Στο ίδιο δωμάτιο !!!

[caprice]

Την εποχή που τα τετραγωνικά ενός σπιτιού δύσκολα ξεπερνούσαν τα 100 και οι κρεβατοκάμαρες ήταν δύο και δύο και τα παιδιά, η συγκατοίκηση στο ίδιο δωμάτιο ήταν επιβεβλημένη. Εντάξει …. δεν σας πάω και προπολεμικά γιατί εκεί μιλάμε για άλλα μεγέθη. Ο αδελφός μου και εγώ λοιπόν, συνταξιδιώτες στο ίδιο καράβι αρμενίζαμε στους 4 τοίχους (μέρα και νύχτα) με μερικούς από τους ακόλουθους τρόπους.

 


Θυμάμαι ότι είχαμε μαϊμουδάκια πάνινα με βέλκτρο στα χέρια και τα πόδια και τα πετούσαμε στις κουρτίνες να κρεμαστούν. Κέρδιζε όποιου το μαϊμουδάκι είχε πιαστεί και στα τέσσερα άκρα. Θυμάμαι που έμπλεκαν όμορφα η Μάγια η Μέλισσα, ο Βίλλυ, η Κασάνδρα και ο Φλιπ, με τα λούτρινα της El Greco, τα playmobil και τα αυτοκινητάκια σε ένα βουνό στο πάτωμα.

 


Θυμάμαι ότι κάναμε μία στοίβα τα παραμύθια που είχαμε, πετούσαμε μία μπάλα και όποιο παραμύθι πήγαινε πιο μακριά, αυτό και διάβαζαν οι γονείς μας το βράδι. Μας παρότρυναν δε, να δίνουμε ένα διαφορετικό τέλος κάθε φορά. Π.χ. η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας έσκασε την παντόφλα της στο κεφάλι του λύκου ή τα 3 Γουρουνάκια δεν έχτισαν το καθένα το δικό του σπίτι αλλά πήγαν και έμειναν όλα μαζί σε ένα τροχόσπιτο …. ε ναι ήταν και αυτό μία λύση.

 


Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μία και μοναδική χρονιά που μας είχαν στολίσει ένα δεύτερο μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο στο δωμάτιό μας και είχαμε μείνει ενεοί. Ούτε θα ξεχάσω που είχαμε γεμίσει μισό τοίχο με kalkitos και η μητέρα μας είχε φρικάρει.

 


Θυμάμαι ότι είχαμε δύο φακούς (τους μεταλλικούς με το πιαστράκι από πίσω) και κάναμε σχέδια στο ταβάνι προσπαθώντας να μαντέψει ο ένας τα σχέδια του άλλου. Αρκετές φορές κλείναμε σφιχτά τα μάτια μας και περιγράφαμε τα χρώματα που βλέπαμε (σαν καλειδοσκόπιο, πώς να σας το εξηγήσω αυτό καλύτερα, δεν ξέρω). Παίζαμε όνομα, ζώο, πράγμα και αφήναμε το Κ τελευταίο διότι λέγαμε τα πιο πολλά και μας έπαιρνε ο ύπνος. Κάναμε σχέδια με τα χέρια μας στον τοίχο προσπαθώντας να μιμηθούμε τα σχέδια που μας έδειχνε ο πατέρας μας (μόνο το κουνελάκι και την πεταλούδα κατάφερνα, δηλαδή τα πιο εύκολα). Θυμάμαι που πίναμε το γάλα μας στο κρεβάτι – ενίοτε – και κάναμε μπουρμπουλήθρες (κέρδιζε η πιο ηχηρή και η πιο παρατεταμένη).

 


Προφανώς όλα τα παραπάνω είναι ένα μικρό αλλά αντιπροσωπευτικό δείγμα της μικρής και τρυφερής συνάμα ηλικίας μας διότι μεγαλώνοντας άλλαξαν τα πράγματα – όχι απαραίτητα προς το χειρότερο – αλλά διαφοροποιήθηκαν λόγω σχολείου, ενδιαφερόντων και λοιπών καταστάσεων.

