Τι γνώμη θα είχε το παιδί που κάποτε υπήρξατε...

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας alkis21
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Δε νομίζω ότι θα μπορούσε να έχει μια γνώμη για το που έφτασα μέχρι τώρα. Σε καμιά περίπτωση δε θα έννοιωθε ντροπή ή απογοήτευση γι' αυτό. Ίσως ν' αποφάσιζε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό αλλά τίποτα παραπάνω.
 
Οπως ολοι μας καποια τα εκανα καλα, καποια αλλα οχι αλλα γενικα δεν νομιζω πως θα ειχε ιδιαιτερα κακη γνωμη. Παντρευτηκα τον ανθρωπο που ηθελα και εκανα τις σπουδες που ηθελα. Νομιζω πως οταν ημουν παιδι φανταζομουν πως θα εκανα το παιδι λιγο νωριτερα αλλα δεν το εκανα δα και μεγαλη, επισης θα ηθελα τα επαγγελματικα μου να ηταν λιγο καλυτερα αλλα απο την αλλη σε καλο δρομο ειμαι και οσο για τα οικονομικα...δεν πανε ασχημα αλλα νομιζω πως ολοι οσοι μεγαλωσαμε στα 80ς πιστευαμε πως θα μας πανε πολυ μα πολυ καλυτερα απο οτι μας πηγαν!

Παντως δεν εκανα συμβιβασμους για τους οποιους να ντρεπομαι (οχι πολλους τελοςπαντων). Αν για κατι νιωθω αληθεια ασχημα ειναι πως σε καποιους αξιολογους ανθρωπους στην ζωη μου δεν εδωσα την δεουσα προσοχη ενω θα μπορουσα να τους ειχα κανει καλους φιλους αλλα ξερετε -δουλειες, η αποσταση, η καθημερινοτητα. Για αυτο μετανιωνω και ισως το παιδακι που ημουν να ενιωθε λιγο αβολα με αυτο.
 
"Ακόμα με παιχνίδια ασχολούμαι; Περίεργο και ευχάριστο ταυτόχρονα, δεν γίνομαι βαρετός μεγάλος! Μάλιστα το βλέπω επαγγελματικά!"

Σπουδάζω product design για να γίνω σχεδιαστής παιχνιδιών (όχι ηλεκτρονικών).
 
mav: Φύλαξες το παρατσούκλι που διάλεξα πριν από 30 χρόνια;


Mav: Γιατί; Δεν ήταν πετυχημένο; Το τίμησα όσο μπορούσα καλύτερα. Με το να είμαι έξω από το κοπάδι, να ανοίγω δικούς μου δρόμους, να ακολουθώ την καρδιά μου, να μην μοιάζω με τους άλλους και το πλήρωσα με πολλή μοναξιά, αλλά το ήξερες αυτό, δεν είναι;


mav: Τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω;


Mav: Ξέρω κι εγώ; Ακόμα γίνομαι… Έμαθα όμως σε τι είμαι καλή… Ίσως αυτό ήθελες να γίνεις: καλή…


mav: Είπα: δε λέμε ψέματα, δεν κρίνουμε τους άλλους από την εμφάνισή τους και δεν κάνουμε τα λάθη των γονιών μας στα παιδιά μας…


Mav: Δεν το έκανα αυτό! Το έκανα; Αν είπα κάποια φορά ψέματα το έκανα γιατί φοβήθηκα πολύ, πάρα πολύ, αλλά προσπάθησα να μην το ξανακάνω κι ας φοβόμουν, δεν έκρινα κάποιον βιαστικά πριν του δώσω χρόνο να δείξει τι είναι και όχι τι φαίνεται και βρήκα δικαιολογίες για όλα του τα «περίεργα» κι όσο για τα παιδιά μας, έκανα τα δικά μου ξεχωριστά λάθη!


mav: Και είπαμε ότι θα παίζουμε για πάντα, γιατί αλλιώς θα γίνουμε γέροι και μουρτζούφληδες!


