Σπορ που ήμασταν καλοί [Σχολείο-Γειτονιά-Σύλλογοι]

[Aardvark]

Παροτι ψηλος και καλογραμμωμενος lol,ιδιαιτερο ταλεντο δεν ειχα πουθενα ουτε διακριθηκα σε κανενα απο τα δημοφιλεστερα σπορ της εποχης μας.


Μπασκετ,μπαρμπουτσαλα.


Μπαλα το ιδιο ,μονο στην γειτονια στις κλωτσιες να παρω την μπαλα καπως καλυτερα την πληρωναν οι αντιπαλοι,τέρμα αναλογως τα κεφια μου και οι επιδοσεις.


Βολεϊ αυτο το σερβις με δυσκολια,κολυμβητιριο τσου,στιβο βαριομουνα.


Τωρα που το σκεφτομαι μονο στην επιτραπεζια αντισφαιριση ημουνα above normal!!


Α και στο dodgeball lol ημουνα καλος,ναι ειναι αθλημα!

 

[D@redevil]

Μια "αθλητικίλα", ανέκαθεν την έβγαζα από μέσα μου!

Μπορούσα να ανταποκριθώ αξιοπρεπώς σε όλα τα αθλήματα, ενώ διακρινόμουν σε αρκετά!

Μπάσκετ: Παρά το μικρό μου ύψος, είχα πολύ καλές επιδόσεις! Κυρίως λόγω ευκινησίας κι ελαστικότητας!

Βόλλεϋ: Στο δε βόλλευ, ήμουν και αρχηγός ομάδας του σχολείου (τρομάρα μου!). Έπαιζα πασαδόρος ("έσωζα" πάντα δεύτερη μπαλιά). Πλέον μόνο beach volley & μπορώ να πω ότι παίζω συστηματικά το καλοκαίρι.

Τέννις: Εδώ δεν "πιάνεται" - πήγαινα για πρωταθλητισμό, μέχρι που τσάκισα το γόνατό μου λόγω ατυχήματος.... Παίζω ακόμα και σήμερα, πάντως - ενίοτε κάνω και μαθήματα (όταν έχω χρόνο!).

Τώρα στα αθλήματα γειτονιάς:

Ποδόσφαιρο: Πάντα αμυντικός! Δεν περνούσε τίποτα.

Τρέξιμο - σπριντάκια: Τους κολλούσα όλους στον τοίχο! Δυστυχώς, ανακάλυψα ότι ήθελα ν' ασχοληθώ με τον στίβο πολύ-πολύ αργότερα (και το έκανα, αλλά εντελώς ερασιτεχνικά!)

Όσο για το dodgeball (a.k.a. "μήλα"), ακόμα και τώρα κρατάω αρκετά καλά! (Ε, Λορένα?! )

Εκεί που ήμουν χάλια, ήταν κάτι παιχνίδια του στυλ κρυφτό-κυνηγητό-βόλοι... E, όλοι πέρναν το αίμα τους πίσω!

Τι ωραίο θεματάκι βρε Aardy! :flower:

 

[Metalcandyman]

Ημουνα πολυ καλος στο μπασκετ επαιζα απο τα 13 μου σε ομαδα και οταν ηρθε η στιγμη να κανω το παραπανω βημα δεν με εδειναν το δελτιο να φυγω και γενικα δεν με φερθηκαν καλα για την προσφορα μου στην ομαδα.Πλακωσα στης μπουνιες τον υπευθυνο μετα εσπασα και το ποδι μου και τα παρατησα.Ειμαι και πολυ καλος στα βελακια και στο γαλλικο μπιλιαρδο αν ειναι και αυτα εντος θεματος.Επισης σε ολα τα παιχνιδια αλανας ξεσκιζα.Φυσικα ειχαμε και καποια αλλα παιχνιδια αλανας πιο βαρβαρα που αποκλειεται να τα παιζατε ολοι ωσοι μεγαλωσατε σε καποια μεγαλη πολη.

 

[alkis21]

Ανυπομονώ να γράψει στο topic ο Νότης και να μας αναλύσει την εξέλιξή του στην συγχρονική κολύμβηση.

Δύσκολο να μην περιαυτολογήσει κανείς σε τέτοιο θέμα... θα προσπαθήσω να κρατήσω τον κομπασμό μου στο mimumum. Αν και δεν το μαντεύει κανείς βλέποντας με τώρα στα γεράματα, λάτρευα τα σπορ.

