Χειρότερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του '70

[Κώστας Φαρόπουλος]

«Εγώ πήγα μια φορά σε ένα reunion και κόντεψα να αυτοκτονήσω, διότι διαπίστωσα ότι όλοι οι παλιοί χαζοί παρέμειναν χαζοί κι όλοι οι ανόητοι χειροτερεύσαν. Δεν είδα καμία βελτίωση. Απογοητεύτηκα τόσο πολύ που δεν θέλω να ξαναδώ κανένα. Δεν έχω κάτι να πω. Βλέπω ότι δεν αλλάζουν έτσι εύκολα οι άνθρωποι. Λένε να θυμηθώ τα παλιά. Γιατί να τα θυμηθώ; Δεν θέλω τίποτα παλιό, θέλω να πάω μπροστά. Σιγά μην θυμηθώ τα παλιά. Ούτε ενδιαφέρον είχαν. Μόνο ότι ήμασταν νέοι», πρόσθεσε ο Γιάννης Μπέζος.

Πηγη.

Και ιδού πώς ήταν ο εν λόγω την εποχή που ήταν συμμαθητής με τους "χαζούς"

 

[tsimisde]

Επανερχόμενος στο θέμα, σκεπτόμενος το εξής. Εκείνη την περίοδο, το κυρίαρχο και πιο δημοφιλές μέσο, ήταν η τηλεόραση. Επομένως, οι δημιουργοί είχαν εστιάσει εκεί περισσότερο και άφησαν τον κινηματογράφο σε δεύτερη μοίρα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Πιθανόν δεν τους ενδιέφερε πλέον ο κινηματογράφος συνεπώς, δεν έδιναν και το καλύτερο που μπορούσαν.

Επίσης, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια σύνδεση η αν είναι απλή σύμπτωση, διαπιστώνω ότι οι ταινίες τις οποίες θεωρούμε πλέον κλασικές, έχουν γυριστεί μεταξύ 1967 - 1973. Φυσικά και δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια της επταετίας, μου έχει κάνει εντύπωση όμως, ενώ η χώρα βίωνε τα όσα βίωνε τότε, πως υπήρχε όρεξη για γέλια, μουσικές, τραγούδια κτλ. Εκείνη φάση είχε ευδοκιμήσει το μιούζικαλ όλως παραδόξως.

Ίσως μέσα στη δεκαετία του 70, εφόσον είχε φύγει ο βραχνάς της δικτατορίας, δεν υπήρχε ίσως η ανάγκη για διασκέδαση και έγινε στροφή σε πιο σοβαρές θεματικές (βλέπε ταινίες Βέγγου) και γενικά, πολλοί από τους πρωταγωνιστές της προηγούμενης δεκαετίας, έχουν αποσυρθεί, πιθανόν είχαν συνδεθεί με το τότε πολιτικό καθεστώς, ίσως να είχαν χάσει και την όρεξη τους και τα αποτελέσματα είναι γνωστά και πάλι.

 

[nyfitsa]

Επανερχόμενος στο θέμα, σκεπτόμενος το εξής. Εκείνη την περίοδο, το κυρίαρχο και πιο δημοφιλές μέσο, ήταν η τηλεόραση. Επομένως, οι δημιουργοί είχαν εστιάσει εκεί περισσότερο και άφησαν τον κινηματογράφο σε δεύτερη μοίρα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Πιθανόν δεν τους ενδιέφερε πλέον ο κινηματογράφος συνεπώς, δεν έδιναν και το καλύτερο που μπορούσαν.

Επίσης, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια σύνδεση η αν είναι απλή σύμπτωση, διαπιστώνω ότι οι ταινίες τις οποίες θεωρούμε πλέον κλασικές, έχουν γυριστεί μεταξύ 1967 - 1973. Φυσικά και δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια της επταετίας, μου έχει κάνει εντύπωση όμως, ενώ η χώρα βίωνε τα όσα βίωνε τότε, πως υπήρχε όρεξη για γέλια, μουσικές, τραγούδια κτλ. Εκείνη φάση είχε ευδοκιμήσει το μιούζικαλ όλως παραδόξως.

Ίσως μέσα στη δεκαετία του 70, εφόσον είχε φύγει ο βραχνάς της δικτατορίας, δεν υπήρχε ίσως η ανάγκη για διασκέδαση και έγινε στροφή σε πιο σοβαρές θεματικές (βλέπε ταινίες Βέγγου) και γενικά, πολλοί από τους πρωταγωνιστές της προηγούμενης δεκαετίας, έχουν αποσυρθεί, πιθανόν είχαν συνδεθεί με το τότε πολιτικό καθεστώς, ίσως να είχαν χάσει και την όρεξη τους και τα αποτελέσματα είναι γνωστά και πάλι.

Ίσως επειδή τη σκυτάλη του λαικού θεάματος , του παλιού ''λαικού σινεμά'' ας πούμε, την είχε πάρει ήδη η τηλεόραση σταδιακά απο το 1967 και πέρα .. Με πολύ καλές σειρές ,ελληνικές κ ξένες ,ταινίες ,σόου , κτλ για κοινό κάθε ηλικίας και μόρφωσης και για όλα τα γούστα .

 

[SEBASTIAN]

Μια τρελή τρελή σαραντάρα (1970).

Από τις κακές σκηνοθετικές στιγμές του Δαλιανίδη με αποκορύφωμα το εντελώς αταίριαστο ερωτικά ζευγάρι Βλαχοπούλου-Μπάρκουλη και αισθητικά και εμφανισιακά αλλά κυρίως ηλικιακά έχοντας περίπου 15 χρόνια διαφορά ηλικίας!!! Έλεος ρε Γιάννη Ντάλ...

Οι σατανάδες της νύχτας (1972)

Πολύ μέτρια ταινία και μια μάλλον ατυχής αναπαράσταση στον κινηματογράφο του πραγματικά ολέθριου εγκλήματος του Λυμπέρη στην οικογένεια του. Ατυχής στιγμή για τον πολύ καλό ηθοποιό Γιάννη Κατράνη που αδικήθηκε σε μια σκηνή της ταινίας που συνομιλούσε με τους συνεργούς του με ένα γραφικό φανελάκι και εσώρουχο που διακωμωδούσε άθελα του το τραγικό που πήγαν να σχεδιάσουν και αντί να προκαλεί στον θεατή συναισθήματα οργής και αγανάκτησης η περιγραφή του ειδεχθούς εγκλήματος που σχεδίαζαν, η θέα του βρακιού του Κατράνη προκαλούσε το γέλιο

Ο τρελοπενηντάρης & Ο φαφλατάς (1971)

Δυο παρόμοιες ταινίες αλλά το ίδιο μέτριο αποτέλεσμα. Ο μέγιστος κωμικός μας Λάμπρος Κωνσταντάρας που τον θαυμάσαμε και τον λατρέψαμε στον ρόλο του ώριμου εραστή στα ''Κουρασμένα παλληκάρια" στις δυο αυτές ταινίες παίζοντας περίπου τον ίδιο ρόλο κυριολεκτικά χαντακώθηκε στην μετριότητα καθοδηγούμενος ατυχώς από τον επιεικώς μετριότατο σκηνοθέτη Κώστα Καραγιάννη.

Αστερισμός της Παρθένου (1973)

Παιδιαρώδες σενάριο και ειδικά η δεύτερη αυτοτελής ιστορία με αυτό το τραγικά κωμικό σενάριο. με τον....κόκκορα που παλεύει να τον πιάσει να τον σφάξει η Παιταζή για να γεμίσει αίμα το σεντόνι...για να τηρηθεί το έθιμο της αναχρονιστικής και σκοταδιστικής επαρχίας, το όλο φολκλορικό σκηνικό, τα βουκολικά τοπία, οι γραφικές ενδυμασίες των ηρώων ( το σώβρακο του γαμπρού τα σπάει), όλα αυτά καθιστούν την ταινία ακατάλληλη για ανηλίκους, ενηλίκους και υπερηλίκους!

Εραστές του ονείρου (1974)

Παρακμή μετριότητα και παιδιαρώδεις έως αστείοι διάλογοι και το μάλλον βαρετό έως ερασιτεχνικό παίξιμο σε μορφή αγγαρείας των πρωταγωνιστών. Πιστεύω πως η Λάσκαρη και ο Παπαμιχαήλ είχαν σκυλομετανιώσει για την συμμετοχή τους στην ταινία που μάλλον τους στιγμάτισε αρνητικά.

