'Τον αράπη κι αν τον πλένεις' και άλλα τέτοια 'όμορφα'

Mono

RetroNoob
Joined
28 Μάρ 2018
Μηνύματα
11
Αντιδράσεις
9
Άλλες εποχές, άλλες αντιλήψεις, αλλά δεν μιλάμε για 100 χρόνια πίσω. Ακόμα και στις δεκαετίες του '90 και ακόμα πιο πρόσφατα, 
έχουμε παραδείγματα με ανθρώπους από την Αφρική (και όχι μόνο, Ασιάτες κλπ) να προβάλλονται περίεργα και με ρατσιστικό τρόπο σε ταινίες 
και μέσα από τραγούδια.  Αν δικαιολογεί κάτι, οι εντελώς διαφορετικές εποχές του τότε, δεκαετίες '70 και '80...

'Τον αράπη κι αν τον πλένεις' με τον Βουτσά, ο Βασίλης Μπουγιουκλάκης και η Νατάσα Γερασιμίδου σαν Αφρικανοί φύλαρχοι, ο Ηλίας Κωνσταντίνου σαν Κινέζος,
σκηνές από Ψάλτη και Μουστάκα, πράγματα που (καλώς) το 2018 δεν υπήρχε περίπτωση να βλέπαμε..

Θυμόσαστε άλλες ελληνικές ρετρό ταινίες και τραγούδια με ανάλογες σκηνές και στίχους; 

Δεν το ανεβάζω για διαμάχη, απλά κάπως μου έσκασε στο μυαλό, ούτε κατηγορώ κανέναν από τους παλιούς συντελεστές και ηθοποιούς
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πάντως εγώ βλέποντας τον Βουτσά με μαυρισμένη μούρη που κάνει μπαμ ότι είναι ψεύτικο δεν σκέφτηκα ότι προσβάλει τους Αφρικανούς. Πιο πολύ σαν αυτοσαρκασμό το βλέπω εγώ, δηλαδή το πόσο χαζός φαίνεται ο ίδιος που έχει μασκαρευτεί έτσι αλλά και οι άλλοι (οι λευκοί) που το χάβουν.

Οσο για τον Μουστάκα, είχε πολύ φάση σαν καρικατούρα Κινέζου, γριάς, gay κλπ. Αν ο άλλος καταλαβαίνει ότι είναι απλά μια καρικατούρα και ο κόσμος γελάει με τον αυτοσαρκασμό του Μουστάκα και όχι για κάτι άλλο τότε δεν θα είχαμε όλο αυτό το υπερευαίσθητο κλίμα σήμερα που ούτε καν να μασκαρευτούμε τις απόκριες δεν μπορούμε χωρίς κάποιος να μας πει κολλητούς του Χίτλερ.

Γενικά θεωρώ ότι όταν ένας κωμικός μασκαρεύεται σε κάτι που είναι επίτηδες υπερβολικό, είναι αυτοσαρκασμός. Οταν ο Χάρυ Κλυνν ντυνόταν γυναίκα και φαινόταν (επίτηδες) πολύ γελοίος, γελάγαμε με την πάρτη του και όχι με τις γυναίκες.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Συμφωνώ φίλε. Και όπως είπαμε, άλλες εποχές σίγουρα 

Θυμάστε χαρακτηριστικές σκηνές από ταινίες;
 
Συμφώνω απόλυτα με τον Imgema. Πριν 30 και 40 χρόνια στην Ελλάδα δεν ήμασταν εξοικειωμένοι με το διαφορετικό. Από τη μια η μείωση των αποστάσεων και οι συνθήκες συνοριακών ελέγχων της ΕΕ, από την άλλη η διάλυση της ΕΣΣΔ και οι πόλεμοι στη Μ. Ανατολή, άλλαξαν άρδην οι συνθήκες...
 
Για θυμηθείτε / πείτε μου μερικές ανάλογες σκηνές από ελληνικές ταινίες που σήμερα θα φάνταζαν σχεδόν απαγορευμένες... Ακόμα και αυτό με την μαυρισμένη μούρη (blackface) κάνει εντελώς τζιζ στο εξωτερικό...

Θυμάμαι και γελάω ακόμα με τον Μπουγιουκλάκη στον 'Δυναστεία'... Με όλα τα στερεότυπα 
 
Ντίνος Ηλιόπουλος στον Ατσίδα

" Εδώ κι οι καφροι αποκτούν την ελευθερία τους και στην Ελλάδα ακόμη η αδερφή εξαρτάται από τον αδερφό"

Αυτό το " οι καφροι" σήμερα δε θα λεγόταν. 

Κάτι αντίστοιχο λέει κι η Σμαρούλα Γιούλη στο Θόδωρο και το δίκανο αυτήν νομιζω λέει ως κι οι μαύροι αν θυμάμαι καλά. 

Αυτά με τα δεδομένα της εποχής προσωπικά δε με ενοχλούν καθόλου. 

Αυτό που με ενοχλεί πάντα και τώρα δε θα γινόταν ποτέ είναι τα υποτιμητικά σχόλια για τις γυναίκες και κυρίως το ξύλο "προς συμμόρφωση".

Χαρακτηριστικότερη όλων η σκηνη με τη Μάρθα Καραγιάννη στην ωραία του κουρέα που λέει του Γκιωνάκη " δως μου κι άλλη, Μ άρεσε'. Τραγικό. 
 
Και στην ταινία "Ο άνθρωπος που γύρισε από την ζέστη" με τον Κωνσταντάρα, ήταν και ο Μούτσιος βαμμένος μαύρος, πολύ χάλια πάλι αλλά λίγο καλύτερα από τον Βουτσά ίσως.

moutsios.jpg
 
Αυτά με τα δεδομένα της εποχής προσωπικά δε με ενοχλούν καθόλου.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν μαύροι ούτε για δείγμα στην Ελλάδα (εκτός από κανέναν αμερικανό ναύτη του 6ου στόλου) οπότε ήταν κάτι το άγνωστο και τα αστεία εις βάρος τους ήταν κάτι σαν αστεία για πράσινα ανθρωπάκια στον Άρη, σχεδόν "αθώα" παρόλο που βέβαια ήταν πάντα πολύ υποτιμητικά. Όχι μόνο σε ταινίες των οποίων η υπόθεση είχε σχέση με Αφρική αλλά και σε άσχετες, οπότε η φασαρία και η βάρβαρη συμπεριφορά παραλληλίζονταν με κάφρους, ζουλού, μάου-μάου και τέτοια. Δεν ξέρω αν ακούστηκε σε ταινία αλλά καλό παράδειγμα είναι το τραγούδι "Φωκίωνος Νέγρη" με τον Βογιατζή (στίχοι Ηλία Λυμπερόπουλου)

Στη Φωκίωνος Νέγρη
νεαροί στις ταράτσες
με απίθανες φάτσες
ξεφωνίζουν σαν νέγροι

Οπότε νομίζω μπορούμε να τα ανεχτούμε σε ταινίες του τότε και να γελάσουμε, αν ήταν κάτι έξυπνο. Τώρα βέβαια, και σωστά, κάτι τέτοια (ελπίζω να) θεωρούνται απαράδεκτα. Δεν είναι πια κάτι το εξωτικό και μακρινό σαν τους Αρειανούς για να υπάρχει η δικαιολογία του "άγνωστου". Πριν λίγα χρόνια άκουσα τον "Μεγάλο Αραπικό"  με τους Σπείρα-Σπείρα και παρόλο που τον τραγουδούσε ο Jerome Kaluta με ενόχλησε αρχικά, αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν θα γίνω βασιλικότερος του βασιλέως αφού προφανώς δεν τον ενοχλούσε εκείνον. Άλλωστε η επιλογή των παρωδούμενων στίχων ήταν πανέξυπνη και το αποτέλεσμα αστείο. Αλλά αν το έλεγε τώρα η Άννα Παναγιωτοπούλου (που χρησιμοποίησε την ίδια ιδέα, ίσως το ίδιο "κείμενο", στα "Αλαλούμια" του 1982) θα ήταν διαφορετικά. Ένας μαύρος που αστειεύεται για μαύρους είναι πιο ανεκτός από έναν λευκό που λέει τα ίδια. Δεν ξέρω αν έτσι θα έπρεπε να είναι η όχι, αλλά έτσι είναι.

Πάντως πολλά άλλα στερεότυπα στις παλιές ταινίες είναι πολύ ενοχλητικά και θα έπρεπε να είναι και τότε - και δεν έχουν τίποτε το αστείο. Στόχος τους δεν ήταν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά που να παρουσιάζεται υπερβολικότερα σαν καρικατούρα για λόγους σάτιρας, αλλά ολόκληρες ομάδες ανθρώπων οι οποίοι ήταν "αστείοι" όχι γιατί έκαναν κάτι αστείο αλλα μόνο και μόνο επειδή ήταν μέλη της ομάδας η οποία παρουσιαζόταν συλλήβδην σαν να έχει τα παρωδούμενα χαρακτηριστικά. Γι' αυτό και ΟΛΟΙ παρουσιάζονταν έτσι γελοίοι. Ούτε υπήρχε η δικαιολογία του "διαφορετικού". Ήταν άνθρωποι οικείοι που ζούσαν ανάμεσά μας.

Πολλοί (κι εγώ) είχαν ανύπαντρες θείες μιας κάποιας ηλικίας, αλλά στις κωμωδίες πάντα οι "γεροντοκόρες" ήταν αντικείμενο κοροϊδίας που λύσσαγαν να βρουν σύζυγο. Σκεφτείτε τους ακκισμούς της Ταϋγέτης σε πολλές ταινίες ή τη Γεωργία Βασιλειάδου στην Ωραία των Αθηνών ή στους γαμπρούς της Ευτυχίας. Δεν υπήρχε καμιά "γεροντοκόρη" με φυσιολογική συμπεριφορά, ώστε να πούμε ότι η κοροϊδία αναφερόταν μόνο στο συγκεκριμένο τύπο της Ταϋγέτης. ΟΛΕΣ ήταν έτσι. Εξαίρεση φυσικά είναι το "Δεσποινίς ετών 39" (η παλιά ταινία, όχι το remake με τον Κωνσταντάρα) στην οποία ο χαρακτήρας της Στεφανίδου αντιμετωπίζεται με αγάπη και δεν έχει τίποτε το άξιο κοροϊδίας.

Σε άπειρες ταινίες έχουμε τον σχεδόν κουφό που ανακατεύεται σε διάλογο τύπου "Γεια σου Γιάννη - κουκιά σπέρνω" με αναπόφευκτη την ερώτηση σε κάποιο σημείο "γιατί φωνάζεις, κουφός είμαι?" λες και είναι κάτι άξιο κοροϊδίας και καρικατούρας το να μην ακούει κάποιος καλά, ή να μη βλέπει. Ή να είναι γενικά "τρελός" - θυμηθείτε όλες τις ταινίες με σκηνές σε ψυχιατρεία όπου πάντα θα υπάρχει κάποιος Μέγας Ναπολέων και άλλοι που "βγάζουν γέλιο" λες και ήταν επιλογή των ανθρώπων να έχουν ψυχικές διαταραχές. Εξαίρεση ο Τσαγανέας στο "οι Γερμανοί ξανάρχονται" όπου ο τρελός είναι ο μόνος που λέει λογικά πράματα.

Έχουμε ακόμη τους γκέι στυλ "Φίφη" του Παράβα και ένα σωρό άλλα παραδείγματα ηθοποιών με λιγότερη τυποποίηση (Μηλιάδης, αργότερα Μουστάκας κλπ). Δεν παρωδούσαν έναν συγκεκριμένο τύπο ομοφυλόφιλου, όπως το ζευγάρι Γαβριηλίδης - Κρεββατά παρωδούσε συνήθως ένα συγκεκριμένο τύπο ζευγαριού. Αν ήταν έτσι θα υπήρχαν αρκετές άλλες ταινίες στους οποίους κάποιοι χαρακτήρες θα ήταν γκέηδες χωρίς την υπερβολική συμπεριφορά του Φίφη και χωρίς να είναι αντικείμενο χλευασμού - όπως εμφανίζονταν πολλά αντρόγυνα που δεν έσερνε τον άντρα από τη μύτη η σύζυγος όπως η Κρεββατά.

Οι Αρμένηδες ήταν πάντα θύματα κοροϊδίας με τον τύπο του Αγκόπ ή του Γιάννη Σπαρίδη. Τι το αστείο στο να είναι Αρμένηδες με τον δικό τους τρόπο να μιλάν ελληνικά? Και εμφανίζονταν σχεδόν πάντα σαν χαζοί, σπάνια ο Αγκόπ ήταν έξυπνος και τότε ήταν πάντα πονηρός έξυπνος, όχι καλός έξυπνος.

Από την άλλη η υπερπροστατευτική μαμά, ιδίως η Πολίτισσα (Μαρία Μεταξά) είναι τύπος που σατιρίζεται με αγάπη και όχι προσβλητικά.

Οι χοντροί, και ακόμη περισσότερο οι χοντρές, σχεδόν πάντα αντιμετωπίζονταν κοροϊδευτικά. Από την άλλη η καταπληκτική σκηνή "Σούζυ τρως" στην Παριζιάνα σατιρίζει τον συγκεκριμένο τύπο χοντρής, και - με τη βοήθεια και του ταλέντου της Βλαχοπούλου - είναι μια σκηνή που ακόμη κι όταν εμείς οι χοντροί έρθουμε στην εξουσία δεν θα πρέπει να απαγορευτεί διότι είναι ξεκαρδιστική, πώς να το κάνουμε.

Θέλω να πω πολλά που ήταν αποδεκτά "τότε" δεν θα έπρεπε να είναι. Και ναι μεν δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι 50 χρόνια πριν θα σκέφτονταν όλοι όπως εμείς τώρα, αλλά το "για τις συνθήκες τις εποχής" μπορεί να φτάσει μέχρι ένα σημείο μόνο. Αλλιώς και τα λυντσαρίσματα της Κου Κλουξ Κλαν ή οι δοσίλογοι με τις κουκούλες ήταν ΟΚ "για τις συνθήκες της εποχής". Κάποιες από τις παλιές κωμωδίες ξεπερνούσαν αυτό που θα έπρεπε να είναι αποδεκτό ακόμη και τότε.
 
Είναι να μην ξεκινήσει ο 1@elephadas[/USER] να γράφει...το ξεπουπουλιάζει το θέμα. Έλπίζω σύντομα στην Αμερική να είναι άχρηστα τα αμαξάκια για ψώνια στα σούπερ μάρκετ

 
Θέλω να πω πολλά που ήταν αποδεκτά "τότε" δεν θα έπρεπε να είναι. Και ναι μεν δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι 50 χρόνια πριν θα σκέφτονταν όλοι όπως εμείς τώρα, αλλά το "για τις συνθήκες τις εποχής" μπορεί να φτάσει μέχρι ένα σημείο μόνο. Αλλιώς και τα λυντσαρίσματα της Κου Κλουξ Κλαν ή οι δοσίλογοι με τις κουκούλες ήταν ΟΚ "για τις συνθήκες της εποχής". Κάποιες από τις παλιές κωμωδίες ξεπερνούσαν αυτό που θα έπρεπε να είναι αποδεκτό ακόμη και τότε.
Η διαφορά είναι ότι αυτά είναι εγκληματικά ή έχουν βάση το μίσος και πάντα γίνονταν κακοπροαίρετα, δηλαδή βασίζονται στο να κάνεις κακό στον άλλον. Ενώ η κωμωδία και η σάτιρα συνήθως δεν είναι έτσι. Απλώς κάποιοι θίγονται γιατί νομίζουν οτι παθαίνουν κάποιο κακό με το να τους σατιρίζει κάποιος. Πιστεύω πως αν αρχίσουμε να απαγορεύουμε όποιο αστείο προσβάλλει τον κάθε ένα, δεν θα μείνει κανένα αστείο να ειπωθεί.
 

1@elephadas[/USER] συμφωνώ σε ότι λες. Ίσα ίσα που οι ατάκες που ανέφερα μάλλον προοδευτικές ήταν για τα πλαίσια της εποχής που μιλάμε και φυσικά για τη χώρα που ζούμε. Καμία σχέση με Κ.κ.κ. και τα αισχη της εποχής εκείνης των Αμερικανών γιατί εκεί οι μαύροι ήταν πολίτες, σημαντικό μέρος του πληθυσμού κι όχι όπως είπες κι εσύ εδώ που τους είχαμε ως εξωτικά φρούτα. 

Στις ταινίες τις δικές μας που έχω υπόψη μου υπάρχουν μεν τα στερεότυπα μαύρος, κυνηγάει λιοντάρια, αλλη κουλτούρα, δε νιώθει το Ρωμιό, κτλ αλλά δε μπορώ να θυμηθώ σκηνή προσβλητική με την έννοια του άλλης κατηγορίας άνθρωποι. 

Τουλάχιστον εμένα αυτή είναι η οπτική μου. 

Από τους γνωστούς ηθοποιούς πιο πολύ με μαύρους είχε να κάνει ο Κωνσταντάρας που πάντως ξαναλέω πως δε θεωρώ πως αντιμετώπισε το θέμα ρατσιστικά. 

Στον άνθρωπο που γύρισε απ' τη ζέστη παρουσιάζει μάλλον την εικόνα που θα είχε ο μέσος Έλληνας για τους Αφρικανούς. Σε κάθε περίπτωση δίνει και την εντύπωση " κι αυτοί άνθρωποι είναι σαν εμάς"

Στα κουρασμένα παλικάρια αναφέρει πως ο γνωστός επιχειρηματίας της γραμματέας του " είναι ρατσιστομουτρο που πλούτισε απ τον ιδρώτα των μαύρων".

Στης ζήλιας τα καμώματα παρουσιάζει το μαύρο κάτι σα φύλαρχο με χαρέμι, έξω απ' τα ελληνικά πλαίσια αλλά πάντως συμπαθή. 

Νομίζω πως η χώρα μας που ούτε αποικίες είχε, ούτε λοιπά συμφέροντα, αντιμετώπισε το θέμα των τότε εξεγέρσεων με συμπάθεια. Τουλάχιστον το σινεμά. Τώρα ότι δεν απέφυγαν τα στερεότυπα και τις ατάκες που σήμερα ακούγονται προσβλητικά δεν το θεωρώ ακραίο. Τις συμπεριφορές τις κρίνουμε στα πλαίσια της εποχής, αυτό εννοούσα. 

Το δε "αράπης", στη γλώσσα μας νομίζω αρχικά σήμαινε αυτόν που είναι από την αραπιά, δηλαδή τον κάτοικο της Μέσης Ανατολής. Μελαμψός αλλά όχι μαύρος. Τώρα πως έφτασε να θεωρείται βρισιά για τους μαύρους δεν το έχω καταλάβει. Ίσως κάνω κ λάθος, αν το ξέρει κανείς ας γράψει. 

 
Στις περισσότερες Αμερικάνικες ταινίες όταν κάποιος έλεγε "nigger" το μεταφράζανε στους υπότιτλους ως "αράπης". Και επειδή στην Αμερική είναι απίστευτα κομπλεξικοί με την συγκεκριμένη λέξη και θεωρείται μέγιστη βρισιά (ανάλογα ποιος θα το πει βέβαια, άλλο πάλι αυτό) τότε μάλλον πέρασε και εδώ αυτό αφού αντιγράφουμε τους Αμερικάνους σε όλα.
 
Ντίνος Ηλιόπουλος στον Ατσίδα

" Εδώ κι οι καφροι αποκτούν την ελευθερία τους και στην Ελλάδα ακόμη η αδερφή εξαρτάται από τον αδερφό"

Αυτό το " οι καφροι" σήμερα δε θα λεγόταν. 


Βέβαια υπήρχε μια περίοδος προ-1950 που το "Kaffir" δεν είχε υποτιμητική σημασία ούτε καν στη Νότιο Αφρική και προφανώς στην ταινία χρησιμοποιείται ως συνώνυμο του "μαύρος ιθαγενής". Ούτε και το "Coolie" είχε τότε υποτιμητική σημασία ("Οι κούληδες τρώνε σκυφτοί ρύζι με κάρυ") αλλά ούτε καν το "Αράπης". Εν ολίγοις δεν νομίζω ότι υπήρχαν ρατσιστικές πινελιές στις ελληνικές ταινίες του 50-60-70.  Αν όμως οι άλλες ράτσες ήταν λίγο-πολύ άγνωστες στον μέσο Έλληνα του τότε, είναι πολύ εντυπωσιακό το πώς σατιρίζονταν εντελώς ψυχρά ένα σωρό τύποι που αποτελούσαν κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ("γεροντοκόρες", "χοντροί", "καθυστερημένοι", "άσχημοι", "κοντοί", "αδερφές" κτλ) και το πώς η σάτιρα αυτή (που συχνά έφτανε τα όρια της χυδαιότητας ή έστω της χοντροκοπιάς) πέρναγε τόσο εύκολα στην mainstream ψυχαγωγία που ήταν η Ελληνική ταινία.
 
Είπα και ξαναειπα πως δεν τα θεωρώ ρατσιστικά, το ανέλυσα και το εξήγησα όσο καλύτερα μπορεσα. Το θέμα είναι να βρούμε σκηνές κι ατακες που ΔΕ ΘΑ ΛΕΓΌΤΑΝ ΣΉΜΕΡΑ.Εκτός αν δεν έχω καταλάβει καλά το ζητούμενο, σ αυτή τη βάση τα έγραψα. 

Υπάρχει και το "ο γέρο νέγρο Τζιμ" που μόνο ρατσιστικό δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Ωστόσο σήμερα το "νέγρος" δε λέγεται. 
 
Ε, το "γύφτος" δεν νομίζω να λέγεται σήμερα με καμία σημασία. Ούτε την "κυριολεκτική" (που έτσι κι αλλιώς ήταν εσφαλμένη αφού οι Ρομά δεν έχουν σχέση με Αίγυπτο αλλά Ινδία) ούτε πολύ λιγότερο με την μεταφορική, που σχετίζεται περισσότερο με το θέμα μας. Είμαι σίγουρος ότι σε αρκετές κωμωδίες χρησιμοποιήθηκε σαν βρισιά, υποθέτω τώρα θα έχει πάπσει. Ενδιαφέρον είναι ότι με την τρίτη σημασία του (σιδηρουργός) είχε πάψει να χρησιμοποιείται από δεκαετίες, μόνο σε βιβλία παλιά την είχα συναντήσει.

Αλλά αν γυρίζονταν σήμερα τα "Λατέρνα φτώχεια και..." δεν θα γράφονταν οι στίχοι "Χτύπα τα πόδια τσίφτισσα τσιγγάνα τουρκογύφτισσα" ας μην είχαν καθόλου αρνητική σημασία. Άλλωστε ενώ το "τουρκογύφτος" αναφερόταν απλώς σε μουσουλμάνο Ρομά άρα ήταν ουδέτερο, ούτε καλό ούτε κακό, σαν "βρισιά" είχε αποκτήσει σημασία χειρότερη από απλώς γύφτος. Και γύφτος και Τούρκος. :)

Δεν νομίζω ότι το "κάφρος" χρησιμοποιήθηκε ποτε με ουδέτερη σημασία του μαύρου ιθαγενούς. Σίγουρα στις ταινίες που ξέρουμε είχε την έννοια του απολίτιστου. Όσο για το πώς το "αράπης" απόκτησε κακή σημασία, πάει πολύ πιο πίσω από τους αμερικανούς. Σε ένα σωρό λαϊκά παραμύθια υπάρχει ένας κακός Αράπης που πετάγεται από πηγάδι, που έχει φυλακισμένη μια βασιλοπούλα και διάφορα τέτοια. Συνήθως είναι τεράστιος και καμιά φορά τρώει και ανθρώπους. Τώρα κατά πόσον ήταν μαύρος ή Άραβας στη λαϊκή φαντασία δεν ξέρω. Σε εικονογραφημένες ιστορίες πάντα είναι μαύρος αλλά συχνά με σαρίκι και σαλβάρια, πράγμα που με κάνει να υποψιάζομαι ότι η καταγωγή του ανάγεται σε μαύρους στρατιώτες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας η οποία έφτανε μέχρι Σουδάν και πιο κάτω ακόμη.

Όλος ο δίσκος "Τα νέγρικα" του Μάνου Λοΐζου, όχι μόνο ο γέρο νέγρο-Τζιμ, θα είχε πρόβλημα στις μέρες μας, διότι αποδίδετσι (κακώς, κατ' εμέ) σημασία στους ήχους των λέξεων και όχι στο πώς οι ήχοι χρησιμοποιούνται (δεν ξέρω αν απλώς αντιγράφουμε τους αμερικανούς). Έτσι η λέξη "negro", και πολύ περισσότερο η λέξη "nigger", δεν χρησιμοποιείται ποτέ εδώ ούτε ακόμη αν θέλουν να μεταφέρουν λόγια άλλων. Λένε "the N-word". Πριν λίγα χρόνια ένας (μορφωμένος) πολιτικός βρήκε τον μπελά του γιατί χρησιμοποίησε τη λέξη "niggardly" (=τσιγγούνικα) που δεν έχει καμία σχέση με την Ν-word, απλώς τη θυμίζει ηχητικά.
 

Υπάρχει και σε ταινία του Βέγγου το " ρε τουρκογυφτοι εσείς οι από πάνω, σεβαστείτε τους από κάτω..". Δε θυμάμαι ταινία αλλά το λέγαμε με τα αδέρφια μου στο κάπως στενό μας διαμερίσμα. 

Βρε 1@elephadas[/USER] πως σου ήρθε το "παπσει"?????????? Ειλικρινής απορία. 

 
Α, ξεχνας πρώτον πού μένω και δεύτερον ότι είμαι αρχαιότερος από το μέσο όρο εδώ μέσα. Για χρόνια και χρόνια γράφαμε greeklish και τώρα ακόμη τα χρησιμοποιώ διότι οι κουμπιούτορές μου έχουν αμερικάνικα windows και συνέχεια υπάρχουν προβλήματα με τα διαφορετικά encodings. Παλιότερα έγραφα "σωστά" greeklish και λάθος ελληνικά (όπως αυτό το "πάπσει"). Τώρα μπλέκω τα ευτραφή μου mpo;ytia kai στα δυο συστηματα γραφησ :)
 
Με αφορμή τη γνωστή πια συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου γράφτηκε ένα άρθρο που θα ήθελα να συζητήσουμε. Νομίζω ταιριάζει σε αυτό το θέμα. 

Γράφει λοιπόν ο κ. Κ. Γιαννακιδης στο Προταγκον: 

Στον «Παπατρέχα» ο Βέγγος στήνει στη σειρά τις αδερφές του και τις χαστουκίζει λες και ρίχνει ένα ντόμινο από γυναικεία μάγουλα. Είναι μία αποτρόπαια, σοκαριστική σκηνή. Και τολμώ να πω ότι σήμερα με σοκάρουν οι περισσότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ειδικά αυτές που εμφανίζουν τις δεσποινίδες να αγωνίζονται, ενίοτε με κάθε μέσο, για να βάλουν την κουλούρα στο κεφάλι και μετά να το χώσουν κάτω από ένα κεραμίδι. Πρόκειται για καταστάσεις που προσβάλλουν τις γυναίκες και αναπαράγουν αναχρονιστικά πατριαρχικά πρότυπα.

Το δε «Αλίμονο στους Νέους» δεν πρόκειται να το δω αυτό το Πάσχα -θα στηθώ σε άλλο κανάλι για τη διαφήμιση των Jumbo με τον Γαϊτάνο. Η συμπεριφορά της Μάρως Κοντού, που προτιμά τον πλούσιο γέρο από τον πτωχό Χορν, υπαινίσσεται γυναικεία ιδιοτέλεια εις βάρος του ευγενούς. Η ίδια δύσμοιρη ηθοποιός, στο «Η δε γυνή να φοβάται τον άνδρα» εμφανίζεται ως πονηρό θηλυκό που περιμένει να τη στεφανωθεί ο Κωνσταντίνου για να του βγάλει τη ψυχή, μέχρι αυτός να πάρει το καπελάκι του και να φύγει. Απορώ πώς δέχθηκε τον ρόλο.

Από πού να το πιάσω δεν ξέρω. Διαφωνώ πολύ σε όλα. Στο δε φινάλε, που λέει πως η Κοντού έπρεπε να αρνηθεί το ρόλο στη Γυνή πραγματικά μου ήρθε να βάλω τα γέλια. 

" Κύριε Τζαβέλλα, λυπάμαι, το έργο σας προσβάλει τις γυναίκες, δε θα μπορέσω"

Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Χώρια που η καημένη η Ελενίτσα μόνο πονηρό θηλυκό δεν είναι. Τι λέτε εσείς; Τρελάθηκα ή ο συντάκτης δεν έχει δει την ταινία; Ή μήπως έχει αποκόψει τις ταινίες απ το χρονικό τους πλαίσιο; 

Όλο το άρθρο εδώ:

https://www.protagon.gr/apopseis/lefteris-papadopoulos-metoo-44341812493/amp
 
Τελείως άσχετο κείμενο. Οι ταινίες γυρίστηκαν μια συγκεκριμένη εποχή και αντανακλούσαν τις τότε συνθήκες και προκαταλήψεις (μην ξεχνάμε ότι ήταν εμπορικές άρα έπρεπε να μην ενοχλούν τον πελάτη). Δεν μπορούμε να τις κρίνουμε με τα σημερινά κριτήρια. Ο Παπαδόπουλος δεν έδωσε συνέντευξη στον Δανίκα τότε. Σήμερα την έδωσε. Επίσης, οι ταινίες ήταν έργα μυθοπλασίας. Έλεγαν μια ιστορία. Ο Παπαδόπουλος δεν έγραψε ένα (αθυρόστομο) διήγημα ή ποίημα. Έδωσε συνέντευξη. Στις ταινίες και στα μυθιστορήματα κατηγορούμε τους χαρακτήρες, όχι τους σεναριογράφους, σκηνοθέτες, συγγραφείς. Σε μια συνέντευξη ο συγγραφέας ΕΙΝΑΙ ο χαρακτήρας.

Επομένως μπορεί ωραιότατα να απολαμβάνει κανείς τις παλιές κωμωδίες, είτε είναι αξ αρχής κωμωδίες έιτε ξεκίνησαν ως δακρύβρεκτα μελό, και ταυτόχρονα να μέμφεται τον Παπαδόπουλο για την τωρινή του συνέντευξη. Όχι τόσο για την αθυροστομία του (το ΠΩΣ το είπε) αλλά για τις ιδέες που εξέφρασε (το ΤΙ είπε). Βεβαίως είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει αυτά τα πιστεύω και να τα εκφράζει, αλλά και δικό μας δικαίωμα είναι να τα κατακρίνουμε. Σε δημόσιο βήμα τα είπε, δεν ήταν φιλική κουβεντούλα που υποκλάπηκε και δημοσιεύτηκε παράνομα.

Δεν ξέρω ούτε το site ούτε το συντάκτη, και βαριέμαι να σκαλίσω, αλλά εκτός αν o κύριος είναι Τάλιμπαν του πολιτικά ορθού, το άρθρο μου μοιάζει υπέρ του Παπαδόπουλου και οι παράγραφοι τις οποίες παραθέτει η φιλτάτη καραπιπερίμ είναι γραμμένες με προβοκατόρικο σκοπό. Ο συντάκτης θεωρεί δεδομένο ότι ο αναγνώστης είναι φίλος του Καραγκιόζη και των παλιών ταινιών και γίνεται συνήγορος του διαβόλου για να οδηγησει σε μια "καταδίκη" τους με την οποία ο αναγνώστης θα διαφωνήσει έτσι ώστε όταν ο συντάκτης παραλληλίσει την καταδίκη του Παπαδόπουλου ο αναγνώστης να διαφωνήσει και μ' αυτήν. Ένα είδος "εις άτοπον απαγωγής" για να σας θυμίσω τα μαθηματικά σας. Δεχόμαστε προς στιγμην ότι ο Παπαδόπουλος είναι κακός. Τότε και ο καραγκιόζης και ο Τζαβέλας και ο Βέγγος κι η Κοντού είναι κακοί, όπερ άτοπον (όπως λέγαμε στα νιάτα μου). Αφού λοιπόν δεν είναι κακοί αυτοί, δεν μπορεί να είναι και ο Παπαδόπουλος. Το λέω αυτό διότι δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποια από αυτά που γράφει στη συνέχεια τα πιστεύει πραγματικα, μόνο γραμμένα ειρωνικά μπορεί να είναι.
 
Έχει δίκιο ο Ελέφαντας. Ετσι αποκομμένο δε φαίνεται. Το ξαναδιάβασα όμως κι έτσι είναι. Συνηγορεί υπέρ του Παπαδόπουλου με παράδειγμα τις ελληνικές ταινίες. Κι έτσι βέβαια ασύνδετο παραμένει. 

Πάντως εγώ δεν κατάλαβα με πρωτη ανάγνωση τι έλεγε... Αλλά αφού είναι αυτό, δεν ταιριάζει στο θέμα. 
 
Πίσω
Μπλουζα