Το μουσικό είδος του σκυλάδικου-λαικού τραγουδιού, γνώρισε μια μεγάλη ακμή μεταξύ 1985-1995.
Βεβαίως λαική μουσική υπάρχε και πριν και μετά την περίοδο αυτή, αλλά τα συγκεκριμένα χρόνια,
υπήρχε μεγάλη παραγωγή σε δίσκους, εμφανίστηκαν πολλοί νέοι τραγουδιστές και τα σκυλάδικα
απέκτησαν το δικό τους αφοσιωμένο κοινό, ακόμα και σε μικρές ηλικίες.
Ο χώρος της λαικής μουσικής, ήταν κυρίως ανδροκρατούμενος,
αλλά δεν έλειπαν και ορισμένες "ψαγμένες" (ή μη) γυναίκες.
Θυμάμαι ότι την εποχή που ήταν της μόδας να ακούει η νεολαία techno,beat,house κλπ ,
ένας ( μικρός ; ) πυρήνας νεολαίων, αρνείτο πεισματικά να ακολουθήσει την μόδα.
VANILLA ICE πρόσταζε η μουσική βιομηχανία ; ΤΕΡΚΛΕΓΚΑ άκουγαν αυτοί !
Και αντί να περιμένουν με τις ώρες έξω από τα "μεγάλα" μαγαζιά της παραλιακής,
εμφανίζονταν πρώτο τραπέζι στα σκυλάδικα της οδού Αθηνάς.
Όταν οι "νορμάλ" νεαροί ξερογλύφονταν με την εικόνα της Tiffany,
εκείνοι έβλεπαν πονηρά όνειρα με την Χριστίνα Δελή !
Οι παρουσίες στα "κυριλέ" μαγαζιά με την μοντέρνα μουσική,
φάνταζαν αφόρητα βαρετές για τους "σκυλάδες". Ανούσιες έξοδοι, με μόνο στόχο την δημιουργία εντυπώσεων.
Οι "θιασώτες της παραλίας" έμοιαζαν παρουσίες σκιερές, ακόμα και φωνασκούντες.
Αντίθετα, η τσαχπίνα 18χρονη από την Πετρούπολη, λικνιζόμενη με ένα φθηνό τζην,
έμοιζε να πλημυρίζει από ενεργητικότητα.
Ακόμα και κάτι μικρά μπαράκια-τρύπες στο Μικρολίμανο ή στην Ζέα,
έμοιαζαν μαγικοί τόποι, υπό τους ήχους των λαικών ασμάτων.
Την ίδια εποχή που οι αδαείς ικέτευαν μπάρμαν και πορτιέρηδες,
για να εξασφαλίσουν την "μαγική είσοδο",
οι "λαικοί" άνοιγαν ένα μπουκαλάκι και ήταν πρώτη-μούρη-πίστα, χωρίς πολλά παρακάλια.
Δεν είμαι σίγουρος τι με έκανε να διαλέξω το λαικό "στρατόπεδο".
Ίσως το γεγονός ότι τα πράγματα εκεί ήταν πιό "ξεκάθαρα".
Ίσως ότι πάντα απέφευγα τις "μαζικές ψυχώσεις" που μου επέβαλαν οι πολυεθνικές και το "star-system".
Μάλλον θα ήταν και το (πρωτόγνωρο τότε) συναίσθημα του έρωτα.
Ένας 16χρονος που γνώριζε για πρώτη φορά την ερωτική απογοήτευση,
δύσκολα έβρισκε παρηγοριά σε στίχους όπως "this beat is technotronic" !
Αντίθετα, ο Βασίλης Ζουμπούλης μίλαγε βαθειά στην εφηβική ψυχή μου :
"για σένα τσιγάρα βαριά, αλκοόλ,
για σένα κοιμάμαι τα βράδυα στο χωλ,
για σένα τηλέφωνο-φως-και-νερό,
είναι κομμένα από καιρό" !
Και το βράδυ (τις καθημερινές), όταν "μίκραινε η ώρα", συντονιζόμουνα :
Ράδιο Βερόνικα, Ράδιο Blackman και άλλοι σταθμοί.
Με το record έτοιμο στο κασετόφωνο, να γράψω τις νέες επιτυχίες.
Στο μυαλό μου τα χρόνια αυτά θωρούν ανεπανάληπτα, αν όχι άγια !
Ορισμένοι από τους καλλιτέχνες που σημάδεψαν το πνευματικό μου γίγνεσθαι, είναι :
ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΟΡΕΤΖΟΣ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΑΚΤΕΑΣ
ΤΑΚΗΣ ΚΑΤΣΑΝΗΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΑΚΗΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΑΧΟΣ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΕΡΒΟΣ
ΜΑΡΙΑ ΡΟΥΣΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΔΕΛΗ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ
ΑΡΕΤΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΞΙΦΑΡΑΣ
ΝΙΚΟΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ
ΤΑΚΗΣ ΑΝΘΗΣ
και πολλοί άλλοι.
Στις μέρες μας, το γνήσιο "σκυλάδικο-λαικό" έχει σχεδόν εξαφανιστεί.
Έγινε και αυτό εμπορικό, με την εμφάνιση "εσκεμμένα-λούμπεν" τραγουδιστών, όπως Βέρα Λάμπρου κ.α.
Την "χρυσή εποχή" των σκυλάδικων, ακόμα και το λούμπεν ήταν ΓΝΗΣΙΟ.
Ήταν απόρροια μιας εναλλακτικής θεώρησης του καλλιτέχνη περί "αισθητικής"
και όχι "πωλησιακό τέχνασμα" που σκαρφίστηκε κάποιος "πονηρός" καλλιτεχνικός μάνατζερ.
, την Χαρούλα Ντάνου, τον Ηλία ξυγκάκη και τον Λορέντζο ο οποίος είναι αδερφός του Φλωρινιώτη.