Οι φανταρίνες (1979)

Πολύ μέτρια ταινία η οποία δεν νομίζω ότι θα παραμείνει σαν όμορφη κινηματογραφική ανάμνηση των θεατών εκτός από (να ευθυμήσουμε λίγο) από τα όμορφα αισθησιακά πόδια των νεαρών πρωταγωνιστριών προεξαρχούσης της θεάς Φιλίνη. Οι μεγάλοι μας κωμικοί Ρένα και Ντίνος που τους θαυμάσαμε και τους αγαπήσαμε σε πλειάδα ταινών, στην συγκεκριμένη παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τους δεν μπόρεσαν ούτε στο ελάχιστο να προσεγγίσουν έστω τις μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος και καλό θα ήταν να γνώριζαν και οι ίδιοι τα χρονικά όρια που το αξεπέραστο υποκριτικό τους ταλέντο νομοτελειακά φθίνει με κίνδυνο την αποδόμηση στα μάτια του θεατή του λαμπερού παρελθόντος τους.

ΟΛΕΣ οι ταινίες του Καραγιάννη (1970-).

Ο αστικός μύθος της εποχής έλεγε ότι στις ταινίες του εν λόγω σκηνοθέτη συνέβη το εξής εντυπωσιακό να μην παρατηρείται ουρά στην είσοδο και στα εκδοτήρια εισιτηρίων αλλά στην έξοδο αρκετά πριν το τέλος προβολής των ταινιών του από τους δυστυχείς θεατές που έκλαιγαν τα λεφτά τους (όπου φύγει φύγει!!!)

 

[thanos75]

Μια τρελή τρελή σαραντάρα (1970).

Από τις κακές σκηνοθετικές στιγμές του Δαλιανίδη με αποκορύφωμα το εντελώς αταίριαστο ερωτικά ζευγάρι Βλαχοπούλου-Μπάρκουλη και αισθητικά και εμφανισιακά αλλά κυρίως ηλικιακά έχοντας περίπου 15 χρόνια διαφορά ηλικίας!!! Έλεος ρε Γιάννη Ντάλ...

Οι σατανάδες της νύχτας (1972)

Πολύ μέτρια ταινία και μια μάλλον ατυχής αναπαράσταση στον κινηματογράφο του πραγματικά ολέθριου εγκλήματος του Λυμπέρη στην οικογένεια του. Ατυχής στιγμή για τον πολύ καλό ηθοποιό Γιάννη Κατράνη που αδικήθηκε σε μια σκηνή της ταινίας που συνομιλούσε με τους συνεργούς του με ένα γραφικό φανελάκι και εσώρουχο που διακωμωδούσε άθελα του το τραγικό που πήγαν να σχεδιάσουν και αντί να προκαλεί στον θεατή συναισθήματα οργής και αγανάκτησης η περιγραφή του ειδεχθούς εγκλήματος που σχεδίαζαν, η θέα του βρακιού του Κατράνη προκαλούσε το γέλιο

Ο τρελοπενηντάρης & Ο φαφλατάς (1971)

Δυο παρόμοιες ταινίες αλλά το ίδιο μέτριο αποτέλεσμα. Ο μέγιστος κωμικός μας Λάμπρος Κωνσταντάρας που τον θαυμάσαμε και τον λατρέψαμε στον ρόλο του ώριμου εραστή στα ''Κουρασμένα παλληκάρια" στις δυο αυτές ταινίες παίζοντας περίπου τον ίδιο ρόλο κυριολεκτικά χαντακώθηκε στην μετριότητα καθοδηγούμενος ατυχώς από τον επιεικώς μετριότατο σκηνοθέτη Κώστα Καραγιάννη.

Αστερισμός της Παρθένου (1973)

Παιδιαρώδες σενάριο και ειδικά η δεύτερη αυτοτελής ιστορία με αυτό το τραγικά κωμικό σενάριο. με τον....κόκκορα που παλεύει να τον πιάσει να τον σφάξει η Παιταζή για να γεμίσει αίμα το σεντόνι...για να τηρηθεί το έθιμο της αναχρονιστικής και σκοταδιστικής επαρχίας, το όλο φολκλορικό σκηνικό, τα βουκολικά τοπία, οι γραφικές ενδυμασίες των ηρώων ( το σώβρακο του γαμπρού τα σπάει), όλα αυτά καθιστούν την ταινία ακατάλληλη για ανηλίκους, ενηλίκους και υπερηλίκους!

Εραστές του ονείρου (1974)

Παρακμή μετριότητα και παιδιαρώδεις έως αστείοι διάλογοι και το μάλλον βαρετό έως ερασιτεχνικό παίξιμο σε μορφή αγγαρείας των πρωταγωνιστών. Πιστεύω πως η Λάσκαρη και ο Παπαμιχαήλ είχαν σκυλομετανιώσει για την συμμετοχή τους στην ταινία που μάλλον τους στιγμάτισε αρνητικά.

Οι φανταρίνες (1979)

Πολύ μέτρια ταινία η οποία δεν νομίζω ότι θα παραμείνει σαν όμορφη κινηματογραφική ανάμνηση των θεατών εκτός από (να ευθυμήσουμε λίγο) από τα όμορφα αισθησιακά πόδια των νεαρών πρωταγωνιστριών προεξαρχούσης της θεάς Φιλίνη. Οι μεγάλοι μας κωμικοί Ρένα και Ντίνος που τους θαυμάσαμε και τους αγαπήσαμε σε πλειάδα ταινών, στην συγκεκριμένη παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τους δεν μπόρεσαν ούτε στο ελάχιστο να προσεγγίσουν έστω τις μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος και καλό θα ήταν να γνώριζαν και οι ίδιοι τα χρονικά όρια που το αξεπέραστο υποκριτικό τους ταλέντο νομοτελειακά φθίνει με κίνδυνο την αποδόμηση στα μάτια του θεατή του λαμπερού παρελθόντος τους.

ΟΛΕΣ οι ταινίες του Καραγιάννη (1970-).

Ο αστικός μύθος της εποχής έλεγε ότι στις ταινίες του εν λόγω σκηνοθέτη συνέβη το εξής εντυπωσιακό να μην παρατηρείται ουρά στην είσοδο και στα εκδοτήρια εισιτηρίων αλλά στην έξοδο αρκετά πριν το τέλος προβολής των ταινιών του από τους δυστυχείς θεατές που έκλαιγαν τα λεφτά τους (όπου φύγει φύγει!!!)

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το post σου Sebastian, με 2 μικρές επισημάνσεις:
1. Στο "Μια τρελή τρελή Σαραντάρα", νομίζω και από το σενάριο έπρεπε ο βιολιστής να είναι μικρότερος από την πρωταγωνίστρια- ένας λόγος παραπάνω για να σκανδαλιστεί η μεγαλοαστική οικογένειά της. Θα συμφωνήσω πάντως ότι Βλαχοπουλου- Μπάρκουλης δεν είχαν ιδιαίτερη "χημεία" μεταξύ τους
2. Κατά ένα μυστήριο τρόπο οι "Φανταρίνες" είναι μια ταινία που ψιλοβλέπω ευχάριστα άμα την πετύχω- αν και εννοείται ότι είναι μέτρια ταινία (αντιπαρέρχομαι και το γεγονός του πώς γίνεται η Ρένα να είναι λοχαγός ενώ μόλις είχαν εισαχθεί οι γυναίκες στο στρατό). Πιστεύω επίσης πως ίσως είναι η τελευταία σχετικά καλή εμφάνιση της Ρένας. Σε κάτι μεταγενέστερα τύπου "Πολιτσμάνα", "Η μανούλα το μανούλι και ο παίδαρος", "Ρένα, να η ευκαιρία" κλπ πραγματικά δεν βλεπόταν!

 

[bettina]

Στην τρελή σαραντάρα δε με πειράζει η διαφορά ηλικίας (δεν έχω τέτοια κολλήματα). Περισσότερο με πειράζει που οι σαραντάρες αντιμετωπίζονται περίπου ως ενενηντάρες, αλλά έτσι ήταν οι εποχή, τα έκανες όλα από μικρός και στα σαράντα ήσουν περίπου τελειωμένος . Και δεν είναι η μοναδική ταινία στις οποίες οι μεσήλικες απλώς ακυρώνονται. Θυμάμαι σε μια άλλη, μία τύπισσα φλερτάρει απροκάλυπτα τον Κωνσταντάρα (μα όσο αθώος και να είσαι, όλα αυτά τα κοπλιμέντα δεν μπορείς παρά να τα δεις ως φλερτ) και ενώ ο άνθρωπος έχει γεμίσει ελπίδες, αυτή εντελώς φυσικά τα φτιάχνει με το γιο του! Η Βλαχοπούλου δεν περνά με τίποτα για 40+, είναι και η φάτσα 50άρας και κάτι που πρέπει να είχε από μικρή. Ταλαντούχα αν και την προτιμώ ως τραγουδίστρια, αυτή κατά τη γνώμη μου ήταν η πραγματική κλίση της. Συμφωνώ ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών.

 

[thanos75]

Στην τρελή σαραντάρα δε με πειράζει η διαφορά ηλικίας (δεν έχω τέτοια κολλήματα). Περισσότερο με πειράζει που οι σαραντάρες αντιμετωπίζονται περίπου ως ενενηντάρες, αλλά έτσι ήταν οι εποχή, τα έκανες όλα από μικρός και στα σαράντα ήσουν περίπου τελειωμένος . Και δεν είναι η μοναδική ταινία στις οποίες οι μεσήλικες απλώς ακυρώνονται. Θυμάμαι σε μια άλλη, μία τύπισσα φλερτάρει απροκάλυπτα τον Κωνσταντάρα (μα όσο αθώος και να είσαι, όλα αυτά τα κοπλιμέντα δεν μπορείς παρά να τα δεις ως φλερτ) και ενώ ο άνθρωπος έχει γεμίσει ελπίδες, αυτή εντελώς φυσικά τα φτιάχνει με το γιο του! Η Βλαχοπούλου δεν περνά με τίποτα για 40+, είναι και η φάτσα 50άρας και κάτι που πρέπει να είχε από μικρή. Ταλαντούχα αν και την προτιμώ ως τραγουδίστρια, αυτή κατά τη γνώμη μου ήταν η πραγματική κλίση της. Συμφωνώ ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών.

Συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλιά σου bettina. Και επειδή μάλιστα η συγκεκριμένη ταινία έμμεσα επικρίνει καπως αυτή την ακύρωση της μέσης ηλικίας (ειδικά στις γυναίκες), θα έλεγα ότι μου αρέσει.

 

[Κώστας Φαρόπουλος]

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το post σου Sebastian, με 2 μικρές επισημάνσεις:
1. Στο "Μια τρελή τρελή Σαραντάρα", νομίζω και από το σενάριο έπρεπε ο βιολιστής να είναι μικρότερος από την πρωταγωνίστρια- ένας λόγος παραπάνω για να σκανδαλιστεί η μεγαλοαστική οικογένειά της. Θα συμφωνήσω πάντως ότι Βλαχοπουλου- Μπάρκουλης δεν είχαν ιδιαίτερη "χημεία" μεταξύ τους
2. Κατά ένα μυστήριο τρόπο οι "Φανταρίνες" είναι μια ταινία που ψιλοβλέπω ευχάριστα άμα την πετύχω- αν και εννοείται ότι είναι μέτρια ταινία (αντιπαρέρχομαι και το γεγονός του πώς γίνεται η Ρένα να είναι λοχαγός ενώ μόλις είχαν εισαχθεί οι γυναίκες στο στρατό). Πιστεύω επίσης πως ίσως είναι η τελευταία σχετικά καλή εμφάνιση της Ρένας. Σε κάτι μεταγενέστερα τύπου "Πολιτσμάνα", "Η μανούλα το μανούλι και ο παίδαρος", "Ρένα, να η ευκαιρία" κλπ πραγματικά δεν βλεπόταν!

Παρόλα αυτά βλέπουμε ωραίες κωμικές ερμηνείες και μια Καββαδία όπως δεν την έχουμε ξαναδεί. Το τραγούδι της Κουμιώτη προς στην αρχή της ταινίας υπέροχο, αλλά δεν δένει με την υπόθεση. Η ερμηνεία του Χατζηθωμά σπαρταριστή, αν και δεν ξέρω πόσο σήμερα θα ήταν σωστό να κοροϊδεύεις έναν ηλικιωμένο (70! ετών) βαρήκοο... Η Βλαχοπούλου με τον Μπάρκουλη έπαιξαν και σε άλλες ταινίες: Βίβα Ρένα, Ζητείται επειγόντως γαμπρός... Στη δεύτερη ίσως ταίριαξαν περισσότερο. Σε αμφότερες άθλιες οι περούκες της Βλαχοπούλου. Και γενικά άθλιες οι περούκες ολονών τους. Ακόμη και άντρες φορούσαν περούκες, λόγω ματαιοδοξίας μάλλον (Διανέλλος, Ηλιόπουλος, Σταυρίδης, Μπάρκουλης και άλλοι φαντάζομαι).

 

[RIO]

Δηλαδή ο μεγάλος σταυρός , που συνήθως τέτοια τα φοράνε ως κόσμημα και όχι ως θρησκευτικό σύμβολο , σήμαινε πολιτική κατεύθυνση; Πάντα στο φόρουμ θα υπάρχει κάποιος περίεργος που θα γράψει ένα μήνυμα μπουρλότο. Συμπωματικά όσοι το κάνουν αυτό, είναι νέα μέλη με ελάχιστα μυνήματα. Συμπωματικά πάντα...

 

[Bambinella]

Και ως θρησκευτικο συμβολο να φοριεται, παλι δεν σημαινει πολιτικη κατευθυνση.
Χωρα Ορθοδοξων Χριστιανων ειμαστε.

 

[thanos75]

Σαφώς η χούντα έπαιξε ρόλο για την παρακμή, αφού γενικά τίποτα δεν ανθεί σε τέτοια σκοτεινά καθεστώτα. Η προσπάθεια της χούντας για προπαγάνδα σε όλες τις ταινίες της περιόδου είναι εμφανής.

Σίγουρα τα 'λαϊκά' θεάματα ανθίζουν σε περιόδους ολοκληρωτικών καθεστωτων και σε κάποιες περιπτώσεις στηρίζονται από αυτά τα καθεστώτα. Και φυσικά στην επταετία υπήρχαν επιτροπές λογοκρισίας, επομένως δεν θα μπορούσε εύκολα να περάσει ένα πιο 'ύποπτο' η σκεπτόμενο σενάριο. Το ίδιο συνέβαινε και στο χώρο της μουσικής. Πάντως σε γενικές γραμμές στην επταετία είδαμε απλά τη συνέχεια του λαϊκού κινηματογράφου όπως την ξέραμε από πιο πριν (στο λίγο ίσως χειρότερο)
Από περιγραφές των γονιών μου πάντως (εγώ γεννήθηκα το 1975, δεν έζησα την επταετία), θεωρώ ότι ο κόσμος- το μεγαλύτερο μέρος του τουλάχιστον- την περίοδο της χούντας μάλλον ήταν ολίγον της νοοτροπίας "καλύτερα ας μην πολυασχολουμαι μην βρω κανένα μπελά", "και δε βαριέσαι ας βγαίνει ο μισθός κ το μεροκάματο γιατί δεν ξέρω τι θα με βρει". Λίγοι ήταν αυτοί που έδειξαν σθένος κ διάθεση να αλλάξει κάτι (π.χ Παναγουλης), αλλά ας μη βγαίνουμε off- topic
Και για να επανέλθουμε στο "Μια τρελή τρελή σαρανταρα", η συγκεκριμένη ταινία και ενδιαφέρον σενάριο έχει στο πλαίσιο της κλασσικής λαϊκής κωμωδίας, και σπαρταριστες ερμηνείες απο όλους μα όλους τους πρωταγωνιστές, και καλογραμμενους χαρακτήρες, και ορισμένες ατάκες που γελάω και τώρα όταν τις ακούω.
Στα early 70s γυρίστηκαν πολύ χειροτερες ταινίες
Όσο για τις περούκες, δυστυχώς τί μόδα!!! Έχω δει φωτογραφία της μητέρας μου το 1976, 27 χρονών τότε (!!!), να φοράει περουκα σε έξοδο σε 'κοσμική ταβέρνα' και ανθυπομειδιασα

 

[Wally]

Συμφωνω με Θανο για την Τρελη σαρανταρα. Το βλεπω ευχαριστα

Παντως θεωρω οτι επι επταετιας η λογοκρισια στο σινεμα ηταν πολυ χαλαρη. Και επειδη εχω μια συμπαθεια στα exploitation και στα "κοσμοπολιτικα", η χουντα ηταν η χρυση εποχη τους.

Μην ξεχναμε οτι ταινιες σταθμοι οπως η Συνοικια το Ονειρο κατακρεουργηθηκαν επι δημοκρατιας.

Φυσικα δεν το παω στο αλλο ακρο. Σιγουρα υπηρχε ΒΛΑΚΩΔΗΣ πολιτικη λογοκρισια εκεινη τη περιοδο αλλα και λιγοστοι τιμιοι "αντιφρονουντες". Ο Παναγουλης ηταν ενα φωτεινο παραδειγμα...το πληρωσε αργοτερα...παλι επι δημοκρατιας.

Σορρυ για το offline. Αν θετε, το καθαριζετε.

Αστερισμος της Παρθενου και Εραστες του Ονειρου με διαφορα ο,τι χειροτερο.

 

[thanos75]

Συμφωνω με Θανο για την Τρελη σαρανταρα. Το βλεπω ευχαριστα

Παντως θεωρω οτι επι επταετιας η λογοκρισια στο σινεμα ηταν πολυ χαλαρη. Και επειδη εχω μια συμπαθεια στα exploitation και στα "κοσμοπολιτικα", η χουντα ηταν η χρυση εποχη τους.

Μην ξεχναμε οτι ταινιες σταθμοι οπως η Συνοικια το Ονειρο κατακρεουργηθηκαν επι δημοκρατιας.

Φυσικα δεν το παω στο αλλο ακρο. Σιγουρα υπηρχε ΒΛΑΚΩΔΗΣ πολιτικη λογοκρισια εκεινη τη περιοδο αλλα και λιγοστοι τιμιοι "αντιφρονουντες". Ο Παναγουλης ηταν ενα φωτεινο παραδειγμα...το πληρωσε αργοτερα...παλι επι δημοκρατιας.

Σορρυ για το offline. Αν θετε, το καθαριζετε.

Αστερισμος της Παρθενου και Εραστες του Ονειρου με διαφορα ο,τι χειροτερο.

Και δικές μου μεγάλες αδυναμίες τα 70s greek erotica & τα κοσμοπολίτικα που "άνθισαν" τη συγκεκριμένη περίοδο.
Ισως μάλιστα Wally να έχεις δίκιο σε αυτό που λες περί μάλλον χαλαρής λογοκρισίας στον κινηματογράφο. Αν και προσωπικά πιστεύω ότι δεν τους ένοιαζε τόσο η απεικόνιση του γυμνού (αρκεί φυσικά να υπήρχε η ένδειξη "Ακατάλληλον"). Πιο πολύ τους έκαιγε η ύπαρξη - ή μη- ύποπτων κοινωνιοπολιτικών μηνυμάτων στις ταινίες. Ενδεχομένως μάλιστα στη δισκογραφία και γενικά στο χώρο της μουσικής η λογοκρισία να ήταν ακόμα πιο έντονη. Επίσης τείνω να πιστεύω ότι σε κάποιες περιπτωσεις οι επιτροπές λογοκρισίας πρέπει να απαρτίζονταν από μυαλά ολίγον "κουνουπίδια", δεδομένου ότι πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονταν καν την ύπαρξη τέτοιων μηνυμάτων σε στίχους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το υπέροχο τραγούδι "Αχ χελιδόνι μου" του Μάνου Λοιζου, που ουδείς κατάλαβε τη διττή σημασία των στίχων του και -ευτυχώς- κυκλοφόρησε το 1971 (Υπάρχουν μάλιστα 2 ερμηνείες του τραγουδιού, μία από τη Λίτσα Σακελλαρίου και μία από το Γιώργο Νταλάρα)
Στις όντως κακές ταινίες που αναφέρεις, θα προσέθετεα και τα ΄"20 γυναίκες και εγώ" & "Τον αράπη και αν τον πλένεις" (αμφοέτερα με τον Βουτσά)...Δεν μπόρεσα ποτέ μου να τα δω με τίποτα

