Τι θα γινόταν άραγε αν ο Γιοβάϊσα έβαζε το τρίποντο;;;

[Σώτος Σώτος]

Με αφορμή χθες 14 Ιουνίου τα 25 χρόνια από τη μαγική εκείνη βραδιά που η Ελλάδα έπαιρνε το Ευρωμπάσκετ και μας πρόσφερε πρωτόγνωρες συγκινήσεις και βλέποντας ξανά τα τελευταία δευτερόλεπτα που χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη μας, μου ήρθε στο νου αυτό το ρητορικό ερώτημα...

Κι αν ευστοχούσε ο Γιοβάϊσα στο τρίποντο; Αν χάναμε τελικά την κούπα; Πως θα ήταν η συνέχεια για το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό; Ή καλύτερα πως θα ήταν γενικότερα η συνέχεια; Όταν ακούγαμε το "Final Countdown" ας πούμε, θα ανατριχιάζαμε από τη συγκίνηση, ή θα ήταν ένα ακόμη ωραίο hit των 80's? :sealed:

Για να δούμε τις σκέψεις σας...

Μπορούμε βέβαια να επεκτείνουμε το ερώτημα "Τι θα γινόταν αν..."; και στην προσωπική μας πορεία όλα αυτά τα χρόνια. Κάποια κομβικά σημεία - σταθμοί σίγουρα υπάρχουν στις ζωές όλων μας, εάν αυτά είχαν άλλη τροπή τότε και όλη μας η μετέπειτα ζωή ίσως άλλαζε...

Anyway... η συνέχεια σε σας...

 

[panp]

Την επόμενη μέρα έγραφα έκθεση στις Πανελλαδικές. Έπεσε κομμάτι από Μακρυγιάννη, το περίφημο "Είχα δυο αγάλματα..". Δύσκολο για την εποχή του, και η Έκθεση φυσικά ρυθμιστής για μας τους πρωτοδεσμίτες, αφού τα υπόλοιπα μαθήματα ήταν "κουκιά μετρημένα".

Ίσως η εθνική ανάταση της προηγούμενης βραδιάς να με βοήθησε να πιάσω το (εδώ που τα λέμε "άριστα") δεκαεξάρι σ΄αυτό το δύσκολο θέμα, γεγονός που μαζί και με την υπόλοιπη προσπάθεια "ξεκλείδωσε" την πόρτα του ΕΜΠ με την πρώτη.

Δεν ξέρω αν θυσιάζοντας την παρακολούθηση του τελικού το προηγούμενο βράδι στο βωμό της "μαθητικής ηρεμίας", μη έχοντας όλη αυτή τη θετική ενέργεια από τα χέρια του "αγαθού γίγαντα", δε θα πετύχαινα το "δικό μου τρίποντο" στις εξετάσεις.

Πάντως σίγουρα ήταν ένα γεγονός που λειτούργησε θετικότατα...

 

[Spartan_X]

Θα τελείωνε το παιχνίδι 103-104 και θα χάναμε, απλά . ΟΚ σοβαρά τώρα, πιστεύω οτι θα ήταν τόσο τρομερή απογοήτευση που θα τη θυμόμασταν με πίκρα για χρόνια, αλλα δε νομίζω να μη βλέπαμε τη λεγόμενη "άνθιση" του μπάσκετ μετά. Αυτό είχε ήδη πάρει το δρόμο του, πρίν το '87.

 

[RIO]

Και εγώ πιστεύω ότι και να χάναμε, πάλι οι παίκτες θα ήταν ήρωες και το μπάσκετ θα γνώριζε άνθηση. Άλλωστε δεν ήταν πυροτέχνημα η πορεία. Το απέδειξε η εθνική, με την παρουσία της στο πανευρωπαϊκό του '89.

 

[Σώτος Σώτος]

Πράγματι, και μόνο η μεγαλειώδης πορεία της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ με αποκορύφωμα τη συμμετοχή της σε τελικό με το τότε μεγαθήριο του παγκοσμίου μπάσκετ θα ήταν αρκετή για να κάνει ήρωες όλα τα παιδιά της ομάδας, παρά την πίκρα της ήττας και της χαμένης κούπας μέσα στο σπίτι μας. Και με τέτοια φόρα που είχαν ο Γκάλης με τον Γιαννάκη και τους υπόλοιπους μάλλον η συνέχεια θα ήταν παρόμοια...

Όμως δεν θα είχε βγει τότε όλη η Ελλάδα για πρώτη φορά στους δρόμους, η κούπα είναι κούπα, πως να το κάνουμε...

 

[alkis21]

Κι εγώ συμφωνώ με αυτό που λέτε. Και κανείς δεν θα αμφισβητούσε ότι τα παιδιά που αγωνίστηκαν ήταν ήρωες, και η συνέχεια πιθανότατα θα ήταν ανάλογη. Όμως ήταν τεράστια υπόθεση το ότι κατακτήσαμε τον τίτλο, για πάρα πολλούς λόγους... Η 14η Ιουνίου 1987 στο ΣΕΦ ήταν το σημείο (0,0,0,0) του συστήματος συντεταγμένων του Ελληνικού αθλητισμού, η στιγμή που καταλάβαμε για πρώτη φορά ότι μπορούμε να πετύχουμε μετά από δεκαετίες περιορισμού σε ρόλο κομπάρσου που αρκούμασταν σε αξιοπρεπείς εμφανίσεις όποτε αυτές έρχονταν.

 

[Σώτος Σώτος]

Κι εγώ συμφωνώ με αυτό που λέτε. Και κανείς δεν θα αμφισβητούσε ότι τα παιδιά που αγωνίστηκαν ήταν ήρωες, και η συνέχεια πιθανότατα θα ήταν ανάλογη. Όμως ήταν τεράστια υπόθεση το ότι κατακτήσαμε τον τίτλο, για πάρα πολλούς λόγους... Η 14η Ιουνίου 1987 στο ΣΕΦ ήταν το σημείο (0,0,0,0) του συστήματος συντεταγμένων του Ελληνικού αθλητισμού, η στιγμή που καταλάβαμε για πρώτη φορά ότι μπορούμε να πετύχουμε μετά από δεκαετίες περιορισμού σε ρόλο κομπάρσου που αρκούμασταν σε αξιοπρεπείς εμφανίσεις όποτε αυτές έρχονταν.

Σωστός!!! Όπως είπε και ο master Φίλιππος Συρίγος δευτερόλεπτα μετά τη λήξη του τελικού:"Είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού"!!! (για τότε βέβαια, αργότερα κάναμε ακόμα μεγαλύτερες εκπλήξεις...)

 

[Spartan_X]

"Είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού"!!! (για τότε βέβαια, αργότερα κάναμε ακόμα μεγαλύτερες εκπλήξεις...)

... Ναί, 17 χρόνια αργότερα, κανένας δε θα μπορούσε να προβλέψει το θαύμα του 2004

 

[Bambinella]

Χα, χα! Ποιος να μου το' λεγε οτι θα εγραφα στην ενοτητα του Αθλητισμου!

Περασαν κιολας 25 χρονια εχθες απο εκεινη την ιστορικη βραδια, εκεινη τη σπουδαια νικη.....Θυμαμαι οτι λιγες ημερες πριν τον τελικο, ξεκινησα να βλεπω ολους τους αγωνες της Εθνικης μας, εγω που ποτε δεν ειχα κι ακομα δεν εχω καμια σχεση με τον αθλητισμο. Αλλα τοτε ηταν ειδικη περιπτωση βεβαια, ηταν η Ελλας εναντιον γιγαντων που ολως περιεργως, τους κατατροπωνε σε καθε παιχνιδι. Κι αυτο εγω δεν τον ειχα ξανακουσει.

Αγωνια εκεινη τη βραδια! Τι ηταν αυτο! Μοναχα οποιος την εζησε, καταλαβαινει. Ευτυχως κερδισαμε. Οριακα σχεδον, με τη δυναμη που μας χαριζε ο κοσμος, αλλα το αποτελεσμα ειναι αυτο που εχει σημασια και ηταν ευνοϊκο.

Ο Γιοβαϊσα (ουτε που θυμομουν το ονομα) τα επαιξε ολα για ολα, γιατι ειχε μια ευκαιρια και μονο τεσσερα δευτερολεπτα για να την αξιοποιησει.. Αν τελικα το τριποντο εμπαινε, αν χαναμε το κυπελλο την τελευταια στιγμη, αυτο θα ηταν κατι που θα το θυμομασταν για παρα πολλα χρονια και δε θα το ξεπερναγαμε ποτε.

Δικαιως, βεβαια.....

Λυκειο πηγαινα τοτε και θυμαμαι οτι εβλεπα φιλους και συμμαθητες να ξεκινανε μπασκετ, τη στιγμη που ποτε νωριτερα δεν ειχαν ασχοληθει με το αθλημα.

Το ιδιο εβλεπα και σε αγορακια του Δημοτικου. Το πηραμε πολυ ζεστα το θεμα και μπηκε ξαφνικα μεσα στη ζωη μας, ενω αλλοτε δεν του διναμε και μεγαλη σημασια. Και ως Ελληνες βεβαια, το φτασαμε στην υπερβολη του.

Ακουγα, ας πουμε, οτι το μπασκετ ηταν το εθνικο μας σπορ. Καλα τωρα.....Με την ιδια λογικη, οταν το 2004 πηραμε το euro, εγινε εθνικο μας σπορ το ποδοσφαιρο κι αν αυριο βγουμε πρωτοι στην κωπηλασια, τοτε κι αυτη το εθνικο μας σπορ θα γινει.

 

[Σώτος Σώτος]

... Ναί, 17 χρόνια αργότερα, κανένας δε θα μπορούσε να προβλέψει το θαύμα του 2004

Όντως, αν και συναισθηματικά τίποτε δεν συγκρίνεται με το Ευρωμπάσκετ του '87... Ο λόγος για μένα είναι οτι τότε είμασταν παιδιά (13 χρονών εγώ) και στα μάτια μας φάνταζαν ημίθεοι ο Γκάλης και τα υπόλοιπα παιδιά, ήταν μαγεία... Άσε που από τότε και έπειτα έπαιζα μονάχα μπάσκετ με εξαίρεση το Μουντιάλ της Ιταλίας το '90 που για 1 μήνα έπαιξα ποδόσφαιρο...

Χα, χα! Ποιος να μου το' λεγε οτι θα εγραφα στην ενοτητα του Αθλητισμου!Περασαν κιολας 25 χρονια εχθες απο εκεινη την ιστορικη βραδια, εκεινη τη σπουδαια νικη.....Θυμαμαι οτι λιγες ημερες πριν τον τελικο, ξεκινησα να βλεπω ολους τους αγωνες της Εθνικης μας, εγω που ποτε δεν ειχα κι ακομα δεν εχω καμια σχεση με τον αθλητισμο. Αλλα τοτε ηταν ειδικη περιπτωση βεβαια, ηταν η Ελλας εναντιον γιγαντων που ολως περιεργως, τους κατατροπωνε σε καθε παιχνιδι. Κι αυτο εγω δεν τον ειχα ξανακουσει.

Αγωνια εκεινη τη βραδια! Τι ηταν αυτο! Μοναχα οποιος την εζησε, καταλαβαινει. Ευτυχως κερδισαμε. Οριακα σχεδον, με τη δυναμη που μας χαριζε ο κοσμος, αλλα το αποτελεσμα ειναι αυτο που εχει σημασια και ηταν ευνοϊκο.

Ο Γιοβαϊσα (ουτε που θυμομουν το ονομα) τα επαιξε ολα για ολα, γιατι ειχε μια ευκαιρια και μονο τεσσερα δευτερολεπτα για να την αξιοποιησει.. Αν τελικα το τριποντο εμπαινε, αν χαναμε το κυπελλο την τελευταια στιγμη, αυτο θα ηταν κατι που θα το θυμομασταν για παρα πολλα χρονια και δε θα το ξεπερναγαμε ποτε.

Δικαιως, βεβαια.....

Λυκειο πηγαινα τοτε και θυμαμαι οτι εβλεπα φιλους και συμμαθητες να ξεκινανε μπασκετ, τη στιγμη που ποτε νωριτερα δεν ειχαν ασχοληθει με το αθλημα.

Το ιδιο εβλεπα και σε αγορακια του Δημοτικου. Το πηραμε πολυ ζεστα το θεμα και μπηκε ξαφνικα μεσα στη ζωη μας, ενω αλλοτε δεν του διναμε και μεγαλη σημασια. Και ως Ελληνες βεβαια, το φτασαμε στην υπερβολη του.

Ακουγα, ας πουμε, οτι το μπασκετ ηταν το εθνικο μας σπορ. Καλα τωρα.....Με την ιδια λογικη, οταν το 2004 πηραμε το euro, εγινε εθνικο μας σπορ το ποδοσφαιρο κι αν αυριο βγουμε πρωτοι στην κωπηλασια, τοτε κι αυτη το εθνικο μας σπορ θα γινει.

Πολύ χαίρομαι Bambinella που κατάφερα να σε κάνω να γράψεις στην ενότητα του Αθλητισμού!!! Μα άλλωστε ποιός Έλληνας τότε έμεινε ασυγκίνητος μπροστά σ' αυτό το έπος; Μέχρι και η γιαγιά μου στα 85 της μόλις έβλεπε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη γελούσαν και τα μουστάκια της!!!

 

[Bambinella]

Μα ειχες καυτο και επικαιρο (λογω της 25ης επετειου) θεμα!

Και φυσικα, δε θα εγραφα για καμια αλλη ομαδα. Μονο για μια Εθνικη Ελλαδος!

 

[aor]

Με αφορμή χθες 14 Ιουνίου τα 25 χρόνια από τη μαγική εκείνη βραδιά που η Ελλάδα έπαιρνε το Ευρωμπάσκετ και μας πρόσφερε πρωτόγνωρες συγκινήσεις και βλέποντας ξανά τα τελευταία δευτερόλεπτα που χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη μας, μου ήρθε στο νου αυτό το ρητορικό ερώτημα...
Κι αν ευστοχούσε ο Γιοβάϊσα στο τρίποντο; Αν χάναμε τελικά την κούπα; Πως θα ήταν η συνέχεια για το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό; Ή καλύτερα πως θα ήταν γενικότερα η συνέχεια; Όταν ακούγαμε το "Final Countdown" ας πούμε, θα ανατριχιάζαμε από τη συγκίνηση, ή θα ήταν ένα ακόμη ωραίο hit των 80's? :sealed:

Για να δούμε τις σκέψεις σας...

Μπορούμε βέβαια να επεκτείνουμε το ερώτημα "Τι θα γινόταν αν..."; και στην προσωπική μας πορεία όλα αυτά τα χρόνια. Κάποια κομβικά σημεία - σταθμοί σίγουρα υπάρχουν στις ζωές όλων μας, εάν αυτά είχαν άλλη τροπή τότε και όλη μας η μετέπειτα ζωή ίσως άλλαζε...

Anyway... η συνέχεια σε σας...

απαντωντας υπερβολικα σαφως , θα ελεγα οτι αν εμπαινε το τριποντο ισως σημερα να μην ημασταν στην κατασταση αυτη

γιατι με την νικη αυτη ,

- ξυπνησε η κοιμισμενη νοοτροπια του Ελληνα 'οταν εμεις ... οι αλλοι κρεμονταν στα δεντρα ' , η υπερμετρη αισιοδοξια ,η υποτιμηση των υπολοιπων , η νοοτροπια του παμε γιουργια και ας εχουμε γινει μπαχαλο και στο τελος θα σηκωθει με διπλο σπασιμο της μεσης ο Γκαλης και θα νικησουμε .

δυστυχως οι Γκαληδες παντου ηταν λιγοι ....

 

[Rinus Cesar]

Τι θα γινόταν άραγε αν ο Γιοβάϊσα έβαζε το τρίποντο;;;




Χε χε χε ... ο Γιοβάισα εκτέλεσε το τρίποντο, αλλά η μπάλα .... ούτε στεφάνι δεν βρήκε, ούτε καν την "συνήθη" καμπύλη της δεν διέγραψε, έστω, για να περάσει "ξυστά" ή "παραδίπλα" από το στεφάνι [το επονομαζόμενο και ως "έηρμπολ"] ... Η μπάλα χτύπησε κατευθείαν στη δεξιά γωνία του ταμπλό, όπερ σημαίνει .... "κάποια πράγματα είναι της μοίρας γραμμένα να συμβούνε" ....

Αν, λοιπόν, το τρίποντο του Γιοβάισα έβρισκε στόχο ... Πολύ απλά, δεν θα υπήρχε άλλη αφορμή εκεί στα 80ς για να νιώσουμε εμείς οι Έλληνες ότι ... "είμαστε πρώτοι σε κάτι ρε ...." ..... Οπωσδήποτε, είχαμε τις επιτυχίες της Βερούλη και της Σακοράφα στον ακοντισμό μερικά χρόνια πριν, όμως ... άλλη η "μαγεία"να νιώθεις πρώτος σε κάποιο ομαδικό άθλημα !!!

Αν, λοιπόν, ο Γιοβάισα - κόντρα στης "μοίρας τα γραμμένα" και κόντρα στην ιστορία - ευστοχούσε στο τρίποντο, σε όλα τα 80ς εμείς, ως ελληνικός λαός, δεν θα είχαμε καμία άλλη αφορμή να "αποτινάξουμε" την εθνική μας μιζέρια για τα χρόνια εκείνα [τώρα ... το αν αυτή η "εθνική μιζέρια" εκείνα τα χρόνια μάς "διακατείχε" ορθά ή εσφαλμένα ... αυτό είναι θέμα προς συζήτηση για άλλο τόπικ] !!! Καλά το είπαν τόοοτε οι Φατμέ στο τραγούδι τους : "Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές ... για τη χαμένη περηφάνια, που θυμηθήκαμε ξανά" .... :

Τώρα, όμως, μετά από τόοοοσα χρόνια .... συνειδητοποιούμε πόσο υπερβολικοί ήμασταν στους τόοοτε πανηγυρισμούς μας [αν και απολύτως δικαιολογημένοι, διότι, όπως προείπα, διψάγαμε για να "νιώσουμε πρώτοι σε κάτι ρε ...."] !!! Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το μπάσκετ είναι ένα άθλημα το οποίο δεν είναι τόσο διαδεδομένο όσο το ποδόσφαιρο !!! Σκεφθείτε μόνο, πόσες χώρες στον κόσμο ασχολούνται στα σοβαρά με το μπάσκετ ??? Πόσες χώρες έχουν ένα σοβαρά οργανωμένο, με την αίγλη του, με παιχταράδες κλπ, πρωτάθλημα μπάσκετ ???

[Π.χ. πριν 6 περίπου χρόνια έπαιζε σε ευρωπαϊκό τελικό στη Σαρλερουά ο Άρης με τη Δυναμό Μόσχας και πριν το ματς μου έστειλε sms ο φίλος μου, που τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες : "Όποιον έχω ρωτήσει εδώ στο Βέλγιο γι' αυτόν τον τελικό, δεν γνωρίζει κανένας τίποτα" !!! ] !!!

Μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, αφού καταλάβαμε ότι οι πανηγυρισμοί μας ήταν, ενδεχομένως, υπερβολικοί, ίσως και να συνειδητοποιήσαμε το εξής : Ας μην ψάχνουμε τις χαρούμενες και ευτυχισμένες στιγμές μας να τις βρούμε σε αθλητικές επιτυχίες της ομάδας μας [είτε της Εθνικής, είτε του συλλόγου που υποστηρίζουμε κλπ κλπ] !!! Αυτές τις χαρούμενες και ευτυχισμένες στιγμές ας τις ψάξουμε στη δική μας την προσωπική ζωή, στην καθημερινότητά μας, στις δικές μας "καθημερινές" επιτυχίες [ή και αποτυχίες ακόμη], στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας κλπ κλπ .....

Έτσι .... η απάντηση στην ερώτηση : Τι θα γινόταν άραγε αν ο Γιοβάϊσα έβαζε το τρίποντο;;; η απάντηση είναι η πλέον απλούστατη :Η ζωή θα συνεχιζόταν, με τις χαρες της και τις λύπες της, με τα βάσανά της και τις όμορφες στιγμές της ... Αν είναι δυνατόν η ζωή να "εξαρτάται" από ένα εύστοχο ή άστοχο τρίποντο .....

 

[Σώτος Σώτος]

Τι θα γινόταν άραγε αν ο Γιοβάϊσα έβαζε το τρίποντο;;;


Μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, αφού καταλάβαμε ότι οι πανηγυρισμοί μας ήταν, ενδεχομένως, υπερβολικοί, ίσως και να συνειδητοποιήσαμε το εξής : Ας μην ψάχνουμε τις χαρούμενες και ευτυχισμένες στιγμές μας να τις βρούμε σε αθλητικές επιτυχίες της ομάδας μας [είτε της Εθνικής, είτε του συλλόγου που υποστηρίζουμε κλπ κλπ] !!! Αυτές τις χαρούμενες και ευτυχισμένες στιγμές ας τις ψάξουμε στη δική μας την προσωπική ζωή, στην καθημερινότητά μας, στις δικές μας "καθημερινές" επιτυχίες [ή και αποτυχίες ακόμη], στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας κλπ κλπ .....

Έτσι .... η απάντηση στην ερώτηση : Τι θα γινόταν άραγε αν ο Γιοβάϊσα έβαζε το τρίποντο;;; η απάντηση είναι η πλέον απλούστατη :Η ζωή θα συνεχιζόταν, με τις χαρες της και τις λύπες της, με τα βάσανά της και τις όμορφες στιγμές της ... Αν είναι δυνατόν η ζωή να "εξαρτάται" από ένα εύστοχο ή άστοχο τρίποντο .....

Σωστές οι σκέψεις σου...

Αν και κοιτώντας πίσω μου βρίσκω τουλάχιστον 2 περιστατικά - σταθμούς στη ζωή μου (σαν ένα εύστοχο ή άστοχο τρίποντο), τα οποία έπειτα με αλυσιδωτές αντιδράσεις καθόρισαν τη μετέπειτα ζωή μου. Συνεχίζω λοιπόν να αναρωτιέμαι: "Τι θα γινόταν αν δεν είχε γίνει έτσι ..."; Και φυσικά απάντηση δεν βρίσκω, απλώς έγινε ή έτυχε έτσι...

 

[Olorin]

Σίγουρα θα ήταν εντελώς διαφορετική η δική μου ζωή και καθημερινότητα, αν και το πιο πιθανό είναι να ασχολιόμουν με το μπάσκετ ούτως ή άλλως λόγω ύψους...

@Rinus Cesar: Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω σε πολλά από όσα λες, αν και σίγουρα έχουν βάση...

Καταρχάς, κατανοώ πως ίσως να αμφισβητηθεί η αντικειμενικότητά μου, λόγω της ιδιότητάς μου, αλλά θα προσπαθήσω να δω το θέμα όσο πιο αποστασιοποιημένα γίνεται...

Πρώτα από όλα, νομίζω πως υποτιμάς το επίπεδο και τη δημοτικότητα του μπάσκετ ως άθλημα. Δεν χωρά αμφιβολία πως είναι με διαφορά το πιο δημοφιλές άθλημα στον πλανήτη μετά το ποδόσφαιρο και ίσως το μόνο πέρα από το ποδόσφαιρο που κατέχει την πρώτη θέση σε αρκετές χώρες, όπως πολλές χώρες τις πρώην Σοβ. Ένωσης ή της πρώην Γιουγκοσλαβίας (ή ακόμα και την Ελλάδα των late 80s-late 90s, τουλάχιστον στις ηλικίες κάτω των 40 οι οποίες δεν μεγάλωσαν μόνο με ποδόσφαιρο ώστε να τις ξενίζει ένα άλλο άθλημα). Ναι, σίγουρα υπάρχουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες το ποδόσφαιρο βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο ενώ το μπάσκετ σε πολύ χαμηλό (π.χ. Αγγλία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Σουηδία), αλλά εξίσου τόσες που συμβαίνει το αντίθετο ή έστω το επίπεδο του μπάσκετ είναι σαφώς υψηλότερο και πιο οργανωμένο από του ποδοσφαίρου (αναφέρομαι κυρίως αγωνιστικά, όχι τόσο σε θέμα δημοτικότητας), όπως η Λιθουανία, Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Ελλάδα κ.λπ. Δεν θα ξεχάσω πριν μερικά χρόνια τη διαμαρτυρία των διεθνών Λιθουανών ποδοσφαιριστών γιατί ο κόσμος δεν ασχολιόταν μαζί τους όπως με τους μπασκετμπολίστες...

Συγκεκριμένα για τον αγώνα στο Σαρλερουά τώρα, αφενός το Βέλγιο είναι από τις χώρες που δεν φημίζονται για τη σχέση τους με το μπάσκετ, άρα μάλλον δεν είναι και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα και αφετέρου το -τότε- ULEB Cup ως διοργάνωση είχε μάλλον μεγαλύτερη διαφορά σε σημασία από την Ευρωλίγκα που ήταν η κύρια ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση σε σχέση ας πούμε με τη διαφορά μεταξύ του ποδοσφαιρικού Champions League και του Europa League. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν συγκρίνω το ULEB Cup με το ποδοσφαιρικό Europa League σε σημασία. Με άλλα λόγια, ναι, καταλαβαίνω τι θες να πεις, αλλά πίστεψέ με, το μπάσκετ είναι πολύ πιο δημοφιλές από όσο νομίζεις, έστω και αν σε πολλές αγορές (Ασία, Κεντρική/Νότια Αμερική, ΗΠΑ/Καναδάς προφανώς) είναι αλήθεια πως ναι μεν είναι δημοφιλές, αλλά ισχύει κυρίως η σχέση μπάσκετ==ΝΒΑ...

Τώρα για το άλλο θέμα που θίγεις, αν και είναι λίγο γενικότερο και δεν αφορά αποκλειστικά το μπάσκετ, πάλι έχω διαφορετική άποψη. Θεωρώ πως ελάχιστα πράγματα στη ζωή μπορούν να σου προκαλέσουν τόσο έντονα συναισθήματα όπως ο αθλητισμός είτε ως φίλαθλος είτε ως αθλούμενος και για αυτό θεωρώ φτωχή, βαρετή και ρουτινιάρικη μια ζωή κάποιου που δεν ασχολείται με τον αθλητισμό. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, επειδή φαντάζομαι πως η παραπάνω δήλωσή μου ίσως να παρερμηνευτεί. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι η ενασχόληση -παθητική ή άμεση- με τον αθλητισμό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Καμία σχέση. Απλώς ότι τα συναισθήματα που προκαλεί αποτελούν ό,τι πιο έντονο μπορεί να νιώσει κάποιος στη ζωή του, με ελάχιστες φυσικά εξαιρέσεις, τουλάχιστον για τα συναισθήματα χαράς (δυστυχώς για συναισθήματα λύπης σίγουρα μπορώ να σκεφτώ πολλές περιπτώσεις). Προσωπικά, υποθέτω πως μια από τις περιπτώσεις που μπορεί να με κάνει να νιώσω στιγμιαία μεγαλύτερη χαρά και ενθουσιασμό από ό,τι μια αθλητική επιτυχία, θα είναι στο μέλλον η γέννηση των παιδιών μου, παρόλο που προφανώς σίγουρα έχουν ήδη υπάρξει εκατοντάδες στιγμές στη ζωή μου απείρως πιο σημαντικές από μια νίκη ή ένα καλάθι. Κι όμως, αν κάτσουμε να φτιάξουμε ένα Top-10 με τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές, όλες θα έχουν να κάνουν με τον αθλητισμό, είτε ως παίκτης είτε ως οπαδός. Ούτε η στιγμή που πέρασα στην πρώτη μου επιλογή στο Πανεπιστήμιο, ούτε όταν πήρα το πρώτο μου αυτοκίνητο, ούτε όταν βρήκα την πρώτη μου δουλειά, ούτε όταν πήρα το μεταπτυχιακό μου, ούτε όταν δέχτηκε να βγει μαζί μου κάποια που μου άρεσε πολύ...

Και αυτό αν θες είναι το εκπληκτικό με τον αθλητισμό, ότι σε γεμίζει με τόσο έντονα συναισθήματα, χωρίς στην τελική να έχει καμία απολύτως πρακτική σημασία και να μην επιφέρει καμία ουσιαστική αλλαγή στη ζωή σου (εντάξει, εκτός αν είσαι επαγγελματίας αθλητής και σκέφτεσαι ότι μια επιτυχία θα σου εξασφαλίσει συμβόλαιο με καλύτερες αποδοχές κ.λπ., αν και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως την ώρα που κάποιος πετυχαίνει ένα νικητήριο καλάθι, βάζει ένα γκολ, κ.λπ. αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που τον απασχολεί...).

Οπότε από αυτή την άποψη, ένα εύστοχο ή άστοχο τρίποντο μπορεί να μην αλλάξει -πάντα- τη ζωή σου, αλλά σίγουρα μπορεί να αλλάξει τη διάθεσή σου για μέρες, ίσως και βδομάδες, αλλά και κάθε φορά στο μέλλον που θα θες μια μικρή δόση ευφορίας και θα ανασύρεις την ανάμνηση αυτή από το σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου...

 

[alkis21]

Συμφωνώ απολύτως με τον Νότη. Πάντα διαφωνούσα με το αιώνιο επιχείρημα -κατά βάση ποδοσφαιρικών- των "λίγων χωρών που ασχολούνται με το μπάσκετ". Οι χώρες που ασχολούνται με το μπάσκετ είναι σαφώς πάρα πολλές καθώς πρόκειται για ένα από τα δημοφιλέστερα ομαδικά σπορ στον πλανήτη. Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας: Το 1985 που δεν προκριθήκαμε καν στο Ευρωπαϊκό μια χαρά πολλές μας φαίνονταν οι χώρες που είχαν καλό μπάσκετ, ενώ αν ρωτήσεις έναν Ισπανό πόσες χώρες είναι ανταγωνιστικές στο ποδόσφαιρο κι αυτός μέχρι 10 θα σου πει. Κι όσο κι αν αυτά τα πράγματα δεν πάνε με το κιλό, αν αναλογιστείς πόσους μπασκετμπολίστες είχε η Σοβιετική Ένωση στα 80s και πόσους οι Ελλάδα και πως οι δώδεκα καλύτεροι των μεν έχασαν από τους δώδεκα των δε θα σου έρθει ίλιγγος. Όσο για τους κατοίκους του Βελγίου, έπεσες στην περίπτωση αφού έζησα εκεί για δυο χρόνια και σε διαβεβαιώ πως αν αντί για τον τελικό του ULEB Cup γίνονταν αυτός του Europa League στο Σαρλερουά κι έπαιζαν πχ. η Ατλέτικο με την Ντνιεπρ, νομίζεις ότι θα το γνώριζαν πολλοί περαστικοί; Σε κάθε δυτική χώρα με ένα σχετικά καλό βιωτικό επίπεδο που ο αθλητισμός δεν είναι τόσο πρωτεύον ζήτημα ισχύει αυτό, μην το συγκρίνουμε με την Ελλάδα με τις (πόσες έχουμε φτάσει; 15; 34; 129 αθλητικές εφημερίδες.

Όσο για τη σύγκριση με το έπος του 2004, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές και δεν μπορώ να καταλήξω σε συμπέρασμα. Από τη μια το ποδόσφαιρο είναι άθλημα που ευνοεί από τη φύση του τις εκπλήξεις και κάθε ομάδα έχει λίγες ελπίδες όσο χειρότερη κι αν είναι. Από την άλλη η ομάδα του 1987 είχε όντως παίκτες παγκόσμιας κλάσης σε αντίθεση με τους ποδοσφαιριστές του 2004 που πραγματικά υπερέβαλαν εαυτούς. Όμως τι να πει κανείς για την κατάσταση του αθλητισμού στην Ελλάδα των 80s οπότε οι μπασκετμπολίστες ήταν -τύποις, έστω- ερασιτέχνες; Δεν ξέρω, είναι πολύ δύσκολο να τα συγκρίνεις. Δεν έχει και πολύ νόημα άλλωστε. Ήταν και τα δύο τεράστια επιτεύγματα.

Σαφώς και η ζωή θα συνεχιζόταν αν ο Γιοβάισα ευστοχούσε, όμως ο Ελληνικός αθλητισμός ίσως είχε πάρει λίγο διαφορετική πορεία. Ίσως και όχι. Αν συμφωνώ σε ένα πράγμα 100% με τον Rinus είναι στο ότι δεν πρέπει να εξαρτάται τόσο πολύ η ψυχολογία μας από τις νίκες και τις ήττες μιας ομάδας. Αν μη τι άλλο αν είναι να αντλούμε ευχαρίστηση από τα σπορ, ας είναι περισσότερο από την προσπάθεια και το θέαμα και λιγότερο από τις νίκες.

 

[DoctorGalifrean]

Νομιζω πως η πορεια του μπασκετ ηταν ηδη διαγεγραμμενη.

Το ερωτημα ενδεχομενως ειναι, τι θα γινοταν αν ο Νικος Γκαλης

εμπαινε στους Σελτικς στα τελη του 70 και δεν ερχοταν ποτε στην Ελλαδα;

 

[Σώτος Σώτος]

Νομιζω πως η πορεια του μπασκετ ηταν ηδη διαγεγραμμενη.Το ερωτημα ενδεχομενως ειναι, τι θα γινοταν αν ο Νικος Γκαλης

εμπαινε στους Σελτικς στα τελη του 70 και δεν ερχοταν ποτε στην Ελλαδα;

Φίλε εξαιρετικό ερώτημα!!! Πιθανότατα θα ήταν αρκετά διαφορετικά τα πράγματα. Όχι ότι δεν βγήκαν κι άλλοι εξαιρετικοί μπασκετμπολίστες όπως φυσικά ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Φασούλας, και πάλι θα ήμασταν μια ανταγωνιστική ομάδα πιστεύω, αλλά ο Γκάλης ήταν φαινόμενο, ενέπνευσε όλη τη νέα γενιά να ανακαλύψει το μπάσκετ...

 

[DoctorGalifrean]

Ακριβως. Συμφωνω μαζι σου για ολα. Φυσικα και υπηρξαν τρομεροι παιχτες εκτος του Γκαλη,

απλα νομιζω οτι αυτος ηταν ο εμπνευστης της εξελιξης του μπασκετ.

Αν δεν ηταν αυτος, ισως βεβαια ηταν καποιος αλλος.

 

[Σώτος Σώτος]

Άλλος ένας χρόνος στην πλάτη μας (26 χρόνια πλέον) από την επέτειο του χρυσού Ευρωμπάσκετ εκείνον τον μαγικό Ιούνιο του '87. Πόσα και πόσα έχουν αλλάξει από τότε...

Ας θυμηθούμε ακόμη μια φορά το τελευταίο λεπτό από την μετάδοση της (ρετρό πλέον) ΕΡΤ...:

https://www.dailymotion.com/embed/video/xyvaqi