμουν μολύβι και σβήστρα από τις/τους διπλανες/νους μου . Για την δε αντιγραφή, το γραπτό μου ήταν πάντα "ανοιχτό" προς όλους

Στο Γυμνάσιο είχα σταθερή διπλανή και στις 3 τάξεις με την οποία ήμασταν μαζί απο το δημοτικό. Στο λύκειο ήμουν κάθε ώρα και σε άλλο θρανίο με άλλον διπλό

@ Aard: καρα lol

 

[michalis_dv]

Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα...Μια και συνήθως καθόμασταν με φίλους...

Τι γινόταν όταν μετά το σχολείο μαλώναμε με αυτούς;

Την επόμενη μέρα έπρεπε να καθόμαστε δίπλα δίπλα και να σκάμε και οι δύο από κακία που είχαμε δίπλα μας τον πρώην φίλο-νυν εχθρό...Φυσικά αυτό κρατούσε λίγο αλλά ήταν κάπως η όλη κατάσταση.

χεχεχε

 

[RIO]

Στην πρώτη δημοτικού, αποφάσιζε ο δάσκαλος ποιός θα είναι ο διπλανός του καθενός. Με αυτόν που έτυχα, γίναμε καλοί φίλοι και καθόμασταν μαζί, σε όλο το δημοτικό! Το πρόβλημα ήταν στην πρώτη γυμνασίου, που μου έτυχαν ένας και ένας. Ευτυχώς στις επόμενες τάξεις, καθόμουν με φιλαράκια. Στο θέμα του καλού μαθητή ατύχησα, καθώς λύκειο και γυμνάσιο οι διπλανοί ήταν αν όχι χειρότεροι, το ίδιο μέτριοι μαθητές με εμένα. Πάντως χειρότερο από το να πέσεις σε βρωμύλο "συγκάτοικο" στο θρανίο, δεν υπάρχει ...

 

[alkis21]

Μυρμηγκοφάγε με μπέρδεψε η εξίσωσή σου... αν τα a,b είναι όπως καταλαβαίνω σημεία τότε τι νούμερα θα εισάγουμε στη θέση τους; Ένα σημείο από μόνο του δεν ορίζει απόσταση. Επίσης η εξίσωσή σου έχει στο ένα σκέλος δευτερόλεπτα και στο άλλο μέτρα.

 

[patousaki]

Αardvark, τολμώ να πω ότι η άρτια μαθηματική και επιστημονική σου προσέγγιση με έκανε μέχρι και να αναπολώ ανώτερα μαθηματικά, ολοκληρώματα και λογαρίθμους...

Για να επιστρέψουμε στο θέμα όμως από πιο "παιδιάστικη" σκοπιά...

Εννοείται ότι θυμάμαι όλες τις διπλανές μου καθώς και τους δύο και μοναδικούς διπλανούς μου...

Πρώτη με μέσα Τετάρτης Δημοτικού η Βεατρίκη... Ο δάσκαλος είχε τη φαεινή ιδέα να μας χωρίσει διότι -λέει- μιλούσαμε πολύ!

Ευφάνταστο και πρωτότυπο το εγχείρημά του (τις μαθαίνουν στη σχολή αυτές τις αηδίες ή το έκανε ένας και το αντιγράψανε???)

Το πλήρωσε με ίδιο νόμισμα, καθώς τότε έμαθα πόσο υπέροχα διασκεδαστικό, διδακτικό και χρήσιμο είναι να έχεις φίλο -κολλητό- αγόρι. Με τον Χρήστο γίναμε φίλοι αδελφικοί που μέχρι και σήμερα γελάμε πολύ με τις σχολικές μας αναμνήσεις...

Όσο για το θέμα του μπίρι-μπίρι που στάθηκε και αφορμή του χωρισμού με τη Βεατρίκη, ένα θα σας πω... Ο Χρήστος είναι σήμερα δικηγόρος... Ο νοών νοείτω!

Πέμπτη και Έκτη Δημοτικού υπήρξα περιζήτητη ως παρέα, ...εξαιτίας της διπλανής και φίλης μου, με το όνομα Ναταλία, η οποία ήταν με διαφορά ό,τι ομορφότερο είχε να επιδείξει η περιοχή μου. Πολύ λυπηρό για 'μένα, με παρηγορούσε όμως η αληθινή της φιλία!

Η ομορφιά της είχε γίνει διάσημη μέχρι και στα άλλα Δημοτικά, από όπου κατέφθαναν παρέες αγοριών για να την θαυμάσουν...

Θετικό στοιχείο -όπως έχει τονίσει ο θυμόσοφος λαός μας "κοντά στον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα"- ήμουν ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ καλεσμένη σε όποιο party γινότανε!!!

Το Γυμνάσιο και οι δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου, πέρασαν όχι απλά με την ίδια διπλανή, αλλά με την ίδια 6άδα! 2 μπροστά, 2 πίσω και οι 2 στη μέση. Τρελό γέλιο, τρελές αντιγραφές σε διαγωνίσματα, τρελό κουτσομπολιό... Καλοί μαθητές στην πλειοψηφία μας, απουσιολόγοι από τους "καλούς" ("...ααα, λείπει ο τάδε? Δεν το πρόσεξα κύριε καθηγητά!")περάσαμε μαγευτικά χρόνια.

Τρίτη Λυκείου, αλλαγή σχολείου (!!!) λόγω μετακόμισης... Γνωρίζω τη μοναξιά της δέσμης (3 και ο κούκος ήμασταν) και την χαρά του κορμού με τον δεύτερο διπλανό μου, τον Πάνο (καλή του ώρα όπου βρίσκεται για το ατελείωτο γέλιο που κάναμε). Ένα εξαιρετικό παιδί, χωρίς ιδιαίτερη ...έφεση στα γράμματα!

Εγώ τον έσωζα στα διαγωνίσματα είτε υπαγορεύοντας, είτε βάζοντας τα μαλλιά μου για κάλυψη (κάτι σαν τη Μαρίζα Κωχ στα 40 κιλά) ώστε να αντιγράψει.

Αυτός με μάθαινε για το Γαλλικό μπιλιάρδο, τη διαφορά με το Αμερικάνικο, τις ...τρίσποντες και το φάλτσο, καθώς αντί για σχολική τσάντα, κρατούσε πάντα το βαλιτσάκι με τη στέκα του!!!

Τί ωραία χρόνια...

 

[Rakeesh]

Στο δημοτικο σε μια ταξη ετυχε να με βαλουν μαζι με τον προεδρο αλλά και Αρχηγό του τμήματος. Μιλαμε για τα δύο εντελώς αντίθετα. Το αόρατο τσουτσέκι της τάξης δίπλα με το πιο δημοφιλεσ, ξεψαρωτο και υπερκινητικο. Στην αρχη αυτος μου την ελεγε συνεχεια και με μειωνε, αλλα οταν παραπονεθηκαμε στη δασκαλα, εκανε οτι με καλοπιανει.

Σε μια αλλη χρονια ειχα κατσει με ενα παιδι που δεν ειχαμε σχεσεις, αλλα αρχισαμε να ζωγραφιζουμε στο θρανιο παρεα και συμπληρωνε ο ενας τα σχεδια του αλλου. Επεφτε πολυ γελιο. ΠΑιζαμε τριλιζες, κρατουσαμε σκορ κλπ ειχαμε ξεχασει ομως το προφανες γεγονος οτι ημασταν στο...................... πρωτο θρανιο! και τελικα σε καποια φαση η δασκαλα μας πεταξε εξω.

Τελος στο Λυκειο θυμαμαι μια περιπτωση με ενα καινουργιο παιδι που οταν ειδε οτι ζωγραφιζω μου εκανε παραγγελιες οι οποιες ηταν απαυγασμα εφηβικου σουρρεαλισμου: ο Φρεντυ Κρουγκερ να παλεύει με τον Ρόμποκοπ κλπ κλπ κλπ. Οταν του παραπονιομουν οτι δεν μπορω να σχεδιάζω και να τα κραταει αυτος, μου απαντουσε "μα εσυ τα ξανασχεδιαζεις οποτε θες". Τεσπα :Ρ

 

[joe]

Mπραβο ρε Αλκη ωραιο θεμα!