 

[RockaRolla]

Ταινίες είτε με τον Κωνσταντάρα, είτε με την Βλαχοπούλου να το παίζουν νιάτα και να κάνουν τρελλίτσες και χαζομαρίες (!!!!!) η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω να βλέπω.
Επίσης με χαλάνε πάρα πολύ δύο ταινίες:
- Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη
- Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται.
Η πρώτη είναι χάλια, η άλλη για κάποιο λόγο μου προκαλεί δυσφορία, κυρίως δεν αντέχω τις ερμηνείες των "μικρών" (ο Παπαγιαννόπουλος είναι καλούτσικος).

Η ταινία "Αστερισμός της Παρθένου" έχει ένα νόημα μόνο, να δείξει την Λάσκαρη όπως την δείχνει [] και να ξεμπροστιάσει τις "πεταλουδίτσες" που κάποτε πουλούσαν τέτοια φούμαρα για να δικαιολογήσουν τα .... αδικαιολόγητα...
Ταινίες όπως οι Φανταρίνες και Ο τελευταίος άνδρας, έχουν πάλι ένα και μόνο νόημα. Να αναδείξουν τα νέα ήθη που εμφανίζονται λόγω φεμινισμού. Με απλοϊκό - χιουμοριστικό τρόπο. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε στα 80ς, πρωτοεμφανίζεται η Ε.Γ.Ε. ο πολιτικός γάμος, η κατάργηση της προίκας και άλλα πολλά.

​

 

[Λεωνιδας σουλης]

Ταινίες είτε με τον Κωνσταντάρα, είτε με την Βλαχοπούλου να το παίζουν νιάτα και να κάνουν τρελλίτσες και χαζομαρίες (!!!!!) η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω να βλέπω.
Επίσης με χαλάνε πάρα πολύ δύο ταινίες:
- Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη
- Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται.
Η πρώτη είναι χάλια, η άλλη για κάποιο λόγο μου προκαλεί δυσφορία, κυρίως δεν αντέχω τις ερμηνείες των "μικρών" (ο Παπαγιαννόπουλος είναι καλούτσικος).

Η ταινία "Αστερισμός της Παρθένου" έχει ένα νόημα μόνο, να δείξει την Λάσκαρη όπως την δείχνει [] και να ξεμπροστιάσει τις "πεταλουδίτσες" που κάποτε πουλούσαν τέτοια φούμαρα για να δικαιολογήσουν τα .... αδικαιολόγητα...
Ταινίες όπως οι Φανταρίνες και Ο τελευταίος άνδρας, έχουν πάλι ένα και μόνο νόημα. Να αναδείξουν τα νέα ήθη που εμφανίζονται λόγω φεμινισμού. Με απλοϊκό - χιουμοριστικό τρόπο. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε στα 80ς, πρωτοεμφανίζεται η Ε.Γ.Ε. ο πολιτικός γάμος, η κατάργηση της προίκας και άλλα πολλά.

​

στο ο κυρ γιωργης εκπαιδευεται δεν σας αρεσει το σεναριο η η ταινια;
εχετε δει το ο μπαμπας εκπαιδευται; αυτο σας αρεσε;

 

[RockaRolla]

Μάλλον η ταινία, και κυρίως όπως παίζουν Καζιάνη και Δαδινόπουλος.
Όλη η ταινία μου προκαλεί μια δυσφορία, μια ενόχληση [όχι μελαγχολία ή λύπη ή στεναχώρια, αυτά είναι επιθυμητά σε συγκεκριμένες ταινίες]

 

[Λεωνιδας σουλης]

Μάλλον η ταινία, και κυρίως όπως παίζουν Καζιάνη και Δαδινόπουλος.
Όλη η ταινία μου προκαλεί μια δυσφορία, μια ενόχληση [όχι μελαγχολία ή λύπη ή στεναχώρια, αυτά είναι επιθυμητά σε συγκεκριμένες ταινίες]

αυτο το αντιλαμβανομαι,γιατι σεναριο δεν ειναι κανενα αριστουργημα ,αλλα ειναι καλο