Τι γνώμη θα είχε το παιδί που κάποτε υπήρξατε...

[ntsmrtz]

Εάν γινόταν με κάποιο τρόπο (έστω και για ένα λεπτό και μετά να τα ξεχνούσε) να ήξερε ο 15χρονος Κώστας (ntsmrtz) τι θα κατάφερνε τα επόμενα 30 χρόνια θα ήταν περήφανος για τον σημερινό 45χρονο εαυτό του.

 

[paidi_tou_80]

Πολύ θετικό αυτό Κώστα! Παρ όλα αυτά, μου έρχεται η ερώτηση: Ο 15 χρόνος  Κώστας ήθελε την πορεία που έχει διαγράψει ο 45 χρόνος Κώστας; (Χωρις να μπεις σε λεπτομέρειες)

 

[ntsmrtz]

Σε ευχαριστώ, σε εκείνη την ηλικία αν σου πω ότι είχα κατασταλαγμένη άποψη του τι ήθελα να κάνω/γίνω/καταφέρω μάλλον θα πω ψέματα.

Γιατί αφενός, τον 520stfm ακόμα τον έχω, το ίδιο και την spalding nba, σε dojo ακόμα προπονούμαι, οι μοτοσυκλέτες είναι αδιάλειπτα στη ζωή μου από τα 18 όλα αυτά καλά και ωραία...

αλλά επαγγελματικά πέραν του να συνεχίσω τις σπουδές μου σε μία σχολή της τότε 1ης δέσμης (πέρασα πολυτεχνείο) δεν είχα κάτι πιο συγκεκριμένο. Και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα μια χαρά τα κατάφερα και σε σπουδές και επαγγελματικά και οικογενειακά.

Δεν ανακάλυψα καμία καινούργια θεωρία και άρα δεν πήρα το nobel φυσικής (εκεί θα στενοχωριόμουν : ) )  αλλά ούτε στα 15 το πίστευα στα σοβαρά.

Θα ξανα απαντήσω στο νήμα σε 10 χρόνια (στα 55, να είμαστε καλά) μη τυχόν και έχω αναθεωρήσει κάτι.  

 

[Rygar]

Εάν γινόταν με κάποιο τρόπο (έστω και για ένα λεπτό και μετά να τα ξεχνούσε) να ήξερε ο 15χρονος Κώστας (ntsmrtz) τι θα κατάφερνε τα επόμενα 30 χρόνια θα ήταν περήφανος για τον σημερινό 45χρονο εαυτό του.

Ακριβώς τα ίδια θα ήθελα να πω κι εγώ για το 16χρονο Νικολάκη την επομένη του θανάτου του πατρός του (το 1990). Το μόνο για το οποίο είμαι 100% βέβαιος είναι πως είμαι υπέρ του δέοντος ικανοποιημένος από τη ζωή μου που τότε στα 16 μου το τί θα επακλουθούσε μού φάνταζε όχι βουνό, αλλά έβερεστ.

Και μιας και το paidi_tou_80 ρωτάει τον 15χρονο Κώστα αν ήθελε την πορεία που τελικά διέγραψε ο 45χρονος Κώστας, αυτό που θέλω να πω με βεβαιότητα είναι ότι ποτέ δεν ξέρουμε τί πρόκειται να συμβεί στη ζωή μας, ιδίως όταν είμαστε μικροί και δε μπορούμε εύκολα να δούμε μακριά. Δεν είναι εύκολο να θέλουμε το Χ και να μας βγει. Εγώ ας πούμε ήθελα το Χ που ήταν 3η δέσμη και "ελληνική φιλολογία ", στην πορεία όμως δε μου βγήκε και τελικά πήγα σε ιδιωτικό ΙΕΚ πάνω σε ειδικότητα "προγραμματιστής-ανάλυτης". Για ποιό λόγο από 3η δέσμη, έμπλεξα με τα μαθηματικά στα οποία δεν ήμουν και καλό; Γιατί με μάγευαν οι υπολογιστές, τα χρώματα, το ΠΩΣ γίνεται το Χ ή Ψ αποτέλεσμα με μερικές εντολές. Μάλιστα το πρώτο σπίρτο είχε ανάψει το 1982 που είχα μπει πρώτη φορά σε αίθουσα arcades. Και λίγο αργότερα, το 1985, όταν κάποια μέρα οι γονείς μου είχαν κατέβει Αθήνα ψάχνοντας έπιπλα για το νέο μας σπίτι, όπου εκεί παραδίπλα από το κατάστημα ήταν ένα κατάστημα που πούλαγε Σπέκντρουμ, θυμάμαι που είχα κολλήσει τη μούρη μου για ώρες μπροστά στη βιτρίνα, και αργότερα, το 1987 που ανέβαινα στον 6 όροφο του Μινιόν, ενώ στην πορεία πήρα 6128, μετά Α500 κλπ κλπ, όλα αυτά συνετέλεσαν ώστε το 1993 να πάρω την απόφαση να πάω στο ΙΕΚ. Πάντα είχα την πεποίθηση ότι δε θα μπορέσω να ανέβω σκαλιά σε καμια εταιρία κυρίως λόγω του (αδύνατου) πτυχίου που έχω. Ομως εδώ και 17 χρόνια είμαι στην ίδια εταιρία στην οποία είμαι απόλυτα ευχαριστημένος και ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου εδώ και σε τέτοια θέση. Αν δηλαδή μου έλεγε κανείς στα 16 μου ότι στα 45 μου θα είμαι εδώ και θα έχω τη Χ θέση, θα ελεγα ότι θα με κορόιδευε. 

Η συμβουλή που θα έδινα σε όσους ξεκινούν τώρα είναι υπομονή, επιμονή αλλά πάνω απ'όλα την αξιοπρέπειά σας ποτέ να μην την πατάτε για μερικές δεκάρες παραπάνω. Αν δε σας αρέσει εκεί που είστε, ΠΑΝΤΑ υπάρχει κάτι διαφορετικό αρκεί να προσπαθήσετε λίγο. Ποτέ δεν ξέρετε τί σας επιφυλάσσει το μέλλον, ακόμα κι αν έχετε χαρτί λυκείου που λέει ο λόγος. Ενας συμμαθητής μου τελείωσε μονο το Λύκειο και τώρα έχει ...στεί στο τάληρο από το συνεργείο αυτοκινήτων που έχει. Γιατί; Γιατί είναι τίμιος, αν και δεν είναι ο σούπερ μάστορας (αυτούς τους φοβάμαι γιατί έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους). Θα πει "ναι μπορώ να το κάνω" ή "δεν το έχω ξανακάνει, άσε με να δω αν γίνεται" ή "δεν το ρισκάρω να το κάνω"...και όλοι στην περιοχή του αυτόν προτιμούν. Τί κάνει; Οπως είπα, είναι τίμιος, είναι ντόμπρος όπως λέμε λαϊκά. Κάνει δηλαδή κάτι που είναι εμφυτο σε όλους μας, ασχέτως που οι περισσότεροι δυστυχώς δε θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε.

Αφτά....

υγ. Σόρι αν φαίνεται ότι περιαυτολόγησα, αλλά αν κάποιος με ρωτούσε, ακριβώς αυτά θα του έλεγα.

υγ. Το ότι υπήρξα τριτοδεσμίτης έχει ως αποτέλεσμα να γράφω με σωστή ορθογραφία και σωστό συντακτικό. Εμεινε δηλαδή κάτι και από αυτό το κομμάτι, ακόμα κι αν δεν το συνέχισα. Τίποτε δεν πάει χαμένο κύριοι, αρκεί να ξέρετε πώς να το χρησιμοποιήσετε.

 

[BETTY BOOP]

Ωραίο θεμα!​

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ... Από τη μια, σίγουρα θα με καμάρωνε για όλα όσα έχω καταφέρει (από το ότι ήμουν πρόωρο μωρό έως τις σπουδές και το ότι δουλεύω και έχω δικά μου χρήματα…) και θα μου έλεγε ‘’Συγχαρητήρια, τα κατάφερες!!!’’​

Από την άλλη, μάλλον θα με λυπότανε... ​

...που δεν ακολούθησα το επάγγελμα για το οποίο σπούδασα... εδώ ταιριάζει το ''εμείς γι'αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει...''​

…που προσπαθώ να μην χαλάσω καρδιά σε κανέναν... κάτι το οποίο μου δημιουργεί άγχος πολλές φορές (το άγχος φέρνει νεύρα, τα νεύρα φέρνουν φωνές...) και με κάνει να δέχομαι κριτική για διάφορα θέματα από ανθρώπους που τους αρέσει να ασχολούνται μαζί μου όταν δεν έχουν κάτι να κάνουν. Μια φωνούλα μέσα μου λέει: ‘’για τις επιλογές σου μην μετανιώνεις’’…​

Και μία φράση που μου αρέσει: ‘’Be brave, take risks. Nothing can substitute experience’’'​

 ​

 

[domniki]

Ούτε που το έχω σκεφτεί. Όταν ήμουν π.χ. 15 χρονών θεωρούσα τους 45αρηδες απλά γέρους ???

Άρα, αν με έβλεπα, θα σκεφτόμουν "αυτή είναι γρια" ?? 

Το σίγουρο είναι ότι ούτε από την άκρη του μυαλού μου, μού περνούσε ότι θα έκανα όλα αυτά που έκανα, και θα ζούσα όσα έζησα. Όταν διηγούμαι μερικά από τα ταξίδια μου, η κόρη μου μού λέει "μαμά, θέλω να με πας όπου έχεις πάει" ???

Κατά βάθος, δεν έχω αλλάξει, απλά έχω εξελιχθεί ?