Πολύ ποδόσφαιρο στην παιδική και εφηβική μου ηλικία, οπότε και έπαιξα σε διάφορες ομάδες. Μέχρι την έκτη δημοτικού τα τσιμέντα και τα χωμάτινα γήπεδα ήταν καλά για να σκληραγωγηθώ, αλλά έμαθα να παίζω κανονικά το άθλημα στο Βέλγιο σε κανονικό χορταράκι του Θεούλη. Μόνο Β-Γ' Λυκείου λόγω διαβάσματος δεν γράφτηκα σε σύλλογο. Στη συνέχεια όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο προσπάθησα να οργανώσω τα ρεμάλια τους συμφοιτητές μου σε μια αξιοπρεπή ομάδα για το Πανεπιστημιακό πρωτάθλημα, δεν ήταν κακή αλλά όταν άρχισαν οι αγώνες τα μπαράκια και οι ταβέρνες δεν τους επέτρεψαν να μαζεύονται και μοιραία το διαλύσαμε. Για πολλά χρόνια μετά περιορίστηκα στο 5x5. Σπουδαίο ταλέντο δεν είχα ποτέ, το παραδέχομαι, είχα όμως καλή φυσική κατάσταση (και πάλι μου φαίνεται αστείο... σήμερα λαχανιάζω στις σκάλες!) και γαϊδουρινή επιμονή αφού πάντα ήμουν υπέρ του δέοντος ανταγωνιστικός, ήμουν και σχετικά γυμνασμένος αφού έκανα βάρη από μικρός κι έτσι κάτι κουτσοκατάφερνα. Αγαπημένες μου θέσεις αυτές της άμυνας αφού μεγάλωσα με πρότυπο τον Στέλιο (ένας είναι ο Στέλιος). Επίσης φοβάμαι πως ήμουν υπερβολικά σκληρός έως αντιαθλητικός. Φανέλα πάντα το 11 γιατί αυτή μου είχαν δώσει κατά τύχη στην πρώτη ομάδα και δεν το άλλαξα ποτέ.

Η μεγάλη μου αγάπη όμως ήταν το μπάσκετ. Μπορεί λόγω υπερβολικής εγγύτητας με το έδαφος να μην είχα ποτέ ελπίδα να παίξω σε ομάδα, αλλά έπαιζα και προπονούμουν λες και θα έβγαζα το ψωμί μου από αυτό. Μιλάμε για ψύχωση, πήγαινα μόνος μου στο γήπεδο και έβαζα το δεξί χέρι σαν κουλό πίσω από την πλάτη για να μάθω να παίζω με το αριστερό ή σούταρα εκατοντάδες φορές από τη θέση που πίστευα ότι πρέπει να βελτιώσω.

Πλέον πάνε αυτά... τα δύο τελευταία καλοκαίρια έκανα μια απόπειρα να ξαναπαίξω μπάσκετ αλλά για κάποιο λόγο πρήζεται πολύ γρήγορα το γόνατό μου. Ακτινογραφίες και μαγνητικές δεν έδειξαν κάτι αλλά μάλλον τα κρεμάω τα παπούτσια μου...

 

[Stanfromgreece]

Το μπάσκετ πάντα με τράβαγε περισσότερο από όλα τα αθλήματα. Μέχρι και την 3η Γυμνασίου, δεν ήμουν κανένας ιδιαίτερος παίχτης, αλλά στο Λύκειο όλα άλλαξαν...

Βλέπετε...ενώ στο Γυμνάσιο ήμουν ο "ψηλός" της τάξης μου... στο Λύκειο με ύψος 1.81 βρήκα την σωστή μου θέση... Ίνδαλμά μου ήταν ο Magic Johnson. Αυτό συνεπάγεται, φαντεζί τρίπλες, πάσες εκεί που δεν κοιτάς... αλλά και αρκετά καλό ποσοστό στα τρίποντα! Ακόμα θυμάμαι την έκφραση μερικών, σε έναν διαγωνισμό τριπόντων που είχαμε κάνει... Νικητής θα ήταν αυτός με το καλύτερο σερί... Σταμάτησα στα 11... Ακόμα και τώρα στα χρόνια μου... το "έχω"... Το καλοκαίρι που μας πέρασε (αν και τώρα πια, με αρκετά προβλήματα υγείας, και καρδιά) θυμήθηκα για τα καλά την "τέχνη" μου...

Στο ποδόσφαιρο δεν ήμουν άσχημος, αλλά προτιμούσα το μονότερμα... πολύ τρέξιμο το δίτερμα και δεν το άντεχα. Στο δίτερμα, προτιμούσα να είμαι στο κέντρο και να μοιράζω πάσες, ή να εκτελώ κόρνερ και φάουλ (εκεί είχα καλό φάλτσο).

Στο βόλευ... λίγα πράγματα, εκτός από τα καλοκαίρια... το Beach Volley μου πήγαινε καλύτερα...

 

[Nemo]

Με κανονικο υψος ,σχετικα αργος με μονο σχετικα καλα αντανακλαστικα και γενικα παντα ενα κλικ ποιο πισω μια κι μεγαλωνα με ποιο αργους ρυθμους απο τους περισσοτερους + την ελλειψη (δυστηχως)αθλητικης νοοτροπιας ,λογω του οτι ημουν "κακομαθημενος" απο τα μαθηματα που ηταν ,αν οχι παντα -σχεδον παντα- παιχνιδακι τοτε+ την διαθεση να βλεπεις τα σπορ σαν παιχνιδι ,αν και λατρευα τα περισσοτερα σπορ και επαιρνα απαραιτητα την καθημερινη δοση μου στην αλανα κσι στις μπασκετες της γειτονιας ,πρεπει να ομολογησω οτι αντικειμενικα τα αθλημα στα οποια δεν ημουν ημουν απλως καλουτσικος /μετριος/πολυ ανταγωνιστικος αλλα ΠΟΛΥ καλος ηταν το κροουλ και το υπτιο στο .....κρεβατι μου(ο υπνος δηλαδη) .

 

[krem13]

μόνο στο dogeball/μήλα που καθώς είχα αρκετά γρήγορα αντανακλαστικά έμενα στη χειρότερη περίπτωση (όταν δεν νικούσα δηλαδή) στους τελευταίους .

 

[RIO]

Στο μπάσκετ ήμουν αρκετά καλός, αλλά ένα πρόβλημα στο πόδι έκοψε κάθε σκέψη, για κάτι παραπάνω. Στο ποδόσφαιρο μόνο σαν τερματοφύλακας ήμουν υποφερτός ενώ στο βόλευ απλά σκέτη τραγωδία...

 

[Uskoke]

Εγώ όταν ήμουν μικρός ήμουν...nerd φοράω και γιαλιά αλλά πήγα για 2-3 χρόνια στο κολυμβητήριο όπου ήμουν αρκετά καλός (όχι όμως αρκετά για πρωταθλητισμό). Αυτό που πραγματικά μ'αρέσει και είμαι πολύ καλός είναι το σκι (έκανα στην Κοζάνη). Κρίμα που η Κρήτη δεν έχει χιονοδρομικό. Επίσης έκανα συχνά ορειβασία (και σε χιόνι). Ποδήλατο το κατά δύναμιν.

 

[Λορένα]

Στο βολευ ημουν καλη στο δημοτικο μονο.

Στο μπασκετ δεν..

Στο τρεξιμο δεν..

Μονο στα μηλα και στο σχοινακι ημουν καλη #)

 

[krios]

Βόλεϊ κι άγιος ο Θεός. Είχα μάθει σε πολλά παιδιά πως να κάνουν σερβίς. Θυμάμαι σαν τώρα που είχαμε κερδίσει ένα σετ μόνο από τα σερβίς μου! Όταν ''έφαγα'' μια μπαλιά, γιατί κάρφωμα δεν ήταν, στο στήθος...τα είδα όλα! Τρίτη Λυκείου ήταν. Κι εκεί σταμάτησε η πολύχρονη καριέρα μου!

 

[Wally]

Ειχα. συμφωνα με τους γυμναστες, εξαιρετικα μικρους χρονους αντιδρασης σε εκκινησεις. Εφευγα πολυ πριν τους υπολοιπους στο τρεξιμο. Δεν εδωσα σημασια διοτι προτιμουσα το μπασκετ (αργοτερα κολλησα με το μπιλιαρδο ).

