Η δική μου τάξη έκανε το πρώτο ριγιούνιον το 2008, δεκαεννέα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας. Στη συνέχεια και μέχρι και το 2018 έκανε ανελλιπώς ριγιούνιον δύο φορές το χρόνο, μέχρι που η συμμαθήτρια που μας μάζευε αποφάσισε (μαζί με έναν μικρό πυρήνα κάποιων ατόμων) αποφάσισε να το κάνει κάθε πέντε χρόνια. Εγώ πήγαινα γενικά και για πολύ καιρό δεχόμουν αρνητικά σχόλια για το βάρος μου (έχω παχύνει 25 με 30 κιλά από τότε που τέλειωσα το σχολείο), είτε αδιάκριτες ερωτήσεις τύπου αν παντρεύτηκα, αν έχω παιδιά, τέτοια (ούτε το ένα έκανα, ούτε το άλλο, ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ!!!). Επίσης προσπάθησαν να με πλησιάσουν συμμαθητές και συμμαθήτριες, οι οποίοι όταν πηγαίναμε σχολείο, αγνοούσαν και την ύπαρξή μου. Το πιο ωραίο: συμμαθήτρια μου αποκάλυψε, με αρκετό θράσος, ότι όταν πηγαίναμε σχολείο αυτοί κάνανε πάρτι, αλλά δεν με καλούσαν, γιατί με θεωρούσαν φυτό και έπρεπε, για το λόγο αυτό, να με κρατούν σε απόσταση ασφαλείας. Φυσικά, όπως συνέχισε η θρασύτατη μεσόκοπη κυριούλα που ζούσε πλέον σε επαρχιακή πόλη της Δυτικής Ελλάδας, τώρα δεν είμαι φυτό και άρα είμαι ευπρόσδεκτη. Εγώ δεν απάντησα τίποτε, της έδωσα το τηλέφωνό μου, αφού το ζήτησε, αλλά δεν μπορούσα να μην επισημάνω δύο λάθη: 1) Φυτό δεν υπήρξα ποτέ, απλώς είχα μεγάλη αντίληψη και έτσι έπαιρνα καλούς βαθμούς (αν ήμουν φυτό θα έβγαζα στρογγυλό 20, κάτι που δεν ήταν στις επιδιώξεις μου), 2) η εν λόγω κυρία ήταν πολύ χαζή να νομίζει ότι εγώ έχω ξεχάσει. Αν λοιπόν γίνει κάποιο ριγιούνιον εγώ θα το σκεφτώ πολύ αν θα ξαναπάω.