Mav: Παίζω, όπως βλέπεις! Αλλά καμιά φορά είμαι τόσο μα τόσο κουρασμένη… και γριά…


mav: Ώστε όλα αυτά τα κόκκαλα που έσπασα τότε, τώρα πονάνε κάθε τόσο;


Mav: Πονάνε και αυτά που δεν έσπασες…
 
Δεν ήθελες να είσαι απλά άτομο, αλλα πρόσωπο! Χορχε Μπουκάι!!!! ;) BTW, παρα παρα ΠΑΡΑ πολύ ωραίο ποστάκι!! ;)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ο μικρος phil παντα ηταν περιεργη φυση, με την εννοια πως δεν ειχα ονειρα η επιδιωξεις. Ποτε δεν πιστεψα σε μονοπατια και τροπους που θα μου εφερναν μια στασιμοτητα για μελλον. Απλα επαιρνα οτι ερχοταν στον δρομο μου και εκανα οτι καλυτερο μπορουσα με αυτο. Φυσικα old habits die hard, και ετσι ακολουθω ακομα και σημερα αυτο το δρομο, καθως εχω ασχοληθει με πολλα και θα ασχοληθω με ακομα περισσοτερα, και σε οτι ασχημο η ομορφο εχει συμβει στην ζωη μου.. no regrets. Η ζωη μου ειναι ενα διαρκες rubik's cube (ναι σαν αυτα της kambia!) που αλλες φορες βγαζει ολα τα χρωματα, αλλες φορες τα μπερδευει.. αλλα παντα συνεχιζει να περιστρεφεται προς ολες τις πλευρες. Το να μην εχει μια στασιμοτητα και τιποτα δεδομενο σε ολη την πορεια της ζωης, πιστευω πως θα εκανε τον μικρο phil να ειναι απολυτα ευχαριστημενος με ενα τετοιο πλανο. Μια καρεκλα απο τα 18 μου σε ενα γραφειο μεχρι να παρω συνταξη παιζοντας την ζωη μου καθημερινα σε ενα ατελειωτο replay, σιγουρα θα με ειχε κανει να φουνταρω απο πολυ νωρις! Eτσι η καθε μερα μου με φερνει σε κατι διαφορετικο και με αυτη την "ελειψη γνωσεως του αυριο" κανει τα παντα να μετρανε οπως φυσικα και να μεταβαλλονται.

Και επειδη σαν πιτσιρικι ο phil σιγουρα θα χαιροταν και με πιο εξειδικευμενα και fun factor πραγματα.. το να εχει οδηγησει το 80% απο οτι εχει ροδες στον πλανητη, το να εχει ζησει σε διαφορετικες ηπειρους, και το να εχει την φιλοσοφια της Nike με το just do it σαν καθημερινο κινητρο που πλαισιωνει την ζωη μου, ειναι πραγματακια που σιγουρα θα τα χαιροταν παρα πολυ που ειναι μερος της ζωης μου.

Και θα ηταν σιγουρα χαρουμενος που δεν απωλεσα την παιδικη αφελεια και οτιδηποτε με χαρακτηριζει σημερα σαν ανθρωπο στην πορεια των χρονων με οτι και να εζησα. Ισως να στεναχωριοταν απο ανθρωπους που ηρθαν και εφυγαν, απο φιλιες που εγιναν στην πορεια "φιλιες", αλλα η ζωη ειναι σαν ενα κοσκινο που ξεκαθαριζει τι αξιζει να εχουμε στο πλαϊ μας.. οτιδηποτε δεν εχει την προοπτικη να περασει απο τα διχτια της μενει πισω.
 
Δύσκολο θέμα. Δεν μπορώ να προβλέψω ακριβώς πως θα με έβλεπε ο παιδικός μου εαυτός. Ίσως με κατανόηση και ας δεν έγιναν τα πράγματα όπως τα περίμενα.

Το μόνο που θυμάμαι είναι πως όταν ήμουν στα 15 σκεφτόμουνα πως δεν μπορεί, ότι και να γίνει μετά τα 18 ή και λίγο αργότερα θα αλλάξουν τα πράγματα δραματικά, δεν θα μένω με τους γονείς, θα μπορώ να επιλέξω το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου χωρίς ψυχολογικές επιρροές, θα έχω πιο ήσυχο το κεφάλι μου. Και όμως όντας 32 κοιτάζω την τωρινή κατάσταση και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα (εντάξει μωρέ, τώρα αναγκαστικά λόγο ανεργίας δεν μπορώ να μείνω κάπου μόνος, εντάξει το είχα ζήσει αυτό επιτέλους στα 28 (και είχα καταστραφεί ψυχολογικά μέχρι τότε) και θα το ξαναζήσω οριστικά πιο πιστεύω). Γιατί δηλαδή κάτι τόσο απλό που κάποιοι το έχουν και το ζουν να είναι για μένα άφταστο όνειρο; Δεν ζητάω να είμαι δυσεκατομυριούχος, δεν ζητάω να είμαι μεγάλος επιστήμονας, απλώς την ησυχία μου και τη ζωούλα μου ζητάω. Αυτό σίγουρα ο μικρός ο εαυτός μου δεν θα μπορούσε να το πιστέψει (και αν το ήξερε θα του κοβόντουσαν τα πόδια και μπορεί τα πράγματα να ήταν χειρότερα)

