«Ο μαγκούφης» είναι, όπως προαναφέρθηκε, η πιο χριστουγεννιάτικη ταινία που μπορώ να θυμηθώ και την βλέπω ευχάριστα όλο τον χρόνο.
Μικρός είχα δει το «Όλγα, αγάπη μου». Η σκηνή προς το τέλος με την Λάσκαρη να περιμένει τον Γεωργίτση ακούγοντας χριστουγεννιάτικα κάλαντα μου έχει χαραχτεί βαθιά στην μνήμη και σε τέτοιο βαθμό επειδή νόμιζα ότι γυρίστηκε σπίτι μας. Αυτό γιατί έχω κασέτα με τα ίδια τραγουδάκια! Η ταινία κλείνει με χαρτοπαίγνιο, έτσι για το καλό του χρόνου.
«Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» αφιερώνει κάποια λεπτά σε χριστουγεννιάτικες αγαθοεργίες που τελειώνουν με βομβαρδισμό. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να βγει το δράμα με τόση βαφή «το 1000άρι το ξανθό» που λέει και η μητέρα μου! Δεν θυμάμαι αν το τσιμπούσι στο κελάρι του Καλογήρου έγινε την ίδια περίοδο. Βλέπετε... αποφεύγω πια αυτήν την ταινία.
Επίσης, οι λολίτες στα «κόκκινα φανάρια» ή σε κάποια άλλη παρεμφερή ταινία, πρέπει να γιορτάζουν με ένα πάρτυ τα χριστούγεννα ή την πρωτοχρονιά. Διορθώστε με αν κάνω λάθος.
Τέλος, να αναφέρω και την ταινία «ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι». Στο αχούρι που διαμένουν ο Κωνσταντάρας με τους τρεις γιους του έχουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι προφανώς όλον τον χρόνο. Βοηθά και στο άπλωμα της μπουγάδας! Η ταινία τελειώνει με γάμο μια κρύα μέρα με ελαφρά χιονόπτωση, ό,τι πρέπει για τις παγωμένες μέρες της περιόδου.
