Uskoke
RetroAdept
- Joined
- 9 Φεβ 2011
- Μηνύματα
- 3.454
- Αντιδράσεις
- 6.123
Το βάζω εδώ γιατί δεν μπόρεσα να βρώ καλύτερο μέρος. Λοιπόν, είναι 1987, ακι εγώ ξεκινάω το καλοκαίρι για διακοπές στην Γερμανία. Πρώτο ταξίδι με αεροπλάνο, μαζί με μια κοπέλα, 4 χρόνια μεγαλύτερη μου (και φυσικά ήταν ανεκπλήρωτος έρωτας). Μόλις κατεβαίνουμε στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης, κρύο-16 βαθμοί, βροχή...Μετά, νυχτερινό ταξίδι με το τραίνο, για Χαϊδελβέργη.
Εκεί έμεινα μαζί με τη νονά μου και το γιό της (η νονά μου είναι γερμανίδα-αυτή με δίδαξε γερμανικά και με υποστηρίζει μέχρι και τώρα) καθώς κα την κόρη της, και την καλύτερη της φίλη (η κοπέλλα που προανέφερα). Πήγαμε σε ένα από τα κάστρα του Λούτβιχ του 2ου (ένας τρελλός βασιλιάς της Βαυαρίας με μεγαλομανία που έχτιζε κάστρα το ένα πάνω στο άλλο), είδαμε το μεγαλύτερο βαρέλι του κόσμου στην Χαϊδελβέργη, ανεβήκαμε στο περίφημο τραινάκι που ανεβαίνει πάνω στο βουνό με ισορροπία, ένα βαγόνι ανεβαίνει, ένα κατεβαίνει ταυτοχρόνως. Το 1988 ταξίδι με interrail,μόνοι μας (15 χρονών!)
Πήραμε το τραίνο από την Αθήνα, βρήκαμε τις θέσεις μας και πετάξαμε έξω αυτούς που κάθονταν μια και τις έιχαμε κλείσει, Όλος ο κόσμος κατέβηκε Θεσσαλονίκη, μας σταμάτησε στην Ειδομένη η αστυνομία γιατί νόμιζε ότι το σκάσαμε από το σπίτι (!) και πήραν στις 3 τη νύχτα τη νονά μου. Περάσαμε από την τότε Γιουγκοσλαβία, θυμάμαι που πουλούσαν τσιγάρα που είχαν καπνό μόνο μέχρι τη μέση, και παγωτά, μόνο γρανίτες (κομμουνισμός γαρ). Βλέπαμε τις αγρότισσες να σκάβουνε με τσάπες στα χωράφια, ανθρώπους με ποδιά και μακριά σφυριά να χτυπάνε τις ρόδες του τρένου... Μετά, γυρίσαμε όλη τη Γερμανία με το τρένο, και μέναμε σε youth hostel που είχε κρατήσει θέση η νονά μου, φτάσαμε μέχρι Αμβούργο (τέρμα Βορράς).
Πάντως, εγώ πρώτη φορά, είδα ντίζελ μηχανές τρένων στην Ελλάδα, ακόμη και η Γιουγκοσλαυία είχε ηλεκτρική έλξη. Αν και διάβασα ότι ο ΟΣΕ έχει τώρα 30 ηλεκτρικές μηχανές, σύγχρονες, 6000 ίππους (ή 5 μεγαβάτ), φτάνουν άνετα τα 200 χλμ/ώρα, έχουν ινβέρτερ, και είναι τελείως με κομπιούτερ. Είναι Ζήμενς.
Εκεί έμεινα μαζί με τη νονά μου και το γιό της (η νονά μου είναι γερμανίδα-αυτή με δίδαξε γερμανικά και με υποστηρίζει μέχρι και τώρα) καθώς κα την κόρη της, και την καλύτερη της φίλη (η κοπέλλα που προανέφερα). Πήγαμε σε ένα από τα κάστρα του Λούτβιχ του 2ου (ένας τρελλός βασιλιάς της Βαυαρίας με μεγαλομανία που έχτιζε κάστρα το ένα πάνω στο άλλο), είδαμε το μεγαλύτερο βαρέλι του κόσμου στην Χαϊδελβέργη, ανεβήκαμε στο περίφημο τραινάκι που ανεβαίνει πάνω στο βουνό με ισορροπία, ένα βαγόνι ανεβαίνει, ένα κατεβαίνει ταυτοχρόνως. Το 1988 ταξίδι με interrail,μόνοι μας (15 χρονών!)
Πήραμε το τραίνο από την Αθήνα, βρήκαμε τις θέσεις μας και πετάξαμε έξω αυτούς που κάθονταν μια και τις έιχαμε κλείσει, Όλος ο κόσμος κατέβηκε Θεσσαλονίκη, μας σταμάτησε στην Ειδομένη η αστυνομία γιατί νόμιζε ότι το σκάσαμε από το σπίτι (!) και πήραν στις 3 τη νύχτα τη νονά μου. Περάσαμε από την τότε Γιουγκοσλαβία, θυμάμαι που πουλούσαν τσιγάρα που είχαν καπνό μόνο μέχρι τη μέση, και παγωτά, μόνο γρανίτες (κομμουνισμός γαρ). Βλέπαμε τις αγρότισσες να σκάβουνε με τσάπες στα χωράφια, ανθρώπους με ποδιά και μακριά σφυριά να χτυπάνε τις ρόδες του τρένου... Μετά, γυρίσαμε όλη τη Γερμανία με το τρένο, και μέναμε σε youth hostel που είχε κρατήσει θέση η νονά μου, φτάσαμε μέχρι Αμβούργο (τέρμα Βορράς).
Πάντως, εγώ πρώτη φορά, είδα ντίζελ μηχανές τρένων στην Ελλάδα, ακόμη και η Γιουγκοσλαυία είχε ηλεκτρική έλξη. Αν και διάβασα ότι ο ΟΣΕ έχει τώρα 30 ηλεκτρικές μηχανές, σύγχρονες, 6000 ίππους (ή 5 μεγαβάτ), φτάνουν άνετα τα 200 χλμ/ώρα, έχουν ινβέρτερ, και είναι τελείως με κομπιούτερ. Είναι Ζήμενς.
