Τα μαθητικά τα χρόνια, δεν τα αλλάζω με τίποτα!!

[Alucard]

Θου Κύριε, φυλακήν τω στόµατί µου...
:cheers:

looooool

Ο γραπτός λόγος καμιά φορά τα έχει αυτά

 

[pooky(1)]

Δεν είμαι ψυχολογικά έτοιμος να συμμετάσχω στο παρόν thread. :sealed:
Pook, χώσου εσύ πρώτος… :cheers:

Ξεκινάω λοιπόν!

Το μόνο καλό που έχω να θυμάμαι από το "σχολείο" είναι οι Παρασκευές όπου και τελείωνε επιτέλους.

Σιχαινόμουνα καθηγητές, (γιατί δεν μου αρέσει να μου λένε τι θα κάνω), καθηγητές (γιατί δεν καταλάβαιναν ντιπ από υπολογιστές και θέλαν να το παίξουν και ξερόλες), καθηγητές (γιατί μου τη σπάνε οι κάθε λογής "παιδαγωγοί" ), συμμαθητές (γιατί με δούλευαν για την εμφάνισή μου και τα χόμπυ μου, αλλά όποτε τους συναντώ τους τα χώνω κανονικά), βαθμούς, εκδρομές, διαβάσματα.

Δεν ξαναπατώ στο παρών thread μου τη δίνει το άκουσμα της λέξης "σχολείο" και μόνο.

We are the result of your laws, we are the result of your teachings, now get the ***** out and die.

 

[Turrican]

Και εγώ με τη σειρά μου θα συμφωνήσω με την dom....

Η καλύτερη περίοδος της ζωής μου ήταν όταν τελείωσα σχολείο - σχολή και έφυγα για στρατό! Από εκείνο το διάστημα και μετά ένοιωσα ελεύθερος άνθρωπος και ότι είχα πάρει τη ζωή στα χέρια μου.Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσω στα θρανία και να γίνω ένα τίποτα!!!

 

[Juanita]

Λορένα μου, μαζί σου!!!

Τα κατάλοιπα εκείνης της εποχής ακόμα με κυνηγούν (τραβάτε με και ας κλαίω, ένα πράγμα) και κάθε Σεπτέμβρη ακολουθώ την ίδια τακτική:

παίρνω την Σόφη και:

-ξεκινώ από τη UNICEF για τα απαραίτητα τετράδια και τσάντες,

-συνεχίζω σε γνωστή αλυσίδα παιδικών καταστημάτων για μολύβια, στυλό, (και με γκλίτερ παρακαλώ :sure: ) γόμες, μαρκαδόρους, ξυλομπογιές και τέμπερες

-περνώ από περιφερειακά βιβλιοπωλεία για σχολικά βιβλία που όταν μου τα έδιναν τσάμπα δεν έμπαινα στον κόπο να τα ξεφυλλίσω (ήθελα να τα διατηρώ σε άριστη κατάσταση μην τυχόν και μου τα ζητήσουν πίσω )και

-καταλήγω πανηγυρικά στην καθιερωμένη έκθεση βιβλίου στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου για εξωσχολικά βιβλία.

Αααα!!! Να μην ξεχάσω και τα μέτρα διαφανές αυτοκόλλητο που αγοράζω για να ντύνω τα βιβλία μου

Δεν είναι τυχαίο που στο σπίτι μου τα χαρτοσχολικά και τα βιβλία κοντεύουν να με πετάξουν έξω... :angry:

Όλα τα παραπάνω... έχω δεν έχω φράγκο στην τσέπη μου (ας είναι καλά οι πιστωτικές... recry: )

Και αυτό, γιατί αρνούμαι να συμβαδίσω με την ηλικία που γράφει η ληξιαρχική πράξη γέννησής μου. :baby2: Μάλλον... :wait2: κάποιος μου κάνει πλάκα, και θέλει να με μεγαλώνει επίτηδες χρόνο με το χρόνο... Φροντίζω λοιπόν και εγώ να του σπάω τα νεύρα και κάθε χρόνο τέτοιο καιρό κάνω ότι έκανα εκείνο το Σεπτέμβρη που:

- φόρεσα για πρώτη φορά τη μπλε ποδιά του Νηπιαγωγείου,

- άνοιξα τη σάκκα μου και έβγαλα το μπλοκ ζωγραφικής και τις ξυλομπογιές μου,

- παρέλαβα τα βιβλία που μύριζαν υπέροχα (μυρωδιά σχολείου την έλεγα μικρή) και

- γύρισα στη διπλανή μου και της είπα: "κοριτσάκι, θέλεις να γίνουμε φίλες;;;":2beers:

0

Tι;;;;;;;; :what: παλιμπαιδίζω;;;;:dribble: εγώώώώώώ;;;;; :eeek:

Άσχημες στιγμές;;;; :wait2: Ναι, υπήρξαν πολλές...

Που να συγκριθούν όμως με την αναμονή και τη χαρά των πρώτων ημερών... (για μετά... δεν το σχολιάζω... )

 

[phil_vr]

Η πρωτη μου εμπειρια με το σχολειο ηρθε σαν αστραπη εν αιθρια!

Ημουν μια χαρα και ολα ωραια στο οικειο πλεον περιβαλλον μου (επειτα απο μετακομιση σε αλλη πολη), ισα ισα που ειχα αρχισει να γνωριζω τα παιδακια της γειτονιας, και αρχισαν οι κουβεντες περι "αντε σε λιγο θα πας σχολειο". "Τι ειναι αυτο ρε παιδια?" αναρωτιομουν οπως και ολα τα υπολοιπα συνομιλικα παιδακια..

Μεχρι που ξημερωσε μια πρωια και τους βλεπω ετοιμους να μου βαλουν εναν μπλε ζουρλομανδυα! WTF αναρωτηθηκα.. τι εγιναν τα καλα μου ρουχαλακια και θελουν να τα καλυψουν με αυτο το πραγμα?

Βγαινουμε εξω και συναντησα τον κολητο μου που θα πηγαιναμε μαζι.. και αυτος στα μπλε! "Πως εισαι ετσι ρε?" του ειπα, χωρις να παρω σαφη απαντηση μιας και αυτος ειχε τις ιδιες αποριες με μενα. Φτανουμε καποια στιγμη στο προαυλιο του αουσβιτς, που εκει ηταν σαν να με πεταξες μεσα σε στρουμφοχωριο! WTF*2! Εντελως motley crue κατασταση, με ενα σωρο χαρακτηρες και μια μικρογραφια της εξω ζωης. Και πηγαμε στο νηπιαγωγειο που εκει ειμασταν καμια 25αρια αγνωστα πιτσιρικια (με εξαιρεση τον κολητο μου). Παιχνιδια απο εδω και εκει, χρωματα, σχεδια, κουκλοθεατρο.. "θα περασουμε καλα εδω ρε Νικο!" του ειπα.. και οντως το νηπιαγωγειο περασε σχετικα αναιμακτα.

Αλλα ηρθε μετα και η πρωτη ταξη. Ευτυχως εφυγε η μπλε αηδια, καθως αλαξε η νομοθεσια εκεινο το χρονο. Αλλα ειχαμε περασει σε νεα ταξη πραγματων! Ποια χρωματα, ποια σχεδια, ποια παιχνιδια? Και αυτα τα μολυβια και τετραδια.. whats the case with those? Επειτα ηρθαν και αλλοι οροι οπως "διαβασμα", "εξεταση" και ενα σωρο αλλα. Αντε να εξηγησεις σε ενα πιτσιρικι οτι αυτο θα το ζουσε και για πολλα χρονια ακομα! Needless to say οτι καθε μερα ειχα αποκτησει την ιεροτελεστια του να βγαζω το γαλα που επινα (με hemo εμπλουτισμενο φυσικα) κατα την διαρκεια του "ταξιδιου" προς το σχολειο σε ολα τα δεντρακια που εβρισκα στην πορεια μου. Καθαρα ψυχολογικο θεμα που ξεπεραστηκε πολυ αργοτερα..

Το γυμνασιο ηταν ουτε κρυο ουτε ζεστη, ενω στο λυκειο ηταν πλεον ολα μια χαρα και εκτος οριων. Εννοειται οτι η δικια μου ζυγαρια ισσοροπησης (σαν αυτες που ειχαν στα παλια μπακαλικα με τα βαρακια) διασκεδασης-αποδοσης εκλινε προς την διασκεδαση σαν να ειχα βαλει επανω αγκυρα απο πλοιο!

 

[Hera]

Από μικρό είχα βεβαρημένο ιστορικό με τις μετακομίσεις άρα και με τις αλλαγές σχολείων συχνά!!

Εχουν περάσει ποοοοοολλά χρόνια από τότε το μόνο που θυμάμαι έντονα είναι πως είχα κληρωθεί ανάμεσα σε πολλά παιδιά για μια θέση στο νηπιαγωγείο (τότε, ΄74 δεν ήταν υποχρεωτικό και στο δημόσιο έμπαινες κατόπιν κλήρωσης καθώς οι θέσεις ήταν σχετικά λίγες) από μικρό στα βάσανα λοιπόν

δεν μπορώ να πω, ωραία ήταν, θυμάμαι ακόμα την μυρωδιά της φρεσκοβαμμένης αίθουσας (μύριζε τσιχλόφουσκα) το άρωμα της πλαστελίνης, της ξυλομπογιάς...

στην άκρη της αίθουσας ένα μικρό κουβούκλιο με κατακόκκινες βελούδινες κουρτίνες , το κουκλοθέατρό μας που η κυρία μας έπαιζε κάθε Σάββατο.

Μπαίνοντας δεξιά στον τοίχο μια τεράστια κορνίζα σπιτάκι με 20 μικρές θέσεις οπου είχαμε τις φωτογραφίες μας ο καθένας και κάθε που μπαίναμε έπρεπε ν ανοίξουμε το παραθυράκι να φανεί η φωτό μας. Θυμάμαι, στα μισά της χρονιάς ένας συμμαθητής μας είχε ένα θανατηφόρο τροχαίο. Το παραθυράκι του δεν ξανάνοιξε, είχαμε αρρωστήσει όλα τα παιδάκια...

Απ το δημοτικό αυτό που θυμάμαι ήταν πως μ άρεσε να μπαίνω επιμελήτρια γιατί βαριόμουν στα διαλείματα... όχι πως δεν είχα φίλους, αλλά οκ τους έβλεπα και στη γειτονιά το απόγευμα όταν βγαίναμε για παιχνίδι (εννοείται μετά την μελέτη, γιατί ψιλοήμουν φυτό μέχρι την 6η -μετά ξύπνησα)

από γυμνάσιο και λύκειο τί να θυμηθώ μόνο πλάκες και άγχος για τον μέσο όρο (γκρρρ) είχε αρχίσει να απομακρύνεται η ξενοιασιά....

@Phil γέλασα πολύ με τον όρο "μπλε ζουρλομανδύας" για την σχολική ποδιά!!!

@παιδιά, υπέροχες αναμνήσεις!!

 

[Alucard]

Άλλη μια ανάμνηση που έχω από τα σχολικά χρόνια είναι οι ημέρες (στο Γυμνάσιο) στις οποίες θα παρέδιδαν τους ελέγχους στους γονείς.

Όλα τα παιδιά σοβάρευαν τη συγκεκριμένη ημέρα και κανείς δεν είχε όρεξη για πλάκες. Οι δε σκηνές (συνήθως απείρου κάλους) κατά την παραλαβή των ελέγχων προόδου από τους γονείς συνοδευόμενοι από τον/την κανακάρη/ισσα τους μου έχουν μείνει για τα καλά στη μνήμη.

Θυμάμαι ένα μουστακαλή πατέρα ανέκφραστο που μόλις είχε παραλάβει τη βαθμολογία από τους καθηγητές, να περιμένει σε ένα διάδρομο το γιο του να έρθει προς αυτόν για να φύγουν λογικά προς το σπίτι και να χωρίς να πει κουβέντα να τον αρπάζει από το αυτί κρατώντας στο άλλο χέρι τους βαθμούς του και να περπατούν με αυτόν τον τρόπο μαζί προς την έξοδο του σχολείου.

Επίσης θυμάμαι κάποια κοριτσάκια με δάκρυα στα μάτια να κρατούν τους βαθμούς τους κοιτώντας τους ξανά και ξανά και λέγοντας πως δεν πρόκειται να βγάλουν την τάξη. Βέβαια στο χαβαλέ ήταν πρώτες

Τέλος, θυμάμαι τους μεταξεταστέους στο τέλος κάθε χρονιάς όπου σχεδόν εξαφανιζόντουσαν για αρκετές ημέρες με το που αναρτούντο οι βαθμολογίες του γ’τριμήνου και δεν μπορούσε κανείς να τους εντοπίσει ούτε καν για να τους καλέσει για μπάλα.

Ίσως αν δεν υπήρχαν οι βαθμολογίες τα σχολικά χρόνια να ήταν πιο ευχάριστα...

 

[Omenforever]

Here goes nothing: :cheers:

[GORE MODE ON]

Η πρώτη μέρα σε οποιαδήποτε τάξη, οποιουδήποτε σχολείου ήταν η ίδια:

Ναυτία, Ίλιγγος, Κόψιμο, Ταχυπαλμίες, Κρίσεις Πανικού, Βέρτιγκο, Shellshock… recry:

Ειρωνεία από μεγαλύτερους, κωλόγερους κλπ: «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» «Τα κεφάλια μέσα κλπ»... Έρε ξύλο...

Συνήθως καλοντυνόμασταν: Δε μπορώ να καταλάβω ακόμα γιατί… Λες και γιορτάζαμε κάτι… Ήμαρτον… :ccool:

Αμήχανες συζητήσεις με τους συμμαθητές μας: «Πως περάσατε το καλοκαίρι;…» «Άκουσα ότι φέτος θα είναι δύσκολα…» Πάρτους και στον γάμο σου... :frypan:

Σωματομετρικές αλλαγές: Κάποιοι ήταν δύο κεφάλια ψηλότεροι και κάποιες κοπέλες είχαν γίνει τούμπανα… :kiss:

Ακολουθεί περιγραφή της πορείας μου στο σχολείο…

Νηπιαγωγείο: Καλά σε γενικές γραμμές. Θυμάμαι τα μικρά καρεκλάκια στα οποία καθόμασταν. Μια μέρα ενώ λέγαμε κάποιο τραγουδάκι εγώ έπεσα κάτω κατά τη διάρκεια της ερμηνείας γιατί είχα τη συνήθεια να ισορροπώ το κάθισμα μου στα δύο πίσω πόδια. Σηκώθηκα σαν να μην τρέχει τίποτα, ελαφρώς αναψοκοκκινισμένος, και συνέχισα να τραγουδώ…

Δημοτικό: Πρώτη και δευτέρα ήταν δύσκολα. Θυμάμαι ότι έπιανα γωνίες στο προαύλιο για να αποφύγω τα random drive-by shootings. Εννοώ τα διάφορα νούμερα που έπεφταν επάνω σου παίζοντας κυνηγητό ή κάτι υπερτροφικά, υδροκέφαλα, τετράποδα που μοίραζαν δωρεάν μπουνιές. Στην τρίτη δημοτικού αρχίζαμε και τα Αγγλικά/Χορό/Μουσική/Κολυμβητήριο και από κει και πέρα η μπάλα χανόταν τρελά. Η απόλυτη ξεφτίλα ήταν να τις φας από τυπάκι μικρότερης τάξης… «Ρε ο Λάκης τις έφαγε από τον Σούλη που είναι “τριτάκι”» :dribble:

Γυμνάσιο: Τα καλύτερα μου χρόνια. Ξερά. Άπειρη παπαγαλία, διάβασμα, άγχος αλλά και υπολογιστές, ενδιαφέρουσες συμμαθήτριες και χοντρές πλάκες στην τάξη. Το Γυμνάσιο είναι μια ενδιάμεση κατάσταση και αυτό είχε πολλά πλεονεκτήματα.

Λύκειο: Μπήκα με «νοοτροπία Γυμνασίου» που λέγανε και κάτι ΚΑΦΡΟΙ καθηγητές και έχασα το παιχνίδι από τον πρώτο μήνα. Κατακόρυφη πτώση βαθμολογίας, τελευταίο θρανίο μαζί με κορίτσι(Που να σαι τώρα…), αποδιοπομπαίος τράγος, απόκληρος κλπ. Δευτέρα και τρίτη Λυκείου είχαν όλα τελειώσει αφού το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν η αγία τετράδα των μαθημάτων δέσμης, να βρούμε κανά καλό φροντιστήριο, και φυσικά η εισαγωγή μας σε γαμάο-τάο σχολή. Αντίο ζωή δηλαδή… :ban:

Συμπέρασμα: Τα σχολικά μου χρόνια(πλην γυμνασίου) τα αλλάζω με ένα πιάτο φακές… Και να πάνε στον αγύριστο…

:cheers:

Τέλος, θυμάμαι τους μεταξεταστέους στο τέλος κάθε χρονιάς όπου σχεδόν εξαφανιζόντουσαν για αρκετές ημέρες με το που αναρτούντο οι βαθμολογίες του γʼτριμήνου και δεν μπορούσε κανείς να τους εντοπίσει ούτε καν για να τους καλέσει για μπάλα.

Αχαχαχαχαχαχαχαχ σωστός ο παίχτης. Εμ βέβαια, τα παιδάκια ήταν σε αυστηρή απομόνωση …για κοινωνικούς λόγους περισσότερο... :angry:

 

[Turrican]

Έχουμε τραυματίσει τόσο βάναυσα με αυτή την καταραμένη διαδικασία της βαθμολόγησης αξιολόγησης τους εαυτούς μας , ώστε να βλέπουμε ακόμα και στα γεράματα μας τους ίδιους εφιάλτες.....

Πραγματικά τα μαθητικά τα χρόνια στον αγύριστο να πάνε.....

 

[Frank213]

Συμπέρασμα: Τα σχολικά μου χρόνια(πλην γυμνασίου) τα αλλάζω με ένα πιάτο φακές… Και να πάνε στον αγύριστο…

Όλες οι ώρες στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα (από το δημοτικό μέχρι και το πανεπιστήμιο) ήταν τραγικά άχρηστες και χαμένες. Δεν αξίζουν ούτε όσο μία από τις ώρες που ξόδεψα για σπουδές στο εξωτερικό.

Να μη ξαναζήσω ποτέ τέτοια χάλια. Στον αγύριστο...

 

[Juanita]

Απ το δημοτικό αυτό που θυμάμαι ήταν πως μ άρεσε να μπαίνω επιμελήτρια γιατί βαριόμουν στα διαλείματα... όχι πως δεν είχα φίλους, αλλά οκ τους έβλεπα και στη γειτονιά το απόγευμα όταν βγαίναμε για παιχνίδι (εννοείται μετά την μελέτη, γιατί ψιλοήμουν φυτό μέχρι την 6η -μετά ξύπνησα)

χεχε... Τώρα που το έγραψες, θυμήθηκα μιά φορά στη Δευτέρα Δημοτικού που η δασκάλα είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει εμένα και ένα συμμαθητή μου μαζί επιμελητές. (Βασικά, να μας τιμωρήσει ήθελε που δε βάζαμε γλώσσα μέσα μας, στερώντας μας το διάλειμμα :sealed: )

Εμμμ... δεν ξέρω ποιά ακριβώς λέξη μας ταίριαζε όσον αφορά στις διαστάσεις μας (αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη) αλλά όταν χτύπησε το κουδούνι και έπρεπε να παραταχτούμε τα δύο μας δίπλα στην πόρτα για να περάσουν τα υπόλοιπα παιδάκια... κανένα δεν κατάφερε να μπει στην τάξη αβίαστα...:what::ccool::ccool:

Έκτοτε, η δασκάλα μας φρόντιζε να βάζει επιμελητές παιδάκια που... :wait2: ας πούμε πως δεν έτρωγαν όλο το φαγητό τους και εμάς μας τιμωρούσε αλλιώς (τους χάρακες τους θυμάστε, φαντάζομαι, τράβηγμα αυτιού, μαλλιού και λοιπών παιδικών βασανιστηρίων:super...

 

[akaliakoukou]

Βγάλτε μια κόλλα χαρτί...

Παναγία μου το είδα πρωί πρωί και με έπιασε κρύος ιδρώτας :sweat:

Θυμάμαι τα χτυποκάρδια μου όποτε άκουγα αυτή τη φράση, ειδικά όταν ήμουν αδιάβαστη!

Καμμιά φορά μου αρέσει να ψαρώνω τους μαθητές μου στο σχολείο, ειδικά όταν είμαι καινούρια και δεν με ξέρουν, και το πετάω...

Παθαίνουν σοκ τα καημένα!!!

Ουσιαστικά τους ζητάω να μου γράψουν την πρώτη μέρα λίγα πράγματα για τον εαυτό τους, τι σχέση έχουν με τη μουσική, τα ακούσματά τους κλπ, για να δω πώς θα κινηθώ και πώς θα τα προσεγγίσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

Ξεφεύγω όμως από το θέμα.

Δεν μπορώ να πω ότι λάτρεψα ποτέ το σχολείο.

Από το δεκαπενταύγουστο και μετά, με έπιανε ένα απίστευτο ψυχοπλάκωμα...

Αυτό ισχύει και τώρα, και ειδικά φέτος που δεν κατάφερα να πάω διακοπές

Τα χρόνια που χαράχτηκαν μέσα στην καρδιά μου, είναι τα φοιτητικά, μετά το σχολείο, που ασχολήθηκα αποκλειστικά με το αντικείμενο που με ενδιαφέρει!

Εκεί, όσο διάβασμα και να είχα, δεν με πείραζε!

Ίσα ίσα, μου άρεσε και ένιωθα ευτυχισμένη!

Όσο σκέφτομαι όμως, φυσική, χημεία, ιστορία...

Απαπαπαπα!!!!!

Με πιάνει αλλεργία!!!!!

 

[namida]

Δεν διάβασα το υπόλοιπο θρεντ, απλός θέλω να πω, ότι αυτό που μου λείπει από τα μαθητικά μου χρόνια είναι οι ξενοιασιά που είχαμε τότε. Το χειρότερο που μπορούσε να μας συμβεί ήταν ένας κακός βαθμός ή μια κατσάδα από το διευθυντή. Ούτε άγχος για τη δουλεία, ούτε για τα λεφτά, ούτε τίποτα τέτοιο.

 

[pooky(1)]

Δεν διάβασα το υπόλοιπο θρεντ, απλός θέλω να πω, ότι αυτό που μου λείπει από τα μαθητικά μου χρόνια είναι οι ξενοιασιά που είχαμε τότε. Το χειρότερο που μπορούσε να μας συμβεί ήταν ένας κακός βαθμός ή μια κατσάδα από το διευθυντή. Ούτε άγχος για τη δουλεία, ούτε για τα λεφτά, ούτε τίποτα τέτοιο.

Ο Καθένας ανάλογα με τις εμπειρίες του και τις καταστάσεις που αντιμετώπιζε φυσικά.

Δυστυχώς όταν εγώ πήγαινα "σχολείο" το οικονομικό πρόβλημα ήταν τόσο έντονο στην οικογένεια που όχι μόνο ανεμελιά δεν είχα, αλλά οι βαθμοί και οι κατσάδες από τους καθηγητές ήταν το τελευταίο πράμα που με απασχολούσε.

Αντίθετα με το τώρα που δεν έχω άγχος για καμία δουλειά, για τίποτε λεφτά, για κανένα κατασκευασμένο και επιβαλλόμενο "αύριο" από κανένα, για καμία "καριέρα", για καμία "επιτυχία" τεχνητή φυσικά.

Είναι εξαιρετικά ωραίο στα 40 σου να σε ενδιαφέρει μόνο το τι laptop θα αγοράσεις στα γενέθλιά σου και με τι παιχνίδι θα λοιώσεις όλη μέρα.

Σχολείο; Στο καλό και να μας γράφει. Από την Πέμπτη Δημοτικού και μετά, δεν θέλω να θυμάμαι ούτε δευτερόλεπτο από την τραυματική αυτή εμπειρία........

 

[Rakeesh]

Αντίθετα με το τώρα που δεν έχω άγχος για καμία δουλειά, για τίποτε λεφτά, για κανένα κατασκευασμένο και επιβαλλόμενο "αύριο" από κανένα, για καμία "καριέρα", για καμία "επιτυχία" τεχνητή φυσικά.

Είναι εξαιρετικά ωραίο στα 40 σου να σε ενδιαφέρει μόνο το τι laptop θα αγοράσεις στα γενέθλιά σου και με τι παιχνίδι θα λοιώσεις όλη μέρα.

Αχ τετοιος θελω να γινω οταν μεγαλωσω

 

[pooky(1)]

Μα είναι ωραίο στα 40 σου να είσαι 12!

(Και αυτό το εννοώ σοβαρότατα! )

 

[akaliakoukou]

Εγώ δηλαδή που στα 30 είμαι 5, καλά πάω?????

 

[Juanita]

Pooky μου, μάλλον είσαι η εξαίρεση στο γενικό κανόνα...

Ελάχιστοι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως αντιμετωπίζουν

έτσι τη ζωή τους...

Γι αυτό και τα υπέροχα (κατ' εμέ) χρόνια του σχολείου μας γεμίζουν νοσταλγία και τα αναπολούμε... Επειδή τότε ήμασταν ανέμελοι...

 

[pooky(1)]

Domniki μια χαρά είσαι, στα 40 θα είσαι 15. Θα μου ρίχνεις κι όλας.

Juan, η δική μου ζωή είναι ένα ανάποδο μοτίβο. Δυστυχώς στα παιδικά μου χρόνια δεν υπήρξαν ποτέ διακοπές, ποτέ χαρτζηλίκι, ποτέ έξοδοι, ποτέ κρυφά ραντεβουδάκια, ποτέ κάποιος να μιλήσω απφού και οι γονείς μου ήταν πνιγμένοι στα προβλήματα. Βάλε και την άσχημη, τότε, εμφάνιση, τις "πλάκες" και το δούλεμα από άλλα παιδιά της ηλικίας μου και καταλαβαίνεις πολύ καλά την ωραία εικόνα.

Όλα αυτά με οδήγησαν στο σήμερα, όπου και είμαι σαν παιδί. Η μόνη διαφορά είναι πώς αντί να περιμένω να πάρω αυτοκινητάκια στα γενέθλια από τους άλλους, παίρνω φορητά μηχανήματα και τέρατα desktops, μόνος μου στον εαυτό μου. Τα παιχνίδια μπορεί να άλλαξαν, αλλά παραμένουν παιχνίδια, η ηλικία μπορεί να μεγάλωσε αλλά παραμένω ένα παιδί που τη βρίσκει βλέποντας Στρουμφάκια και Μπομπ Σφουγκαράκη. Γι' αυτό το λόγο, όπως κάπου έχω αναφέρει ξανά, έχω τρομερή σχέση με τον 9χρονο ανηψιό μου. Διότι είμαστε σχεδόν της ίδιας ηλικίας.

Οι " γύρω " μου με αντιμετωπίζουν " κάπως " βέβαια. Αλλά δεν μου καίγεται καρφί. Δεν ξέρω γιατί πρέπει στα 40 του κάπιοος να σηκώνεται στις 6 το πρωί και να "δουλεύει" σε δύο δουλειές για να ξεπληρώσει τα αξεπλήρωτα "εγώ" του και δεν μπορεί να ζήσει σαν παιδί. Όλα είναι στο χέρι μας όσο δύσκολα και αν φαίνονται τελικά.

Και για να μην ξεφύγουμε από το θέμα, SCHOOL SUCKS..........

 

[Λορένα]

Εγω ΕΠΙΜΕΝΩ να διατηρώ πολλες καλές αναμνησεις από το σχολειο.

Βέβαια υπηρξαν και πολλές άσχημες, ειδικά από το γυμνάσιο και μετά, αλλά τα χρόνια του δημοτικού ήταν πολύ όμορφα.

Ακομη θυμάμαι το παλιό δημοτικό, που πλέον γκρεμιστηκε, για να χτιστεί το καινουργιο.

Στην τάξη μου, ήμασταν 14 παιδια, 7 αγορια, και 7 κορίτσια, και ειμασταν δεμενοι σαν αδέρφια.

Τα πολλά παιχνιδια που παίζαμε. Σχοινακι, λαστιχο κτλ, μπάλλα (τα αγόρια) και βόλλους

Μάλιστα, υπήρξα και δημιουργός ενος ιδιαίτερα δημοφιλούς παιχνιδιου (ναι, ναι, καλά διαβασατε έκανα και τέτοια ).

Ήταν κάτι σαν κυνηγητό, αλλά όνομα, δεν του βρήκα ποτέ.

Χωριζόμασταν σε δύο ομάδες. Η πρωτη ομαδα, ειχε καταφύγιο, σε μια απομονωμενη μεριά της αυλής, που ήταν και η αφετηρία της. Εκεί δεν μπορουσε να την πιάσει η άλλη ομαδα, που περιμενε απ'εξω, και είχε σαν σκοπό να τους πιασει όλους.

Επιπλέον η πρώτη ομάδα, ειχε και σε συγκεκριμενες περιοχές της αυλης, άσυλο.

Το παιχνιδι, ξεκινουσε κάπως έτσι :

Η πρώτη ομάδα, έβγαινε, έξω απο το καταφύγιο της, με σκοπό να φτάσει στην άλλη άκρη της αυλής, και να γυρισει πίσω. Η δεύτερη ομάδα, τους κυνηγούσε να τους πιάσει. Αλλά οι πρωτοι, είχαν συμμαχο, και τις συγκεκριμένες περιοχές (το άσυλο), που ήταν κατα μηκος της αυλης, και που χωρουσαν μόνο 1 άτομο (ήταν κανόνας).

Όσοι πιάνονταν, έφευγαν άπό το παιχνίδι. Αλλά, οι πρώτοι, είχαν και το προνόμιο, αν πέρναγε κάποιος από τους άλλους, κοντά, από το καταφύγιο τους, να τον πιάσουν, και να τον ανταλλάξουν με κάποιον δικό τους, ή να τον βγάλουν τελείως από το παιχνίδι.

Νικήτρια, ήταν η ομάδα, που καταφερνε στο τέλος της ημέρας, να έχει τους περισσότερους πάιχτες.

Συγκινήθηκα, όταν αρκετά χρόνια αργοτερα, έμαθα, πως το συγκεκριμένο παιχνιδι, παιζόταν ακομη, απο τα παιδια του δημοτικού. Δεν το είχαν ξεχασει!

Επίσης, πίσω απο το σχολείο, υπήρρχαν πολλά πευκα, και εκει βρισκαμε καταφυγιο, όταν έμπαινε το καλοκαιρι, και έκαιγε ο ήλιος.

Οι πευκοβελονες (που τις λέγαμε "τσαλιά", γλιστρούσαν πολύ, και τις στρωναμε κατα μηκος μιας κατηφορας, και καναμε τσουληθρα.

Την οποία, καναμε κάπως έτσι : Βρίσκαμε ένα τσουβάλι, και καθοταν πανω του, ένα παιδι. Δυο άλλα παιδια, κρατουσαν το τσουβαλι, και το σέρναν στην κατηφόρα. Μιλαμε πολύ πλακα. Ουρές κάναμε για να έρθει η σειρά μας.

Επισης, κάναμε και διάφορα θεατρικά έργα. Εγω συνηθως προτιμούσα δευτερέυοντες ρόλους, που τους έπαιζα και πάρα πολύ καλά, μπορώ να πω. Όπως ας πουμε, της κακιάς μητριάς, και της μάγισσας.

Το χειμωνα παλι, όταν έπεφτε το χιονι, παιζαμε χιονοπολεμο, ή χτιζαμε χιονανθρωπους.

Στο μαθημα μετά, πιαναμε με την σειρά τις σόμπες (γιατι δεν ειχαμε καλοριφέρ, το σχολειο ήταν παλιο), για να στεγνωσουμε. Και το μάθημα γινοταν, με την μισή ταξη, όρθια και πλάι στη σόμπα, και με το βιβλίο στο χέρι. Πολύ πλάκα