Dartacan είπε:
Για να κάνει κάποιος το γύρο του κόσμου έπρεπε να πάει ΠΑΝΤΟΥ, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη στην Γη.
johnny19818 είπε:
Πίστευα ότι κάνωντας το καλό σε αυτή τη ζωή πάντα θα σου φέρονται αναλόγως. Αμ δε!
candy είπε:
Τα σύννεφα που φανταζόμουν πως μπορούσες να τα αγγίξεις και ότι ήταν κάτι σαν βαμβάκι.Ιδίως όταν ταξιδεύαμε με το αεροπλάνο έλεγα τώρα να μπορούσα να ανοίξω το παράθυρο και να πάρω μια χούφτα να την φυλάξω στην τσέπη μου.Το ίδιο με το ουράνιο τόξο που νόμιζα πως αν το ακολουθούσες θα έφτανες κάποια στιγμή στην άκρη του και θα μπορούσες να το περπατήσεις.
Αυτά τα πίστευα κι εγώ. Για τα σύννεφα επίσης πίστευα ότι εκτός του ότι είναι σαν βαμβάκι τρώγονται και έχουν γεύση ακριβώς σαν το μαλλί της γριάς.
Ότι και το χιόνι τρώγεται και έχει γεύση παγωτού βανίλια.
Ότι η γραμμή του ορίζοντα είναι η άκρη του κόσμου, και αν περπατήσω μπορώ να φτάσω μέχρι εκεί.
Σε πολύ μικρή ηλικία όταν έπεφτα να κοιμηθώ τη νύχτα και άκουγα την καρδιά μου νόμιζα ότι έχουν έρθει ο λύκος και η αλεπού που είχα διαβάσει στα παραμύθια και είναι κάτω από το κρεβάτι και φοβόμουν.
Ότι υπάρχει ο μπαμπούλας, και τον φοβόμουν πολύ. Σ'αυτό βέβαια συνέβαλαν και οι γονείς μου που είχαν τη φαεινή ιδέα να μου φέρουν μία μέρα το θείο μου μασκαρεμένο σε μπαμπούλα για να φοβηθώ και να τρώω το φαγητό μου.
Είχα διαβάσει ένα βιβλίο που λεγόταν "Οι Μικροί Αστροναύτες" το οποίο περιέγραφε μία κοινωνία στο Φεγγάρι, και νόμιζα ότι υπάρχουν όντως άνθρωποι από τη γη που έχουν μεταναστεύσει στο φεγγάρι και ζουν εκεί, ακριβώς όπως τα έλεγε το βιβλίο. Μάλιστα προσπάθησα να πείσω και τη μητέρα μου ότι ισχύει αυτό.
Οι Κινέζοι είναι ένας λαός με κιτρινωπό δέρμα γιατί ζηλεύουν πολύ.
Επίσης για τους Κινέζους, αλλά και για τους Γιαπωνέζους και τους Μαύρους, είχα την απορία του πως αναγνωρίζονται μεταξύ τους συγγενείς, γνωστοί και φίλοι μέσα σε αγνώστους, αφού μοιάζουν όλοι ίδιοι. Ποτέ δεν βρήκα την απάντηση σ'αυτό
Τα παραμύθια αποτελούσαν πάντα μεγάλη πηγή παραπληροφόρησης. Νόμιζα ότι αν βρεθώ κάπου μόνη μου σε ένα δάσος ή δίπλα σε ένα πηγάδι, ή κάπου τέλος πάντων όμορφα και μοναχικά, θα εμφανιστεί ξαφνικά ένας πρίγκιπας για να με πάρει μαζί του.
Όταν η γιαγιά μου μου είχε πρωτοπεί για τον Θεό, σε πολύ μικρή ηλικία, αμέσως σχημάτισα στο μυαλό μου την εικόνα ενός γίγαντα, τόσο μεγάλου όσο απλώνεται κι ο ουρανός, ο οποίος είναι πνεύμα ανθρωπόμορφο, και είναι γυμνός, αλλά φοράει μόνο ένα ψάθινο καπέλο. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως μου ήρθε αυτό.
Και κάτι κορυφαίο που πίστευε ο αδερφός μου όταν ήταν μικρός για την έμμηνο ρύση: Ότι είναι μία κατάσταση στην οποία κάθε μήνα οι γυναίκες κάτι παθαίνουν και θυμώνουν πολύ, κι από τα νεύρα τους χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο μέχρι να αιμορραγήσουν.
