Το 'ψαξα το συγκεκριμένο τόπικ, ούσα σίγουρη ότι θα υπάρχει θέμα για σχολικά reunions στο retromaniax
.
Ήθελα να δω αντιδράσεις γιατί πριν από λίγες μέρες είχαμε ένα τέτοιο event οι απόφοιτοι της χρονιάς μου και του σχολείου μου. Στρογγυλό-στρογγυλό παρακαλώ! 30 χρόνια ζωή να 'χουνε (ηρωική τάξη του 1993!!!!)
Ε λοιπόν πέρασα καλά! Το δηλώνω με παρρησία, κυρίως γιατί δεν το περίμενα. Το 'χα μάλιστα αποφασισμένο ότι δεν θα πήγαινα κι όλο μουρμουρίζαμε τις προηγούμενες μέρες με τις δυο φίλες που 'χουμε κρατήσει επαφή όλα αυτά τα χρόνια "και που θα 'ναι σαν μνημόσυνο" "και τι με νοιάζει εμένα τι κάνει ο τάδε κι η δείνα" "και κατάθλιψη και βαρεμάρα θα μας πιάσει".
Κάτι μ' έτρωγε όμως. Τελευταία στιγμή κι ενώ δεν είχα επιβεβαιώσει την συμμετοχή μου, αφήνω άντρα και παιδί στο σπίτι, ντύνομαι, βάφομαι, ξεθάβω και κάτι ξεχασμένες γόβες από την ντουλάπα (χαμηλοτάκουνες, μην φανταστείτε, αλλά και πάλι τρελή πρόοδος σε σχέση με τα σνίκερς που φοράω σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τα τελευταία χρόνια) και πάω να βρω τις ξεχασμένες φάτσες των 18 μου χρόνων.
Έφυγα με τους τελευταίους, αφού γελάσαμε, χαζολογήσαμε, ήπιαμε και γενικώς πέρασα ζάχαρη. Δεν ήταν ότι συνάντησα ανθρώπους που μου λείπανε, ότι συγκινήθηκα με παλιές φιλίες ή αναπολήσεις συγκλονιστικών γεγονότων. Τους περισσότερους συμμαθητές μάλλον δεν θα τους ξαναδώ στη ζωή μου (εκτός αν κάνουμε κι άλλο reunion στα 60 χρόνια από την αποφοίτηση
-wild thought-) Όπως είπα σε μια παλιά συμμαθήτρια που με πλησίασε με την κλισέ ατάκα "τι ωραία που είμαστε πάλι μαζί! Ό,τι και να λέμε, τις καλύτερες σχέσεις στα μαθητικά χρόνια τις κάνεις", "μη γελιέσαι Λένα, δεν είναι σχέσεις, είναι άρωμα". Μ' άρεσε λοιπόν που ψεκάστηκα για μια βραδιά με το άρωμα της πρώτης μου νιότης.
Κατέληξα και σε δύο συμπεράσματα:
1.Έχεις σοβαρές πιθανότητες να την βγάλεις καθαρή σε φάση reunion αν έχεις κλικάρει τα απαραίτητα κουτάκια "επάγγελμα", "γάμος", "παιδί/ιά". Ο γάμος δεν είναι απαραίτητο να επιβιώνει, αρκεί να έχει υπάρξει. Τρεις διαζευγμένες από τις τέως συμμαθήτριες δεν φαινόταν να τραβάνε κανένα ζόρι. Αντίθετα κάποιοι ελεύθεροι/ες και δύο που φαινόταν να περνάνε φάση ανεργίας, μάλλον δεν καλοπέρασαν και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι φύγανε νωρίς νωρίς. Ναι, είναι άδικο. Ναι, είναι τα κοινωνικά κλισέ που μας έχουν καταπιεί. Παραμένει ωστόσο συντριπτικά πιθανότερο να περάσεις καλά σε τέτοια συνάντηση αν έχεις κάτι ν' απαντήσεις στις στάνταρ τρεις ερωτήσεις που σκοτώνουν: "Πού δουλεύεις;" "Πόσα παιδιά έχεις;" "Ο άντρας σου/γυναίκα σου; Στον ίδιο χώρο κι αυτός/αυτή;" Who said that life is fair?
2.Σε γενικές γραμμές όλοι κι όλες καλά κρατιόμαστε. Εντάξει, οι άντρες λίγο κουβαλάνε ρυτίδες και φαλάκρα, οι γυναίκες το 'χουν ανάγκη το μακιγιάζ για να μην κάνει πάρτυ ο μαύρος κύκλος αλλά είδα ανθρώπους μέσα στη ζωή, με όρεξη γι' αυτήν, που ξέρουν πολύ καλύτερα ποιοι είναι, τι θέλουν και τι κάνουν σε σχέση με τα κουτάβια που ήμασταν τότε κι αλλού πατάγαμε κι αλλού βρισκόμασταν.
Το είδα και το αμόρε του λυκείου. Με πλησίασε πρώτος με χαρά (να την πω την αμαρτία μου, μια ικανοποίηση την πήρα), ήπιαμε την βότκα μας, θαυμάσαμε τις φωτογραφίες των τέκνων αλλήλων στα κινητά, "δεν έχεις αλλάξει καθόλου" μου είπε, "θα πέσει φωτιά να σε κάψει με τέτοια ψέματα", του απάντησα, γελάσαμε, ωραία ήταν.
Τραβήξαμε και μπόλικες φωτογραφίες. Στις τελευταίες, εκεί που τα γκαρσόνια του μπαρ ρίχνανε πια αλάτι κάτω από τις καρέκλες για να ξεκουμπιστούμε, χαμογελάμε όλοι κάπως μεθυσμένοι, αγκαλιαζόμαστε από τους ώμους για να χωρέσουμε στο πλάνο, ρουφάμε κοιλιές για να βγει καλύτερη η πόζα κι όλο και κάποιος (συνήθως κάποια) δεν τα καταφέρνει (είναι αυτή που φώναζε "μια στιγμή, μια στιγμή να φτιάξω το μαλλί", "όχι τώρα ρε Παναγιώτη, όχι τώρα σου λέω, χάλια θα βγω, περίμενε")
Μπήκα στο σπίτι μου πολύ περασμένη ώρα, άντρας και γιος στα κρεβάτια τους. Ήταν κι αυτό μια απόλαυση. Πόσα χρόνια είχα να γυρίσω τέτοια ώρα από μπαρ... Σχεδόν περίμενα να δω τι μητέρα μου ν' ανάβει την λάμπα δίπλα από το μαξιλάρι της, να σηκώνεται και να μου λέει υποτιμητικά "μπα! Τον βρήκες τον δρόμο επιτέλους να μαζευτείς;" Έβγαλα παπούτσια μην τους ξυπνήσω, βγήκα στην βεράντα και κάθισα για λίγο μέσα στην ησυχία, το σκοτάδι και την δροσιά της νύχτας. Έφερα ξανά στον νου μου τη βραδιά. Δεν ήταν οι άνθρωποι, ήταν το άρωμα. Τότε που το δέρμα μου ήταν τσίτα, τα πόδια μου και τα κιλά μου άντεχαν τις ψηλοτάκουνες γόβες και, αυτό κυρίως, όλο το μέσα μου φούσκωνε από μια προσμονή, μια ανυπομονησία. Να τελειώσει το σχολείο, να αρχίσει η ζωή μου, να κατακτήσω τον κόσμο.
Μην γκρινιάζετε καλέ για τα reunions. Μπορεί να είναι κι ωραία κι ας μην τους φαίνεται!
