Juanita
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 23 Οκτ 2007
- Μηνύματα
- 4.263
- Αντιδράσεις
- 378
Ίσως και να είναι από τα χωρίς μέλλον νημάτια, αλλά το άκουσα σήμερα το πρωί ερχόμενη στη δουλειά και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
Νομίζω πως εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τη φιλοσοφία του φόρουμ μας, τη νοσταλγική διάθεση για επιστροφή στην παιδική μας αθωότητα και την απογοήτευση για το αδύνατο...
Αν και όπως λεν και όποιος θέλει το πιστεύει:
Τα καλύτερα είναι μπροστά μας!
Στίχοι: Γιώργος Αλουπογιάννης
Μουσική: Γιώργος Αλουπογιάννης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Αλουπογιάννης
Τελικά,
σκορπάω τον εαυτό μου
σε πράγματα μικρά
Καρφώνω στο σταυρό μου
παλάμες και κορμιά
Βουτάω μες στις λάσπες,
σε βρώμικα νερά
Μα, τίποτα δε φτάνει
στη δόλια μου καρδιά
Τίποτα τελικά
Τα πιο μεγάλα πράγματα
τα έζησα μικρός
Τα όνειρά μου
φτάναν ως τ' αστερια
Κι όταν τις νύχτες έπεφτα,
για ύπνο μοναχός
Θυμόμουν διακοπές
και καλοκαίρια, και καλοκαίρια
Τελικά,
σκορπάω τον εαυτό μου
σε πράγματα μικρά
Μα τίποτα δε φτάνει
στη δόλια μου καρδιά,
τίποτα... τελικά
Νομίζω πως εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τη φιλοσοφία του φόρουμ μας, τη νοσταλγική διάθεση για επιστροφή στην παιδική μας αθωότητα και την απογοήτευση για το αδύνατο...
Αν και όπως λεν και όποιος θέλει το πιστεύει:
Τα καλύτερα είναι μπροστά μας!
Στίχοι: Γιώργος Αλουπογιάννης
Μουσική: Γιώργος Αλουπογιάννης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Αλουπογιάννης
Τελικά,
σκορπάω τον εαυτό μου
σε πράγματα μικρά
Καρφώνω στο σταυρό μου
παλάμες και κορμιά
Βουτάω μες στις λάσπες,
σε βρώμικα νερά
Μα, τίποτα δε φτάνει
στη δόλια μου καρδιά
Τίποτα τελικά
Τα πιο μεγάλα πράγματα
τα έζησα μικρός
Τα όνειρά μου
φτάναν ως τ' αστερια
Κι όταν τις νύχτες έπεφτα,
για ύπνο μοναχός
Θυμόμουν διακοπές
και καλοκαίρια, και καλοκαίρια
Τελικά,
σκορπάω τον εαυτό μου
σε πράγματα μικρά
Μα τίποτα δε φτάνει
στη δόλια μου καρδιά,
τίποτα... τελικά