Όσο για το άλλο. Αυτή την εμμονή του αντί να κάνει οτιδήποτε κάνει ο συνηθισμένος άνθρωπος, να κυνηγήσει κάποιο όνειρο (π.χ. να γίνει μεγάλος προγραμματιστής) εν μέρη την άγγιξα, αλλά υπάρχει μια πικρία ότι δεν κυνήγησα το όνειρο πιο δυνατά. Ο ενήλικας έχοντας κουραστεί από όλα αυτά και ανακαλύπτοντας πως αυτό που θέλουμε τελικά είναι να είμαστε καλά με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί να γίνει αυτό, έχει σταματήσει να κυνηγάει αυτά τα όνειρα με τόση μανία και προσπαθεί να βρει μια ισορροπία μεταξύ δημιουργικότητας και ευτυχίας. Ο μικρός όμως ξέρω πως με βλέπει και λέει (ακόμα και τώρα μέσα μου) γιατί τα παράτησες, γιατί να μην δείξεις το ίδιο πάθος όπως παλιά; Και θυμάμαι πόσο παθιασμένα ασχολούμουνα τότε με τα demos και πόσο ήθελα να εξελειχθώ και υπήρχαν και περισσότερα εμπόδια από ότι σήμερα ενώ σήμερα έχω κουραστεί τόσο πολύ από αυτή την εμμονή που είπα τέρμα. Αλλά ο παλιός εαυτός νοσταλγεί εκείνες τις καταστάσεις, ίσως λίγο πιο ήρεμες.

Όσο για τα υπόλοιπα τα καθημερινά (κοινωνικότητα, σχέσεις, κλπ), το να πω πως με κοιτάει ο μικρός μου εαυτός και αναρωτιέται γιατί δεν εξελίχθηκα ή να κοιτώ εγώ τον ίδιο και να τον κατσαδιάζω (όντως μικρός έπρεπε να ήμουν πιο μάγκας, πιο αλήτης, δυστυχώς το θράσος κερδίζει. Εγώ ήμουν ακριβώς στην αντίθετη όχθη) δεν θα είχε νόημα γιατί και οι δύο θα καταλαβαίνανε πως μάλλον αυτή είναι η κοινή ιδιότητα μας, μας λείπει αυτό το θράσος, το ψέμα, δεν μπορούμε να παραμείνουμε στην ψευδαίσθηση πως είμαστε κάτι εκλεκτό και όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι. Όχι, τουλάχιστον ο μικρός μου εαυτός ίσως και να παραδέχεται ότι κράτησα το πνεύμα, την γνώση των πραγμάτων, μια ειλικρίνια που μας κάνει να γνωρίζουμε περισσότερα αν και μας σκοτώνει.
 
Θαυμάζω όλους τους προλαλήσαντες που ο μικρός τους εαυτός θα τους έλεγε μπράβο και θα τους θαύμαζε!! :o

Η μικρή mytinyworld δεν θα είχε και πολλά να πει με την σημερινή mytinyworld. Δεν νομίζω ότι θα υπήρχε δυνατότητα ουσιαστικής επικοινωνίας λόγω χάσματος γενεών. Το σίγουρο είναι ότι θα της θύμωνε πολύ που τελικά δεν άλλαξε τον κόσμο :xm:
 
Χμμ, για να δούμε... Μακροχρόνια άνεργος (το μόνο εισόδημα είναι από εποχιακές δουλειές και μακέτες/σχέδια που κάνω στον υπολογιστή μου μία στο τόσο), εδώ και πολύ καιρό χωρίς σχέση (survivor από αποτυχημένη σχέση η οποία κράτησε χρόνια), ζω ακόμα με την μάνα μου η οποία έχασε και εκείνη την δουλεια της και της μείνανε τα χρέη της να τα βλέπει να μεγαλώνουν και τώρα με όλα αυτά που γίνονται τελευταία, δεν βλέπω καμία ελπίδα βελτίωσης. Για να μπορέσω κάποτε να κάνω οικογένεια (καλά ούτε μία στις χίλιες να γίνει αυτό πλέον) θα πρέπει να δουλεύουμε 12 ώρες την ημέρα και εγώ και η υποτιθέμενη γυναίκα μου, ακόμα και το βρέφος.

Δυστυχώς στο να βγάζω χρήματα δεν είμαι και πολύ καλός γιατί ντρέπομαι να πάρω έστω και λίγα για ένα σχέδιο σε μία μπλούζα που κάνω για κάποιον γνωστό ή γνωστό γνωστού, ενώ από τους 500+ υπολογιστές που έχω φτιάξει έχω πάρει χρήματα μονο από ένα ή δύο και αυτά με το ζόρι. Για να βρω δουλειά είναι πολύ δύσκολο όχι μόνο λόγω ανεργίας άλλα και λόγω ψωροπερηφάνιας, απλά δεν μπορώ να δουλεύω 10+ ώρες την ημέρα 2 ώρες μακριά από το σπίτι μου (εννοείται ότι δεν έχω αμάξι), με άσχημες εργασιακές συνθήκες (κυρίως ψυχολογικές) για ψίχουλα τα οποία θα μου τα πάρει το κράτος έτσι κι αλλιώς με 500 διαφορετικούς τρόπους. Το μόνο που μου έμεινε είναι να πάρω απόφαση ότι δεν πρόκειται να δουλέψω, ούτε καν σε super market πλέον (πέρασα και από εκεί) και να χρησιμοποιήσω τελικά την τέχνη μου για να κάνω το μοναδικό επάγγελμα (στην Ελλάδα) από το οποίο θα μπορώ ίσως να βγάζω χρήματα, δηλαδή να μάθω να χτυπάω tatoo (χωρίς μαγαζί εννοείται, μην χάσω και το σπίτι που ζω...) Αν δεν πιάσει και αυτό κλαφ τα Χαράλαμπε...

Οπότε μάλλον απογοήτευση θα ένιωθε ο πιτσιρίκος εαυτός μου αν με έβλεπε. Σίγουρα όχι ντροπή γιατί δεν έχω κάνει κάτι για το οποίο να ντρέπομαι. Αλλά πολύ μεγάλη απογοήτευση ρε αδερφάκι μου γιατί θα καταλάβαινα ότι το μόνο που μετράει στην ζωή τελικά είναι το χρήμα και πως η κατάσταση θα φτάσει σε σημείο που για να ανεξαρτητοποιηθείς θα πρέπει να γίνεις μέρος ενός ελεεινού συστήματος που στην ουσία μετατρέπει την ζωή σου ανούσια. Αυτό που λέμε "ζω για να δουλεύω" και τίποτε άλλο. Και σήμερα ούτε καν αυτό δεν είναι αρκετό....
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Εγκχμ με συγχωρείτε που επεμβαίνω, στεναχωριέμαι με πολλά απ'αυτά που γράφετε πολλοί σ'αυτό το θρεντ. Πιστεύω όμως ότι δεν πρέπει να ανοίγεστε τόσο πολύ και να βγάζετε τα σώψυχά σας. Διαβάζουν και "μη αθώοι";). Παντως όσοι ανοίγεστε, σας τιμάει ιδιαίτερα. Δείχνει ότι εχετε κοχόνες ;) . Αφτό μόνο.

