Τα ελαττώματα του Τέρρυ

[domniki]

Και μετα απο τους διθυραμβους μου στον αγαπημενο Τερρυ, ηρθε η ωρα και για τα ελαττωματα του. Δεν ξερω απο που να αρχισω:

Ειναι νευρικος, ειρωνας, σνομπ, αναιδης, σκληρος, αδιαφορος, ευεξαπτος και καυγατζης.

Την πρωτη φορα που βλεπει την Καντυ, την κοροϊδευει για τις φακιδες της και για την μικρουλα μυτη της.

Αδιαφορει για τα μαθηματα και εκμεταλλευεται την δυναμη που του δινουν τα χρηματα του πατερα του για να φερει τα πανω-κατω.

Στην ταξη του σχολειου πηγαινει οποτε γουσταρει. Φερεται με ασχημο τροπο στους δασκαλους του και στα αλλα παιδια. Κοροϊδευει την Καντυ σε καθε τους τυχαια συναντηση. Παντα εχει κατι ειρωνικο να πει γι'αυτην.

Μαλωνει με συμμαθητες του, και κυριως με τον Αρτσυ, για χαζομαρες.

Φερεται σκληρα και αποτομα στην Καντυ οταν αυτη ανακαλυπτει κατα λαθος το μεγαλο του μυστικο (η μητερα του ειναι η διασημη ηθοποιος Eleanor Baker).

Αλλα δεν μπορω να αφησω αυτο το ποστ ετσι...ολη η συμπεριφορα του ωφειλεται στην απορριψη που εχει βιωσει και βιωνει απο τους γονεις του. Η μητερα του δεν θελει να μαθει κανεις οτι ειναι γιος της, ο πατερας του δεν λεει τιποτα και αφηνει την μητρια του να φερεται με απεχθεια και περιφρονηση απεναντι του. Δεν εχει γνωρισει την αγαπη και την ζεστασια της οικογενειας, δεν εχει κανενα καταφυγιο σαν παιδι, ουτε και σαν εφηβος. Μην ξεχναμε οτι στο σχολειο του Αγιου Παυλου ειναι 14-15 χρονων (αντε το πολυ 16).

Οταν λοιπον συναντα την Ταρζαν φακιδομουρα, που του δειχνει πως ειναι να αγαπας και να αγαπιεσαι...ε, τοτε γινεται κοσμογονια γι'αυτον. Ενας ανθρωπος τοσο αυθεντικος και τοσο αγνος οσο η Καντυ ειναι μια ανακαλυψη για τον Τερρυ. Ειναι ο σιφουνας που σαρωνει τη ζωη του. Ξαφικα αποκτα ενα φιλο. Εχει γνωρισει επισης και τον Αλμπερτ που τον θεωρει κ'αυτον δικο του ανθρωπο. Ο Αλμπερτ εχει μια μαγικη επιδραση πανω στον Τερρυ, οπως αλλωστε και στη ζωη της Καντυ. Η Καντυ και ο Αλμπερτ τον μεταμορφωνουν.

Η μεγαλη μεταμορφωση γινεται οταν ειναι πια στον θιασο του Στατφορντ. Κ'εκει δειχνει μια υπεροπτικη συμπεριφορα, και οι αλλοι ηθοποιοι τον παρεξηγουν. Ομως και παλι, η αδιαφορια του δεν ωφειλεται σε σνομπισμο, αλλα στην αγωνια του για την τυχη της Καντυ. Ειναι οταν ξεσπα ο πολεμος στην Ευρωπη και ο Τερρυ νομιζει οτι η Καντυ ειναι ακομα στην Αγγλια.

Ο Τερρυ δεν εχει μαθει να συμβιωνει με αλλους ανθρωπους. Παντα ηταν μονος του αλλα δεν θελει να μεινει αλλο πια μονος: θελει να εχει μαζι του την Καντυ, για παντα. Και τοτε ειναι που η Μιζουκι τον καταδικαζει στην αιωνια μοναξια διπλα στη Σουζανα.

Τοσο τελειος ειναι ο Τερρυ που κανεις δεν εχει γραψει κατι αρνητικο γι'αυτον? Μονο εγω (που ειμαι και τρελαμενη μαζι του) βλεπω ελαττωματα? Περιμενα την juanita να ξεσπαθωσει κ'ομως τιποτα

Ενα τρομερο του ελαττωμα ειναι η αδυναμια του: την κρισιμη στιγμη αδυνατει να αντιδρασει, να διεκδικησει, να παλεψει για την αγαπη της ζωης του! Βαζει την Καντυ να βγαλει τα καστανα απο τη φωτια. Ειναι ασυγχωρητος οταν της λεει οτι η Σουζανα θελει να της μιλησει! Η απαντηση που επρεπε να του ειχε δωσει η Καντυ δεν επιτρεπεται να γραφτει εδω (γιατι θα με banαρουν). Αλλα ενα σιχτιρισμα το χρειαζοταν ο ηθοποιος! Ειπαμε, τον αγαπαμε, τον εκτιμαμε, αλλα ολα κ'ολα!

 

[Juanita]

Αφού τα γράφεις εσύ και με καλύπτεις πλήρως!!!

 

[domniki]

xεχεχε, για αν δεις ποσο αμεροληπτη ειμαι

 

[Juanita]

Ναι βρε κοπέλα μου... αλλά τι βρίσκεις σ΄έναν άνθρωπο που δεν τα

πάει καλά με τη σκιά του;;;

 

[domniki]

Αχ, ο γλυκος μου, εχει παιδικα τραυματα, αλλα με νοσοκομα την Καντυ ολα θα ειχαν επουλωθει

Που ειναι οι γκιλοτινες, καταραμενη Μιζουκι! Ο πιο τραγικος και πολυπαθος ηρωας. Μαλλον αυτη η γιαπωνεζα ειχε διαβασει ελληνικη μυθολογια. Σισυφος και Τανταλος ηταν η εμπνευση της!

 

[Juanita]

Και για να μη με βρίσεις...

Πιστεύω πως ο Τέρρυ είναι πολύ κοντά στην ψυχολογία του

επαναστάτη (έφηβου) χωρίς αιτία...

Ένα στάδιο που πολλοί από εμάς έχουμε περάσει αλλά δεν το

καταλαβαίνουμε παρά μόνο όταν περάσουν χρόνια...

Για μένα ο Τέρρυ είναι πολύ αληθινός κυρίως επειδή τις αδυναμίες του

τις βάζει απέναντί του και τις πετροβολεί.

Χρειάζεται όμως την Κάντυ μέχρι να πάρει απόφαση να σηκώσει το χέρι

με την πέτρα.

Αν τον γνωρίζαμε μεγαλύτερο μετά την τρελλή του εφηβεία

πιστεύω πως τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά για τους δυό τους΄.

Αυτό που είχε πει ο Τέρρυ όταν κοίταζε το δρόμο από το παράθυρο

του νοσοκομείου: εμείς οι δυό δεν έπρεπε να βρεθούμε ποτέ...

θα το άλλαζα σε: τόσο νωρίς...

 

[domniki]

Αν τον γνωρίζαμε μεγαλύτερο μετά την τρελλή του εφηβεία

πιστεύω πως τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά για τους δυό τους΄.

Αυτό που είχε πει ο Τέρρυ όταν κοίταζε το δρόμο από το παράθυρο

του νοσοκομείου: εμείς οι δυό δεν έπρεπε να βρεθούμε ποτέ...

θα το άλλαζα σε: τόσο νωρίς...

Σιγουρα πολλα θα ηταν διαφορετικα. Αλλωστε, πολλα αλλαζουν απο την στιγμη που φευγει απο το σχολειο και αποφασιζει να γινει ηθοποιος. Εκεινο ομως που δεν αλλαζει ειναι η αγαπη του για την Καντυ. Μπορω να πω, οτι την ερωτευεται ακομα περισσοτερο.

Οσο γι'αυτο που λεει οταν κλεινει την κουρτινα και αλλαζει σελιδα στην ζωη του, περικλειει ολη του την απογνωση, ολη την συντριβη. Η Καντυ εφερε το φως και την χαρα στη ζωη του. Πριν γνωρισει την Καντυ δεν ηξερε τι σημαινει να σε αγαπανε και να αγαπας. Τοτε δεν γνωριζε την ευτυχια. Και την γνωρισε για να την χασει λιγο μετα...αυτο ειναι το τραγικοτερο ολων Δεν μπορω τετοια απογνωση...αυτος ο ηρωας υποφερει τοσο πολυ...κατι που στα ματια μου τον κανει ακαταμαχητο. Και να προσθεσω την υπεροχη φωνη του Αργυρη Παυλιδη, που εκφραζει τοσο εντονα τα συναισθηματα του Τερρυ...(πού ειναι τα συννεφακια...εχω φτασει ηδη στον 7ο ουρανο!)

Ειναι αραγε καλυτερα να εχουμε γνωρισει την ευτυχια και να την χασουμε μετα, ή να μην την γνωρισουμε ποτε και να ζουμε στην αγνοια μας? Αυτο ειναι ενα φιλοσοφικο ερωτημα που με βασανιζει καιρο...και ο Τερρυ αναρωτιεται, αλλα η Καντυ ειναι βεβαιη: ειναι υπεροχο που βρεθηκαν αυτοι οι δυο!

 

[Juanita]

Αυτή ακριβώς είναι η ιστορική στιγμή που ο Τέρρυ αντιμετωπίζει τη σκληρή πραγματικότητα

και δεν έχει εναλλακτική από το να την αποδεχτεί.

Μ' αυτό τον τρόπο ωριμάζει, μεγαλώνει, αλλάζει η σκέψη, η επιλογή και κατά συνέπεια η ζωή του ολόκληρη...

Το ίδιο συμβαίνει και με την Κάντυ. Αναγκάζεται να δεχτεί το χτύπημα της Μιζούκι

και να αλλάξει ζωή...

Και όπως έλεγε και ο (Έλληνας) ποιητής:

Με τι καρδιά με τι πνοή

Τι πόθους και τι πάθος

Πήραμε τη ζωή μας. ΛΑΘΟΣ

Και αλλάξαμε ζωή...

 

[domniki]

Απ'ο,τι θυμαμαι γι'αυτο του εδωσαν και Νομπελ...αυτος δεν ειναι απλος ποιητης

Παντως το μελλον της Καντυ διαγραφεται σιγουρα λαμπροτερο απ'αυτο του Τερρυ. Η Καντυ εχει τον Αλμπερτ, ο Τερρυ δεν εχει κανενα. Η πραγματικοτητα ειναι σκληροτερη απο οτιδηποτε εχει φανταστει. Γι'αυτο λυγιζει και οι παλιες του αδυναμιες (το ποτο και οι καυγαδες) βγαινουν στην επιφανεια.

 

[Juanita]

Έχει...

Το θέατρο που λατρεύει

και μιά γυναίκα που τον αγαπά και θα τον στηρίζει...

 

[Turrican]

Ειναι αραγε καλυτερα να εχουμε γνωρισει την ευτυχια και να την χασουμε μετα, ή να μην την γνωρισουμε ποτε και να ζουμε στην αγνοια μας? Αυτο ειναι ενα φιλοσοφικο ερωτημα που με βασανιζει καιρο...και ο Τερρυ αναρωτιεται, αλλα η Καντυ ειναι βεβαιη: ειναι υπεροχο που βρεθηκαν αυτοι οι δυο!

Αυτό μου θυμίζει το κλασικό ερώτημα : αν προτιμούσαμε την ύπαρξη ή την μη ύπαρξη!! Δεν έχω το πνευματικό βεληνεκές να απαντήσω άλλα άλλοι που το έχουν ψάξει είπαν ότι η ύπαρξη έχει περισσότερες επιλογές!

 

[domniki]

Μα σιγουρα θα προτιμουσα την υπαρξη! Γι'αυτο δεν τιθεται θεμα

Στην περιπτωση του Τερρυ, αυτος βιωνει την ευτυχια για να την χασει. Οσο και να τον αγαπαει η Σουζανα, οπως λεει η Juanita, αυτο δεν ειναι αρκετο. Τουλαχιστον για μενα δεν ειναι με τιποτα αρκετο. Juanita, εσυ το θεωρεις αρκετο? Ισως αν δεν ειχε γνωρισει ποτε την Καντυ, τοτε να μπορουσε να ειναι ευτυχισμενος με το θεατρο και την Σουζανα. Αυτο σκεφτεται κ'αυτος: οτι δεν επρεπε να ειχαν γνωριστει, γιατι ετσι η ζωη του θα ηταν πιο ευκολη, πιο ανωδυνη, ομως και πιο αχρωμη (αοσμη, αγευστη, αδιαλυτη στο νερο και την αιθυλικη αλκοολη -ερχομαι να προσθεσω).

Τελικα νομιζω οτι αξιζει να γνωρισει καποιος την ευτυχια, εστω και αν χρειαστει να την χασει μετα, γιατι τουλαχιστον θα εχει ζησει, θα εχει νιωσει, θα εχει υπαρξει ζωντανος. Και τελικα πιστευω οτι αυτο αποδεχεται και ο Τερρυ μεσα απο την φωνη της Καντυ: ηταν μεγαλη τυχη που γνωριστηκαμε εμεις οι δυο

 

[Juanita]

Μα αυτό είναι το σημαντικό στη ζωή μας.

Να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι

και να της δώσουμε αληθινό νόημα.

Αν δε γνωρίσουμε την ευτυχία δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης

(αυτό με την αλκοόλη μου άρεσε ιδιαίτερα...)

και άμα τη χάσουμε θέλουμε να την ξαναβρούμε,

με άλλους ανθρώπους σε άλλες καταστάσειες.

Δεν υπάρχει διαρκής ευτυχία, μόνο στιγμές γι αυτό και είναι

τόσο πολύτιμο να ξέρουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι την ώρα

που τη βιώνουμε.

Κανένας πόνος όσο μεγάλος και να είναι δεν μπορεί να συγκριθεί

με τη ψυχική πληρότητα και ανάταση που σου χαρίζουν λίγες

στιγμές πραγματικής ευτυχίας.

Η Κάντυ και ο Τέρρυ πρέπει να νιώθουν ευλογημένοι που μοιράστηκαν

τέτοιες σημαντικές στιγμές.

Θα μένουν για πάντα στο μυαλό και την καρδιά τους.

Όσο για τη Σουζάννα, δεν τη ρίχνω στο πυρ το εξώτερον.

Η αγάπη της είναι μεγάλη και πιστεύω πως με τον καιρό

και ο Τέρρυ θα μαλακώσει. Άλλωστε δεν καταλαβαίνω

γιατί ένα άτομο ακρωτηριασμένο δεν μπορεί να έχει δικαίωμα

στην αγάπη και την ευτυχία.

 

[domniki]

Μα αυτό είναι το σημαντικό στη ζωή μας.Να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι

και να της δώσουμε αληθινό νόημα.

Αν δε γνωρίσουμε την ευτυχία δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης

(αυτό με την αλκοόλη μου άρεσε ιδιαίτερα...)

και άμα τη χάσουμε θέλουμε να την ξαναβρούμε,

με άλλους ανθρώπους σε άλλες καταστάσειες.

Δεν υπάρχει διαρκής ευτυχία, μόνο στιγμές γι αυτό και είναι

τόσο πολύτιμο να ξέρουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι την ώρα

που τη βιώνουμε.

Ναι, ναι, ναι...(πού ειναι το emoticon που χειροκροταει και χοροπηδαει!!!)

Αυτο πιστευω κ'εγω! Ειδικα το σχολιο σου για τις στιγμες ευτυχιας ειναι συνθημα μου . Οταν καταλαβουμε οτι δεν υπαρχει συνεχης ευτυχια/δυστυχια, αλλα μικρες στιγμες, που ομως μπορουν να γεμισουν και να δωσουν νοημα σε μια ολοκληρη ζωη, τοτε θα ευχαριστηθουμε και θα διασκεδασουμε περισσοτερο στη ζωη μας. (Αυτο με την αλκοολη μαρτυρα το πρωτοδεσμητικο παρελθον μου, μπλε βιβλιο Ευγενιδειου Ιδρυματος 1ης Δεσμης).

Κανένας πόνος όσο μεγάλος και να είναι δεν μπορεί να συγκριθεί

με τη ψυχική πληρότητα και ανάταση που σου χαρίζουν λίγες

στιγμές πραγματικής ευτυχίας.

Η Κάντυ και ο Τέρρυ πρέπει να νιώθουν ευλογημένοι που μοιράστηκαν

τέτοιες σημαντικές στιγμές.

Θα μένουν για πάντα στο μυαλό και την καρδιά τους.

Ακριβως! Και απο τις στιγμες του "μετα" φαινεται να εκτιμουν αυτο που εζησαν. Και το εζησαν με ολη την δυναμη που κρυβει μεσα του. Αυτες οι ελαχιστες στιγμες που μπορεσαν να μοιραστουν οταν ο Τερρυ εφευγε με το τρενο και η Καντυ τον εβλεπε και τον χαιρετουσε απο μακρια αποδεικνυουν την δυναμη της αγαπης τους. Και ναι, καταφερναν να ειναι ευτυχισμενοι ακομα και μ'αυτο το ελαχιστο. Γι'αυτους ηταν ολος ο κοσμος.

Όσο για τη Σουζάννα, δεν τη ρίχνω στο πυρ το εξώτερον. Η αγάπη της είναι μεγάλη και πιστεύω πως με τον καιρόκαι ο Τέρρυ θα μαλακώσει. Άλλωστε δεν καταλαβαίνω

γιατί ένα άτομο ακρωτηριασμένο δεν μπορεί να έχει δικαίωμα

στην αγάπη και την ευτυχία.

Σιγουρα ο Τερρυ θα μαλακωσει με τον καιρο (Προσφατα διαβασα ενα ΥΠΕΡΟΧΟ φικ (στα αγγλικα), που πρεπει να διαβασεις!). Αλλα ποτε καμια Σουζανα δεν θα ειναι σαν την Καντυ, ποτε κανενας Αλμπερτ δεν θα ειναι σαν τον Τερρυ. Ολοι οι ανθρωποι ειμαστε μοναδικοι, γι'αυτο και καθε σχεση ειναι μοναδικη. Πραγματικα δεν ξερω γιατι τοσα ατομα εχουμε κολλησει μ'αυτη τη σχεση, τοσα χρονια. Γιατι μπηκαμε στον κοπο να κρατησουμε τις κασετες μας τοσα χρονια, γιατι καποιοι αποφασισαν να μαζεψουν τοσα επεισοδια...μαλλον εχει κατι μαγικο #)

 

[Juanita]

Το μαγικό στην Κάντυ είναι που μας δίνει δύναμη να

προχωράμε στη ζωή μας...

Τίποτα δεν είναι τόσο άσχημο ώστε να μη μπορεί να γίνει

χειρότερο.

Αν ένα μικρό παιδάκι έχει περάσει τόσα, τι να μας πουν τα δικά

μας τα προβλήματα...

Προσωπικά, όχι μόνο η αντιμετώπισή της στο χωρισμό, μου έγινε

βίωμα και επιλογή, αλλά κυρίως στο θάνατο του Άντονυ

με βοήθησε να ξεπεράσω αυτό που δεν ήθελα ποτέ να μου συμβεί.

Τις κασσέτες τις κράτησα όχι για τον έρωτα της με τον Τέρρυ αλλά επειδή

συνολικά ήταν ότι καλύτερο είχαν δει τα μάτια μου.

Μακάρι όλος ο κόσμος να ήταν τόσο αγνός όσο η καρδιά της Κάντυ...

 

[domniki]

Τωρα με εστειλες "αδιαβαστη"...επανερχομαι το Σεπτεμβριο και με τον κηδεμονα μου

 

[Turrican]

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τις προλαλησασες καθώς ανάπτυξαν το θέμα εντυπωσιακά και με επάρκεια . Η ευτυχία αποτελεί τελικό σκοπό αλλά ταυτόχρονα και νέο εφαλτήριο! Αποτελεί μονάχα θετική εξέλιξη και σε καμία περίπτωση αλλοτρίωση! Μας πληρώνει μας προσδιορίζει μας προσανατολίζει. Η ευτυχία συναντάτε σε πολλές μορφές και όχι μόνο μέσα από την τελειότητα!

Η απώλεια της είναι πολύ σημαντικό σημείο στον κύκλο! Τότε μόνο μπορείς να έχεις ασφαλές σημείο αναφοράς. Αν καταλάβεις δηλαδή τι έχασες! Δεν μπορείς να καταλάβεις την αξία του ηλίου παρά μόνο αν παραμείνεις στο κρύο και στο σκοτάδι και τον δεις να ανατέλλει ξαφνικά μπροστά σου! Έτσι ωριμάζεις έτσι εξελίσσεσαι πνευματικά.

 

[domniki]

Επειδη εχω πολυ καιρο να ποσταρω ασμα, ακρως τερρυκο και αυτοκαταστροφικο

Θυμήθηκα όσα ζήσαμε


μισήσαμε ή αγαπήσαμε


και στη φτωχή μου την καρδιά


πάλι έπιασε βροχή

Και με μένανε θυμώνω


που έκρυψα καλά τον πόνο


και σε άφησα να φύγεις


από τη ζωή μου έτσι απλά

 


Πραγματικα αυτο ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα ελαττωματα του Τερρυ: την αφησε να φυγει απο την ζωη του, ετσι απλα....

 

[Turrican]

Δεν ξέρω αν κατάλαβε μέχρι σήμερα τι έχει κάνει!!!! recry:

Θα καταλάβει όμως όταν ο κύριος Μάθιου του φέρει κάποια στιγμή το προσκλητήριο στην πόρτα!!! :brick:

 

[domniki]

Δεν ξέρω αν κατάλαβε μέχρι σήμερα τι έχει κάνει!!!! recry: Θα καταλάβει όμως όταν ο κύριος Μάθιου του φέρει κάποια στιγμή το προσκλητήριο στην πόρτα!!! :brick:

Μα κατι θα ψυχανεμιστηκε, γι'αυτο και γυρνουσε και τα επινε στα μπαρ. Αλλα το προσκλητηριο θα τον αποτελειωσει.

Διαβαζω ενα καταπληκτικο φανφικ (αγγλικο) και με εχει βαλει σε απιστευτη διαθεση....αχ, τι τραυματα μας εχει αφησει αυτη η Μιζουκι, που καποιοι αμοιροι εγιναν συγγραφεις για να τα ξεπερασουν