Στο δημοτικο μας εβαζαν οι δασκαλοι. Και με τους 3 διπλανους που ειχα γιναμε πολυ φιλοι. Με τον ενα μαλιστα δεν ηθελα να κατσω με τιποτα. Καταληξαμε να ειμαστε οι καλυτεροι φιλοι και κοντα με εμας και οι οικογενειες μας. Μερικοι νομιζαν οτι ειμαστε αδερφια γιατι ειχαμε ιδιο σουλουπι.

Οταν ηρθε η ωρα να παμε γυμνασιο επαιξε λιγο πικρα. Οι συμμαθητες απο το δημοτικο χωριστηκαμε σε 2 γυμνασια-λυκεια της περιοχης οποτε το γυμνασιο ειχε αρκετες καινουργιες φατσες αλλα ευτυχως και πολλες γνωριμες απο το δημοτικο.

Η διαδικασια της επιλογης διπλανου ειχε στρατηγικες, παιχνιδια επιροης, διπλωματια και αλλες σκοτεινες τεχνες για να μην καταληξεις με κανενα μαμουχαλο για την υπολοιπη χρονια. Υπηρχαν φασεις που σου ζηταγαν 2 ατομα να κατσεις μαζι τους και επρεπε να διαλεξεις χωρις να στραβωσει ο αλλος. Τριτη λυκειου στις δεσμες τα τμηματα ειχαν γινει ανω κατω και τα πραγματα προδιαγραφονταν οχι και τοσο συναρπαστικα. Μου ειχε ζητησει μια κοπελα να κατσουμε μαζι η οποια καλη και αγια αλλα κομματι ξενερωτη σε θεματα χαβαλε. Ξαφνικα με μια ανακαταξη τμηματικη εσκασε ενας κολλητος που εννοουνταν οτι ηθελα να κατσω μαζι του. Πανω που ειχα αισθανθει λιγο ασχημα που θα αδειαζα την αλλη προσφερθηκε καποιος να κατσει μαζι της και ηρθε πιο καλα το πραμα. Τι εγινε εκεινη την χρονια δεν περιγραφεται. Πανικος στα σχολεια... μιλαμε για τρελο team εγω ο διπλανος μου και οι 4 μπροστινες κοπελες. Τα προληπτικα χτυπηματα των αμερικανων τα ξερετε? Αυτο εκαναν οι καθηγητες. Με το που εμπαιναν μας πεταγαν εξω χαχαχαχαχαχα. Εννοειται οτι δεν διναμε πανηλιθιες εξετασεις.

 

[pooky(1)]

Α, οι διπλανοί......

Στο Δημοτικό πρώτη διπλανή μου η Μαρία. Έχω προσπαθήσει να τη βρω μέσω facebook και μέσω του παλιού ιδιοκτήτη του σχολείου που ήταν θείος μου (ιδιωτικό και δεν πλέρωνα μία.... ) αλλά δεν κατάφερα τίποτε. Καλή της ώρα όπου και να είναι, καθόμασταν 3 χρόνια μαζί, για αν μη μιλάω όπως είχε πει η δασκάλα. Στη τρίτη δημοτικού αναγκάστηκε να μας χωρίσει γιατί μας έπιασε να ρίχνουμε ρουφηχτά φιλιά.......

Τα ίχνη της χάθηκαν όταν πέρασα στο Λύκειο, μια και ο καλός μου θείος είχε μόνο Δημοτικό και όχι Γυμνάσιο.

Εκεί άρχισα αν μισώ το σχολείο και να μην έχω πολλά - πολλά με κανένα, καθόμουν όπως έλαχε, συνήθως με τους αλητάμπουρες της τάξης μια και προτιμούσα την απομόνωση των τελευταίων θρανίων.

Περνάμε στο Λύκειο που κάθισα με ένα παιδί που έμελλε να μου σημαδέψει τη ζωή, για μια ζωή. Ο Κώστας, ένα εκπληκτικό άτομο με τρέλα για το ZX-Spectrum, εγώ είχα υπολογιστή, αυτός όχι και θυμάμαι είχα τσοντάρει το μισό ποσό στα γενέθλιά του σαν δώρο να τον αποκτήσει. Είχαμε γίνει αυτοκόλλητοι. Στην Τρίτη Λυκείου ήμουν ήδη μαζί με την αδερφή του την Ειρήνη που είχε τρέλα για το ZX, όπως και ο αδερφός της, θυμάμαι είχα φρικάρει όταν του μίλησα για το πόσο αγαπώ την αδερφή του, μάλιστα αντί να θυμώσει μας διευκόλυνε και μας κάλυπτε και στους δικούς μου και στους δικούς του. Πόσες φορές δεν είχε τριγυρίσει στο Χολαργό μόνος του για να είμαι πριβέ με τη κοπέλα μου δε λέγεται......