Παντως αυτο το πραγμα μου δημιουργησε θεματακια οταν πρωτομαθαινα να οδηγω αφου στα φαναρια εφευγα με το εφτανε ρευμα στην αντισταση του λαμπτηρα του πρασινου σηματοδοτη

Πλεον αργοπορω εσκεμμενα.

 

[pooky(1)]

Είχα πάρει απαλλαγή από τη γυμναστική. Δεν ήξερα να κρατήσω τη μπάλα στο μπάσκετ ποτέ μου δεν έχω βάλει καλάθι. Μισούσα και μισώ το ποδόσφαιρο. Στο "στίβο" έριχνα μπινελίκια και πιανόμουν στα χέρια με άλλους οπότε και με "απάλλαξαν" από τη γυμναστική. Ειδίκά όταν είχαμε "γυμναστή" που βαριόταν να κουνηθεί και κάπνιζε συνεχώς οπότε και "γυμναστική = μπάσκετ" οπότε και του τα έχωνα.

Αλλά έκανα αυτοσχέδιες κόντρες με τα επαγγελματικά του μαγαζιού στην επαρχία, είχα καλές επιδόσεις στην πλαγιολίσθηση, είχα τρακάρει άπειρες φορές τη μια φορά μάλιστα πολύ σοβαρά. Και μου έχει μείνει από τότε και ακόμα και σήμερα πολλές φορές πάει "τούφα το ντουμάνι". Πιάνεται;

 

[alkis21]

Πιάνεται;

Γιατί όχι; Μηχανοκίνητος αθλητισμός λέγεται.

 

[D@redevil]

Μονο στα μηλα και στο σχοινακι ημουν καλη #)

Οκ, βρήκαμε τα αδύνατά μου σημεία!

Σχοινάκι: Χάλι μαύρο - δε μπορώ να κάνω μια περασιά που να εξαρτάται η ζωή μου από αυτό.... Μάταια φίλες είχαν προσπαθήσει να με δείξουν τη σωστή τεχνική. Έχω εισπράξει και μερικές περιποιημένες σαβούρδες, μόνο που τις θυμάμαι, πονάω!

Λάστιχο: Λίιιιιιγο καλύτερα τα πράγματα, αλλά και πάλι, όχι το δυνατό μου σημείο... Ιδροκοπώντας, κατόρθωνα να είμαι οριακά αξιοπρεπής ως προς τις επιδόσεις μου! Ένα "έμα-έμα-έσασα, εσασά και μπι-μπι-α" και αυτό μέχρι τη μέση... Μετά άρχιζαν οι εξαρθρώσεις!

Στο Ζιγκ-Ζαγκ-Ζογκ ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα, αλλά σταμάτησα να παίζω όταν μια φορά μπλέχτηκα τόσο άσχημα που κόντεψα να πνιγώ με το λάστιχο! (Τι νομίζετε! Από πού παίρνουν τα καρτούν υλικό?! )

 

[Alucard]

Ας αντιγράψω από παλαιότερο thread.

Ας αναφέρω κι εγώ την πρώτη και μοναδική μου «επίσημη» ενασχόληση με τον αθλητισμό η οποία έγινε μέσω της σκοποβολής.
Το να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο άθλημα ήταν επιθυμία δική μου όταν ήμουν περίπου 14-15 ετών και ξεκίνησα αν θυμάμαι καλά το Φθινόπωρο.

Γράφτηκα σε σκοπευτικό σύλλογο στην κατηγορία εφήβων, ως αθλητής πιστολιού.

Οι αρχικές προπονήσεις περιελάμβαναν βολές με αεροβόλο πιστόλι σε απόσταση 10m. Εδώ να σημειώσω πως το αεροβόλο πιστόλι είναι ο «βασιλιάς» της σκοποβολής όπως πολύ σωστά μου είχαν αναφέρει τις πρώτες εκείνες μέρες.

Εκεί μαθαίναμε τις βασικές αρχές της σκοποβολής καθώς και αυτοπειθαρχία αλλά και σεβασμό προς τον εαυτό μας και τους συναθλητές. Στη συνέχεια (περίπου μετά μισό χρόνο) ασχολήθηκα με τα πυροβόλα πιστόλια, ημι-αυτόματα και μη, χωρίς βέβαια να παρατήσω το αεροβόλο.