EDIT: Εγώ δεν έγραψα κάτι και νομίζω ότι πρέπει να το κανω. Σιγουρα το μωρό που εχω μεσα μου (γιατί ακόμα δεν εχει μεγαλώσει και ουτε πρόκειται) θα αισθάνεται περήφανο που, παρά την απώλεια του πατρός μου στην ηλικία των 16 που δεν ήταν απλά στήριγμα στη ζωή αλλά και στις σπουδές μου (φιλόλογος γαρ), δεν "εχασα" τον εαυτό μου, δεν έμπλεξα, οκ δεν μπηκα σε σχολή που θα ήθελε ο συγχωρεμένος, όμως είμαι 100% ικανοποιημένος από τη δουλειά μου και δεν το μετάνιωσα ποτέ που κάνω ό,τι κάνω. Επίσης αν το μωρό αυτό ηταν ζωντανό μπροστά μου, θα με χαστούκιζε που ενώ με διάλεξαν στο ΕΑΠ πριν 12 χρόνια, προτίμησα να μην πάω, όμως του λέω ότι παλι δεν το μετάνιωσα (στα 38 μου και με τα πράγματα έτσι όπως έχουν γίνει στη χώρα μας, το θεωρώ άχρηστο, δε θα μου δώσει δραχμή παραπάνω σε μισθό), θα με χαστούκιζε που παράτησα τα γερμανικά ενώ τώρα τα χρειάζομαι, θα με μάλωνε που φοβάμαι ακόμα να ταξιδεψω στο εξωτερικό, που..... αλλα θα ανοιχτώ κι αλλο και δεν κανει. Επί τη ευκαιρία, πολύ ωραίο θρεντ. :)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Δεν θελω να χαλασω την πορεια αυτου του ομορφου θεματος με παραπανω σχολια και να ανοιξει συζητηση αλλου θεματος απλα ηθελα να πω αυτα τα παρακατω και οποιος θελει να μιλησουμε περι του θεματος καλυτερα με pm.

 

 


@Imgema

Διανύεις και την άλλη πλευρά που ειναι αυτη που αναφέρεις, ομως υπάρχει και η άλλη που είναι αυτη που θα ήθελες εσύ. Και για να μπορέσεις να μεταπηδήσεις πρεπει να έχεις ζήσει και τις 2 πλευρές.

Το ότι σου συμβαίνουν αυτά δεν σημαίνει οτι δεν εχεις δυνάμεις να κάνεις κατι και έχεις ακινητοποιηθεί επειδή εχει περάσει κάποια πάροδος χρόνου η οποία σε έχει αγχώσει, σε έχει φρικάρει

και σε έχει πείσει οτι δεν θα καταφερεις κατι.

Δεν είναι έτσι γιατί εχουμε τεράστια αποθέματα μέσα μας να καταφέρουμε αυτο που θέλουμε ακόμα και ας λέμε οτι δεν γίνεται γιατι φταίει το ένα ή το άλλο...

Προσπάθησε να επωφεληθείς απο την στάση ζωής που έχεις αυτό το διάστημα θετικά και οχι αρνητικά... Ψάξε, δημιούργησε, όνειρεψου αυτό που θες να κάνεις και κανε καθε μέρα ενα μικρο βήμα για αυτο που θες και μην λυπάσαι

εαν παραπάτησες, σημασία εχει οτι αυτή σου η ενεργεία θα σε γεμίσει με παραπάνω ενεργεία να πετύχεις τον σκοπό σου (πολύ άπλα γιατι θα βλεπεις οτι κατι εκανες) και παντα να σκεφτεσαι την υγεια, τουλαχιστον εχεις/εσετε υγεια που ειναι πολυ σημαντικο. Υπάρχουν καταστάσεις που δεν φαντάζεσαι... Τουλάχιστον εχεις ελπίδα να κάνεις κατι, άλλοι λόγω υγείας δεν την έχουν όμως.

Δεν είσαι ο μόνος, είναι πια φυσιολογικό για την εποχή μας αυτό που σου συμβαίνει και είναι ευκαιρία να κάνεις ενα βήμα και ας σου είναι άγνωστο, προσπάθησε παραπάνω και ας μην γίνεται τίποτα,

ποτε δεν ξέρεις ομως!

Άλλα προσπαθησε παραπανω σε αυτο που σε ευχαριστει να κάνεις και θες να πετύχεις θα δεις οτι θα καταφέρεις πολλά προς όφελος σου.

Αυτά είχα να σου πω, φιλικά και υπομονή φίλε..

Να είσαι καλά.
 
Με την ελπίδα δεν βγαίνει τίποτα. Ούτε με την πονηριά, τα λαμόγια πάντα την πληρώνουν. Ούτε με την πίστη στον εαυτό σου, μπορεί να φας μεγάλα χαστούκια.

Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι υγεία και θέληση. Η θέληση κινεί το σύμπαν. Δεν απευθύνομαι συγκεκριμένα, μιλάω αόριστα περί της τροπής που έχει πάρει το θέμα.
 
