Ρετρό συμβίωση: Το διπλανό παιδί στο θρανίο

[nikostoum]

Α, οι διπλανοί......
Στο Δημοτικό πρώτη διπλανή μου η Μαρία. Έχω προσπαθήσει να τη βρω μέσω facebook και μέσω του παλιού ιδιοκτήτη του σχολείου που ήταν θείος μου (ιδιωτικό και δεν πλέρωνα μία.... ) αλλά δεν κατάφερα τίποτε. Καλή της ώρα όπου και να είναι, καθόμασταν 3 χρόνια μαζί, για αν μη μιλάω όπως είχε πει η δασκάλα. Στη τρίτη δημοτικού αναγκάστηκε να μας χωρίσει γιατί μας έπιασε να ρίχνουμε ρουφηχτά φιλιά.......

Τα ίχνη της χάθηκαν όταν πέρασα στο Λύκειο, μια και ο καλός μου θείος είχε μόνο Δημοτικό και όχι Γυμνάσιο.

Εκεί άρχισα αν μισώ το σχολείο και να μην έχω πολλά - πολλά με κανένα, καθόμουν όπως έλαχε, συνήθως με τους αλητάμπουρες της τάξης μια και προτιμούσα την απομόνωση των τελευταίων θρανίων.

Περνάμε στο Λύκειο που κάθισα με ένα παιδί που έμελλε να μου σημαδέψει τη ζωή, για μια ζωή. Ο Κώστας, ένα εκπληκτικό άτομο με τρέλα για το ZX-Spectrum, εγώ είχα υπολογιστή, αυτός όχι και θυμάμαι είχα τσοντάρει το μισό ποσό στα γενέθλιά του σαν δώρο να τον αποκτήσει. Είχαμε γίνει αυτοκόλλητοι. Στην Τρίτη Λυκείου ήμουν ήδη μαζί με την αδερφή του την Ειρήνη που είχε τρέλα για το ZX, όπως και ο αδερφός της, θυμάμαι είχα φρικάρει όταν του μίλησα για το πόσο αγαπώ την αδερφή του, μάλιστα αντί να θυμώσει μας διευκόλυνε και μας κάλυπτε και στους δικούς μου και στους δικούς του. Πόσες φορές δεν είχε τριγυρίσει στο Χολαργό μόνος του για να είμαι πριβέ με τη κοπέλα μου δε λέγεται......

Ο Κώστας είχε μείνει κολλητός μέχρι τα χρόνια της Παντείου, με την αδερφή του είμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε σε γάμο, τους έχασα την ίδια μέρα όταν ένας μεθυσμένος οδηγός τους σκότωσε περνώντας στο αντίθετο ρεύμα κάπου κοντά στο Διακοφτό, στην Εθνική Αθηνών - Πατρών ένα καλοκαίρι καθώς πήγαιναν στο εξοχικό των δικών τους. Δυστυχώς εκείνη την ημέρα δεν πέθαναν μόνο αυτοί, μαζί τους και άλλες αγέννητες ψυχές και εγώ μαζί.....

Άλκη εξαιρετικό θέμα φίλε.!!!!

τι λες τωρα..πραγματι με εκανες και δακρυσα...

 

[johnny19818]

Από την Δ' δημοτικού μέχρι την Γ' γυμνασίου καθόμουν με το ίδιο άτομο με τον οποίο είμαστε ακόμη φίλοι αν και ζει στη Σουηδία. Στο Λύκειο ήταν σε άλλο τμήμα και μόνο σε κοινά μαθήματα καθόμασταν πάλι μαζί. Αν και είναι αριστερόχειρας καθόταν στα δεξιά μου και πολλές φορές σκουντούσαμε ο ένας τον άλλο την ώρα που γράφαμε. Στην Γ' Λυκείου κάποια εποχή καθόμουν και μόνος μου. Χλίδα! Όλο το θρανίο το είχα δικό μου.

 

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι ότι κάθε χρόνο είχα αγχος με ποιο παιδάκι θα καθήσω στο θρανίο. Στο δημοτικό ήθελα να κάθομαι με κορίτσι αλλά μερικές φορές με έβαζαν με αγόρι (τα πηγαίναμε καλά ευτυχώς). Στην Γ δημοτικού είχα γνωρίσει δύο κορίτσια που ήταν κολλητές (είχαν έρθει από άλλο τμήμα), είχα καθήσει με τη μία στο θρανίο αλλά είχα και την αγωνία μήπως πάει να καθήσει με την άλλη ξαφνικά στη μέση της χρονιάς και μείνω μονη μου (το οποίο έγινε αλλά με έβαλαν με άλλο κοριτσάκι).Αργότερα στο γυμνάσιο πήγα με τη μία εκ των προαναφερθεισών κολλητων και καθήσαμε στο ίδιο θρανίο αλλα στη μέση της χρονιας με αφησε και κάθησε αλλού. Ετσι εμεινα στο θρανίο (ήταν μονός ο αριθμός των μαθητών στην τάξη) παρέα με την τσάντα δίπλα (από αυτή την άποψη με βόλευε γιατί απλωνόμουν).Στο λύκειο αλλάξαμε τμήματα...Στην Α και Β λυκείου ημουνα μόνη στο θρανίο.Στην Γ λυκείου είχα σταμπάρει μια κοπέλα και της είχα ζητήσει να καθήσουμε στο ίδιο θρανίο.Μετά από λίγο καιρό πήγε και κάθησε αλλού και είχα απλα! Τι εποχές!!!

Στο Νηπιαγωγείο μια συμμαθήτριά μου, όταν είχαμε ζωγραφική, ήθελε οπωσδήποτε ροζ χρώμα να υπάρχει (μαρκαδόρος, ξυλομπογιά, για νερομπογιά δεν θυμάμαι), αν δεν υπήρχε αυτό το χρώμα, έκανε μούτρα...

Στην Α' τάξη με το κοριτσάκι που μοιραζόμουν το θρανίο ήμασταν και στο ίδιο σχολικό λεωφορείο πρωί και μεσημέρι. Αν τύχαινε να μαλώσουμε για κάτι, μου έβγαζε τη γλώσσα και στην τάξη και στο σχολικό, κάτι που με στενοχωρούσε...

Σε επόμενη τάξη (δεν θυμάμαι σε ποια), μοιραζόμουν το θρανίο με άλλη συμμαθήτρια η οποία είχε την τσάντα της στο θρανίο, επάνω στο κάθισμα (η τσάντα ήταν η κλασική παραλληλόγραμμη και το θρανίο είχε πάγκο για να καθόμαστε), κάτι που ήταν άβολο για μένα που στριμωχνόμουν...

 

[Aldark]

Φέτος , ολοκλήρωσα κι εγώ τη φοιτησή μου στο σχολείο...Οι αναμνήσεις πολλές και διαφορετικές. Όμως στον τομέα διπλανοί...χμ...Για καλή μου τύχη τα τελευταία 6-7 χρόνια (από την 6η εώς τώρα) πάντα υπήρχε δίπλα μου ο καλύτερός μου φίλος , εκτός από όταν μας χώριζαν...αλλά ας το πάρω από την αρχή. Από την πρώτη δημοτικού και τη δευτέρα δε θυμάμαι και πολλά πράγματα , είναι η αλήθεια. Καθόμασταν σε σχηματισμό...Π και ίσως δεν είχε και μεγάλη σημασία σε ποιον ακριβώς καθόμουν. Κάποια στιγμή στη δευτέρα κάθησα δίπλα σε ένα περίεργο παιδί που δεν τον κάνανε και πολλοί παρέα και είχε ένα περίεργο σουλούπι και πρέπει να ήταν και λίγο ενοχλητικός , προσπάθησα να τον συμπαθήσω αλλά δεν έχω και την καλύτερη εντύπωση απ'αυτόν. Τέλος πάντων , στην τρίτη απέκτησα κάποιους παραπάνω πιο κοντινούς φίλους , ένα αγοροκόριτσο και κάποιους άλλους. Όντας όμως σε ιδιωτικό σχολείο οι φίλοι αυτοί στην επόμενη τάξη έφυγαν και σύντομα βρέθηκα να κάθομαι με μία άλλη κοπέλα , συμπαθητική κατά τ'άλλα αλλά μου φερε μια φορά ένα χοντρό βιβλίο αγγλικών στο κεφάλι και μου κανε καρούμπαλο...χαχαχα ωραίες εποχές , δεν είχα πολλούς φίλους κολλητούς μέχρι τότε είναι η αλήθεια οπότε ήμουν λίγο χύμα στο κύμα ως μικρό παιδάκι , βέβαια προτιμούσα να κάθομαι με αγόρια κι εγώ παρά με κορίτσια (κλασσικός αγώνας boys vs girls στα παιδικά μας χρόνια). Από την 6η και μετά καθόμουν πάντα με τον κολλητό μου φίλο (που είναι ακόμα ο...καλύτερος μου φίλος) εκτός από όταν μιλάγαμε πολύ. Τότε θα μας άλλαζαν (και συνέβαινε πάντα αυτό μέχρι το λύκειο βέβαια χαχαχα) και θα με βάζανε συνήθως με κάποιο κορίτσι ή κάποτε με κάποιον πολύ ενοχλητικό διπλανό που δεν τον συμπαθούσα ιδιαίτερα. Τώρα που τα βλέπω όλα μακροπρόθεσμα , δεν είχε καμία σημασία με ποιον καθόμουν , έχω φίλους που κάθησα ελάχιστα ή καθόλου μαζί τους , τότε βέβαια το να μοιράζεσαι το χώρο με κάποιον είχε μεγάλο νόημα , i guess.

 

[perlastar]

Δηλαδή είσαι περίπου 18 χρονών Aldark; Θα σου φαινόμαστε εξωγήινοι! Καλωσήρθες νέα γενιά

 

[johnny19818]

Δηλαδή είσαι περίπου 18 χρονών Aldark; Θα σου φαινόμαστε εξωγήινοι! Καλωσήρθες νέα γενιά

Αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Δεν είναι καν στα όρια του GRM .

 

[Metalcandyman]

Παιζει να ειναι ο φιλος Aldark το μικροτερο σε ηλικεια μελος του forum με το αμεσως επομενο μελος να ειμαι εγω που ειμαι 19 χρονων

 

[pardalotzatziki]

Παιζει να ειναι ο φιλος Aldark το μικροτερο σε ηλικεια μελος του forum με το αμεσως επομενο μελος να ειμαι εγω που ειμαι 19 χρονων

Εϊ.....18,5 εδω....μη βιαζεσαι...

 

[Metalcandyman]

Εϊ.....18,5 εδω....μη βιαζεσαι...

Δε σε πιστευω

 

[stayros]

Ουτε που θυμαμαι με ποιον καθομουν διπλα -διπλα... :xm:

Θυμαμαι μονο οτι παντα σε ολες τις ταξεις (Δημοτικου-Γυμανασιου) καθομουν τελευταιο θρανιο λογο υψους!!!!

 

[pardalotzatziki]

Δε σε πιστευω

Τι θες τωρα, να φωναξω εναν ξαδερφο μου που ξερει καρατε; :animlaugh: :animlaugh:

 

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι ότι κάθε χρόνο είχα αγχος με ποιο παιδάκι θα καθήσω στο θρανίο. Στο δημοτικό ήθελα να κάθομαι με κορίτσι αλλά μερικές φορές με έβαζαν με αγόρι (τα πηγαίναμε καλά ευτυχώς). Στην Γ δημοτικού είχα γνωρίσει δύο κορίτσια που ήταν κολλητές (είχαν έρθει από άλλο τμήμα), είχα καθήσει με τη μία στο θρανίο αλλά είχα και την αγωνία μήπως πάει να καθήσει με την άλλη ξαφνικά στη μέση της χρονιάς και μείνω μονη μου (το οποίο έγινε αλλά με έβαλαν με άλλο κοριτσάκι).Αργότερα στο γυμνάσιο πήγα με τη μία εκ των προαναφερθεισών κολλητων και καθήσαμε στο ίδιο θρανίο αλλα στη μέση της χρονιας με αφησε και κάθησε αλλού. Ετσι εμεινα στο θρανίο (ήταν μονός ο αριθμός των μαθητών στην τάξη) παρέα με την τσάντα δίπλα (από αυτή την άποψη με βόλευε γιατί απλωνόμουν).Στο λύκειο αλλάξαμε τμήματα...Στην Α και Β λυκείου ημουνα μόνη στο θρανίο.Στην Γ λυκείου είχα σταμπάρει μια κοπέλα και της είχα ζητήσει να καθήσουμε στο ίδιο θρανίο.Μετά από λίγο καιρό πήγε και κάθησε αλλού και είχα απλα! Τι εποχές!!!

στο Γυμνάσιο θυμάμαι στη Βιολογία, στη Φυσική και στη Χημεία πηγαίναμε σε άλλη αίθουσα για μάθημα. Στην αίθουσα της Βιολογίας υπήρχαν θρανία με καρέκλες όπου καθόμασταν ανά τρία άτομα αλφαβητικά και στην αίθουσα Φυσικής είχαμε έδρανα όπου κι εκεί καθόμασταν με αλφαβητική σειρά. Οπότε τύχαινε να μην είσαι δίπλα σε ένα καλό μαθητή αλλά δίπλα σε ένα πειραχτήρι (αν δεν φημιζόταν και για τις καλές του επιδόσεις στο μάθημα...άστα!!!)...Η ίδια τακτική εφαρμόστηκε και στο Λύκειο σε κάποια μαθήματα.

 

 

[perlastar]

Σε μένα το θέμα του διπλανού ήταν από τα λίγα πράγματα στα οποία στάθηκα τυχερή. Σχεδόν σε όλο το Δημοτικό καθόμουν με την ίδια κοπέλα, που ήταν και φίλη μου, αφού οι δάσκαλοι μας άφηναν να καθόμαστε με όποιον θέλουμε, σε αντίθεση με αυτά που διάβασα από άλλους. Επενέβαιναν βέβαια όταν έβλεπαν παιδιά να κάνουν φασαρία και τότε μόνο τους έλεγαν που θα κάτσουν. Έτυχε μία περίοδο μόνο, για να συμμορφώσουν τους φασαριόζους να τους βάλουν να κάτσουν με ήσυχα παιδιά, κι έτσι μας χώρισαν με τη διπλανή μου και μου έφεραν αγόρια δίπλα. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό, κι ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Επίσης σιχαινόμουν αυτό που έκαναν κάποιοι δάσκαλοι για να πηγαινοέρχονται ελεύθερα στην τάξη, το να μας βάζουν τα θρανία σε σχήμα πι. Τότε εκτός από τον διπλανό σου είχες κι άλλον από την άλλη μεριά και δεν το άντεχα αυτό γιατί μου τύχαιναν στριμμένα παιδιά που δεν τα άντεχα. Μετά το Δημοτικό, στάθηκα πάλι τυχερή, γιατί μπορεί να μην ήμουν με τη διπλανή που είχα συνηθίσει, αλλά έκατσα με μία άλλη κοπέλα με την οποία γίναμε πάλι και φίλες και ταιριάζαμε πολύ. Λόγω επωνύμου ήμασταν στην ίδια τάξη σε Γυμνάσιο και Λύκειο και καθόμασταν πάντα μαζί οπότε πάλι ήμουν μία χαρά. Της είχα κάνει ζημιά πολλές φορές, γιατί πάντα σχολίαζα διάφορα ή μιμούμουν όλους τους καθηγητές και εκείνη έκλαιγε από τα γέλια. Μία φορά την έβαλε ένας καθηγητής να διαβάσει ενώ ήταν σε φάση που γελούσε με κάτι που της είχα πει και δεν άντεξε, ξέσπασε σε γέλια την ώρα της ανάγνωσης και είπε: "Συγνώμη, νευρικό γέλιο", ενώ ο καθηγητής κοιτούσε με απορία. Όταν τύχαινε να λείπει, όλα τα αλάνια και οι αδύναμοι μαθητές της τάξης έσπευδαν να κάτσουν δίπλα μου για να αντιγράφουν, αλλά δεν είχα πρόβλημα, το διασκέδαζα και τους άφηνα ελεύθερους.

 

[Crimson Moonlight]

Σ' όλο το δημοτικό μ' εξαίρεση την δευτέρα καθόμουν με το ίδιο κοριτσάκι με τ' οποίο νόμιζα ότι είμασταν αδελφικές φίλες. Στο γυμνάσιο μαλώσαμε πολύ χοντρά και κατάλαβα ότι ποτέ δεν με θεώρησε φίλη της.


Στην δευτέρα δημοτικού η δασκάλα μας είχε βάλλει με το ζόρι αγόρι-κορίτσι. Χαλια ήταν (παραδόξως ήταν χάλια για όλους-ούτε ένα ζευγαρι δεν περασε καλά εκείνη τη χρονιά), απλωνόταν, μου πετούσε κάτω τα πράγματα, με χτυπούσε, τον χτυπούσα, μας πήγαιναν στον διευθυντή...Ένα πρωί μπαίνω στην τάξη και βλέπω τη μάνα του ν' αλλάξει την καρέκλα μου που ήταν καινούρια με τη δική του που ήταν σπασμένη, γεμάτη κομένα κομμάτια ξύλου και αγκίθες. Της ζητάω ευγενικά να μου την δώσει πίσω και η απάντηση που πήρα ήταν επί λέξη: "Ασ' την κάτω βρωμόπαιδο, δεν φτάνει που ο γιός μου σε ανέχεται έτσι όπως είσαι! Εγώ του φοράω καλά ρούχα και δεν θέλω να σκίζονται, εσένα η *** μάνα σου σου φοράει κουρέλια. *** να κάθεσαι μακριά του". Είχα πάθει τόσο μεγάλο σοκ που πήγα στις τουαλέτες κι εβαλα τα κλάμματα. 7 χρονών ήμουν μόνο, δεν με είχαν ξαναβρίσει έτσι και ειδικά μπροστά στους συμμαθητές μου με έκανε ρεζίλι. Και πέρα απ' αυτό, τί άνθρωπος που είναι μάλιστα γονιός φερεται σε παιδάκι έτσι; Φυσικά δεν ήταν κανένας ενήλικας μπροστά, αλλιώς δεν θα έλεγε τίποτα. Στην δασκάλα το είπα μετά και μου απάντησε πώς κάνεις έτσι για μία καρέκλα. Οταν γύρισα σπίτι ειπα στην γιαγιά μου ότι μου άλλαξε την καρέκλα, και μετανιώνω που ντράπηκα και δεν της είπα και τα υπόλοιπα, και την επόμενη μέρα ήρθε μαζί μου. Μου βάζει πάλι την καλή μου καρέκλα και κάθεται στον διάδρομο. Μόλις έρχεται η άλλη μάνα εξαγριώνεται, πετάει την τσάντα μου κάτω και πάνω που αλλάξει τις καρέκλες μπαίνει η γιαγιά μου. Δεν ξέρω τί έγινε μεταξύ τους, τις είδα στην προσευχή να μαλώνουν έξω απ' το σχολείο. Πάντως την καρέκλα μου δεν την ξαναπείραξε κανείς.


Από το γυμνάσιο και μετά καθόμουν με όποιον τύχαινε ή μόνη μου, μιας που η κολλητή μου ήταν σε άλλο τμήμα. Αλλά δεν είχα κανένα ιδιέταιρο πρόβλημα. Μόνο που οι καθηγητές με ήθελαν στο πρώτο θρανίο για να προσέχω στο μάθημα. Δεν μπορύσαν να καταλάβουν ότι μπορώ να χαζεύω/ζωγραφίζω/γράφω κάτι άσχετο/κοιμάμαι ενώ ταυτόχρονα τους ακούω. Κι έτσι είχαμε τις ξεκαρδιστικές σκηνές να με ρωτάν τί είπαν με το ύφος του θριάμβου ότι δεν θα ξέρω και θα με μαλώσουν, κι εγώ να τους απαντάω και να κάνω και δική μου διάλεξη μετά!

 

[viking4a]

Να που έκανε και κάτι θετικό μια φορά η γιαγιά σου, Χαχαχα!!