Θυμάμαι ακόμη το άγχος στον πρώτο μου αγώνα Γʼ κατηγορίας (μικρός συναγωνισμός) όπου είχε συνοδευτεί όμως και από το πρώτο μου μετάλλιο. Δε θυμάμαι να είχα ξανανιώσει πολλές φορές πιο υπερήφανος μέχρι τότε .

Επίσης θυμάμαι αρκετούς από τους συναθλητές, με κάποιους από τους οποίους είμαι ακόμη φίλος, καθώς και τα ταξίδια μας και το χαβαλέ που γινόταν στη Θεσσαλονίκη, Βόλο κλπ. όπου πραγματοποιούνταν αγώνες.

Αν και στατικό άθλημα, η σκοποβολή με βοήθησε ώστε να αναπτύξω αρκετές ατομικές και κοινωνικές αρετές (αν και υπήρχαν φυσικά και κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις), καθώς και να αποκτήσω συλλογικό πνεύμα, κάτι το οποίο λίγες δραστηριότητες πέρα από τον αθλητισμό μπορούν σήμερα να προσφέρουν στα παιδιά.

Δυστυχώς πρωταθλητισμός και σπουδές δεν πάνε εύκολα μαζί, οπότε μερικά χρόνια αργότερα αναγκάσθηκα να διακόψω τις προπονήσεις μου.

Κάποιες φορές ονειρεύομαι πως είμαι ακόμη ενεργός αθλητής και βλέπω-αισθάνομαι την ατμόσφαιρα των αγώνων.

Πλέον παίζω μόνο ποδόσφαιρο 5x5 σε θέσεις κυρίως αμυντικού

 

[allfer]

Ποτέ δεν ήμουν καλός σε κανένα άθλημα. Εντάξει, παίζαμε μπάσκετ στο σχολείο αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Μετά το σχολείο τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Νομίζω στον στρατό κάτι έτρεξα λόγω εμμονής του διοικητή για την φυσική κατάσταση των στρατιωτών. Θυμάμαι και κάτι αθλητικές επιδείξεις σε κάτι ταξιαρχικές επιθεωρήσεις.

Ακόμα και σήμερα εάν μπορούσα να γυρίσω πίσω στα χρόνια, δεν θα έκανα καμία αθλητική δραστηριότητα.

Σε αυτήν την ηλικία πλέον, έχει αντιληφθεί ότι είμαι σκέτο τεμπελχανείο στα σπορ.

 

[tolis]

Τάβλι, darts

 

[alkis21]

Πολύ ποδόσφαιρο στην παιδική και εφηβική μου ηλικία, οπότε και έπαιξα σε διάφορες ομάδες. Μέχρι την έκτη δημοτικού τα τσιμέντα και τα χωμάτινα γήπεδα ήταν καλά για να σκληραγωγηθώ, αλλά έμαθα να παίζω κανονικά το άθλημα στο Βέλγιο σε κανονικό χορταράκι του Θεούλη. Μόνο Β-Γ' Λυκείου λόγω διαβάσματος δεν γράφτηκα σε σύλλογο. Στη συνέχεια όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο προσπάθησα να οργανώσω τα ρεμάλια τους συμφοιτητές μου σε μια αξιοπρεπή ομάδα για το Πανεπιστημιακό πρωτάθλημα, δεν ήταν κακή αλλά όταν άρχισαν οι αγώνες τα μπαράκια και οι ταβέρνες δεν τους επέτρεψαν να μαζεύονται και μοιραία το διαλύσαμε. Για πολλά χρόνια μετά περιορίστηκα στο 5x5. Σπουδαίο ταλέντο δεν είχα ποτέ, το παραδέχομαι, είχα όμως καλή φυσική κατάσταση (και πάλι μου φαίνεται αστείο... σήμερα λαχανιάζω στις σκάλες!) και γαϊδουρινή επιμονή αφού πάντα ήμουν υπέρ του δέοντος ανταγωνιστικός, ήμουν και σχετικά γυμνασμένος αφού έκανα βάρη από μικρός κι έτσι κάτι κουτσοκατάφερνα. Αγαπημένες μου θέσεις αυτές της άμυνας αφού μεγάλωσα με πρότυπο τον Στέλιο (ένας είναι ο Στέλιος). Επίσης φοβάμαι πως ήμουν υπερβολικά σκληρός έως αντιαθλητικός. Φανέλα πάντα το 11 γιατί αυτή μου είχαν δώσει κατά τύχη στην πρώτη ομάδα και δεν το άλλαξα ποτέ.
Η μεγάλη μου αγάπη όμως ήταν το μπάσκετ. Μπορεί λόγω υπερβολικής εγγύτητας με το έδαφος να μην είχα ποτέ ελπίδα να παίξω σε ομάδα, αλλά έπαιζα και προπονούμουν λες και θα έβγαζα το ψωμί μου από αυτό. Μιλάμε για ψύχωση, πήγαινα μόνος μου στο γήπεδο και έβαζα το δεξί χέρι σαν κουλό πίσω από την πλάτη για να μάθω να παίζω με το αριστερό ή σούταρα εκατοντάδες φορές από τη θέση που πίστευα ότι πρέπει να βελτιώσω.

