Τα μαθητικά τα χρόνια, δεν τα αλλάζω με τίποτα!!

Εμεις ειχαμε ενα αλλο... τα κοριτσια κυνηγουσαν τα αγορια (μακαρι να γινοταν και στην πραγματικοτητα) και οσα πιανανε τα βαζανε στα παγκακια για ολο το διαλειμα... μεχρι να περασει ενα αλλο αγορι να τους αγκιξει και να πει 'ξελέ' (αν και αυτο ηταν προαιρετικο πιστευω :Ρ) σε οσους προλαβει πριν τον

Φυσικα εγω δεν επαιζα, μεχρι που περνουσα απο τα παγκακια που ηταν διαφοροι αιχμαλωτοι, μεταξυ αυτων και ο αρχηγος της ταξης... με ικετεψαν και τους εκανα 'ξελε'... ε απο τοτε επαιζα κι εγω

Τωρα που το σκεφτομαι ηταν ανουσιο παιχνιδι.. ηταν αδυνατο τα κοριτσια να πιασουν ολα τα αγορια ωστε να μη μπορει να τους κανει κανενας 'ξελε' :sure:
 
Εγώ θα τα άλλαζα διότι είχαμε και τις εξετάσεις με ότι αυτό συνεπάγεται δηλαδή εξετάσεις, άγχος, οδηγίες κλπ:

picture.php
 
Πέρασα ΑΘΛΙΑ στο σχολείο...Όταν πήγα στον παιδικό σταθμό, μέναμε Αθήνα τότε (Αγιος Αντώνιος-Περιστέρι), έπαθα το σόκ της ζωής μου..Βλέπετε μου άρεσε απο μωρό να μαθαίνω και είχα γκουντουρντίσει να πάω σχολείο (3-3,5 ήμουν) και με πήγαν σε εναν παιδικό σταθμό. Εκεί η δασκάλα μας τάιζε όλους αυγό με το ίδιο κουτάλι, έβαζε τα παιδάκια τιμωρία πάνω σε ένα στρόγγυλο τραπεζάκι με τα μούτρα στον τοίχο και γενικά απορώ πως είχε άδεια λειτουργίας ο συγκεκριμένος σταθμός. Εγώ επειδή ακόμη κοιμόμουν με την πιπίλα μου ( νο κόμεντς) δεν μπορούσα να κοιμηθώ το μεσημέρι που μας έβαζαν για ύπνο. Τα κοριτσάκια με τα αγοράκια τα χώριζε ένας τοίχος ο οποίος δεν έφτανε ως το ταβάνι. Βαριόμουν λοιπόν και είπα να πάω στα...αγοράκια να βρώ τον "γκόμενο". Μετά απο λίγο έσκασε μύτη η δασκάλα, μμου το πε το αγοράκι και κρυφτηκα κάτω απο ένα κρεβάτι. Η δασκάλα ήρθε, με βρήκε, με ΕΣΥΡΕ κάτω απο το κρεβάτι και τραβώντας με απο το αυτί με πηγαινοέφερνε στον διάδρομο ρωτώντας με που είναι το κρεβάτι μου. Αυτό που θυμάμαι είναι οτι τα πόδια μου δεν πατούσαν στο πάτωμα, με σήκωνε μάλλον απο το αυτί!!!! Μετά με είπε πως "ολα τα παιδάκια θα τα πάρει η μαμά τους σπίτι κι εσύ θα μείνεις εδ" κι εγω είχα βάλει τα χέρια μου στις τζαμαρίες του παιδικού και είχα σπαράξει στο κλάμα..Ήρθε η μαμά μου και με πήρε, αυτή εφαγε καμια δυο καταγγελίες ακόμη κι αν θυμάμαι καλά πρέπει να την έστειλαν κάπου (ΜΑΚΡΙΑ) με απόσπαση!!!!!!!
 
Εγώ τι να πρωτοθυμηθώ....

Καλές και Κακές Στιγμές

1) Όταν στην Γ'Γυμνασίου ήρθα αδιάβαστη σε διαγώνισμα στα Αρχαία και αναγκάστηκα για μια φορά να κάνω σκονάκι και η δασκάλα να το βρεί αλλά να πάρω ευτυχώς 10.

2) Όταν την χρονιά που είχα μείνει το 2003-2004 στην Α'Γυμνασίου είχα καβγάδες, αποβολές και άγχος

3) Τις φιλίες που έκανα.