Ο Κώστας είχε μείνει κολλητός μέχρι τα χρόνια της Παντείου, με την αδερφή του είμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε σε γάμο, τους έχασα την ίδια μέρα όταν ένας μεθυσμένος οδηγός τους σκότωσε περνώντας στο αντίθετο ρεύμα κάπου κοντά στο Διακοφτό, στην Εθνική Αθηνών - Πατρών ένα καλοκαίρι καθώς πήγαιναν στο εξοχικό των δικών τους. Δυστυχώς εκείνη την ημέρα δεν πέθαναν μόνο αυτοί, μαζί τους και άλλες αγέννητες ψυχές και εγώ μαζί.....

Άλκη εξαιρετικό θέμα φίλε.!!!!

 

[billy]

Με τον "διπλανό" στο θρανίο, ήταν λίγο "προ-πο" η όλη φάση...

Θυμάμαι απο το νηπιαγωγείο ακόμα, έτυχε να κάτσει δίπλα μου ένα πιτσιρίκι σκέτος διάολος !! (πρέπει να ήταν γιός του Σατανά επί της Γης - δεν εξηγείται αλλιώς τόση κακία )

Επίσης στην πρώτη Γυμανσίου είχα την ατυχία να κάτσω δίπλα σε έναν βρωμιάρη και ελεεινό τύπο - αλλά ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, σύντομα άλλαξα θέση.

Σε γενικές γραμμές οι υπόλοιποι διπλανοί/διπλανές ήταν εντάξει. Μπορεί να υπήρχαν πού-και-πού γκρίνιες, αλλά τελικά τα βρίσκαμε.

Τώρα για το θέμα του να είναι και καλός μαθητής ο δίπλα ώστε να πέφτει αντιγραφή όταν χρειάζεται, σαφώς και ισχύει !! (επίσης θα έπρεπε να υπάρχει και αλληλεγύη ώστε να μπορείς να βγάλεις άφοβα σκονάκι, κλπ).

Το θέμα όμως της θέσης του θρανίου που έθεσε ο Aardvark, είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο, και εδώ ήμουν σαφώς υπέρ της επιλογής "πίσω" θέσεων (και ναί, γίνεται να είσαι πίσω, και ταυτόχρονα να δίνεις την εντύπωση "καλού μαθητή" - είναι απλά θέμα συμπεριφοράς & ψυχολογίας του εκάστοτε καθηγητή).

Ηθελε όμως και σωστή τακτική η επιλογή αυτή, διότι αν έμεναν κενά θρανία μπροστά, μπορεί ο καθηγητής να έλεγε "οι πίσω να έρθουν μπροστά", οπότε οι ρόλοι αντιστρέφονταν !!

Eπρεπε λοιπόν για ασφάλεια να κάτσει κάποιος όχι στο ακριβώς τελευταίο, αλλά να υπολογίσει ανάλογα. Επίσης μερικοί πονηροί καθηγητές, όταν έβαζαν διαγώνισμα ερχόντουσαν και θρονιαζόντουσαν στο τελευταίο άδειο θρανίο για να βλέπουν τους πάντες και μην τους έχεις στο οπτικό σου πεδίο.

Γι' αυτό απο νωρίς, έπρεπε ό,τι περισσευούμενα θρανία υπήρχαν, να βγούν εκτός τάξης και να μεταφερθούν σε κάποια μη χρησιμοποιούμενη αίθουσα-αποθήκη, κλπ. (υπάρχουν πολλές ακόμα τακτικές, αλλά σταματάω εδώ γιατί αρκετά off-topic βγήκα !! )

 

[michalis_dv]

Α, οι διπλανοί......
Στο Δημοτικό πρώτη διπλανή μου η Μαρία. Έχω προσπαθήσει να τη βρω μέσω facebook και μέσω του παλιού ιδιοκτήτη του σχολείου που ήταν θείος μου (ιδιωτικό και δεν πλέρωνα μία.... ) αλλά δεν κατάφερα τίποτε. Καλή της ώρα όπου και να είναι, καθόμασταν 3 χρόνια μαζί, για αν μη μιλάω όπως είχε πει η δασκάλα. Στη τρίτη δημοτικού αναγκάστηκε να μας χωρίσει γιατί μας έπιασε να ρίχνουμε ρουφηχτά φιλιά.......

Τα ίχνη της χάθηκαν όταν πέρασα στο Λύκειο, μια και ο καλός μου θείος είχε μόνο Δημοτικό και όχι Γυμνάσιο.

Εκεί άρχισα αν μισώ το σχολείο και να μην έχω πολλά - πολλά με κανένα, καθόμουν όπως έλαχε, συνήθως με τους αλητάμπουρες της τάξης μια και προτιμούσα την απομόνωση των τελευταίων θρανίων.

Περνάμε στο Λύκειο που κάθισα με ένα παιδί που έμελλε να μου σημαδέψει τη ζωή, για μια ζωή. Ο Κώστας, ένα εκπληκτικό άτομο με τρέλα για το ZX-Spectrum, εγώ είχα υπολογιστή, αυτός όχι και θυμάμαι είχα τσοντάρει το μισό ποσό στα γενέθλιά του σαν δώρο να τον αποκτήσει. Είχαμε γίνει αυτοκόλλητοι. Στην Τρίτη Λυκείου ήμουν ήδη μαζί με την αδερφή του την Ειρήνη που είχε τρέλα για το ZX, όπως και ο αδερφός της, θυμάμαι είχα φρικάρει όταν του μίλησα για το πόσο αγαπώ την αδερφή του, μάλιστα αντί να θυμώσει μας διευκόλυνε και μας κάλυπτε και στους δικούς μου και στους δικούς του. Πόσες φορές δεν είχε τριγυρίσει στο Χολαργό μόνος του για να είμαι πριβέ με τη κοπέλα μου δε λέγεται......

Ο Κώστας είχε μείνει κολλητός μέχρι τα χρόνια της Παντείου, με την αδερφή του είμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε σε γάμο, τους έχασα την ίδια μέρα όταν ένας μεθυσμένος οδηγός τους σκότωσε περνώντας στο αντίθετο ρεύμα κάπου κοντά στο Διακοφτό, στην Εθνική Αθηνών - Πατρών ένα καλοκαίρι καθώς πήγαιναν στο εξοχικό των δικών τους. Δυστυχώς εκείνη την ημέρα δεν πέθαναν μόνο αυτοί, μαζί τους και άλλες αγέννητες ψυχές και εγώ μαζί.....

Άλκη εξαιρετικό θέμα φίλε.!!!!

Λυπάμαι pooky...Μακάρι να μην συνέβαιναν ποτέ τέτοια περιστατικά...

 

[theoritikos]

Διαβάζοντας για τους βρομύλους και άτακτους συμμαθητές σας, θυμήθηκα ένα περιστατικό από το Δημοτικό. Σε όλες τις τάξεις ο δάσκαλος ήταν αυτός που επέλεγε ποιος θα καθίσει με ποιον.

Στην 4η τάξη έρχεται ένα καινούριο παιδί με το οποίο γίναμε γρήγορα κολλητοί, αλλά όσο και να θέλαμε δεν μπορούσαμε να κάτσουμε στο ίδιο θρανίο. Μια μέρα ο διπλανός του αρρώστησε και δεν ήρθε στο σχολείο, και έτσι βρήκα ευκαιρία να "μετακομίσω" εκεί. Πίσω του καθόταν ο νταής της τάξης μόνος του, ο οποίος ήταν και αρκετά χοντρός. Όλη την ώρα του μαθήματος μαζί με τα πειράγματα του έπρεπε να υπομένω και τις φυσικές μυρωδιές του (νομίζω καταλάβατε για ποιες λέω...) Αναγκάστηκα μια ολόκληρη μέρα να περάσω αυτό το μαρτύριο για να πείσω τον δάσκαλο.

Τελικά τα μαρτύρια που τράβηξα έπιασαν τόπο, γιατί την άλλη μέρα ο δάσκαλος είπε στον φίλο μου να έρθει στο δικό μου θρανίο!!

BTW ποιοι από εσάς χώριζαν το θρανίο με μια γραμμή όταν τσακωνόσασταν με τον δίπλα σας?

 

[michalis_dv]

Ρώτα καλύτερα theoritike ποιός δεν το έκανε επειδή νομίζω πως με το ποιός το έκανε θα γεμίσει το τόπικ απαντήσεις.

χεχεχε

 

[krios]

Ωραίο θέμα Άλκη μπράβο! Εγώ είχα σταθερά στο διπλανό θρανίο από την τρίτη Δημοτικού έως και το τέλος του Λυκείου το ίδιο άτομο. Για τις υπόλοιπες τάξεις ούτε και που θέλω να θυμάμαι (αλλά δυστυχώς έχω υπερμνησία και θυμάμαι) μιας και η συμβίωση ήταν από αδιάφορη έως και ανυπόφορη!

 

[retrofan]

Δευτέρα Γυμνασίου κι εγώ καλό κορίτσι - καλή μαθήτρια - πρώτο θρανίο.

Μια καθηγήτρια από αυτές τις στριμμένες έρχεται με ύφος και με χωρίζει από τη διπλανή μου για να μου φέρει δίπλα τον Παναγιώτη - κακό μαθητή - φασαριόζο - γαλαρία.

Αποστολή: η συμμόρφωσή του.

Εγώ στενοχωρήθηκα, αυτός έγινε έξαλλος.

Επί έναν ολόκληρο μήνα αρνιόταν πεισματικά να μου μιλήσει. Στο "φυτό"; Ο Χριστός κι η Παναγία

Καθόταν με την πλάτη στραμμένη και ζωγράφιζε σ' όλα τα χαρτιά του το έμβλημα των "guns n' roses".

Μια μέρα γυρνάει στο άσχετο και μου κάνει "ε! ε! να σου πω". Γεμάτη απορία εγώ "τι;"

Κι ακολουθεί η φοβερή στιχομυθία:

-Ξέρεις τι είναι πίπα;

-Παναγιώτη! Καπνίζεις;

Από τότε γίναμε καλοί φίλοι, αντέγραφε σ' όλα τα διαγωνίσματα, μου έμαθε για τη ροκ μουσική και μου έλυσε (στο θεωρητικό βέβαια, μην σας μπαίνουν ιδέες ) και κάποιες βασικές απορίες γιατί "ντάξει μωρέ! Καλό κορίτσι είσαι. Να ξέρεις τι σου γίνεται γιατί κυκλοφορούνε και πολλοί μ...κες εκεί έξω"

ΥΓ. Pooky(1) λυπήθηκα πραγματικά διαβάζοντας το ποστ σου.

 

[pooky(1)]

Παίδες ευχαριστώ, αλλά όλα είναι στη ζωή και από τη ζωή. Αλλά, είναι urban myth ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Παραμυθάκι για παιδιά.

Άντε να γελάσουμε λίγο:

Billy είσαι σίγουρος ότι ο διπλανός σου στην πρώτη γυμνασίου δεν ήμουν εγώ;; Γιατί ακριβώς τα ίδια λόγια μου είχαν πει διάφοροι στο γυμνάσιο.

Δεν φταίω εγώ ρε παιδιά. Η καταραμένη μου αλλεργία στο αφρόλουτρο!!!!!!!!!!!!

 

[abbey]

Όχι μόνο χωρίζαμε το θρανίο με γραμμή αλλά βάζαμε και τις κασετίνες ανάμεσα όταν ο τσακωμός ήταν γερός. Στο δημοτικό γινόταν αυτό. Στο Γυμνάσιο μια χρονιά για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να θυμηθώ καθόμουν με κάποια κοπέλα που δεν συμπαθούσα και δεν μου έφτανε αυτό αλλά αγοράσαμε και το ίδιο μπουφάν. Σαν διδυμάκια ήμασταν. Λυσσαξα να βρω κάποιο λόγο για να αλλάξω θέση.

 

[Antonellos]

Η γραμμή υπήρχε μέχρι και την Γ' Λυκείου..!! Και μόνιμος τσακώμος για το ποιός θα κάτσει στο καλοριφέρ!