Πλέον πάνε αυτά... τα δύο τελευταία καλοκαίρια έκανα μια απόπειρα να ξαναπαίξω μπάσκετ αλλά για κάποιο λόγο πρήζεται πολύ γρήγορα το γόνατό μου. Ακτινογραφίες και μαγνητικές δεν έδειξαν κάτι αλλά μάλλον τα κρεμάω τα παπούτσια μου...

Πω πω... διαβάζω το post που είχα γράψει δυο χρόνια πριν και νιώθω σαν να ανήκει σε προηγούμενη ζωή! Είμαι πολύ υπερήφανος που άφησα αυτή την κατάσταση πίσω μου. Κοντά 15 κιλά ελαφρύτερος πλέον, δεν έχω κανένα πρόβλημα και πηγαίνω για μπάσκετ όποτε βρίσκω χρόνο! Βέβαια, λίγο ειρωνικό που το γράφω αυτό τρεις μέρες αφού έπαθα διάστρεμμα στον αστράγαλο, αλλά αυτά συμβαίνουν.

Μήπως η επόμενη συνάντηση θα άξιζε να γίνει σε γήπεδο; Πόσο δύσκολα θα ήταν να οργανώσουμε ένα 5x5 ή μπασκετάκι;

 

[johnny19818]

Ξεκίνησα με ποδόσφαιρο αλλά τελικά με κέρδισε το μπάσκετ. Έπαιζα επί χρόνια μπάσκετ. Θεωρώ τον εαυτό μου μέτριο προς ικανοποιητικό. Ποτέ δε σκέφτηκα για να μπω σε ομάδα.

Μια άλλη αγάπη μου είναι το πινγκ πονγκ το οποίο έπαιζα μανιωδώς στο γυμνάσιο αφού είχαμε τραπέζια σε ένα αμφιθέατρο και είχα λιώσει. Ακόμη και σε κέντρο νεότητας έπαιζα. Είχα την ευκαιρία να παίξω και στο στρατό πριν 8 χρόνια. Από τότε δυστυχώς δεν.

Τέλος επειδή αναφέρθηκε το σκοινάκι, θυμάμαι στο γυμνάσιο μας είχε επιβάλλει ο γυμναστής να πάρουμε σκοινάκι. Είχα γίνει αρκετά καλός αφού σταύρωνα και τα χέρια και κατάφερνα να περνάω χωρίς τρικλοποδιές και από αντοχή άλλο τίποτα.

Στα άλλα αθλήματα τίποτα το ιδιαίτερο. Θα πω όμως μια εμπειρία που πραγματικά κι εγώ ακόμη θαύμασα τον εαυτό μου. Είμαι σε επαγγελματικό ταξίδι με συναδέλφους στη Βενετία. Έχουμε πάει για φαγητό βραδιάτικα. Φάγαμε από μια πίτσα ολόκληρη ο καθένας αναψυκτικά κτλ. Στο γυρισμό με προκαλεί για σπριντ ένας από τους συναδέλφους ο οποίος είναι πιο αδύνατος από μένα. Αρχίζουμε να τρέχουμε στα στενά της Βενετίας. Περιέργως δε με πέρασε αν και περίμενα το αντίθετο. Ήταν τόσο το πείσμα μου να μην γίνω ρεζίλι μπροστά στους άλλους που έβαλα φωτιά στα πόδια φαίνεται .