Στην ταβέρνα ή στο εστιατόριο

BETTY BOOP

Official *GOD* of RetRo
Joined
25 Απρ 2010
Μηνύματα
9.240
Αντιδράσεις
5.958
Πάντα μου άρεσαν οι επισκέψεις σε ταβέρνα για φαγητό οικογενειακώς ή με φίλους. Μου άρεσε να βλέπω πολύ κόσμο, κυρίως παιδάκια που έτρεχαν χαρούμενα και έπαιζαν όταν τελείωναν το φαγητό τους. Μου άρεσε επίσης να βλέπω τα γκαρσόνια που κινούνταν γρήγορα, είτε για να πάρουν παραγγελία, είτε φορτωμένα με μεγάλους δίσκους με πολλά φαγητά, μάλιστα μερικοί σερβιτόροι κρατούσαν δυο-δυο πιάτα στο χέρι (ήθελα να δω αν τους πέσει κανένα...). Κάποια στιγμή έκανε την εμφάνισή του στο μαγαζί και ο ''μπαλονάς'', ένας κύριος που πουλούσε μπαλόνια (με ήλιο) για παιδιά, κουκλάκια, μπαλίτσες/μπαλάκια. Πολλά παιδιά, μεταξύ των οποίων κι εγώ, αγόραζαν μπαλόνι, το οποίο έδεναν στην ξύλινη καρέκλα του τραπεζιού για να μην φύγει και το έπαιρναν φεύγοντας.

 


Τι αναμνήσεις έχετε από επισκέψεις σε ταβέρνα για φαγητό;


 


 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ελάχιστες "ψαγμένες" ταβέρνες της δεκαετίας 70 είχαν κάποια υποτυπώδη παιδική χαρά στον κήπο τους, όπου τα μικρά βγάζαν το άχτι τους, Με τις φωνές των γονιών έρχονταν να φάνε το μπιφτεκάκι τους όταν σερβιριζόταν, και μετά πάλι έξω.

Επίσης σε τέτοια μέρη έβρισκες σπάνια -τότε- πράγματα, όπως το αρωματικό μαντηλάκι για να καθαρίσεις τα χέρια σου, που πολλοί από μας ζητούσαν κι ένα εξτρά, για...συλλογή !
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Μου άρεσαν πολύ όταν ήμουν μικρός, οι έξοδοι για φαγητό. Περισσότερο σαν ιδέα, παρά το ίδιο το φαγητό. Η κίνηση, ο κόσμος, οι διάφορες οικογένειες με άλλα παιδιά τριγύρω. Αν και ήμουν από τα φρόνιμα παιδιά, καθόμουν στο τραπέζι και δεν έτρεχα πέρα δώθε... :D
 
Οι ταβερνοτσαρκες ηταν απο τις παιδικες αναμνησεις που θα μου λειψουν. Ειτε οικογενειακως, είτε στα πλαισια reunion με σόγια και γνωστούς/συναδέλφους, είτε στα πλαίσια συλλόγων ή συνδέσμων που ανήκαν οι γονείς μου. Μου αρεσε να χαζευω τα γκαρσόνια, φάτσες, άγνωστα κοριτσάκια στα διπλανά τραπέζια :D να γνωρίζω άλλα παιδάκια και να παιζουμε. Ολο και καποιο κομικς ή ηλεκτρονικό θα ειχα μαζι μου ή θα εβρισκα τροπο να περασω την ωρα μου. Οταν βαριομουν για παραδειγμα χωνομουν κατω απο το τραπεζι ή εκανα τσαρκα στα αλλα τραπεζια για να μου πιασουν την κουβεντα αγνωστοι :D
 
Θυμαμαι κατι επισκεψεις σε μια ταβερνα ονοματι "Γρηγορης" στον Κορυδαλλο.

Το μονο που μου εχει μεινει χαρακτηριστικα στην μνημη ειναι η εισοδος της

η οποια ηταν μια ξυλινη πορτα,χρωματος καφε σκουρο,απο αυτες τις ψηλες που συνανταμε καμια φορα

σε παλια σπιτια,στις ελληνικες ταινιες...παρομοια με αυτη εδω.

Γρηγορης πορτα.jpg

Και η φυσιογνωμια του ταβερνιαρη/ιδιοκτητη...ψηλος,αδυνατος,ψαρομαλλης.

Α...καθως επισης και τα σπεσιαλ μπιφτεκια που τσακιζα καθε φορα που πηγαιναμε. :D
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ωραιες αναμνησεις απο ταβερνες.

Θυμαμαι μια απεναντι απο εκκλησια οπου πηγαιναμε 3-4 οικογενειες. Παιζαμε στην εκκλησια και μολις φερνανε μεζεδες, τα τρωγαμε ολα.

Ξανα για παιχνιδι και βουρ παλι μολις φερνανε κανα μεζε. Ο πατερας μου ακομα απορει πως "μυριζαμε" τους μεζεδες και δεν προλαβαινανε να φανε τιποτα.

Τα παραγγελνανε ολα διπλα.

Ωραια ηταν και σε αλλη μια σε ενα χωριο. Ειχε ρυακι που περνουσε μπροστα απο την εισοδο. Παιρναμε πλατανοφυλλα και καρφωναμε ενα κλαδακι και τα καναμε και καλα καραβακια.

Μετα τρεχαμε διπλα μεχρι να χαθουν. Ο ηχος απο το ρυακι αξεχαστος...

Θυμαμαι αυτες τις τεραστιες φωτογραφιες με δαση που ειχανε σε πολλες παλιες ταβερνες, ειδικα σε χωρια.

Σε ορισμενες μαζευαμε καπακια απο μπουκαλια γιατι τα γκαρσονια τα πετουσαν οπου να 'ναι.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Στην Αθήνα γενικώς δεν βγαίναμε σε ταβέρνες όταν ήμουν μικρός,αλλά το καλοκαίρι στο χωριό βγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα.Δεν θυμάμαι πολλά,μόνο ότι το φαγητό το τρώγαμε εμείς τα παιδιά,πίνοντας πορτοκαλάδα, και οι μεγάλοι έπιναν συνήθως μπύρα.Και αυτό που λέτε ότι γνωρίζατε κι άλλα παιδάκια,το έκανα κι εγώ.Σε κάποια μαγαζιά υπήρχαν κούνιες,απ'εξω οπότε κάναμε.
 
Ήταν η καλύτερη μου να μας πει ο πατέρας μου να πάμε για επίσκεψη σε κάτι οικογενειακούς μας φίλους, που διατηρούν ταβέρνα σε τουριστικό μέρος. Εκτός του ότι είχαν παιδιά στην ηλικία μας και μπορούσαμε να περάσουμε καλά, το φαγητό πήγαινε σύννεφο. Έχουν μια παραλιακή ταβέρνα όπου στα 5 μέτρα είναι η θάλασσα. Έτσι απολαμβάναμε το ψαράκι μας (κυρίως) κοντά στο κύμα και ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες με μπυρίτσα ήταν όλα τα λεφτά. Λίγα μέτρα ακούγαμε το ρυθμό και τη μουσική από τα κλαμπ της περιοχής. Απλά απίστευτο σκηνικό.
 
Ειχα παει παρα πολλες φορες σε ταβερνα / εστιατόριο με την οικογένεια και συγγενείς/φιλους/γνωστούς.

Αυτο που θυμαμαι, ειναι οτι μολις φταναμε, έπαιρνα τον καταλογο του καταστηματος και διαβαζα τα φαγητα που υπηρχαν, κάποιος ενηλικας μου προτεινε τι να φαω, αν τυχαινε να...παρασυρθω και να διαλεξω κατι που δεν ειχα ξαναφαει (πάρε το ταδε φαγητο που σου αρεσει...).

Μου αρεσε να βλεπω τους σερβιτορους να κινουνται γρηγορα και να εξυπηρετουν πολύ κοσμο.

Κλασικό φαγητο ήταν η μπριζόλα στα καρβουνα με τηγανητές πατάτες και χωριατικη σαλάτα (την οποία δεν ετρωγα γιατι ειχε τυρι και ''σιχαινομουν'' να φαω...δεν ετρωγα σαλατα ουτε και οταν επαιρναν το τυρι απο πανω...απο φοβο μηπως εχει μεινει καποιο κομματακι του στα υπολοιπα συστατικα της σαλατας!). Συνηθως, αν δεν ηταν αλλα παιδακια στο τραπεζι, βαριομουν από τις συζητησεις των μεγαλων. Σηκωνομουν και εκανα μια βολτα στην ταβερνα...ή από την καρεκλα μου παρατηρουσα το χωρο, βλεποντας τις αλλες οικογενειες (αλλά και πόσα φαγητα ειχαν παραγγειλει... :p )

Αγαπημένη στιγμή ειναι οταν ερχόταν, μετα από λιγη ωρα, ο άνθρωπος που πουλουσε μπαλονια, (αυτα που οταν τα αφησεις, πετανε ψηλα...) παντα έπαιρνα, αφου πρωτα τα ... ειχα καμαρωσει αρκετες φορες, μεχρι να αποφασισω ποιο θα παρω. Eδενα το μπαλονι στην καρεκλα για να μη φυγει και μετα οταν φευγαμε το εδενα στο χερακι μου. Οταν αρχιζε η νυστα...αρχιζε και η γκρινια ποτε θα παμε στο σπιτι. Εδω τα πραγματα ηταν ευκολα αν ημασταν μονο η οικογενεια ενω η κατασταση δυσκολευε οταν υπηρχαν αλλοι φιλοι στην παρεα οποτε δεν ηταν ευγενικο να φυγεις πρωτος.

Θυμαμαι οταν ειχα παει σε πιτσαρια και φαγαμε μου αρεσε τοσο πολύ η πιτσα και ηθελα να μου φτιαχνουν στο σπιτι. Ομως οταν εφαγα σπιτικη πιτσα δεν μου αρεσε γιατι δεν ηταν ακριβως οπως του καταστηματος! Εκει να δειτε νευρα! :sad:

Πριν καποια χρονια ειχα περασει απο εκεινη την ταβερνα που πηγαιναμε και τοτε λειτουργουσε, τωρα εχω καιρο να περασω απο εκει...αμεσως ηρθαν στο μυαλο μου αναμνησεις απο τα παλια...

Αλλη φορα θυμαμαι που ειχαμε παει σε ενα ''κυριλε'' (αλλα και ακριβο!) εστιατοριο όπου φαγαμε αστακο!

Πρωτη φορα εβλεπα και ειχα εντυπωσιαστει, ασχετα αν δεν ειχα φαει!

Τι αναμνήσεις εχετε από τις επισκεψεις σας σε ταβερνες/εστιατορια;
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ω τι ωραιο θεμα!!

Εκεινα τα χρονια η οικογενεια μου ηταν ιδιαιτερα κοινωνικη, κατι που δυστυχως δεν διατηρησαμε και σημερα. Τα βραδια στις ταβερνες ειναι απο αναμνησεις που κραταω με νοσταλγια, παροτι ηταν ολο μεγαλοι και/ή άγνωστοι. Χαζευα τις συζητησεις των μεγαλων, τα αλλα παιδια, πως ετρωγαν, τι παρατηρησεις τους εκαναν οι γονεις τους. Ενιοτε πεταγομουν σε καποιο περιπτερο να αγορασω μικιμαου και να περασει η ωρα (κακο συνηθειο τωρα που το σκεφτομαι [ομιτζι, ακουγομαι σαν τους γονεις μου]).

Οταν ημουν πιο μικρος κι εγω εκανα βολτα μετα το φαι, οπως η Μπετυ, και εξερευνουσα την ταβερνα, ενιοτε επιανα κουβεντα με αλλα παιδια (τωρα το πώς δε μιλουσα με τους γνωστους των γονιων μου και μιλουσα με τους εντελως αγνωστους, ειναι αλλο θεμα).

Προσφατα ετυχε να περασω εξω απο μια ταβερνα κοντα στο σπιτι μας οπου πηγαιναμε συχνα, και ειχα σχεδον ξεχασει εντελως το μερος. Με χαρα μου ειδα οτι λειτουργουσε ακομα, και αργοτερα πηγα με ενα φιλο μου, 20 χρονια απο την τελευταια φορα :D
 
BETTY BOOP είπε:
Τι αναμνήσεις εχετε από τις επισκεψεις σας σε ταβερνες/εστιατορια;
Ελάχιστες, μιας και ελάχιστα βγαίναμε σε ταβέρνες (κυρίως μας επισκέπτονταν ή επισκεπτόμασταν, ενίοτε κάναμε και πικ νικ στην εξοχή) και αυτές τις λίγες φορές, όταν τελείωνα το φαγητό, πήγαινα κατευθείαν στο αμάξι όπου εθεωρείτο ο φυσικός μου χώρος (εως τις μέρες μας :supergrin: ).
 
Για καποιο λογο, τις εβρισκα παντα βαρετες... :sleep: ....εκτος βεβαια απο το αυτονοητο,

που ηταν το φαγητο, αυτο ναι, ειχε ενδιαφερον! :D
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Νομιζω οτι στα 70s/80s η οικογενειακη εξοδος για μασα αφορουσε επι τω πλειστω ταβερνα/πιτσαρια. Τα εστιατορια μπηκαν αρκετα αργοτερα στην οικογενειακη καθημερινοτητα του νεοελληνα.
 
Έχω αρκετές αναμνήσεις από εξόδους με τους γονείς είτε σε εστιατόρια είτε σε πιτσαρίες, ταβέρνες κτλ. Είχαμε την τύχη βέβαια σε ένα εστιατόριο, να είναι ιδιοκτήτρια μια ξαδέρφη του πατέρα μου με το σύζυγό της και ένα άλλος φίλος του πατέρα μου από το στρατό. Αυτό αφενός μεν σήμαινε αρκετό και ποιοτικό φαγητό αλλά και πολλές φορές με ελάχιστα χρήματα ή και δωρεάν. Έτσι λοιπόν θυμάμαι βραδιές με ατελείωτο φαγητό κυρίως μπριζόλα, όπως ήδη αναφέρθηκε, με πατάτες, αρκετή χωριάτικη σαλάτα (για την οποία τιμώ με χαρά) αλλά και συνοδευτικά όπως τζατζίκι, ρώσικη, χόρτα βραστά κτλ. Οι μεγάλοι έπιναν μπύρες και εμείς αναψυκτικά. Έπειτα ερχόταν το επιδόρπιο το οποίο ήταν συνήθως παγωτό τούμπανο με πυροτεχνήματα (ξέρετε τα 80s/90s παγωτά πως ήταν) ή κάποιο γλυκό ταψιού για τη χειμερινή περίοδο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τιμήσαμε και το ψάρι. Ψητός ξιφίας στα κάρβουνα, μπαρμπούνια, σαρδέλες κτλ. Ειδικά ο φίλος του πατέρα μου από το στρατό ήταν και ψαράς και τρώγαμε πολύ φρέσκο ψάρι. Σε αντίθεση με την ξαδέρφη του πατέρα μου που είχε μεγάλα παιδιά όταν εμείς ήμασταν στο δημοτικό, ο φίλος του είχε παιδιά στην ηλικία μας οπότε η επίσκεψη σε αυτούς ήταν και μια ευκαιρία να βρεθούμε και να περάσουμε πολύ καλά, συζητώντας και παίζοντας (αν και την πρώτη φορά που τους γνωρίσαμε εγώ και αδερφή μου πήγαμε στο αυτοκίνητο από τη βαρεμάρα :p ). Δεν ήταν λοιπόν λίγες οι φορές που γυρνούσαμε στο σπίτι και πονούσε η κοιλιά μου από το πολύ φαγητό και όλη η ωραία βραδιά με την πληθώρα φαγητών είχε πάει στράφι...

Θυμάμαι και μια εποχή που επισκεπτόμασταν μια πιτσαρία, συνήθως μετά από το λούνα παρκ. Μια φορά λοιπόν έκανα τη διαφορά και παρήγγειλα μακαρόνια με κεφτεδάκια. Ξαφνικά σκάει μια πιατελάρα που χαλαρά ήταν για 2 άτομα. Έπαθα πλάκα και δεν ήξερα από που να αρχίσω. Φυσικά δεν την έφαγα όλη αν και λυπήθηκα που την άφησα.

Επίσης δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που επισκεφθήκαμε fast food. Ήθελα να πάρω ένα χάμπουργκερ και καθώς είδα την βιτρίνα με τα υλικά άρχισα και έβαζα. Έκανα ένα χάμπουργκερ τούμπανο που θα ζήλευε και ο Πόλντο (παρεμπιπτόντως έτσι έλεγαν το μαγαζί)!!

ΥΓ. Πριν μερικά καλοκαίρια επισκέφθηκα το εστιατόριο της ξαδέρφης του πατέρα μου. Για κάποια χρόνια υπήρξε μια ψύχρα μεταξύ των γονιών μου και των ιδιοκτητών για περίεργους λόγους αλλά παρόλαυτά όταν τους είδα και τους υπενθύμισα ποιος ήμουν χάρηκαν πάρα πολύ! Τόσο πολύ που φάγαμε 4 άτομα (γυναίκα, πεθερά, ξαδέρφη πεθεράς) εντελώς δωρεάν!!!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Οπως ειχα αναφερει σε ενα αλλο θρεντ, οι γονεις μου με αφηναν να πινω λιγη μπυρα απο μικρος. Σε αντιθεση δηλ. με το κρασι που ειχε χαλια γευση και για μενα ηταν ποτο για μεγαλους, τη μπυρα τη θεωρουσα κατι μεταξυ "λαιτ ποτου" και "βαρεως αναψυκτικου". Ειδικα σε τετοιες εξοδους της εδινα και καταλαβαινε. Ελα ομως που οταν ημουν μικρος εκανα το λαθος να τη θεωρω, οπως ειπα, κατι σαν αναψυκτικο, ετσι ωστε οταν διψουσα πολυ και ηταν κρυα, να την κατεβαζω μονορουφι σαν κοκακόλα, παρα τις παρατηρησεις των γονιων μου.

Τετοιες βραδιες ηταν που με πηγαινανε κοιμισμενο στο αυτοκινητο και εριχνα υπνο σε ολη τη διαδρομη.

Επισης να προσθεσω οτι καποιες ταβερνες ειχαν χαρακτηριστικη διακοσμηση, αλλες με ζωγραφιες πανω στον τοιχο που παραπεμπουν σε αρχαια ελλαδα, αλλες με γελοιογραφιες με κατι μεθυστακες (τις θυμαται κανενας; ). Επισης συνηθως η γωνια με τα βαρελια ηταν διακοσμημενη με πλαστικα αμπελοφυλλα.

Η ταβερνα που αναφερω στο αρχικο ποστ θυμαμαι οτι ειχε τοιχογραφιες με αρχαιους ελληνες, αλλα οταν ξαναπηγα 20 χρονια μετα, ειχαν βαψει τους τοιχους, και τους διακοσμησαν με φωτογραφιες απο ελληνικες ταινιες :(
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Στα γνωστα ταχυφαγεια αγαπημενο και κλασικο φαγητο ήταν το χαμπουργκερ/τσιζμπεργκερ με πατατες και αναψυκτικο (καμια φορα ενα χαμπουργκερ/τσιζμπεργκερ δεν ηταν αρκετο), ενω οταν κυκλοφορησαν τα παιδικα γευματα ηταν επισης τα αγαπημενα μου :) (λογω του μικρου δωρου που περιειχαν)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Εγώ να προσθέσω το εξής , που φαντάζομαι θα θυμάστε ! :

Στα 80 και στα 90 (χωρίς s !) , όταν καθόμασταν στο τραπέζι μιας ταβέρνας και ερχόταν ο μαγαζάτορας να πάρει την παραγγελία , μαζί με αυτόν ερχόταν και ο ... δίσκος ! Ο δίσκος , λοιπόν , για όσους δεν ξέρουν , ήταν φορτωμένος με κάθε λογής σαλάτας και ορεκτικών ! Περιείχε όλα εκείνα τα οποία μόνο-και-μόνο στη βλέψη-τους σε έκαναν να λιγουρεύεσε και να θες να τα παραγγείλεις όλα ! Σαλάτα έτσι , σαλάτα αλλιώς , τζατζικάκι , μελιτζάνες , πιπεριές , τυροκαυτερή , λουκάνικα πραγματικώς χωριάτικα , και πάει λέγοντας ! Μάλιστα , ήταν αξιοσημείωτη και η συμεριφορά των δισκοφόρων ! : Δεν έφερναν απλώς το δίσκο και σου έδειχναν , αλλά καθόντουσαν δίπλα-σου για ώρα και δεν έφευγαν ! Σου έλεγαν πόση ώρα πως "έχουν και από τούτο και από εκείνο και από το άλλο" , και πως "είναι ωραίο" , και "δοκιμάστε και από αυτό" , και "να βάλω μία τέτοια ; και ένα από αυτό ; Μήπως να σας αφήσω και μία μερίδα από το άλλο ;" ! ! !

Και δυστηχώς υπήρχε και κάτι ακόμα που ίσως να μην ξαναζήσουμε και πιθανώς ούτε οι επόμενες γενιές ... Ήταν η γεύση ... Διότι τα φαγητά προέρχονταν από ντόπια τρόφιμα · και φυσικά αυτό δεν έχει να κάνει με το αν είναι ειδικά από την Ελλάδα . Ισχύει παντού , διότι από τότε που η εμπορία τροφίμων γίνεται παγκοσμιακώς - άρα και η αντίστοιχη αναζήτηση κέρδους - προέχει το κόστος και όχι η ποιότης . Αν πετύχετε καμιά φορά μπριζόλα (ααα δε βαριέσε , δεν είμαστε και τέλοιοι · ας πως και εγώ μπριτζόλα !) ε, αν λοιπόν πετύχεται καμιά φορά μπριτζόλα σε κανένα απόμακρο χωριό , θα με θυμηθείτε ! Ή γιουβέτσι στη γάστρα και άλλα πολλά !
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Όλα τα παραπάνω θα τα βρεις ακόμα σε ταβέρνες των Μεσογείων :happyjump:
 
Πρεπει να ηταν λιγες οι ταβερνες που ειχαν το συστημα με το δισκο, δηλ. εγω δε θυμαμαι να τον πετυχαμε πανω απο 2-3 φορες.

Αυτο που λετε για τη γευση το ενιωσα οταν ξαναπηγα στο ταβερνακι που αναφερω στο πρωτο μου ποστ :Ρ Μια απλη μπριζολα με μια απλη τηγανιτη πατατα, αλλα με εκπληκτικη γευση. Δεν ειναι τυχαιο οτι εν μεσω κρισης ηταν τοσο γεματο οσο το θυμομουν.
 
Πίσω
Μπλουζα