Πρέπει να ομολογήσω ότι όσο ήμουν μικρή την έβρισκα αστεία, από μια ηλικία και μετά όμως κάτι άρχισε να με ενοχλεί. Δεν ήταν η ακατάσχετη φλυαρία του Χατζηχρήστου, ούτε ο ρόλος της Νέζερ ως γειτόνισσα που χώνει παντού τη μύτη της (συνήθεια που απεχθάνομαι και σε υπαρκτά πρόσωπα). Είναι οι προσβολές με τις οποίες έχω μεγάλο πρόβλημα και στην πραγματική ζωή.
Είπαμε να πει μια, δυο, τρεις το πολύ, αλλά αυτός δεν έχει σταματημό. Προσβάλει σχεδόν τους πάντες, γνωστούς του και άγνωστους (εκτός από τη ευκατάσταση γειτόνισσα που έκανε τηλεφωνική παραγγελία και φυσικά τα κορίτσια). Ειδικά στη σκηνή με τον καημένο τον Μεντή και τη σύζυγό του, για τον οποίο έχω ήδη πει παλιότερα ότι δεν ανήκει στις συμπάθειές μου, ένοιωσα πραγματικά άσχημα. Ειλικρινά δεν το βρίσκω αστείο πια.