 


Δεν ξέρω, πόσοι από εσάς εδώ μέσα μοιραστήκατε το δωμάτιο με τον αδελφό σας ή την αδελφή σας αλλά πραγματικά αυτές οι αναμνήσεις για μένα είναι πολύτιμες. Περιττό επίσης να αναφέρω ότι τα «καλώς κείμενα» ήδη έχουν μεταλαμπαδευτεί στα τέκνα μου (αντίστοιχα της ηλικίας που διανύουν) και ως εκ τούτου είμαι και άξια της μοίρας μου. Αυτά …..

 

[video=youtube;1fQT-GjKlLw]

http://www.youtube.com/watch?v=1fQT-GjKlLw​

 

 

 

 

[ntsmrtz]

Δεν ξέρω, πόσοι από εσάς εδώ μέσα μοιραστήκατε το δωμάτιο με τον αδελφό σας ή την αδελφή σας αλλά πραγματικά αυτές οι αναμνήσεις για μένα είναι πολύτιμες.

για μένα είναι αξέχαστες (το πολύτιμες χωράει κουβέντα )

ξέρεις τι είναι να είσαι μικρότερος και να σε πετάνε έξω όποτε ήθελαν να παίξουν ή να διαβάσουν?

(το να κλείνω σφιχτά τα μάτια και να "βλέπω" τα χρώματα και τα μεταβαλλόμενα σχήματα εν είδει καλειδοσκόπιου ακόμα το κάνω )

 

[Bambinella]

Αυτο ειναι κατι που δεν το εζησα ποτε μου ως παιδι. Ιδιο δωματιο μοιραστηκα και μοιραζομαι μονο με τον αντρα που παντρευτηκα....

Ημουν μοναχοπαιδι κι ετσι δεν ενιωσα ποτε τη συντροφια ενος αδελφου η μιας αδελφης τα βραδια πριν τον υπνο. Μου ελειψε η ψιλοκουβεντουλα, τα γελια και τα πειραγματα μεσα στον τοσο προσωπικο χωρο ενος υπνοδωματιου.

Τα παιδια με αδελφια μαθαινουν απο μικρα να μοιραζονται ενα σωρο πραγματα, υλικα και μη, κατι που εμεις τα μοναχοπαιδια δεν το ζουμε. Ειναι δεδομενο πως ο,τι μπορουν να προσφερουν οι γονεις μας θα ειναι δικο μας και αυτο, οπως και τα περισσοτερα πραγματα στον κοσμο, εχει τα καλα και τα ασχημα του.

Εζησα ευτυχισμενα παιδικα χρονια και τα αδελφια δεν μπορω να πω οτι μου ελειπαν.

Αυτη ομως ειναι μια εμπειρια που θα ηθελα να την ειχα ζησει.

 

[retrofan]

Θυμάμαι την αδελφή μου να μου διαβάζει το βράδυ μ' έναν φακό την "Πολυάννα μαμά"

Θυμάμαι να βάζουμε πολύχρωμα χαρτάκια στις τρύπες του παντζουριού και στον μεσημεριανό μας ύπνο το δωμάτιο να γίνεται παραμυθένιο με κόκκινες, πράσινες, κίτρινες, γαλάζιες και ροδί ανταύγειες

Θυμάμαι το μικρό απάνθρωπο τερατάκι (εγώ ήμουν αυτή ) να βγάζει το καναρίνι από το κλουβί του και να το αφήνει να πετάξει (το καημένο , έτρεμε από τον φόβο του ) μέσα στο δωμάτιο επειδή η αδελφή μου φοβόταν και διασκέδαζα να τη βλέπω να ουρλιάζει και να κρύβεται

Θυμάμαι τους γονείς μου ν' αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα να πάμε σε χωριστά δωμάτια όταν η αδελφή μου πήγε γυμνάσιο κι έπρεπε λέει να έχει την ησυχία της και τον χώρο της

Μετά το πρώτο σοκ βέβαια δεν μπορώ να πω ότι δεν μου καλάρεσε ένα δωμάτιο κατάδικό μου

 

[patousaki]

ΥΠΕΡΟΧΟ caprice!

Το θέμα σου είναι μοναδικά τρυφερό και εξαιρετικά νοσταλγικό, δοσμένο μέσα από τις πιο γλυκές λέξεις και εικόνες.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για τις δικές μου αναμνήσεις -σα μικρή αδερφή- από το κοινό μας δωμάτιο.

Το μικρό χώρισμα ανάμεσα από τα κρεβάτια που έφτανε ίσα για να κρυφτείς,

τις ατελείωτες φορές που η αδερφούλα μου (ΤΕΡΑΣ με αγγελικό πρόσωπο) έβγαινε μέσα από ντουλάπες, κάτω από ανακατεμένα σκεπάσματα, πίσω από πόρτες για να με τρομάξει,

τις ηρωικές μάχες στο πάτωμα (που κατέληγαν με εμένα να έχω την κάλτσα της αδερφής μου στο στόμα!)

τα picnic που κάναμε μέσα στη μεγάλη ντουλάπα με το φωτάκι,

το σεντόνι που δέναμε στα κεφαλάρια των κρεβατιών μας για να γίνουν σκηνή,

και τόσα μα τόσα άλλα,

...αλλά όταν έχεις γράψει αυτά που έχεις γράψει από την ψυχή σου, τα δικά μου τουλάχιστον λόγια ωχριούν!

Χαίρομαι, που στις ημέρες που οι άνθρωποι λογαριάζονται μεταξύ άλλων και από τα τετραγωνικά των σπιτιών τους, εξυμνείς αυτή την πανέμορφη εμπειρία που μπορεί να ζήσει ένα παιδί με τα αδέλφια του σε 4 μαγικούς τοίχους.

Χαίρομαι, που σα μητέρα μεταλαμπαδεύεις αυτά τα συναισθήματα στα παιδιά σου (ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΑ ΕΙΝΑΙ!).

Χαίρομαι που βλέπω ότι ο κόσμος μας, δεν είναι τόσο χάλια όσο φαντάζει κάποιες στιγμές, μόνο και μόνο διότι υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα.

Χαίρομαι που είμαι ΕΔΩ!

Caprice, υποκλίνομαι στο μεγαλείο των αναμνήσεών σου...

 

[tsalk]

Αυτο ειναι κατι που δεν το εζησα ποτε μου ως παιδι. Ιδιο δωματιο μοιραστηκα και μοιραζομαι μονο με τον αντρα που παντρευτηκα.... Ημουν μοναχοπαιδι κι ετσι δεν ενιωσα ποτε τη συντροφια ενος αδελφου η μιας αδελφης τα βραδια πριν τον υπνο. Μου ελειψε η ψιλοκουβεντουλα, τα γελια και τα πειραγματα μεσα στον τοσο προσωπικο χωρο ενος υπνοδωματιου.

Τα παιδια με αδελφια μαθαινουν απο μικρα να μοιραζονται ενα σωρο πραγματα, υλικα και μη, κατι που εμεις τα μοναχοπαιδια δεν το ζουμε. Ειναι δεδομενο πως ο,τι μπορουν να προσφερουν οι γονεις μας θα ειναι δικο μας και αυτο, οπως και τα περισσοτερα πραγματα στον κοσμο, εχει τα καλα και τα ασχημα του.

Εζησα ευτυχισμενα παιδικα χρονια και τα αδελφια δεν μπορω να πω οτι μου ελειπαν.

Αυτη ομως ειναι μια εμπειρια που θα ηθελα να την ειχα ζησει.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τις απόψεις σου bambi. Άλλο ένα μοναχοπαίδι!

 

[alkis21]

Κι ένα τρίτο εδώ. Οι φίλοι μου με ζήλευαν που είχα δικό μου δωμάτιο, κι εγώ ζήλευα αυτούς που είχαν ένα αδερφάκι να παίζουν...

 

[Maddog]

Πολύ συγκινητικό το κείμενο σου caprice!

Βλέπω τώρα και τα δικά μου μικρούλια που μοιράζονται το δωμάτιο και αναρωτιέμαι αν θα τους μείνει η ίδια ανάμνηση μετά από χρόνια...

 

[krios]

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέρω, ούτε κι εγώ έχω αδέλφια. Όμως μοιράστηκα έως και τα 12 μου χρόνια το ίδιο δωμάτιο με την πολυαγαπημένη μου γιαγιά. Και αυτό δεν θα το άλλαζα με τ ί π ο τ α. Άλλωστε η παιδική μοναξιά-μοναχικότητα ήταν φυσικά δυσάρεστη κάποιες φορές αλλά πως να το πω; Είχα και την ησυχία μου. Και όλα δικά μου. Κακό ε; Μπα, αλλάζει στην πορεία αυτό. Όταν αρχίζεις να αγαπάς!

Ωραίο θέμα Caprice με συγκίνησες.

 

[D@redevil]

Κι εγώ θα πω ότι συγκινήθηκα, από την προσέγγισή σας.

Ομοίως κι εγώ μοναχοπαίδι (η μητέρα μου ευχαριστεί το Θεό γι' αυτό!) και δεν είχα ζήσει τις στιγμές αυτές... Μόνο στις κατασκηνώσεις (κανονικές και προσκοπικές), είχα τη χαρά να μοιράζομαι τέτοιου είδους εμπειρίες - όμως, κακά τα ψέμματα- άλλο είναι για 1 μήνα & άλλο είναι για χρόνια.

Ωραίο θέμα - μιλάει στην καρδιά σου....

 

[Nemo]

Μπραβο μοναχοπαιδια το φορουμ (5/10) που απαντησαν) .... :

Εμενα δυστηχως γιαυτην (την μανα μου ) , ωσπου να καταλαβει τι κελεπουρι εβγαλε και ειχε κανει ηδη το δευτερο ... Η δικια μου εικονα δεν εχει καμια σχεση με την ειδυλιακη εικονα, που περιγραφουν οι προηγουμενοι .Μια και δεν ταιριαζαν καθολου οι χαρακτηρες μας και ημουν/(ειμαι) και αρκετα σπαστικος και κακομαθημενος σχεδον σαν μοναχοπαιδι του εβγαλα και μου εβγαλε την ψυχη (με τοκο) .Παρολα αυτα τις οχι περισσοτερες ευχαριστες ανανμησεις δεν ξερω, αν θα ηθελα να ειναι τα πραγματα διαφορετικα ...

 

[Kambia]

13 Χρόνια μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με την μικρότερη αδερφή μου. Είχε τα καλά του, είχε και τα στραβά του η όλη φάση.

Ήταν ένα δωμάτιο το μισό ακατάστατο (δική μου πλευρα #) ) και το άλλο μισό να λάμπει.

Πιο πολύ θυμάμαι τα παιχνίδια που παίζαμε πριν κοιμηθούμε. Κυρίως παίζαμε με κάποιο μπαλόνι (παιχνίδι τύπου βόλεϋ), για να μην κάνουμε πολλή φασαρία και μας πάρουν χαμπάρι οι γονείς . Ή στήναμε τα playmobil ανάμεσα στα 2 κρεβάτια Και το πιο καλό παιχνίδι να φέρουμε ένα αντικείμενο από την κουζίνα που ήταν στην άλλη άκρη του σπιτιού χωρίς να μας πάρουν χαμπάει. Όταν "μεγαλώσαμε" το γυρίσαμε στην κουβέντα.

Στα μείον τώρα.

Όταν μαλώναμε χωρίζαμε, κλασικά, το δωμάτιο στη μέση και η μία δεν έπρεπε να περάσει στο μέρος της άλλης! Το κακό ήταν πως εγώ ήμουν στη μέσα μεριά του δωματίου και έπρεπε να "πληρώνω" αντάλλαγμα για να βγώ ή να μπω!

Η έξωση που έτρωγα από το δωμάτιο όταν έρχονταν οι φίλες της.

Τα πράγματα που μου έπαιρνε ή μου έκρυβε για να με νευριάζει (ε καλά και γω δεν πήγαινα πίσω )

Και εκείνο το σπαστικό "Μαμαααααα, η Ναταλί δεν κοιμάται. Διαβάζει Μικυ Μαους με τον φακό...."

Ομολογώ πάντως οτι όταν μετακομισαμε και πήρε η κάθε μια το δωμάτιό της μου έλειψε η συγκατοίκηση.

 

[makisimos]

Πω πωωω...!! Ουτε εγω δυστυχως μοιράστηκα δωμάτιο με κανενα απο τα αδερφια μου..!! Εδω που τα λέμε δεν ειχα δικο μου δωμάτιο..!!

Κοιμομουν στο δωμάτιο των γονιών μου μεχρι καποια ηλικια σε πολυθρόνα που άνοιγε και γινοταν κρεβατι..!Μετα απο κάποα ηλικία κοντά στα 9, πηγα σε δικο μου δωμάτιο αλλά μονος κατάμονος..!!

Νομιζω επιβάλλεται μεχρι και στην ΕΚΤΗ δημοτικού, τα παιδιά να κοιμούνται μαζί για δενονται περισσότερο..!! Απο πρωτη γυμνασιου και μετα, ειδικά αν ειναι και διαφορετικού φυλου, καλό θα ήταν να μενουν σε ξεχωριστο δωμάτιο...αν φυσικά το επιτρέπουν οι περιστάσεις..!!

Τ αδερφια μου, που ηταν πολυ κοντα στην ηλικια, ενα μολις χρονο διαφορά. εμεναν μαζι, και πολλές φορές έχω ζηλέψει αυτες τις ιστορίες που διηγουνται, όλα αυτα τα τρελλα και παλαβα που έκαναν σαν παιδάκια στο ίδιο δωμάτιο..!!!

 

[BETTY BOOP]

Γεμάτο αναμνήσεις το θέμα!!!

Άλλο ένα μοναχοπαίδι στην παρέα, μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο τα καλοκαίρια στο χωριό με την ξαδέλφη μου και αργότερα στην κατασκήνωση με άλλα παιδιά...Για να πω την αλήθεια, δεν μου άρεσε να είμαι μόνη μου στο δωμάτιο...

 

[giannislarisa]

να βάλω και γω μια πινελιά σ αυτό το υπεροχο θεματάκι που ανοίξατε.ωραίο να έχεις το δικό σου δωμάτιο αλλα την εμπειρία που έζησα με τον δεύτεο αδερφό μου που έχουμε 4,5 χρόνια διαφορά (ο τρίτος είναι 14 χρόνια μικρότερος μου) δεν την αλλάζω με τιποτα.πάντα όταν παίζαμε (σαν μεγάλος σδερφός) έπαιρνα τα καλύτερα αυτοκινητάκια-playmobil-εξωγιηνους τερατομάχους κλπ.'οταν παίζαμε πόλεμο επειδεί πάντα ήθελα να είμαι στρατηγός αυτός έκανε το παλιοφανταρο..το τη καψώνι έχει φάει ρε παιδιά... αφου το θυμάμαι και στεναχωριέμαι (.αυτός παλι τα θυμάται και γελαει),να θυμηθώ το σκοτεινό δωματιο?παντοφλοπόλεμο(παει το αγαπημενο μου πορτατιφ )παιχνίδια με τισ μπουγελόφατσες,τα στρατιωτάκια που είχα εκατομμύρια φιγούρες?ασε τις ατελειωτες ώρες παιχνιδιού με τα playmobil.όταν πήγα δημοτικό πριν καν μάθω να διαβάζω καλα τον κάθηζα με το ζορι σε μια καρέκλα και του δίαβαζα παραμύθια ,φυσικά τα έλεγα οπως ήθελα εγώ και άμα δεν ήθελε να παρακολουθήση έπεφτε και καμία ψιλή.ρε τον κακομοίρη το Δημητράκη τη τράβηξε σε αυτήν τη παιδική του ηλικία...το σπίτι μας δεν ήταν μεγάλο οπότε μέχρι και σε μεγαλυτερη ηλικία μοιραζόμασταν το ιδιο δωμάτιο.όταν μεγαλώσαμε αρχισαμε να λεμε για κοπελιές ,φλερτάκια κλπ.ξερετε εσεις ..αγορίστικα πράγματα.μετά ήρθε και ο τρίτος..για μένα ήταν παιχνίδι.τον τάιζα τον άλλαζα τον έβγαζα βόλτες με το καρότσι...για ευνόειτους λόγους.δεν έμεινα με τον τρίτο στο ίδιο δωμάτιο γιατι όταν πήρε το κρεβάτι μου εγώ ήμουν φοιτητής και δεν έζησα πολύ τα παιδικά του χρόνια με την έννοια της καθημερινότητας.υπάρχει βλέπετε και το χάσμα γενεών.μιά σύνοξη πολύ γενικευμένη .μου έρχονται άπειρα περιστατικα με τον δεύτερο τον αδερφό μου αυτήν τη στιγμη αλλα δεν μπορώ να τα μεταφέρω όλα.

 

[Thor]

Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι η συγκατοίκηση στο ίδιο δωμάτιο έχει και τα προβλήματά της όμως δεν θα άλλαζα όλα αυτά (τα πολλά χρόνια) συγκατοίκησης με τον αδερφό μου στο ίδιο δωμάτιο. Όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι ανεκτίμητες και ακόμα και σήμερα όταν μπαίνω σ' αυτό το δωμάτιο και δεν βλέπω πια το παλιό 2όροφο κρεββάτι νοιώθω να μου λείπει κάτι.... Ακόμα πέρα από τα παιχνίδια νομίζω ότι αναπτύσσει και την ικανότητά σου να μοιράζεσαι πράγματα και να συνυπάρχεις.

 

[spyros_s]

ωραίο θέμα...και εγώ για χρόνια έπρεπε να μοιραστώ -το ομολογουμένως ευρύχωρο- δωμάτιο αρχικά με τον μεγαλύτερο 4 έτη αδερφό μου και στην συνέχεια με την μικρότερη έξι χρόνια αδερφή μου.

Το δωμάτιο λοιπόν είχε την εξής διαρρύθμιση:

3 κρεβάτια στην σειρά, απέναντι τους μία σύγχρονη -τότε- σόμπα πετρελαίου, μια τηλεόραση σάμπα ασπρόμαυρη(εκεί μεγαλούργησε ο γομολάστιχας το 1984-1986) και στην μία μεριά του τοίχου μια βιβλιοθήκη-σύνθετο τριών μερών, με κεντρική ντουλάπα και με ενσωματωμένα 2 γραφεία που άνοιγαν(το ένα φιλοξένησε για χρόνια τον 6128 μου και την αμίγκα μου) με τις καρέκλες τους. Κλασσική πράσινη σκούρα μοκέτα κάτω και μωσαϊκό early 70's το καλοκαίρι. Οι τοίχοι που τότε έβαζαν ταπετσαρίες με κλασσικά μοτίβα ήταν συχνά λερωμένοι και ζωγραφισμένοι από τα διαολάκια που έπαιζαν εκεί. Ευτυχώς οι γονείς είχαν πάρει αρκετά κομμάτια ανταλλακτικά και τις άλλαζαν ενίοτε με το ίδιο ανοιχτόπράσινο κλασσικό μοτίβο με τα σχεδιάκια τεχνοτροπίας στην καλύτερη early 80's!

Τα κρεβάτια από κάτω είχαν συλλογές με επιτραπέζια παιχνίδια και άλλα παιχνίδια της εποχής ενώ ενδιάμεσα φιλοξενούταν η μπάλα μπάσκετ μόλτεν μου.Στο προσκέφαλο είχαν την δυνατότητα αποθήκευσης κουβερτών και ρούχων σαν ντιβάνια Οι αναμνήσεις πάμπολλες όμως η υπέρτατη ανάμνηση θαλπωρής ήταν να καίει αυτή η σόμπα αθόρυβα και εμείς να κοιμόμαστε όλα μαζί σκεπασμένα με τις κουβέρτες μας σε κρύες νύκτες κοντά στα Χριστούγεννα. Η ανάμνηση αυτή αξίζει εκατομμύρια και δεν μπορώ να την περιγράψω περισσότερο γλαφυρά.

Αργότερα όταν ο αδερφός μου μετακόμισε σε δικό του χώρο το δωμάτιο χωρίστηκε στα 2 με γυψοσανίδα ώστε να έχει τον δικό της χώρο η αδερφή μου...έτσι το δικό μου κομμάτι έγινε εφηβικό με πολλές αφίσες από μπασκετμπολίστες και υπολογιστές και της αδερφής μου κοριτσίστικο με όλα τα παρελκόμενα και δεκάδες κουκλάκια στους τοίχους.

Όταν -ακόμα πιο αργά-αποχώρισα και εγώ το δικό μου κομμάτι μετατράπηκε σε σαλονάκι για την παρέα της.

Πλέον εκτελούν και τα 2 χρέη δωματίων των ξένων για τους επισκέπτες των γονέων μου αλλά και παράλληλα χώρος γυμναστικής αφού εκεί έχουν βάλει τον ηλεκτρικό διάδρομο που κάνουν ότι γυμνάζονται...

----------------------

τι παιχνίδι έχει γίνει εκεί μέσα...μπορώ να γράφω για ώρες.

 

[LemonAnd]

Πολύ ωραίο θέμα.

Και εγώ μοιράστηκα το ίδιο δωμάτιο για χρόνια με τα δύο αδέρφια μου. Πολύ όμορφες αναμνήσεις . Από μαξιλαροπόλεμους και “μπάσκετ” με μπαλόνι για μπάλα, από χίλια δυό ευφάνταστα παιχνίδια μέχρι τις ατελείωτες ώρες με βραδινό κους κους. Και φυσικά λίγο αργότερα, ακόμα περισσότερες ώρες παιχνίδια στο Atari, πάνω στον κοινόχρηστο Η/Υ για παιχνίδι ή χομπίστικο προγραμματισμό ή πάνω από το στερεοφωνικό για γράψιμο κασετών με διάφορες επιλογές.

Αν και τότε ζήλευα κάποιους συμμαθητές και φίλους με δικά τους δωμάτια και αποκλειστικότητα στα παιχνίδια τους, σήμερα δεν θα άλλαζα αυτή την ιδιότυπη συμβίωση με τίποτα.

 

[johnny19818]

Πολύ καλό θέμα. Εγώ πάλι όχι μόνο μοιραζόμουν το 4 τετραγωνικών δωμάτιο με την κατά μεγαλύτερη κατά 2 χρόνια αδερφή μου από 3-4 χρονών αλλά και ως φοιτητής ακόμη. Θα σας χαλάσω την ωραία ατμόσφαιρα που αναφέρετε παραπάνω αλλά εντάξει μέχρι μια ηλικία και σε συγκεκριμένες φάσεις καλό είναι, μετά αρχίζουν τα προβλήματα. Δε λέω, έχω περάσει πολύ καλά παίζοντας και λέγοντας αστεία με την αδερφή μου πριν τον ύπνο.Το μεγάλο πρόβλημα όμως ξεκινάει στο ότι δεν έχεις ιδιωτική ζωή. Από τα πιο απλά, θέλοντας να γεμίσω το δωμάτιο με αφίσες και ότι άλλο θέλω, μέχρι τα πιο σύνθετα όπως να φέρω ένα φίλο για παρέα ή να είμαι με την κοπέλα μου στο δωμάτιο μου κτλ. Ακόμη χειρότερο που είμαστε και διαφορετικού φύλου. Προσωπικά πάντα ονειρευόμουνα ένα δωμάτιο όλο δικό μου...

 

[PT8]

Τα ίδια ακριβώς με τον Johny, είναι ζόρικο όταν είναι αγόρι - κορίτσι και όταν υπάρχει διαφορά στην ηλικία.

Ποτέ δεν διακόσμησα το δωμάτιο όπως ήθελα, διάβαζα μόνιμα στο σαλόνι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ με την γάτα μου (ενοχλούσε το χουρχουρητό της), δεν μπορούσα να φέρω έναν φίλο να αράξουμε, δεν, δεν, δεν.

Αλλά και όταν έφυγε φοιτήτρια στην Θεσσαλονίκη, η κατάληψη συνεχίστηκε από την γιαγιά μου

αλλά και όταν τελείωσα με σπουδές, τελείωσα με στρατό, ''έφυγαν'' οι παππούδες, η αδερφή μου άνοιξε δικό της σπίτι, εγώ έπιασα δουλειά και είπα τώρα θα έχω το δωμάτιο δικό μου, παντρεύτηκα

.

Τώρα κατάληψη στο δωμάτιο κάνουν τα μικρά όταν τα πάω σπίτι.

Τότε ήταν σημαντικό το να έχω δικό μου δωμάτιο. Τώρα, που έφυγαν όλοι και το σπίτι είναι άδειο, λέω ας ξανα ζούσα εκείνες τις στιγμές και ας ήταν όλοι εδώ.