4) Οι καθηγητές που με συμπαθούσαν. Ειδικά ένας στην Γ'Γυμνασίου μια μέρα είχε πλακωθεί με όλη την τάξη στα Μαθηματικά και μόλις τελείωσε ο καβγάς να μου λέει sorry Diana και να με αγγίζει φιλικά.

5) Τους αχώνευτους καθηγητές που είχα αλλά αγαπούσα.

6) Το άγχος αν θα περάσω ή αν θα πάω καλά στο διαγώνισμα

Φέτος τελειώνω και το άγχος μου είναι μεγάλο
 
ξεθάβω πάλι θέμα...

με το σχολείο ασχολιόμουν όταν είχε αρχίσει ήδη η χρονιά και σταματούσα να ασχολούμαι πριν λήξει η χρονιά.δημοτικό καλά πρέπει να ήταν...

γυμνάσιο-λύκειο ήταν χρόνος που με αποσπούσε από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες (μπάσκετ, amstrad-atari st)

ο μόνος λόγος που μου κρατούσε το ενδιαφέρον το σχολείο ήταν τα μαθηματικά και η φυσική που μου άρεσαν και διάβαζα συνεχώς (μαζί με το pixel)

β΄& γ΄λυκείου ΠΟΛΛΕΣ κοπάνες... ήμουν πάντα στο όριο (& πολλές φωνές στο σπίτι όταν ερχόταν το ενημερωτικό φυλλάδιο...)

για κάποιο λόγο οι πανελλήνιες δεν μου προκαλούσαν άγχος. το ίδιο και η έκφραση "βγάλτε μία κόλλα χαρτί". εκείνο όμως που δεν άντεχα με τίποτα και που συνεχίζει να μου προκαλεί αλεργία είναι το είδος "γυναίκα-φιλόλογος". στα 6 έτη γυμν-λύκειο είχα 8 φιλολόγους τις οποίες θα ήθελα να δω κρεμασμένες στο σύνταγμα...

όλες, μα ΟΛΕΣ τους ότι προβλήματα είχανε στα σπίτια τους τα μεταφέρανε στην τάξη.

η "διαφορετική νοοτροπία" που είχαν οι φιλόλογες σε συνδιασμό με την ειρωνία που μου έβγαινε απέναντί τους αποτελούσε "εκρηκτικό" μίγμα με πολύ κωμικά αποτελέσματα μέσα στη τάξη! μακρυά από εμάς...
 
Εγώ θα τα άλλαζα πολύ ευχαρίστως μιας και οι καλές αναμνήσεις που είχα από το σχολείο (γενικά δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο), είναι από μηδαμινές ως ελάχιστες...δε θυμάμαι να έχω ζήσει καλές στιγμές παρά μόνο το πρωί πριν μπώ στην αίθουσα μου είμουν με 2-3 παιδιά και τα λέγαμε έτσι για λίγο..και αυτό γιατί καθότι πήγα σε ιδιωτικό σχολίο υπήρχαν και πολά κ0λ0παιδα :p τα οποία νόμιζαν ότι ήταν κάποιοι και πουλούσαν από μικροί νταηλίκι...είχα μάθει να μην μπλέκω σε τέτοιες καταστάσεις (τουλάχιστον με αυτές τις αρχές μεγάλωσα..ότι δεν χρειάζεται να μπλέκεσαι επειδή ο άλλος είναι μπουμπούνας), όταν όμως μερικά παιδιά είδαν ότι δεν ασχολούμαι και κρατάω αποστάσεις, ενοχλήθηκαν (βλέπετε δεν τους έδινα σημασία - και στην τελική καλά έκανα από τι στιγμή που για 7-8 χρονών παιδιά ήταν πολύ αθυρόστομα) και μια μέρα έπεσε ξύλο. Όταν γύρισα σπίτι ο πατερας μου με ρώτησε τι έχω ...και όταν του είπα τι έγινε μου απάντησε ΕΠΙ ΛΕΞΗ : "Και εσύ τα χέρια σου που τα 'χεις ?"....ύστερα από μερικές μέρες που τα κ0λ0παίδια τόλμησαν και μου την ξαναέπεσαν, χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού και καλέσανε τον πατέρα μου στο σχολιο γιατι 2 παιδιά βρεθήκανε με μελανιές στο πρόσωπο από ξυλοδαρμό (ΓΚΡΡΡΡΡΡΡ ΧΟΥΛΚ ΣΠΑΣΕΙ ΚΕΦΑΛΙ !!!). Ενοείται πως δεν μου έκαναν τίποτα από την διεύθυνση του σχολείου, γιατι ο πατέρας μου καθάρισε και εκείνα τα κ0λ0παίδια δεν με ξαναενόχλησαν ποτέ (όταν στριμώχνεις ένα λιοντάρι αυτό θα σου επιτεθεί λέει μια παροιμία). Για να μην μιλήσω για εξετάσεις και όλο τον πονοκέφαλο του διαβάσματος (ναι...όπως καταλάβατε αντιπαθώ το διάβασμα εκτός και αν έχει σχέση με τα ενδιαφεροντά μου :p )..αλλά ρε παιδιά σκεφτείτε πόσα παιδιά τραβάνε τέτοιες καταστάσεις στο σχολείο. Μακάρι να μην υπήρχαν αυτά τα πράματα και πράγματικά να ήταν ΜΟΝΟ ευχάριστες οι αναμνήσεις του σχολείου...θα το ήθελα πολύ αυτό....
 
Eγω παλι εχω γενικα ευχαριστες αναμνησεις. Ημουν αυτο το περιεργο υβριδιο που οταν με εβλεπες νομιζες οτι ειμαι μικροκακοποιος εμφανισιακα (τουλαχιστον αυτη ηταν η γνωμη των μεγαλων για χεβυμεταλλαδες με μαλλι μεχρι την μεση, σκισμενα κτλ), αλλα ταυτοχρονα τα πηγαινα καλα στα μαθηματα χωρις την ταμπελα του φυτουλα. Ειχα πολλους φιλους και τολμω να πω πως ημουν δημοφιλης και αποδεκτος σε ολες τις παρεες.

Φυσικα και υπηρχαν ασχημες στιγμες, αλλα ειχαν να κανουν πιο πολυ με τον μηχανισμο καταπιεσης του σχολειου και τα μισητα μαθηματικα-φυσικη-χημεια. Η καλυτερη χρονια μου ηταν η 3η λυκειου. Ισως γιατι παρατριχα να ηταν η χειροτερη. Βλεπετε ημουν καλος στα φιλολογικα και γενικοτερα οτι ηθελε μπλα μπλα, αλλα στα μαθηματικα απλα οκ ενω στην χημεια αθλιος γιατι στην πρωτη λυκειου δεν ασχοληθηκα και πολυ. Ελα ομως που το επαγγελμα που ηθελα υπαγοταν (για εντελως παρανοικους λογους) στην 1η δεσμη! Αυτο σημαινε πως επρεπε να κανω πολυ μεγαλυτερη προσπαθεια και να καλυψω ολα μου τα κενα, κανοντας ταυτοχρονα πρωταθλητισμο στα μαθηματα που σιχαινομουν. Απο τα μεσα της δευτερας λυκειου ξεκινησα φροντιστηριο, μαζεψα τα αμαζευτα και μπορω να πω πως εφτασα σε καλα επιπεδα γενικα. Αλλα και παλι δεν πιστευα πως θα καταφερνα να γραψω ενα 19 ωστε να ξεμπερδεψω μια και καλη. Το καλοκαιρι συνεχισα τα μαθηματα μελετωντας μεχρι και στις διακοπες. Εκει η μητερα μου, η οποια οφειλω να αναγνωρισω οτι ποτε δεν με πιεσε και ηταν αντιθετη στην φρενιτιδα των πανελληνιων μου ειπε το θεικο ''θες να μην δωσεις?''. Η αληθεια ειναι πως η γραφιστικη που ηθελα να ακολουθησω, δεν εχει καμια σχεση με πτυχια και διπλωματα στο ουσιαστικο μερος. Επισης τα ΤΕΙ εκαναν αντικειμενικα κατωτερη δουλεια απο μια καλη ιδιωτικη σχολη ενω αν αθροιζαμε τα κοστη των ιδιαιτερων για σιγουρα 2 προσπαθειες, νατα τα λεφτα! Αρχικα επεμεινα γιατι αισθανομουν λιγο ενοχος, σαν να εγκατελειπα την προσπαθεια, μεσα μου ομως μια φωνουλα φωναζε ''ΥΕS!!!!!''

Aπο 1η δεσμη λοιπον πηγα 4η (του λαου) και η οδηγια της μαμας ηταν ''επειδη απο του χρονου σε περιμενει πολυ δουλεια, κοιτα να περασεις καλα, απλα μην μεινεις σε κανενα μαθημα και χασεις αδικα χρονο απ την ζωη σου...''...

Νταξ.... εγινε πανικος. Ακολουθησα την οδηγια κατα γραμμα και η ειρωνια ηταν πως απο μια διαστροφη της τυχης ημουν ο απουσιολογος!!! Χαχαχαχαχαχα

Οταν πηγα στην σχολη ομως κυριολεκτικα ελιωσα αλλα αισθανομουν πως ολος ο κοπος μου εχει αξια και δεν ειχε καμια σχεση με τις σαχλαμαρες του σχολειου που πια ειχα ξεχασει. Και οι καθηγητες πλεον ειχαν τον ρολο του εμπειρου καθοδηγητη οχι του λοχια. Θυμαμαι χαρακτηριστικα πως αν καποιος ηταν ψιλοανησυχος ανετα του ελεγαν ''δεν πας εξω να κανεις κανα τσιγαρακι να παρεις αερα και ξαναρχεσαι?'' Και το εννοουσαν!!! Ουτε στραβωναν ουτε το ελεγαν με υφος ''πηγαινε και θα δεις''. Καταλαβαιναν πως ειναι λογικο μια μερα καποιος να ειναι καπως και να θελει λιγο χωρο.

Αυτο παντως που νοσταλγω απο το σχολειο ηταν η απλοτητα των ανθρωπινων σχεσεων και η αισθηση πως εχεις πολυ χρονο μπροστα σου και μπορεις να γινεις οτιδηποτε...
 
Στο λύκειο είχα κάνει με τον διπλανό μου (πρέπει να είμασταν το χειρότερο πρώτο θρανίο της ιστορίας) το εξής σκηνικό:

Υλικά

1 κιμωλία σε σκόνη

1 καλαμάκι

1 ορθογώνιο κομμάτι γυαλί

Μπαίνει η φιλόλογος στην αίθουσα και βλέπει φάτσα κάρτα το διπλανό μου να σχηματίζει με το γυαλί μία άσπρο γραμμή με την σκόνη κιμωλίας. Στη συνέχεια παίρνω το καλαμάκι και (κλείνοντας πολύ διακριτικά το πάνω άνοιγμα από το καλαμάκι) ξεκινάω να ρουφάω με τη μύτη (και καλά) τη σκόνη.

Τα μάτια της φιλολόγου πετάχτηκαν έξω όπως του Rogger Rabbit (για όσους θυμούνται τη σκηνη) και άρχισε να τσιρίζει. Είδαμε και πάθαμε να την ηρεμήσουμε...
 
Ωραία περάσαμε εκείνα τα χρόνια αλλά δεν θα ήθελα να τα ζήσω ξανά με σχολεία, άγχος για τις εξετάσεις και χίλια μύρια. Τώρα είμαι πιο ανεξάρτητος, κάνω σχεδόν ότι μου αρέσει χωρίς να περιμένω από κάποιον κάτι. Φυσικά τα θυμάμαι και χαμογελάω αλλά μέχρι εκεί.
 
johnny19818 είπε:
Φυσικά τα θυμάμαι και χαμογελάω αλλά μέχρι εκεί.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Συμφωνω απολυτα αλλα την τριτη λυκειου θα γουσταρα να την ξαναπερασω για πολλους και διαφορους λογους.
 
Θα ήθελα πάρα πολύ να ξαναζήσω τα χρόνια του γυμνασίου/λυκείου, αλλά κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Με στεναχωρεί που έχω ελάχιστες καλές αναμνήσεις να θυμάμαι. Τα μαθήματα μου άρεσαν όλα πάρα πολύ, και συμπαθούσα τους περισσότερους καθηγητές. Μόνο οι συμμαθητές να ήταν διαφερτικοί. Παρ' όλο που ξερω ότι και πάλι τις ίδιες επιλογές θα έκανα, πιστεύω πως εκείνη ήταν η καλύτερη ηλικία, που σε δομεί σαν άνθρωπο και σ' επιρρεάζει περισσότερο στις αντιλήψεις και τις ηθικές αξίες, που ο καθ' ένας καλλείται να διαμορφώσει μόνος του αυτή την φορά μέσα από την συναναστροφή με τους συνομίληκους.
 
Συγκρίνοντας με το σήμερα και τις ευθύνες που έχει ένας ενήλικας, ναι τα μαθητικά χρόνια θα ήθελα να ξανάρθουν. Για εμένα ήταν χρόνια ανεμελα, με το απαραίτητο διάβασμα, χωρίς υπερβολές, καλοκαίρια 3 μηνών διακοπών κτλ. Μόνο στην γ λυκείου πιεστηκα λόγω πανελληνίων. Εν κατακλείδι, τα θετικά ήταν παρά πολλά σε σχέση με τα αρνητικά γι αυτό και το ναι σε όλα
 
Και για μένα τα σχολικά χρόνια ήταν τα καλύτερα, κυρίως στο Δημοτικό σχολείο, όπου οι σχολικές υποχρεώσεις δεν ήταν πολλές σε σχέση με το Γυμνάσιο και Λύκειο.

Αυτό που θυμάμαι είναι ότι γυρνούσα στο σπίτι το μεσημέρι, ετρωγα, ξεκουραζόμουν και το απόγευμα άρχιζα το διαβασμα για την επόμενη μέρα...θυμάμαι επίσης και πολύ παιχνίδι λόγω άφθονου ελεύθερου χρόνου.

Αργότερα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο οι σχολικές υποχρεώσεις αυξηθηκαν και δεν υπήρχε πολύς ελευθερος χρόνος για ξεκούραση...Ηθελα να τελειώνει η σχολική χρονιά γιατι είχα κουραστεί...

Αν μου ζητούσαν να μπω σε μια χρονομηχανή και να γυρίσω πίσω στο χρόνο, θα ήθελα να μεταφερθώ και να ξαναζήσω τη σχολική περίοδο του Δημοτικού, ήταν η πιο ανέμελη περίοδος της σχολικής καριέρας μου.
 

Τι θυμάμαι από το σχολείο
 

-το Νηπιαγωγείο μου, με τη μεγάλη αίθουσα με τα πολλά παιχνίδια

-πρώτες μέρες στην Α τάξη, γνώριζα μόνο δυο συμμαθητές μου, που τυχαινε να είμαστε γειτονάκια, γρήγορα με τα άλλα παιδιά γίναμε μια μεγάλη παρέα

-το πρώτο δίπλωμα Αγγλικών (palso elementary στην Ε' Τάξη)

-εισαγωγικές εξετάσεις στην ΣΤ' Τάξη στα Γαλλικά για εισαγωγή σε ελληνογαλλικό γυμνάσιο

-τις καλλιτεχνικές/γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς

-τις πρώτες μέρες στην Α' Γυμνασίου (ένιωθα ''μεγάλη'')

-το πρώτο δίπλωμα στα Γαλλικά (στην Α' Γυμνασίου)

-τις εκδρομές σε διάφορους προορισμούς
 

...
 

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Τα χρόνια του Δημοτικού πιστεύω πως ήταν τα καλύτερα. Και πως αλλιώς όταν πέρασες 6 χρόνια από την ζωή σου με παιδιά που θεωρούσες σαν αδέρφια σου που σε συνδέουν τόσες αναμνήσεις. ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού και πάμπολλες χαρές και λύπες. Και είναι φυσικό να αναπολείς αυτά τα έξι υπέροχα χρόνια, όταν η ψυχή όλων των παιδιών ήταν αγνή, γεμάτη αθωότητα, η ανεμελιά κυριαρχούσε στο μυαλό σου, στοιχεία που στα μετέπειτα σχολικά σου χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου σιγά σιγά αποδομούνταν. Το Γυμνάσιο μου ήταν αδιάφορο καμμιά χημεία με τους συμμαθητές μου χώρια που είχα αποκοπεί από την πολύ μεγάλη πλειοψηφία των συμμαθητών στο Δημοτικό που πήγαν σε άλλο Γυμνάσιο από μένα. Ευτυχώς στο Λύκειο πήγα σε άλλη περιοχή και σαν να μου το χρωστούσε η μοίρα βρέθηκα στο Λύκειο ξανά με τους συμμαθητές μου από το Δημοτικό που είχαμε χαθεί για τρία χρόνια. Οι σχέσεις βέβαια που διαμορφώθηκαν στα τρία Λυκειακά μας χρόνια ήταν τελείως διαφορετικές από του Δημοτικού, αλλά στο πέρασμα των χρόνων όλα αμβλύνονται.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα