Δεν μπορώ άλλο ν'ακούω και να σωπαίνω. Πρέπει να σας μιλήσω με όποια μέσα διαθέτω. Μου σπαράζετε την καρδιά. Ο μισός ζω μές στην αγωνία, ο μισός μές στην ελπίδα. Μη μου πείτε ότι είναι πια πολύ αργά, ότι τα ανεκτίμητα αυτά αισθήματα χάθηκαν παντοτινά. Σας προσφέρω τον εαυτό μου, με καρδιά ακόμα πιο δική σας τώρα απ'όσο τότε που σχεδόν τη ραγίσατε πριν από οκτώμισι χρόνια. Μην τολμήσετε να πείτε ότι ο άνδρας λησμονεί πιο γρήγορα, ότι η δική του αγάπη ζει λιγότερο. Μόνο εσάς αγάπησα. Άδικος μπορεί να υπήρξα, αδύναμος και μνησίκακος υπήρξα πράγματι, μα ποτέ άστατος. Μόνο εσείς με φέρατε στο Μπαθ. Μόνο για σας σκέφτομαι και κάνω σχέδια. -Δεν το βλέπετε αυτό; Είναι δυνατόν να μην έχετε αντιληφθεί τους πόθους μου;- Δεν θα περίμενα ούτε καν αυτές τις δέκα μέρες, αν ήταν δυνατόν να διαβάσω τα αισθήματά σας όπως πιστεύω ότι έχετε εισδύσει εσείς στα δικά μου. Μετά βίας γράφω. Κάθε στιγμή ακούω κάτι που με κυριεύει. Χαμηλώνετε τη φωνή σας, αλλά εγώ διακρίνω τους τόνους αυτής της φωνής ακόμα κι όταν δεν είναι πια αντιληπτοί στους άλλους. -Υπέροχο, εξαίσιο πλάσμα! Ναι, είστε δίκαιη απέναντί μας. Ορθώς πιστεύετε ότι υπάρχει αληθινή αγάπη και σταθερότητα στους άντρες. Πιστέψτε ότι αυτή είναι ολόθερμη, άκρως απαρέγκλιτη στον
Φ.Ο.
Πρέπει να φύγω, αβέβαιος για τη μοίρα μου, αλλά θα γυρίσω πάλι εδώ ή θ'ακολουθήσω την παρέα σας το συντομότερο δυνατόν. Μια σας λέξη, ένα βλέμμα, θα είναι αρκετά για να καθορίσουν αν θα μπω στο σπίτι του πατέρα σας απόψε ή ποτέ.
Και εδώ είναι το πρωτότυπο στα αγγλικά. Κατά τη γνώμη μου, καμία μετάφραση, όσο καλή κι αν είναι, δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρωτότυπο...
"I can listen no longer in silence. I must speak to you by such means as are within my reach. You pierce my soul. I am half agony, half hope. Tell me not that I am too late, that such precious feelings are gone for ever. I offer myself to you again with a heart even more your own than when you almost broke it, eight years and a half ago. Dare not say that man forgets sooner than woman, that his love has an earlier death. I have loved none but you. Unjust I may have been, weak and resentful I have been, but never inconstant. You alone have brought me to Bath. For you alone, I think and plan. Have you not seen this? Can you fail to have understood my wishes? I had not waited even these ten days, could I have read your feelings, as I think you must have penetrated mine. I can hardly write. I am every instant hearing something which overpowers me. You sink your voice, but I can distinguish the tones of that voice when they would be lost on others. Too good, too excellent creature! You do us justice, indeed. You do believe that there is true attachment and constancy among men. Believe it to be most fervent, most undeviating, in
F. W.
"I must go, uncertain of my fate; but I shall return hither, or follow your party, as soon as possible. A word, a look, will be enough to decide whether I enter your father's house this evening or never."
