Καλημέρα Πάντες ω [ρετρο]μανιακοί
Παιδιόθεν απεχθανόμουνα αυτά τα γλυκερά βορειοευρωπαικά κυρίως Χριστογεννιάτικα τραγούδια με τα οποία κάθε χρόνο μας βομβάρδιζαν ραδιόφωνο και τηλεόραση, άγιες νύχτες και έλατα και μικρούς τυμπανιστές ραμπαμπαμπαμ. Πόσω μάλλον τώρα που λόγω ηλικίας πρέπει να αποφεύγω τα γλυκά διότι σέρνονται διαβήτες και μοιρογνωμόνια..
Ευτυχώς που υπήρξε η Δόμνα Σαμίου αλλά και άλλοι ερευνητές που διέσωσαν κάλαντα-θησαυρούς από κάθε γωνιά του Ελληνικού χώρου. Αυτά τα ακούω με μεγάλη ευχαρίστηση κάθε χρόνο σαν σήμερα. Από τα αγαπημένα μου είναι αυτό, λόγω των στίχων οι οποίοι είναι απελευθερωμένοι από κάθε χρονικό, τοπικό ή λογικό περιορισμό. Η εικόνα των αποστόλων (πριν καν γεννηθεί ο Ιησούς) που τρέχουν αλλόφρονες να βρουν μαμμή ενώ η αρχάγγελοι πάνε για μύρα (έλληνες ήταν οι αρχάγγελοι και το άφησαν τελευταία στιγμή? Δεν ήταν πρόωρο το μωρό!) ενώ η δύστυχη κοιλοπονούσε μου φαίνεται ξεκαρδιστική. Αν και τους γοητευτικότερους στίχους τους έχει το [ενικός της λέξης "κάλαντα"] που έβαλα στην αρχή.
Αλλα για να μη λέτε ότι είμαι ξενόφοβος, υπάρχουν και ξένα Χ'κα τραγούδια που μου αρέσουν. Όχι σύγχρονα όμως. Νομίζω αυτό το Ισπανικό [ενικός της λέξης "κάλαντα"], από τον 16ο αιώνα, είναι αρκετά ρετρό για εδώ. Στον σωλήνα υπάρχουν εκατομμύρια εκτελέσεις του, από γυμνασιακές χορωδίες μέχρι τους Monkees, αλλά διάλεξα αυτή γιατί έχει καλό ήχο και είναι ερμηνευμένη από Ισπανικό συγκρότημα, το Capella de Ministrers του οποίου έχω κάμποσα άλμπουμ. Και στο Youtube υπάρχουν και οι στίχοι.
Πώς είναι ο ενικός της λέξης "κάλαντα"?