Σχολείο και φιλαναγνωσία

[BETTY BOOP]

Στο πλαίσιο της ανάπτυξης της φιλαναγνωσίας για να παρακινούνται οι μαθητές να διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία, στο Δημοτικό είχε καθιερωθεί κυρίως την περίοδο των διακοπών, η ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κατά τις διακοπές του Πάσχα είχα διαβάσει τα εξής βιβλία:

A TAΞΗ


Ιστορίες μιας αυτόματης γιαγιάς του Δημήτρη Ινκιόφ

Γ ΤΑΞΗ


Εμένα με νοιάζει, της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη, ένα βιβλία που αναφέρεται στη ρύπανση του περιβάλλοντος

Δ ΤΑΞΗ επιλογή από Το Ψέμα και το Κρίμα κι άδικο της Ζωρζ Σαρρή, είχα διαβάσει το Κρίμα κι άδικο

 


Ε ΤΑΞΗ επιλογή από τα βιβλία

Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις του Τάσου Παπαποστόλου, ένα βιβλίο με ήθη, έθιμα, παραδόσεις, θρύλους της πατρίδας μας

Όταν τα νιάτα θέλουν της Νίτσας Τζώρτζογλου, ένα μυθιστόρημα από την εποχή του αγωνιστή Παύλου Μελά, σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα

Οι θησαυροί του Σολομώντα του Ράιντερ Χάγκαρντ

Είχα διαβάσει το βιβλίο Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις.

 


Α ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ


Ματωμένα χώματα της Διδώς Σωτηρίου, ένα πολύ καλό βιβλίο

Κλασική δραστηριότητα μετά την ανάγνωση, ήταν η περίληψη του βιβλίου και οι εντυπώσεις μας, ακολουθούσε συζήτηση στην τάξη.

Εσεις ποια εξωσχολικά βιβλία είχατε διαβάσει στο σχολείο;

 

[andrianna]

Θυμάμαι τις Χαρούμενες Διακοπές κάθε καλοκαίρι.

Τα Χωρίς/Με οικογένεια, Τζέιν Ειρ, Ρομπέν των Δασών. Φυσικά το Ημερολόγιο της Αννας Φράνκ.

 

[D@redevil]

Δεν θυμάμαι αν ήταν υποχρεωτικό...

Σίγουρα πάντως μας είχαν βάλει και διαβάσαμε:

-Τα ψηλά βουνά (all time classic)

-Ο Τρελαντώνης (all time classic 2)

-Αστραδενή (άκρως καταθλιπτικό βιβλίο και κατά τη γνώμη μου, η καθηγήτρια που μας έβαλε να το διαβάσουμε ήταν βλήμα)

-Αιολική Γη (βιβλιάρα!)

-Ένα παιδί μετράει τ' άστρα (που -τότε μου είχε αρέσει, σήμερα ούτε το θυμάμαι....)

-Ο μικρός πρίγκηπας (κάθε φορά που το διαβάζω, κλαίω, όσα χρόνια κι αν περάσουν)

και άλλα..... Απλά τα παραπάνω, τα θυμάμαι πολύ έντονα, ακριβώς γιατί μόλις γυρνούσαμε από τις διακοπές των Χριστουγέννων / Πάσχα, είχαμε εκτεταμένη ανάλυση στο θέμα, οπότε αν δεν τα διάβαζες, αυτόματα δε μπορούσες να συμμετέχεις....

 

[andrianna]

-Αστραδενή (άκρως καταθλιπτικό βιβλίο και κατά τη γνώμη μου, η καθηγήτρια που μας έβαλε να το διαβάσουμε ήταν βλήμα)

Ναι, την Αστραδενή τη θυμάμαι... και αναρωτιόμασταν αν στο τέλος είχε βιαστεί ή όχι...

και φτιάχναμε τη δική μας ιστορία ότι γύρισε κάποιος μεγάλος σπίτι και το κακό δεν έγινε ποτε !

 

[nwntas]

Εμάς η δασκάλα μας μας είχε βάλει δυναμικά στο τριπάκι της δανειστικής βιβλιοθήκης, ειδικά από την τετάρτη δημοτικού και μετά.

Επειδή η μητέρα μου ήταν στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, ήμουν ενεργό μέλος της δανειστικής βιβλιοθήκης ήδη από τη δευτέρα-τρίτη δημοτικού, αλλά στην αρχή με διάφορα παραμύθια ή με βιβλία με πολλές εικόνες.

Στην πορεία το έριξα στα βιβλία των διαφόρων σειρών του Πατάκη ("χελιδόνια", "περιστέρια", ανάλογα την ηλικία).

Τετάρτη δημοτικού, λοιπόν, είχε ανακοινωθεί ότι στο σχολείο θα ερχόταν η Αγγελική Βαρελά. Η δασκάλα μας είχε συνεννοηθεί και είχε αγοράσει η δανειστική βιβλιοθήκη βιβλία της Βαρελά, τα οποία και διαβάζαμε εναλλάξ. Είμασταν, δηλαδή, υποχρεωμένοι να δανειζόμαστε βιβλία της Βαρελά, και όταν τα επιστρέφαμε σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, έπρεπε να έχουμε μαζί και την περίληψη του βιβλίου.

Τη μια φορά, στο "Αρχίζει το ματς", επειδή είχα παραδώσει το βιβλίο, αλλά δεν είχα κάνει περίληψη, είχα ξεχάσει το τέλος του βιβλίου και έτρεχε η μητέρα μου στο βιβλιοπωλείο να μου βρει το βιβλίο. Τη δεύτερη φορά, με το "Έξι εναντίον ενός", είχα ξεχάσει τη μέρα παράδοσης του βιβλίου, οπότε και για να μην τα ακούσω από τη δασκάλα μου, κάθισα και το διάβασα μονορούφι πριν πάω στο σχολείο (ήμουν απογευματινός).

Το αποτέλεσμα; Αγγελική Βαρελά γιοκ!

Την επόμενη χρονιά, στην πέμπτη, στο ξαφνικό ήρθε η Λίτσα Ψαραύτη, της οποίας τα βιβλία μου άρεσαν ένα κλικ περισσότερο, και είχα πάρει 4-5, τα οποία και έχω υπογεγραμμένα από την ίδια.

Στα τελειώματα του δημοτικού το είχα ρίξει στα πιο "ώριμα" θέματα στα βιβλία του Πατάκη, οπότε και διάβασα:

Στο τσιμεντένιο δάσος, της Ανδριτσοπούλου, το οποίο θεωρώ εξαιρετικό.

Το αυγό της έχιδνας και το Επικίνδυνα παιχνίδια, της Ψαραύτη.

Ε μετά σειρά πήρε ο Χάρι Πότερ...

Στο γυμνασιολύκειο, παρότι είχαμε μια απίστευτα οργανωμένη βιβλιοθήκη, και παρότι την τιμούσα στα διαλείμματα και τα κενά του γυμνασίου (είχε ωραία ζεστούλα), δεν ελιωνα στα βιβλία, πιο πολύ λόγω σχολικών υποχρεώσεων. Ξεχωρίζω, ίσως, τη δευτέρα λυκείου, όπου για τις ανάγκες της λογοτεχνίας διάβασα το Τρίτο στεφάνι του Ταχτσή, που επειδή ήταν δύσκολο για εργασία, διάβασα το Ζητείται ελπίς, που είχε περισσότερο ζουμί, αλλά πιο εύκολο για ανάλυση.

Υ.Γ.: την Αστραδενή σαν όνομα τη θυμάμαι από το νέο ανθολόγιο που μας έδωσαν στην έκτη, παρότι στην πέμπτη είχαμε πάρει το παραδοσιακό παλιό, σε μικρό μέγεθος (γιατί το καινούριο ήταν γκουμούτσα...). Αυτή δεν ήταν ένα κοριτσάκι που δεν την έκανε κανένα παιδάκι παρέα;;; Δε θυμάμαι πολλά από το απόσπασμα, αλλά το ότι ήταν λίγο πιο βαρύ.

 

[RIO]

Καλά το Αστραδενή, ήταν να αρχίσεις να το διαβάσεις ευτυχισμένος και στο τέλος, να έχεις πάθει κατάθλιψη. Είχα βρει πολύ βιαστικό και υπερβολικά τραγικό, το τέλος. Ίσως να μην χρειαζόταν κάτι τέτοιο για εντυπωσιασμό, αφού ήταν ήδη αρκετά στενάχωρη σαν ιστορία...

 

[nwntas]

Δεν ξέρω τι πραγματεύεται η Αστραδενή (τη δυσκολία προσαρμογής στο σχολείο; ) αλλά όπως το λέτε, μάλλον δεν ήταν τόσο παιδικό για βιβλίο.

Επειδή, όπως ανέφερα, έχω διαβάσει μερικά βιβλία για λίγο πιο δύσκολα θέματα (ναρκωτικά, AIDS), σαν βιβλία δεν ήταν τόσο ψυχοπλακωτικά ή φρικαλέα τρομακτικά. Σε έβαζαν σε κλίμα, αλλά δε σε πανικόβαλαν, ούτε σε έριχναν σε κατάθλιψη.

Θα συμφωνήσω, RIO, χωρίς να ξέρω απόλυτα, ότι αυτή η υπερβολή ήταν περισσότερο για εντυπωσιασμό. Δε λέω να είναι χαχά-χουχού οι ιστορίες, αλλά όχι κι έτσι! Να σου μένει το νόημα, να μη σου μένει μια πικρίλα.

 

[D@redevil]

Έτσι όπως θυμάμαι το βιβλίο (έκτοτε δεν το ξαναδιάβασα, κι όσο κι αν προσπάθησε η καημένη η μητέρα μου να με πείσει να διαβάσω άλλα βιβλία της Φακίνου, δεν τα κατάφερε):

Ένα κορίτσι (η Αστραδενή) φεύγει από το νησί της (Σάμος?) και πηγαίνει στην Αθήνα, γιατί εκεί βρήκε ο πατέρας της δουλειά. Οι γονείς της ζουν φτωχικά και δεν έχουν κάποια πράγματα που θεωρούσε δεδομένα. Στο σχολείο τα πράγματα δεν πηγαίνουν κι εκεί πολύ καλά.... Είχε συνηθίσει να είναι η πρώτη του σχολείου στο νησί και όλοι να την αγαπάνε. Στην Αθήνα, η δασκάλα της είναι αυστηρή (στα πλαίσια της κακίας όμως) και ό,τι και να κάνει, όσο κι αν προσπαθεί να βελτιωθεί, επισκιάζεται είτε από άλλες μαθήτριες, είτε από τις επιπλήξεις τις δασκάλας: αν θυμάμαι καλά, της κάνει φασαρία μια για το όνομά της (δηλαδή, για όνομα του Θεού, τι απύθμενη βλακεία που μπορεί να έχουν ορισμένοι εκπαιδευτικοί), μια για τον τρόπο που είχε ντυθεί (κάτι επειδή το φόρεμά της δεν ταίριαζε με των υπολοίπων?...) κι απ' όσο θυμάμαι, δεν είχε κατορθώσει να κάνει κάποια ουσιαστική φίλη.

Το δε τέλος, είναι το κάτι άλλο:

0

γυρνάει στο σπίτι της μετά από ένα καβγά με τη δασκάλα της, νωρίτερα από τους γονείς της, κι επειδή δεν έχει κλειδιά, τη φωνάζει ένας γείτονας να τους περιμένει στο δικό του. Κι εκεί -πιθανόν- τη βιάζει.

Εν πλήρη αντιθέσει με την Ανδριάννα, σε καμία περίπτωση το πεσσιμιστικό ύφος γραφής, δε μου άφησε την αμφιβολία ότι μπορεί να μπήκε κάποιος μεγάλος και να την έσωσε. Τουναντίον, αυτό ήταν η κορύφωση σε μια ήδη μουντή και στενάχωρη ιστορία. Και ξαναλέω: η καθηγήτρια που μας έβαλε να το διαβάσουμε, ήταν βλήμα ολκής.

Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα θυμάμαι ότι είχα χαλαστεί απίστευτα με όλη την αδικία που είναι διάσπαρτη στο βιβλίο και ειδικά με το τέλος που δε σου δίνει καμία κάθαρση. Θα ήθελα κάποια στιγμή να συναντήσω την Κα Φακίνου και να τη ρωτήσω τι ακριβώς είχε στο μυαλό της, όταν το έγραφε αυτό το βιβλίο.

Και ποιος βλάκας το κατέταξε στην παιδική λογοτεχνία....

Το αποτέλεσμα ήταν ότι είχα κάνει αρκετό καιρό να ξανανοίξω εξωσχολικά βιβλία: μου έφτανε η αδικία και η κακία στην καθημερινή ζωή - στα βιβλία τουλάχιστον, ήθελα το καλό να νικάει ή να αποτρέπεται το κακό.

Βγήκα offtopic, αλλά δείτε τι εντύπωση που μου έκανε η φιλαναγνωσία!

 

[RIO]

Έτσι όπως θυμάμαι το βιβλίο (έκτοτε δεν το ξαναδιάβασα, κι όσο κι αν προσπάθησε η καημένη η μητέρα μου να με πείσει να διαβάσω άλλα βιβλία της Φακίνου, δεν τα κατάφερε):
Ένα κορίτσι (η Αστραδενή) φεύγει από το νησί της (Σάμος?)

Σύμη......

 

[D@redevil]

Α, να γειά σου!

Κάτι με "σ" και "μ" ήταν, θυμάμαι!

 

[nwntas]

...και ειδικά με το τέλος που δε σου δίνει καμία κάθαρση.

Μεγάλο πράγμα αυτή η κάθαρση! Βρήκες την κατάλληλη λέξη για να περιγράψεις αυτό που ήθελα να πω παραπάνω!

Παίζει σημαντικό ρόλο αυτή η αποφόρτιση, τελικά. Δεν είναι κακό ένα δυσάρεστο τέλος, αρκεί να έχει προηγηθεί μια αποφόρτιση. Όσο είσαι στην τσίτα από την αφήγηση, αν τελειώσει και στην τσίτα και μείνεις με μια μαυρίλα εσωτερικά, πάρε το βιβλίο και καφ'το, ένα πράμα!

Θα ήθελα κάποια στιγμή να συναντήσω την Κα Φακίνου και να τη ρωτήσω τι ακριβώς είχε στο μυαλό της, όταν το έγραφε αυτό το βιβλίο.Και ποιος βλάκας το κατέταξε στην παιδική λογοτεχνία....

Δεν είναι κακή ιδέα να λυθεί αυτή η απορία. Μακάρι κάποια στιγμή να σου λυθεί η απορία και να κλείσει τελείως και ο κύκλος του βιβλίου.

Αντικειμενικά, ψυχοπλακωτική ιστορία, όπως διάβασα την περίληψη. Ειδικά για μικρό παιδί, που αν κρίνω από την τάξη μας, είχαμε μια διαφορετική αίσθηση του εγώ και του εμείς, με τη δασκάλα μας να μας έχει μάθει το "ένας για όλους και όλοι για έναν", οπότε κάθε καινούριο παιδί που ερχόταν στην τάξη γινόταν ένα με εμάς τους "παλιούς". Σίγουρα κάπου θα υπάρχει μια Αστραδενή, αλλά ρε παιδί μου, δεν είναι μόνο μαύρη η ζωή... Εκτός αν το βλέπουμε εμείς τόσο ρομαντικά.

 

[αριαδνη]

Και μας βρε παιδιά έπεφτε πολύ Χαιντι, θεια Λενα και Πολυάννα από την δασκάλα και ηταν πολύ ρομαντικά τα πράγματα και δεν είναι ετσι στην πραγματικότητα. Την αστραδενή από εσας την έμαθα για πρωτη φορά, ισως σε μας να χρειαζότανε και μια Αστραδενη να αντισταθμίσει λίγο την πολύ Πολυάννα

 

[elephadas]

Σε μας είχαν σκεφτεί οι δάσκαλοι να ξεικηνήσουν δανειστική βιβλιοθήκη στο Δημοτικό, αλλά δεν περπάτησε το πράγμα, λόγω έλλειψης πόρων φαντάζομαι. Το κάναμε όμως μεταξύ μας τα παιδιά που ενδιαφέρονταν, είχαμε ανταλλάξει πολλά βιβλία με φίλους, κυρίως βέβαια των παιδικών εκδόσεων Αγκύρας κλπ. Το κάναμε από μόνοι μας, χωρίς καμία σύνδεση με το σχολείο, άλλωστε οι δάσκαλοι γενικά τότε ήταν τόσο στενόμυαλοι που μόνο θρησκόληπτα βιβλία ενέκριναν, Χιτώνες και Κβο Βάντις και τέτοια. "Περιπετειώδη" στυλ Τρεις Σωματοφύλακες δεν ήταν αρκετά ηθικοπλαστικά. Αν και τα ανταλάσσαμε συχνά στο σχολείο, ιδίως με συμμαθητές που δεν ήταν γείτονες, έπρεπε να γίνει κρυφά. Όσο για κόμικς και τέτοια, ουαί κι αλλίμονο αν τα ανακάλυπταν στις σάκκες μας. Πάντως οι περισσότεροι είχαμε αρκετά τέτοια βιβλία, διότι ήταν κλασσικό δώρο σε γιορτές και Πρωτοχρονιά. Εκείνη την Πολυάννα την είχα σιχαθεί κι εγώ. Ευτυχώς το πρώτο που είχα διαβάσει ήταν "Η Πολυάννα παντρεμένη" (πρέπει να ήταν το τρίτο της σειράς, από άλλη συγγραφέα) που ήταν αρκετά αστείο και με μοντέρνα εικονογράφηση. Διότι αργότερα που διάβασα την πρώτη Πολυάννα δεν ήξερα ποιον ήθελα να πρωτοπνίξω, την Πολυάννα ή την θεία Πόλυ. Ανυπόφορες και οι δύο

 

[nwntas]

Σε μας είχαν σκεφτεί οι δάσκαλοι να ξεικηνήσουν δανειστική βιβλιοθήκη στο Δημοτικό, αλλά δεν περπάτησε το πράγμα, λόγω έλλειψης πόρων φαντάζομαι. Το κάναμε όμως μεταξύ μας τα παιδιά που ενδιαφέρονταν, είχαμε ανταλλάξει πολλά βιβλία με φίλους, κυρίως βέβαια των παιδικών εκδόσεων Αγκύρας κλπ.

Ελεφαντάκο μου θύμισες μια ιδέα που μου είχε πει μια ξαδερφούλα μου ότι το έκαναν στο σχολείο της:

είχαν μίνι δανειστική βιβλιοθήκη στην τάξη τους! Το κάθε παιδί πήγαινε από ένα βιβλίο, και εναλλάξ τα παιδιά δανείζονταν τα βιβλία των υπόλοιπων παιδιών. Είχαν κάνει και καρτούλα στο πίσω μέρος του κάθε βιβλίου για να φαίνεται ποιό παιδί το είχε δανειστεί. Στο τέλος της χρονιάς, το κάθε παιδί έπαιρνε πίσω το βιβλίο του από τη βιβλιοθήκη.

Δεν ξέρω περισσότερα ή αν είχε επιτυχία η ιδέα. Πάντως είναι αρκετά καλή σαν ιδέα!

Συνειρμικά θυμήθηκα ότι στο νηπιαγωγείο είχαμε κάτι ξύλινα παραβάν-φυσαρμόνικες, τα οποία χρησίμευαν σαν βιβλιοθήκες παραμυθιών. Θύμιζαν σταντ εφημερίδων, με λάστιχο, όπου "κρέμαγαν" εσωτερικά οι νηπιαγωγοί τα διάφορα παραμύθια (αυτά τα ολιγοσέλιδα με το χαρτονένιο εξώφυλλο) ή τα διάφορα περιοδικά, οπότε στον ελεύθερο χρόνο μπορούσαμε να τα παίρνουμε και να τα ξεφυλλίζουμε (δεν ξέραμε ακόμα να διαβάζουμε καλά καλά).

 

[Bambinella]

Λοιπον......για να θυμηθω τι διαβαζα τοτε......

Χαρουμενες διακοπες κλασικα καθε καλοκαιρι στο Δημοτικο. Οχι απο την Α' ταξη, αλλα καποια στιγμη αργοτερα. Δε θυμαμαι ποτε ακριβως.

Παραμυθια απο τις χωρες του Βορρα, του Μαρσελ Βεριτε.

Ο μικρος ναυαγος, του Κριστοφ Σμιθ.

Ιστοριες σαν παραμυθια, με ιστοριες απο τις παραδοσεις και τις δοξασιες του λαου μας. Εξαιρετικο βιβλιο των Εκδοσεων Αστερος, με ενα θαυμασιο εξωφυλλο.

Σε μια προσφατη εκθεση βιβλιου το πετυχα ιδιο και απαραλλαχτο και πολυ χαρηκα που κυκλοφορει ακομα.

Δεκα μικροι νεγροι, της Αγκαθα Κριστι. Το ειχα δει στο Θεατρο της Δευτερας, ξετρελαθηκα και αργοτερα αγορασα και το βιβλιο.

Ποντικοπαγιδα, της Αγκαθα Κριστι.

Οκτω κοκκοι μορφινης, της Αγκαθα Κριστι.

Συνεταιροι στο εγκλημα, της Αγκαθα Κριστι.

Και καποια αλλα ακομα....

0

της Αγκαθα Κριστι!

 

[perlastar]

-Αιολική Γη (βιβλιάρα!)-Ο μικρός πρίγκηπας (κάθε φορά που το διαβάζω, κλαίω, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Συμφωνώ απόλυτα με αυτά τα δύο, κι εγώ το ίδιο!

Κατά τα άλλα, εμείς στο σχολείο είχαμε αυτό το σύστημα που αναφέρει ο Νώντας, όλοι μας πηγαίναμε βιβλία από το σπίτι και τα δανειζόμασταν μεταξύ μας, ενώ στο τέλος της σχολικής χρονιάς, ο καθένας έπαιρνε πίσω τα βιβλία του. Πάντως δεν το είχαμε οργανώσει μόνοι μας, οι δάσκαλοι το εποπτεύανε. Σαν παιδί μου άρεσε αυτό, αλλά τώρα που μεγάλωσα, επειδή αγαπάω πραγματικά τα βιβλία και τα προσέχω πολύ, μου είναι πολύ δύσκολο να δανείζω πλέον, γιατί υπάρχουν πολύ απρόσεχτοι άνθρωποι και μου έχει τύχει να δανείσω βιβλίο και να βρω μέχρι και πράξεις μαθηματικών πάνω του :rant:

Εκτός από το Μικρό Πρίγκιπα και την Αιολική Γη δεν θυμάμαι ποια άλλα βιβλία είχα διαβάσει με αυτό το σύστημα, γιατί δανειζόμουν κι από τη δανειστική βιβλιοθήκη του δήμου, καθώς και αγόραζα. Πάντως με όλα αυτά που διάβασα για ένα πράγμα χαίρομαι: Που αν και το ήθελα, ποτέ δεν έκατσε να διαβάσω την Αστραδενή! Πράγματι η κάθαρση είναι απαραίτητη και δεν καταλαβαίνω την ουσία αυτού του βιβλίου. Δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση αν μάθαινα ότι η Φακίνου έπασχε από κατάθλιψη όταν το έγραφε, αλλιώς δεν καταλαβαίνω γιατί τόση μαυρίλα!

 

[nwntas]

Θυμήθηκα και ένα άλλο συστηματάκι που μας έκανε η δασκάλα μας, νομίζω στην έκτη δημοτικού.

Στην τελευταία σελίδα του "γενικού τετραδίου" γράφαμε, ανάλογα με το θέμα του μαθήματος και όποτε είχε να μας προτείνει η ίδια η δασκάλα, τίτλους βιβλίων, ώστε να έχουμε μια λίστα και στον ελεύθερο χρόνο μας, αν θέλαμε, να διαβάσουμε κάποιο από αυτά.

Θυμάμαι ως πρόταση τον Μικρό Πρίγκιπα, οπου μια συμμαθήτριά μου διάβασε γρήγορα το όνομα του Εξιπερύ ως Σέξπηρ και ενθουσιάστηκε. (Btw το βιβλίο το διάβασα μετά από αυτή την παρότρυνση. Εκπληκτικό βιβλίο και σαν ταινία της ντίσνεη: όταν το διαβάζεις μικρός πιάνεις την πλοκή και λίγα νοήματα, αλλά όταν το διαβάζεις μεγάλος πιάνεις το βαθύτερο νόημα)

Και μια δεύτερη πρόταση ήταν το βιβλίο "Ο Εέ απ' τ' άστρα", το οποίο απλά μου μεινε σαν τίτλος.

 

[BETTY BOOP]

από το βιβλίο ''Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις''

δύο ιστοριούλες

παραδοσιακά στοιχεία...

αλλά και

...!!!τι να πεις...

εξώφυλλο του βιβλίου



+

το καλοκαίρι όταν είχα τελειώσει τη Β' Γυμνασίου, μετά από πρόταση της φιλολογου μας στην τάξη, είχα διαβάσει το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη ''Ταξιδεύοντας: Ιταλία, Αίγυπτος, Σινά, Ιερουσαλήμ, Μωριας'', είχα το ταξίδι στην Αιγυπτο.

 

[Λορένα]

Η δανειστικη βιβλιοθηκη του δημοτικου, αποτελουνταν απο 6-7 κλασσικα βιβλια, οπως "τα παιδια που εβλεπαν τα τρενα να περνουν" δεν θυμαμαι αλλο .

Τωρα που το ξανασκεφτομαι.. μερικα βιβλια ηταν που τα δωσαν στις 2 μεγαλυτερες ταξεις, που τυχαινε να ειναι ενα τμημα.. Τα ειχαμε λοιπον στο πρεβαζι του παραθυρου, και τα καμαρωναμε, και στο διαλειμμα τα ξεφυλλιζαμε, αλλα για δανεισμο... 1-2 παιδια, τα πηραν σπιτι, ετσι.. για τα ματια.

Νωριτερα ομως.. στην Τριτη δημοτικου, η δασκαλα, μας παροτρυνε να αγορασουμε ολοι την "καλυβα του μπαμπα Θωμα" οποτε και το αγορασαμε σχεδον ολοι. Ηταν το πρωτο βιβλιο που κρατησα στα χερια μου, και λατρεψα. Το διαβασα δε, τοσες φορες που το μαθα απεξω. Μαζι με μενα το διαβασαν και οι γονεις μου, αλλα και οι γονεις της γειτονισσας κολλητης μου και συμμαθητριας μου. Φανταζομαι το ιδιο θα εγινε και με αρκετες αλλες οικογενειες. Τοση επιτυχια ειχε.

Εχω την αισθηση οτι διαλεχτηκε το συγκεκριμενο βιβλιο γιατι καπου την ιδια εποχη, επαιζε η βραζιλιανικη σειρα "μικρη κυρια" που ειχε τεραστια επιτυχια, αλλα ηταν και η πρωτη επαφη με την σκλαβια των μαυρων. Οποτε ισως η δασκαλα θεωρησε καλη ιδεα να παρουμε μια πιο γερη δοση του θεματος

Ουσιαστικα αυτο ηταν το μοναδικο βιβλιο, που μας παροτρυνε καποιος δασκαλος/καθηγητης, να διαβασουμε, και μετα συζητησαμε στην αιθουσα.

Στο γυμνασιο λυκειο δεν υπηρξε καποια ενθαρρυνση, μιας και θεωρηθηκαν αρκετα τα αποσπασματα απο το βιβλιο της νεοελληνικης λογοτεχνιας

 

[BETTY BOOP]

στην ΣΤ' τάξη είχε ερθει στο σχολείο η συγγραφέας Μαρία Γουμενοπούλου και τότε είχα διαβάσει το βιβλίο της ''Ομορφα χρόνια εφηβικά''...