Ουπς, ελπίζω να μην γίνει το thread τελείως πεσιμιστικό εξαιτίας μου (συνήθως όταν είμαι με τους φίλους μου είμαι ο "ανεβαστής" και η ψυχή της παρέας, αλήθεια λέω :P ).

Φίλε Circleag, σε ευχαριστώ για το post σου και το ενδιαφέρον.
 
"Πού σαι ρε Μεγάλε!" θα μου έλεγε.

γεια σου alkis21 με τους προβληματισμούς σου :-))))
 
Κατ' αρχήν η ερώτηση είναι εκπληκτική, ίσως ένα από τα καλύτερα θέματα που έχουν δημιουργηθεί στο forum τούτο!!!!!!!!! Τα σέβη μου στον Άλκη!!!

:bow2:

Λοιπόν, πιστεύω και ελπίζω οτι το παιδί που κάποτε υπήρξα θα ήταν περήφανο για τον ενήλικο που είμαι τώρα τουλάχιστον για ένα λόγο:

Οτι κατάφερα να αποκτήσω 2 πανέμορφα παιδιά και όχι μόνο ένα (καταδικασμένο να μείνει μοναχοπαίδι για όλη του τη ζωή όπως εγώ...) και οτι κάθε λεπτό παλεύω να τα μεγαλώσω με όλες μου τις δυνάμεις και την ψυχή μου. Και μόνο αυτά τα λόγια να μου έλεγε το παιδί που κάποτε υπήρξα δεν θα χρειαζόμουν τίποτε άλλο για να συνεχίσω... Ειλικρινά...
 
Καταρχήν συγχαρητήρια για τα πολύ έξυπνα threads που ανοίγετε..

Κάποτε είχα διαβάσει ένα ρητό που πήγαινε κάπως έτσι:

"Θελω να γίνω αυτό που ήμουν τότε που ήθελα να γινω αυτό που είμαι τώρα"

Δεν ξέρω ποιος το είπε, αλλά σίγουρα είναι πολύ εύστοχο.

Προσωπικά αν μου έλεγε κάποιος όταν ήμουν παιδι πως θα ήταν η ζωη μου σήμερα, απλά δεν θα τον πίστευα αλλά θα απογοητευόμουν πολύ.
 
Ωραιο θεμα... :)

Συγχαρητηρια Αλκη! :clap:

Στο δια ταυτα τωρα...

Μαλλον θα ηταν με αναμεικτα συναισθηματα "φορτωμενο"... :precry:

Απο την μια χαρουμενο που παρεμεινε ο μικρος Σταυρακης εστω και ψυχικα... :D

Και απο την αλλη λυπημενο που δεν εχει καταφερει ακομα

ο 35αρης Σταυρος κατι καλο τοσο σε επαγγελματικο οσο και

σε προσωπικο επιπεδο... :(
 
Εμένα για το μόνο που θα χαιρότανε ιδιαίτερα είναι ίσως το πλήθος των ηλεκτρονικών συσκευών - κονσολών - παιχνιδιών που κατάφερα να αποκτήσω. Επίσης, ποτέ δεν θα πίστευε ότι θα έκανα το σημερινό μου επάγγελμα. Θα απογοητευόταν σίγουρα από το πλήθος των συμβιβασμών που η ζωή με ανάγκασε να κάνω.

Αυτά τα λίγα.
 
Πολύ ωραίο θέμα. Νομίζω θα ήταν περίφανος που ξεκίνησε από μια επαρχιακή πόλη της Κρήτης και έχει φτάσει να μένει στη Θεσσαλονίκη. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων δε σνομπάρω την επαρχία, ίσα ίσα εκεί μεγάλωσα και την αγαπώ. Απλά η Θεσσαλονίκη ήταν όνειρο ζωής και τελικά έγινε πραγματικότητα με τον καλύτερο τρόπο βλέπε σύζυγος. Επιπλέον από επαγγελματικής άποψης είμαι καλά.

Τώρα στον αντίποδα ο μικρός θα λυπόταν που με την παραπάνω αλλαγή πολλοί φίλοι του απλά χάθηκαν ή δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν...
 
την καλύτερη σε γενικές γραμμές ,σίγουρα δεν θα χει την ίδια για μένα :P

όλα καλά,υπέροχα χρόνια,σχεδόν το 70% της μνήμης μου είναι εκεί
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα