Omenforever
RetroMasteR
- Joined
- 26 Mαϊ 2006
- Μηνύματα
- 2.046
- Αντιδράσεις
- 1.534
Αίθουσα υπολογιστών: Μικρή αίθουσα στην οποία καθόμασταν δύο-δύο(ή και παραπάνω) μπροστά στα ρετρό PC(286 στην καλύτερη). Είχαμε και από μια δισκέτα 5.25 για να σώζουμε αυτά που κάναμε. Συνήθως η πόρτα αυτής της αίθουσας ήταν πιο ανθεκτική από τις άλλες και τα παράθυρα είχαν κιγκλιδώματα, για να μην κλαπεί το πολύτιμο φορτίο.
Αίθουσα καλλιτεχνικών: Μια πολύ μικρή αίθουσα, εξοπλισμένη με τα πιο φθαρμένα υλικά του σχολείου(σπασμένες καρέκλες, θρανία κλπ). Συχνά αυτή η παραγκωνισμένη αίθουσα παρουσίαζε διαρροές, προβλήματα θέρμανσης κλπ.
Λυόμενα: Καμία σχέση με τα σημερινά. Επρόκειτο για μεταλλικά κλουβιά με άφθονο «ελενίτ» στους τοίχους και στην σκεπή. Εκεί έκαναν μαθήματα τα παιδιά που το επώνυμο τους ξεκίναγε από τα τελευταία γράμματα της αλφαβήτου και είχαν μπει στα τμήματα του σχολείου(πχ Γ4, Γ5 κλπ) που συνήθως έμεναν στην «απέξω».
Χημείο: Last but not least. Χαλαρά η πιο παρακμιακή αίθουσα. Χωριζόταν σε δύο τμήματα: Μία κανονική αίθουσα διδασκαλίας και μία μικρότερη όπου οι καθηγητές είχαν τα «σύνεργα» τους. Για τι να πρωτομιλήσει κανείς; Για την «γκροτεσκ» διακόσμηση; Για την άφθονη σκόνη; Για τους μουχλιασμένους τοίχους;
Σκελετοί, ομοιώματα ανθρώπων με τα εσωτερικά τους όργανα σε κοινή θέα, χάρτες, συσκευές παραγωγής στατικού ηλεκτρισμού, δοκιμαστικοί σωλήνες, μηχανές προβολής. Σαν εργαστήριο τρελού επιστήμονα ήταν η φάση.
Μόλις μαθαίναμε ότι θα κάνουμε μάθημα στο «Χημείο»(Φυσική και Χημεία) ξέραμε ότι θα γίνει η «ώρα του παιδιού». Πετάγαμε συνεχώς σαΐτες, χαρτιά, ενοχλούσαμε τους μπροστά κλπ. Κάθε φορά δε, που ο καθηγητής πήγαινε δίπλα για να πάρει κάτι ξεσπάγαμε σε αλαλαγμούς και άλλα έκτροπα…

Αίθουσα καλλιτεχνικών: Μια πολύ μικρή αίθουσα, εξοπλισμένη με τα πιο φθαρμένα υλικά του σχολείου(σπασμένες καρέκλες, θρανία κλπ). Συχνά αυτή η παραγκωνισμένη αίθουσα παρουσίαζε διαρροές, προβλήματα θέρμανσης κλπ.
Λυόμενα: Καμία σχέση με τα σημερινά. Επρόκειτο για μεταλλικά κλουβιά με άφθονο «ελενίτ» στους τοίχους και στην σκεπή. Εκεί έκαναν μαθήματα τα παιδιά που το επώνυμο τους ξεκίναγε από τα τελευταία γράμματα της αλφαβήτου και είχαν μπει στα τμήματα του σχολείου(πχ Γ4, Γ5 κλπ) που συνήθως έμεναν στην «απέξω».
Χημείο: Last but not least. Χαλαρά η πιο παρακμιακή αίθουσα. Χωριζόταν σε δύο τμήματα: Μία κανονική αίθουσα διδασκαλίας και μία μικρότερη όπου οι καθηγητές είχαν τα «σύνεργα» τους. Για τι να πρωτομιλήσει κανείς; Για την «γκροτεσκ» διακόσμηση; Για την άφθονη σκόνη; Για τους μουχλιασμένους τοίχους;
Σκελετοί, ομοιώματα ανθρώπων με τα εσωτερικά τους όργανα σε κοινή θέα, χάρτες, συσκευές παραγωγής στατικού ηλεκτρισμού, δοκιμαστικοί σωλήνες, μηχανές προβολής. Σαν εργαστήριο τρελού επιστήμονα ήταν η φάση.
Μόλις μαθαίναμε ότι θα κάνουμε μάθημα στο «Χημείο»(Φυσική και Χημεία) ξέραμε ότι θα γίνει η «ώρα του παιδιού». Πετάγαμε συνεχώς σαΐτες, χαρτιά, ενοχλούσαμε τους μπροστά κλπ. Κάθε φορά δε, που ο καθηγητής πήγαινε δίπλα για να πάρει κάτι ξεσπάγαμε σε αλαλαγμούς και άλλα έκτροπα…
