Φινάλε που σας έκαναν να δακρύσετε

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας RIO
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Να προσθέσω το φινάλε της ταινίας Paperhouse (1988). Πραγματικά πολύ συγκινητικό.
 
RIO είπε:
Έλα, να μην ντρέπονται να πουν την αλήθεια οι άντρες... :D

Ποια ήταν τα φινάλε που κατάφεραν να σας συγκινήσουν; Προσωπικά το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι αυτό από την ταινία HEAT (1995), με τους δυο μεγαλύτερους ηθοποιούς των τελευταίων δεκαετιών...

Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Συμφωνώ με αυτό το φινάλε. Με είχε συγκίνησει πολύ η τελική σκηνή. Γενικά ο Michael Mann το καταφέρνει αυτό σε πολλές ταινίες με την χρήση απίστευτων κομματιών ,νυχτερινών πλάνων (το μπλε ειδικά στην φωτογραφία). Ένα παράδειγμα που με είχε συγκίνησει σε άλλη ταινία του Mann είναι η σκηνή στο "Manhunter" που ο δολοφόνος κάνει έρωτα με την τυφλή κοπέλα και νοιώθει πρώτη φορά ανθρώπινα συναισθήματα. Προσέξτε τον φανταστικό Tom Noonan και την καταπληκτική μουσική των Shriekback στην συγκεκριμένη σκηνή (δεν είναι σκηνή φινάλε βέβαια αλλά ένα κλασικό παράδειγμα πως ο Mann καταφέρνει να συγκινήσει τον θεατή):

 
Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, σχετικά με τον Νονό Νο 3. Τι δραματικό τέλος! Τι κλάμα!

Τώρα βέβαια, εγώ κλαίω και εύκολα, οπότε έχω κλάψει σε πολλά. Αλλά πολύ κλάμα έχω κάνει στα (λέω τα πρώτα που θυμάμαι):

Casablanca (Μα τέλος ήταν αυτό? Αφήνουνε τον Μπόγκι για τον ξενέρωτο? Α, μα πια)

The Thomas Crown affair (Έλεος κυρία Φέι Νταναγουέι μου. Τι παράτησες? Επειδή έκανε δηλαδή το παιδί μερικές απατεωνίτσες? Είναι λόγος αυτός?)

The way we were (Άλλη από εκεί η μαντάμ Barbara. Επαναστάτρια χωρίς αιτία. Και ποιον παράτησε αυτή? Τον Ρόμπερτ!!! Και όχι μόνο! Τον Ρέντφορντ! C' est pas possible!!!).

Message in a bottle (Τι κλάμα έκανα όταν συνειδητοποίησα ότι πνίγηκε ο Costner! Τι μπούκωμα!).

That Hamilton Woman (Η ιστορία αγάπης του Λόρδου Νέλσων και της Λαίδης Χάμιλτον με το τόσο τραγικό τέλος).

Spartacus (Παρόλο που ιστορικά ο ήρωας δεν σταυρώθηκε, σκοτώθηκε στην μάχη και δεν πρόλαβε να δει το παιδί του, έχω κλάψει πολύ στο φινάλε της ταινίας που η Βαλέρια δείχνει στον σταυρωμένο Σπάρτακο το αγοράκι τους και του λέει ότι αυτός θα ζήσει ελεύθερος).

Έχω κλάψει απίστευτα και στο τέλος από το Φάντασμα της Όπερας αλλά η ταινία είναι του 2004.
 
Ααχ ο κύκλος των χαμένων ποιητών για τα ανεκπλήρωτα όνειρα της εφηβείας και την κλιμακούμενη συγκίνηση όταν ένας ένας ανεβαίνουν οι μαθητές επάνω στα θρανία. Όταν το είχα δει σε πρωινή κυριακάτικη αβάν πρεμιέρ του αθηνοράματος το 1990 είχα πλαντάξει στο κλάμα μέσα στο Ιντεάλ, βγήκα έξω κλαίγοντας, πήρα το τρόλευ για Κυψέλη που η στάση ήταν ακριβώς απέξω και συνέχισα το κλάμα μέσα στο τρόλευ. Είναι η εποχή όπου ο ενδυματολογικός κωδικας των νέων είναι μαύρο υφασμάτινο παντελόνι καμπάνα, μαύρες μπλούζες, μαύρα χαμηλά μάρτινς και στον λαιμό ή ένα γιγάντιο σταυρό σαν μητροπολίτης ή τα σήματα της μερσεντές και της φοξβάγκεν. Αφού λοιπόν είμαι φουλ φορτισμένη μέσα στο τρόλευ, ντυμένη συμφωνα με τη μόδα, έρχεται μια κυρία να με παρηγορίσει νομίζοντας ότι Κυριακή πρωί ερχόμουν από μνημόσυνο!
Το κλάμα της ζωής μου επίσης το έχω κάνει αγκαλιασμένη με τον γιό μου οταν είδα στην τηλεόραση το Χάτσικο. Για πολύ κλάμα μιλάμε.
Αμέσως μετά έρχονται το Champ, το Πορφυρό Χρώμα και το η Ζωή είναι Ωραία.
Κάτι μεταξύ συγκίνησης και θυμού ένιωσα και στην ελληνική ταινία Δεσποινίς ετών 39. Το τέλος του μου φάνηκε θλιβερό όταν ο Λογοθετίδης παίρνει αγκαλιά την απογοητευμένη Σμάρω Στεφανίδου.

Και ναι θα συμφωνήσω και εγώ για τον Νονό 3. Πολύ δυνατό φινάλε.

Τελικά δε με είχα για τόσο ευσυγκίνητη αλλά εχω συγκινηθεί σε μπόλικες ταινίες.
 
Pay it forward.Τη πρώτη φορά που την είδα στη σκηνή που ο γιατρός ανακοινώνει στη Helen Hunt οτι ο γιός της πέθανε.Δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω...
Απο το 1:54 και μετά στο παρακάτω λίνκ...
 
Τελευταία επεξεργασία:
Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας. Κάθε φορά, στη σκηνή που η Μέγκι έχει ακουμπήσει το κεφάλι της στα πόδια του Ράλφ κι εκείνος πεθαίνει χαϊδεύοντας τα μαλλιά της, όχι δακρύζω, αλλά κλαίω κανονικά... κάθε φορά..
 
Στη ταινία Backdraft (κύματα φωτιάς στα ελληνικά) οπου ο πυροσβέστης Bull (Kurt Russel) πεθαίνει κατά τη μεταφορά του με ασθενοφόρο κρατώντας το χέρι του αδερφού του...
 
Τελευταία επεξεργασία:
... ξεχασμένο ίσως θέμα, είπα να γράψω και εγώ τον καημό μου.
Θυμάμαι αρκετές ταινίες με το δάκρυ να τρέχει στο τέλος, αλλά ο Keanu με την θεϊκή Sharlize.... φέρτε άλλο πακέτο, αυτο τελείωσε....
[μάλλον θα φταίει και το τραγούδι]

Sweet November (final scene)
 
Πλησιέστερα στο να με κάνει να δακρύσω ήταν το φινάλε από τις "Νυχτες της Καμπίρια" του Φελλίνι. Ήταν ψυχοπλακωτικό γενικά (δεν λέω τι της συνέβη γιατι θα ήταν σπόιλερ για όσους δεν το έχουν δει διότι μπορεί κάποτε να το δείτε, πάντως δικαιολογεί το σπάραγμα που βλέπουμε στην αρχή της σκηνής), αλλά και άλλα έργα του σε στενοχωρούσαν με το τέλος τους (το La Strada είναι αντικειμενικά πιο φλεβοτομικό). Αλλά στην Καμπίρια είναι στην κυριολεξία τα 5 τελευταία δευτερόλεπτα (και το εκφραστικότατο πρόσωπο της Τζουλιέτα Μασίνα) που το κάνουν βουρκωτικό.

 
Αν και νόμιζα ότι είχα δώσει απάντηση τελικά δεν είχα γράψει κάτι εδώ ...
Λοιπόν .....
ΑΣΠΡΟΔΟΝΤΗΣ whitefang
 
Θυμήθηκα την δραματική κωμική ταινία Beaches (οι φίλες) στην σκηνή λίγο προς το τέλος στην παραλία με την Barbara Hershey να είναι στα τελευταία της και την Bette Middler να της συμπαραστέκεται χωρίς όμως να υπάρχει καν διάλογος,μόνο ένα τραγούδι που ακούγεται και το βλέμμα της Bette. Έχω να την δω πολλά πολλά χρόνια αυτή την ταινία,με είχε συγκινήσει πολύ αυτή η ταινία όταν την είχε προβάλλει το Mega άνοιξη του 1991. Και ήταν και μια απ' τις τελευταίες (αν όχι η τελευταία) που είχα δει στην παλιά αγαπημένη μου ασπρόμαυρη τηλεοπτική συσκευή.

 
I Νever Sang for my Father (1970). Για μια δύσκολη σχέση πατέρα και γιου....


 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα