Νομίζω ότι γενικά η δεκαετία του 70 δεν είχε τόσο καλές ταινίες όσο του 60 (μιλάμε για τον εμπορικό κινηματογράφο, που ήταν στα τελευταία του αλλά δεν το ήξερε ακόμη). Οι ηθοποιοί (ίδιοι με του 60) ήταν γερασμένοι (από Βουγιουκλάκη μέχρι Κωνσταντάρα που από πατέρας της πρωταγωνίστριας παλιότερα μετατράπηκε σε γεροντογκόμενο), τα σενάρια χωρίς πολλή έμπνευση, ακόμη και τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη δεν ήταν στο επίπεδο των προηγούμενων. Οπότε υπάρχουν πολλές υποψήφιες με γνωστά ονόματα.
Μια κάκιστη ταινία που είδα πριν λίγα χρόνια, δεν ήξερα καν την ύπαρξή της ως τότε, ας είναι μόλις του 1972, είναι ο "Άνθρωπος ρολόι" με τον Σταυρίδη. Έπαιζαν αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί (Στρατηγού, Δεστούνης, Αντ. Παπαδόπουλος, Τζεβελέκος), κανένας όμως άλλος πρώτης γραμμής σαν τον Σταυρίδη. Επίσης η Μαίρη Κυβέλου και η Μαρίνα Παυλίδου που τις θυμόμουνα από την τηλεόραση αλλά δεν ήξερα ότι είχαν παίξει και σε ταινίες. Δεν ξέρω τι έκαναν μετά, στην τηλεόραση τις έβρισκα ατάλαντες ας μην είχα ακόμη αυστηρά κριτήρια. οπότε φαντάζεστε τι εντύπωση μου έκαναν στην ταινία την οποία είδα μεγάλος. Ο Σταυρίδης ανόρεχτος, το σενάριο βαρετό αν και ήταν βετεράνων (Ναπολέων Ελευθερίου - Ερρίκος Θαλασσινός). Σκηνοθεσία Γιώργος Παπακώστας, όνομα που δεν μου λέει τίποτε.
Οι κωμωδίες για κλάματα ,τα δράματα για γέλια ,οι και καλά ψαγμένες βαρετές μέχρι θανάτου και με πολιτικά ''μηνύματα'' ( αυτό κι αν ήταν ).. 2 -3 με τον Βέγγο άξιζαν όπως το --Θανάση πάρε το όπλο σου--. Το ελληνικό σινεμά κάπου εκεί τελειώνει αν και η καφρίλα των 80΄ς με τις ροδατσαντοκοπανατζούδες της ήταν μπροστά μας..
