Εμείς όταν ήμασταν στη Δ Δημοτικού, μέσα στο ετήσιο άλμπουμ με τις σχολικές φωτογραφίες, μας είχε ορίσει το σχολείο ένα reunion, σε μία συγκεκριμένη ημερομηνία στο μακρινό τότε 2008. Σε αντίθεση με τους περισσότερους, δεν το ξέχασα, γιατί έχω μία μνήμη σχεδόν ψυχαναγκαστική με τις ημερομηνίες, δεν τις ξεχνάω ποτέ. Απλά δεν ενδιαφέρθηκα να πάω, επειδή όπως ανέφεραν κι άλλοι, δεν ταίριαζα καθόλου με τους συμμαθητές μου και με λίγες κοπέλες που ήθελα να κρατήσω επαφή, κράτησα έτσι κι αλλιώς και μιλάμε με μαιλ. Τους υπόλοιπους τι να τους κάνω, μετά από δύο-τρεις σχολικές αναμνήσεις δεν νομίζω ότι έχουμε κάτι άλλο να πούμε και βαριέμαι την ανάκριση σχετικά με την πορεία του καθένα. Απ'ότι έμαθα από την τότε διπλανή μου, στο συγκεκριμένο reunion πήγε μόνο η ίδια κι άλλος ένας. Έτσι όπως ήταν οι δυό τους, σκέφτηκαν να οργανώσουν οι ίδιοι ένα νέο reunion, με τη βοήθεια του facebook αυτή τη φορά. Έμεινε όμως απλά σαν ιδέα, δεν εκτελέστηκε ποτέ. Εγώ από την άλλη, όταν είχα ανοίξει λογαριασμό στο facebook έψαξα όλους τους παλιούς μου συμμαθητές, απλά επειδή ήμουν περίεργη να δω πώς είναι σήμερα. Βρήκα τους περισσότερους, ικανοποίησα την περιέργειά μου κι αυτό ήταν, δεν επικοινώνησα με κανέναν. Άσε που με εκνεύρισαν αφάνταστα αρκετές παλιές μου συμμαθήτριες που είχαν βγάλει τη μούρη τους φωτογραφία καμιά εκατονταριά φορές, και μάλιστα με αυτό το ηλίθιο στυλ που σουφρώνουν τα χείλη σαν αγελάδες για να δείξουν και καλά σέξυ. Και δωσ'του likes από κάτω, όπως και να βγει κάποιος, τα likes είναι πάντα εκεί. Άσε καλύτερα, προτιμώ να τους θυμάμαι όλους όπως ήταν τότε, στα πιό αθώα παιδικά χρόνια.